مجله دانشگاه علوم پزشکی اراک (ره آورد دانش)
سال:1397 | دوره:21 | شماره:4 (پیاپی 133) |تعداد مقالات:14

رشد غیرطبیعی و مهارنشده سلولها میتواند منجر به سرطان شود. در کشورهای پیشرفته، سرطان دومین عامل مرگ و میر و در کشور ما سومین عامل مرگ و میر (بعد از بیماریهای قلبی، عروقی و سوانح وتصادفات) است. طبق آمار منتشر شده در سال 2015 ) در ) « موسسه ارزشیابی و سلامت » توسط بررسی 32 سرطان در 195 کشور بین سالهای 2005 تا. ( 2015 ابتلا به سرطان 33 درصد افزایش یافته است.

زمینه و هدف: اختلالات هیجانی در بسیاری از بیماران مصروع شایع است. از این رو، در این مطالعه اثربخشی دو روش درمانی تشنج بر رفتار شبه اضطرابی طی روند کیندلینگ در موش صحرایی نر بالغ بررسی شد. مواد و روش ها: 42 سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی به 6 گروه تقسیم شدند: کنترل، شاهد جراحی، گروه های سالین-کیندل و دارو-کیندل که سالین یا دارو را 15 دقیقه قبل از تحریکات کیندلینگ دریافت می کردند، گروه های سالین-کیندل-LFS و دارو-کیندل-LFS که سالین یا دارو را 15 دقیقه قبل از کیندلینگ و LFS را بلافاصله پس از پایان تحریکات کیندلینگ دریافت کردند. رفتار شبه اضطرابی با استفاده از دستگاه ماز بعلاوه مرتفع و جعبه میدان باز در روز ششم ارزیابی شد. یافته ها: کیندلینگ، درصد ورود به بازوهای باز، درصد زمان جستجوی بازوهای باز، افزایش تعداد پریدن از دستگاه ماز بعلاوه مرتفع (001/0p<) و فرکانس ایستادن روی دوپا در دستگاه جعبه باز (05/0p<) را در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری افزایش داد. والپروات سدیم درصد ورود به بازوهای باز و درصد زمان جستجوی بازوهای باز را در گروه دارو-کیندل در مقایسه با گروه شاهد افزایش داد (001/0p<). اما از نظر تعداد پریدن از دستگاه ماز بعلاوه ارتفاع و فرکانس ایستادن روی دو پا در آزمون میدان باز با گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. هم چنین، اختلاف معنی داری بین گروه های دارو-کیندل، سالین-کیندل-LFS و دارو-کیندل-LFS در این پارامترها وجود نداشت. نتیجه گیری: والپروات سدیم و LFS به عنوان دو روش درمانی کنترل کننده صرع، اضطراب القاشده توسط تحریکات کیندلینگ را کاهش می دهند.

