زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1393 | دوره:17 | شماره:116 |تعداد مقالات:4

مقدمه: با توجه به شیوع روزافزون سرطان پستان و مراجعه دیرهنگام اکثر بیماران متاسفانه بخش عمده ای از آنان کاندید ماستکتومی و رادیوتراپی بستر پستان می شوند که خواه ناخواه عوارض زودرس و دیررسی را در بر خواهد داشت. مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی عوارض مزمن پوست در میدان پرتودرمانی و ارتباط آن با دزهای سطح پوست در پلان رادیوتراپی بستر پستان، در بیماران مبتلا به سرطان پستان انجام شد.روش کار: در این مطالعه مقطعی، عوارض پوستی درمان ناشی از پرتودرمانی در 194 بیمار با سرطان پستان غیر متاستاتیک که طی سال های 88-1378 تحت پرتودرمانی بستر پستان و نواحی لنفاوی منطقه ای قرار گرفته بودند، بررسی شد. بیماران از نظر عوارض مزمن پوستی پرتودرمانی پستان یا بستر آن بر اساس جدول طبقه بندی RTOG بررسی شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 18) و آزمون کای دو یا تست دقیق فیشر انجام شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: از 194 زن مورد مطالعه، 55 بیمار (%28.4) هیچ گونه عوارض مزمن پوستی نداشتند که بر اساس معیارهای RTOG، درجه صفر محسوب می شوند. همچنین 50 بیمار (%25.8) دچار عوارض مزمن پوستی مزمن درجه 1، 42 بیمار (%216) دچار عوارض مزمن پوستی مزمن درجه 2، 16 بیمار (%8.2) دچار عوارض مزمن پوستی مزمن درجه 3 و 31 بیمار (%12.6) دچار عوارض مزمن پوستی درجه  RTOG4بودند. دز سطح پوست بر میزان بروز عوارض مزمن پوست در میدان پرتودرمانی، تاثیر معنی داری داشت. ارتباط مستقیم و معنی داری بین افزایش دوز دز ماکزیمم پوستی و عوارض مزمن پوستی مزمن پرتودرمانی، دیده شد.(P=0.009) نتیجه گیری: دز سطحی پوست در فیلد رادیوتراپی می تواند نتایج زیبایی را تحت تاثیر قرار دهد، که در طراحی درمان باید مدنظر قرار گیرد.

مقدمه: پارگی های واژن در حین زایمان شایع بوده و ممکن است به طور خود به خود اتفاق بیفتد و یا ماما و متخصص مامایی جهت افزایش قطر خروجی واژن به منظور تسهیل تولد نوزاد نیاز به برش جراحی (اپی زیاتومی) پیدا کنند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه درجات پارگی های پرینه در اپی زیاتومی معمول با انتخابی انجام شد.روش کار: این مطالعه آینده نگر در سال 90-1389 بر روی 986 زن باردار شکم اول مراجعه کننده جهت زایمان به بیمارستان بعثت سنندج انجام شد. افراد به طور تصادفی در دو گروه اپی زیاتومی روتین و اپی زیاتومی انتخابی (در صورت استفاده از واکیوم یا دیسترس جنینی) قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 15) و آزمون های تی تست، کای اسکوئر و تست دقیق فیشر انجام شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: طول مدت مرحله دوم زایمان، پارگی درجه یک و پارگی لیبیا مینورها در گروه اپی زیاتومی انتخابی به طور معناداری بیشتر از گروه اپی زیاتومی معمول بود (p=0.0001). نتایج مطالعه، اختلاف آماری معنی داری را در میزان پارگی های درجه 2، 3 و 4 در دو گروه اپی زیاتومی معمول و انتخابی نشان نداد.نتیجه گیری: اپی زیاتومی مدیولاترال معمول از پارگی های شدید پرینه جلوگیری نمی کند اما عدم انجام آن در تمام موارد (انجام فقط در موارد انتخابی) منجر به پارگی های درجه یک و قسمت قدامی پرینه می شود. بنابراین به نظر می رسد که محدودیت کاربرد اپی زیاتومی، روش منطقی تری برای کنترل پرینه مادر در حین زایمان باشد.

مقدمه: اختلال عملکرد جنسی به مفهوم اختلال در تمایل جنسی و تغییرات روانی اجتماعی است که بر روی چرخه پاسخ جنسی تاثیر گذاشته و باعث ایجاد استرس و مشکلات بین فردی می شود. نوع درمان، یکی از مهمترین عوامل پیشگویی کننده اختلال عملکرد جنسی است که در سرطان های مختلف، متفاوت می باشد. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط اختلال عملکرد جنسی با نوع درمان در زنان مبتلا به سرطان های دستگاه تناسلی و پستان انجام شد.روش کار: این مطالعه همبستگی در سال 1392 بر روی 150 زن مبتلا به سرطان های دستگاه تناسلی و پستان مراجعه کننده به بیمارستان های میلاد و سیدالشهداء شهر اصفهان انجام شد. واحدهای پژوهش پرسشنامه های مشخصات فردی/ بیماری و پرسشنامه شاخص اختلال عملکرد جنسی و پرسشنامه اختلال عملکرد جنسی را تکمیل کردند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 14) و آزمون های آماری تی دانشجویی و آنالیز واریانس یک طرفه انجام شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: در این مطالعه 106 نفر (%70.07) از زنان سرطان پستان و 44 نفر (%29.3) سرطان ژنیکولوژیک داشتند. همچنین 71 نفر (%47.31) از بیماران، شیمی درمانی و رادیوترپی شده بودند. بر اساس آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، اختلال عملکرد جنسی در گروه تحت درمان با رادیوتراپی و شیمی درمانی به طور معناداری بیشتر از بقیه گروه ها بود (p=0.002).نتیجه گیری: در بیماران مبتلا به سرطان های پستان و دستگاه ژنیتال تحت درمان با رادیوتراپی و شیمی درمانی اختلال عملکرد جنسی بیشتر است.