زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1395 | دوره:19 | شماره:14 |تعداد مقالات:4

مقدمه: خونریزی پس از زایمان، یکی از شایع ترین علل مرگ و میر مادران در دنیا می باشد. داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی که از داروهای رایج در درمان درد پس از زایمان می باشند به دلیل تاثیر مهاری بر مسیر سیکلواکسیژناز 1 ممکن است منجر به افزایش خونریزی پس از زایمان شوند. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر کپسول بابونه و مفنامیک اسید بر خونریزی پس از زایمان در بیماران با پس درد انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور در سال 1393 بر روی 70 زن چندزای با زایمان طبیعی انجام شد. پس از تکمیل مرحله سوم لیبر و فشردن رحم، واحدهای پژوهش در فاصله 2 تا 4 ساعت پس از زایمان در صورت داشتن نمره درد 40 میلی متر و بالاتر با استفاده از مقیاس تطابقی درد به صورت تصادفی به دو گروهA (250 میلی گرم کپسول مفنامیک اسید) و گروهB (1000 میلی گرم کپسول بابونه) تخصیص پیدا کردند، سپس میزان خونریزی هر ساعت تا شش ساعت پس از مداخله اندازه گیری می شد. ابزار گردآوری داده ها شامل ترازوی دیجیتال گرمی، مقیاس تطابق دیداری درد و فرم های پرسشنامه و مشاهده بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های آماری کای دو، فیشر، من ویتنی، تی مستقل و آزمون اندازه های تکراری انجام شد. میزان p کمتر از 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میزان خونریزی پس از مداخله در هر دو گروه کاهش یافت، اما تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (p>0.05). میزان خونریزی در ساعت اول (p=0.38)، دوم (p=0.46)، سوم (p=0.47)، چهارم (p=0.19)، پنجم (p=0.15) در گروه بابونه نسبت به مفنامیک اسید کمتر بود اما این تفاوت معنی دار نبود. میزان خونریزی در ساعت ششم در گروه بابونه نسبت به گروه مفنامیک اسید بیشتر بود، اما این تفاوت معنی دار نبود (p=0.97). نتیجه گیری: کپسول بابونه و مفنامیک اسید هر دو تاثیر یکسانی بر میزان خونریزی پس از زایمان در زنان با پس درد دارند، ولی بابونه نسبت به مفنامیک اسید در کاهش پس درد زایمان موثرتر است. بابونه، جایگزین مناسب مفنامیک اسید در دوران پس از زایمان جهت پس درد، بدون افزایش میزان خونریزی باشد.

مقدمه: هپاتوپاتی دیابتی به عنوان یک ضایعه بسیار مهم توسط دانشمندان متعددی مورد بررسی قرار گرفته است که اخیرا نقش تمرینات ورزشی منظم در پیشگیری از آن مطرح شده است. از این رو مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات هوازی ترکیبی بر میزان گاماگلوتامیل ترانسفراز (GGT) کبدی و برخی شاخص های گلیسمی (انسولین، مقاومت به انسولین، گلوکز ناشتا و دو ساعته) سرم زنان میانسال دیابتی انجام شد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی در سال 1392 بر روی 30 نفر از زنان بیمار دیابتی نوع دو در شهرستان بهبهان انجام شد. افراد به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و تجربی تقسیم شدند. آزمودنی های گروه های تجربی 12 هفته (3 روز در هفته با شدت 70-55% حداکثر ضربان قلب و 50-35 دقیقه در هر جلسه) تمرین کردند. در ابتدای دوره و 48 ساعت پس از دوره پژوهش نمونه های خون جهت اندازه گیری GGT، انسولین، مقاومت به انسولین، گلوکز ناشتا و دو ساعته گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 18) و آزمون های کولموگروف اسمیرنوف، تی مستقل و لون انجام شد. میزان p کمتر یا مساوی 0.05 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: 12 هفته تمرین هوازی بر سطح انسولین سرم آزمودنی ها تاثیر معناداری نداشت (p≥0.05)، در صورتی که بر GGT، مقاومت به انسولین، گلوکز ناشتا و گلوکز دو ساعته آزمودنی ها تاثیر معناداری داشت (p≤0.05). نتیجه گیری: در بیماران دیابتی نوع دو تمرین هوازی می تواند باعث کاهش مقاومت به انسولین شود و همچنین میزان آنزیم کبدی GGT که مشخصه آسیب سلولی کبدی است نیز به دنبال کاهش مقاومت به انسولین و گلوکز خون کاهش می یابد که نشانه بهبود نسبی وضعیت کبد در زنان دیابتی نوع دو است.

مقدمه: باروری از جمله مباحث پیچیده ای است که عوامل مختلف اقتصادی، فرهنگی و سیاسی بر آن تاثیرگذار است. از یک سو تصمیمات خانواده برای فرزندپروری به شدت وابسته به شرایط اقتصادی و از سوی دیگر رشد و ورود فرزندان به بازار کار بر اقتصاد تاثیرگذار است. کشوری مانند ایران با سهم زیادی از جمعیت جوان به طور طبیعی نرخ بالاتری از زاد و ولد و نرخ پایین تری از مرگ و میر را تجربه می کند. بنابراین توجه به باروری و موضوعات مرتبط با آن در ایران از اهمیت بالایی برخوردار است، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر رشد اقتصادی بر نرخ باروری کل در ایران انجام شد. روش کار: داده های سری زمانی مربوط به نرخ رشد اقتصادی و نرخ باروری کل در ایران از داده های بانک جهانی طی سال های 1392-1363 استخراج و سپس الگوی پیشنهادی با استفاده از آزمون هم جمعی جوهانسن و الگوی تصحیح خطای برداری برآورد گردید. یافته ها: برآورد الگوی پیشنهادی به کار گرفته شده نشان داد که طی این سال ها، 1% افزایش در نرخ رشد اقتصادی در ایران باعث 0.01% کاهش در نرخ باروری کل در یک دوره بعد و 0.01% کاهش در نرخ باروری کل در دو دوره بعد شده است. نتیجه گیری: طی دوره مشاهده، رشد اقتصادی در ایران اثر منفی و معناداری بر نرخ باروری کل داشته است.