زمینه و هدف: پیشرفت علوم پزشکی طی چند دهه گذشته، تشخیص ریسک فاکتورهایی که ممکن است سبب تسریع بیماری عروق­ کرونر شود را ممکن ساخته است. ولی این دانش هنوز نتوانسته منجر به کاهش معنادار در بروز بیماری عروق کرونر قلب شود. هدف این پژوهش، ارزیابی ریسک فاکتورهای بیماری عروق­ کرونر قلب پس از استنت­ گذاری به کمک روش درخت مخاطره­ های رقیب با پیشامدهای مرکب می­ باشد. با کنترل این عوامل پیش آگهی می­ توانیم احتمال بروز این بیماری کاهش دهیم. مواد و روش­ ها: این مطالعه مقطعی شامل همه­ بیماران قلبی­ عروقی است که از ابتدای خرداد 1386 لغایت پایان اردیبهشت 1388 در مرکز قلب تهران تحت درمان آنژیوپلاستی عروق کرونر با کاشت حداقل یک استنت قرار گرفته اند. بیماران را به مدت سه سال مورد پیگیری قرار دادیم. پیشامدهای نیاز به احیای جریان خون، سکته قلبی غیرکشنده و مرگ قلبی به عنوان وقایع مهم قلبی­ عروقی(برآمد) در نظر گرفته شدند. برای رده­ بندی بیماران از درخت تصمیم با مخاطره­ های رقیب با پیشامدهای مرکب استفاده کردیم. داده ها با استفاده از نرم افزارهایIBM SPSS Statistics نسخه 24 و R نسخه 3. 3. 3 تحلیل شدند. یافته ­ ها: چهار فاکتور قندخون، وضعیت دیابت، شاخص توده­ بدنی و سن، شش زیرگروه همگن برای بروز سکته قلبی غیرکشنده و نیاز به احیای جریان خون ایجاد کردند. احتمال بروز پیشامد نیاز به احیای­ جریان­ خون پس از 50 ماه حداکثر 8/17 درصد و احتمال بروز پیشامد سکته قلبی غیرکشنده حداکثر 7/9 درصد بود. نتیجه­ گیری: بیماران مبتلا به بیماری عروق­ کرونر پس از استنت گذاری می توانند با کنترل وزن و وضعیت دیابت خود احتمال بروز پیشامدهای ناگوار قلبی را کاهش دهند.

زمینه و هدف: سندرم متابولیک در واقع مجموعه ای از اختلالاتی است که شامل دیابت، پرفشاری خون و چاقی می شود و تأثیر به سزایی در میزان مرگ و میر ناشی از بیماری های قلبی عروقی دارد. فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، پروتئینی است که باعث تحریک عروق و رگ زایی می شود. متیلاسیون نواحی پروموتری ژن، شایع ترین تغییرات اپی ژنتیکی است که تنظیم بیان ژن را تغییر می دهد. هدف از این مطالعه، ارزیابی الگوی متیلاسیون مناطق پروموتری ژن VEGF بود-با این احتمال که تغییرات متیلاسیون در این ژن، نقش مهمی در شکل گیری سندرم متابولیک دارد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، از ١ ٠ ٠ نفری که مورد ارزیابی قرار گرفتند، 5٠ نفر مبتلا به سندرم متابولیک و 5٠ نفر سالم بودند. سپس با استفاده از روش MS-PCR الگوی متیلاسیون پروموتر ژن مورد ارزیابی و نتایج حاصل با آزمون کای مربع و نرم افزار SPSS نسخه 23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: فراوانی متیلاسیون در گروه بیمار ٣ ٢ درصد و در گروه سالم٢ ٠ درصد نشان داده شد که از لحاظ آماری اختلاف معناداری بین این دو گروه مشاهده نشد (239/0p=). از طرف دیگر، اختلاف معناداری در ارتباط با میانگین سطح قند خون (025/0 p=)، تری گلیسیرید (050/0 p=)، کلسترول (046/0 p=) و HbA1C (016/0 p=) بین دو گروه مشاهده شد. نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر حاکی از آن است که تغییرات متیلاسیون در پرومو تر ژن VEGF در جمعیت مورد مطالعه نقش مهمی در پیدایش سندرم متابولیک ندارد که تأیید این موضوع مستلزم بررسی های بیشتری در آینده است.

زمینه و هدف: با توجه به وجود نتایج ضد و نقیض مطالعات در مورد تاثیر آتورواستاتین بر روی فرآیندهای التهابی و متابولیسم، در این مطالعه، اثرات آتورواستاتین بر روی شاخص های التهابی را در بیماران دیابتی بررسی کردیم. مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور کنترل شده با پلاسبو، 88 بیمار دیابتی نوع دو که تحت درمان با داروهای خوراکی کاهنده قند خون بودند، به صورت تصادفی به دو گروه 44 تایی تقسیم شدند. گروه مداخله روزانه40 میلی گرم آتورواستاتین و گروه کنترل، دارونما به مدت 3 ماه دریافت کردند و شاخص های قند خون، پروفیل لیپید، لپتین، آدیپونکتین، TNF-α (فاکتور نکروز تومور آلفا) و hsCRP (پروتئین واکنشی C فوق حساس) قبل و بعد از سه ماه در دو گروه سنجیده و مقایسه شد و داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی زوجی و تی استیودنت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: بعد از سه ماه در گروه مداخله، سطح آدیپونکتین در مقایسه با گروه کنترل افزایش قابل ملاحظه ای داشت، در حالی که تغییرات لپتین قابل ملاحظه نبود. سطح کلسترول کل و hsCRP و کلسترول LDL (لیپوپروتئین کم چگالی) در مقایسه با گروه کنترل به طور قابل ملاحظه ای کاهش یافت در حالی که قندخون ناشتا کاهش معناداری نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد آتورواستاتین می تواند در بهبود کاهش شاخص های التهابی در بیماران دیابتی نقش موثری داشته باشد.

زمینه و هدف: گیاه دارمازو(Quercus infectoria) در طب سنتی و مطالعات گذشته به عنوان درمان برای سرطان پیشنهاد شده است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر سمیت عصاره­ های آبی و هیدروالکلی برگ گیاه دارمازو علیه رده سلولی سرطانی کولون HT29 و ارزیابی تغییر بیان دو ژن Bax و Bcl-2 در سلول­ های تیمار شده می­ باشد. مواد و روش­ ها: در این مطالعه، عصاره آبی و هیدروالکلی برگ گیاه دارمازو تهیه گردید. سپس، رده های سلولی سرطانی HT29 و نرمال HEK293 توسط غلظت­ های مختلف عصاره­ ها به مدت 24 ساعت تیمار شد و اثرات سمیت دو عصاره توسط روش رنگ سنجیMTT ارزیابی گردید. در نهایت، میزان بیان ژن پروآپوپتوزی Bax و ژن ضدآپوپتوزی Bcl-2 در سلول­ های تیمار شده نسبت به ژن مرجعGAPDH توسط روش Real-Time PCR مورد بررسی قرار گرفت. یافته­ ها: با توجه به نتایج تست MTT مشخص شد که فقط عصاره آبی دارای اثر توکسیسیتی وابسته به دوز علیه دو رده سلولی می باشد. از این­ رو، بیان ژن های Bax و Bcl-2 در سلول­ های تیمار شده با عصاره آبی به ترتیب به میزان 8/2 (05/0p˂ ) و 2/2 (05/0p˃ ) برابر نسبت به ژن مرجع تغییر یافت. نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج می توان گفت که عصاره آبی برگ گیاه دارمازو دارای قابلیت القای آپوپتوز در سلول­ های سرطانی کولون HT29 می باشد و با مطالعات بیشتر می توان آن را در درمان سرطان کولون به کار گرفت.

زمینه و هدف: سابقه مصرف بیمارستانی بلئومایسین، نشان­ گر یک سری واکنش های وسیع در سیستم های بیولوژیکی است که ناشی از اثرات مستقیم و غیرمستقیم آن بوده است. واکنش های متقابل خود سیستم بیولوژیک این فرآیند را پیچیده تر می­ کند. افزایش شیوع و بروز روزافزون بیماری های سرطانی که تحت درمان بلئومایسین قرار می گیرند، اهمیت موضوع را نشان می دهد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر نیاسین بر کاهش عوارض ناشی از مصرف بلئومایسین در مدل انسانی می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه تجربی به صورت مورد-شاهدی و کارآزمایی بالینی دو سو کور انجام شد. از بین بیماران سرطانی مراجعه کننده به بیمارستان خوانساری اراک که تحت درمان با بلئومایسین بودند، 20 نفر به طور تصادفی انتخاب و به هر فرد دو گروه تقسیم شدند. به هر فرد گروه اول (کنترل) 2 عدد دارونما در روز (هر 12 ساعت یکبار) و گروه دوم (تیمار) روزی دو عدد قرص 100 میلی گرمی نیاسین داده شد و نتایج حاصل از آن ثبت و تحلیل گردید. یافته ها: مقایسه بین دو گروه کنترل و تیمار نشان دهنده کاهش تهوع و استفراغ در گروه تیمار نسبت به گروه کنترل بود. هم چنین عارضه اختلال حس چشایی در گروه تیمار در مقایسه با گروه کنترل کاهش داشته و این اختلاف از لحاظ آماری معنادار بود(05/0 > p). نتیجه ­ گیری: نتایج این تحقیق نشان می دهد که نیاسین می تواند عوارض حاصل از درمان بیماران سرطانی توسط بلئومایسن را از جهات مختلف از جمله عوارض، تهوع، استفراغ و از بین رفتن حس چشایی کاهش دهد، اما تاثیرات آن بر مشکلات تنفسی احتمالا به علت پایداری آسیب های ناشی از بلئومایسن قابل توجه نبود.

زمینه و هدف: استرس یک تعدیل کننده قوی عملکرد حافظه است. انگیختگی هیجانی ازطریق تحریک آمیگدال یا هیپوکامپ بر جنبه های مختلف یادگیری و حافظه اثر می گذارد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر استرس ناشی از فعالیت ورزشی حاد بر بازتحکیم تکلیف پرتاب دارت آموخته شده به شیوه کم خطا بود. مواد و روش ها: شرکت کنندگان تحقیق شامل60 دختر با میانگین سنی 5/20 بودند که به طور تصادفی در سه گروه هدف و کنترل 1 و کنترل 2 قرار گرفتند. در روز اول هر سه گروه در شرایط یکسان، مهارت پرتاب دارت را به روش کم خطا اکتساب کردند و بلافاصله پس از آن خاطرآوری فوری را اجرا کردند. در روز دوم، گروه هدف پس از بازیابی حافظه، در معرض استرس ناشی از فعالیت ورزشی حاد قرار گرفت، درحالی که گروه کنترل 1 شرایط استراحت پس از بازیابی حافظه را تجربه نمود و به گروه کنترل 2 بدون بازیابی حافظه، استرس ناشی از فعالیت ورزشی حاد ارائه شد. در طول آزمایش، روند تغییرات کورتیزول بزاق اندازه گیری شد. در روز سوم، فراخوانی تاخیری حافظه مورد نظر برای هر سه گروه مورد آزمون قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد گروه های کنترل 1 و 2 در آزمون فراخوانی تاخیری نسبت به آزمون فراخوانی فوری هیچ پیشرفتی در عملکرد پرتاب دارت نداشتند و گروه هدف در همین دوره زمانی، ارتقای معنی داری در عملکرد نشان داد (05/0 > p). نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که اعمال استرس حاد بعد از بازیابی حافظه، می تواند فرآیند بازتحکیم حافظه حرکتی ضمنی در زنان را ارتقا بخشد.

زمینه و هدف: رنگ آمیزی­ های زیل نلسون، فلوئورسنت و نیز کشت، روش­ های استاندارد تشخیص بیماری سل هستند. در این تحقیق، کارائی روش Flash PCR با روش مرسوم کشت مقایسه شد. مواد و روش ها: تعداد 56 نمونه خلط از بیماران مشکوک به سل پس از ارزیابی با روش زیل نلسون و کشت در لوون اشتاین جانسن، به روش چلکس تحت استخراج DNA قرار گرفتند. جهت بررسی مولکولی از کیت مخصوص Flash PCR که محتوی پروب ها و پرایمرها برای تکثیر ژن IS6110 بود، استفاده شد. کنترل مثبت و کنترل منفی موجود در کیت به کار گرفته شد و دستگاه MTC410، جهت تکثیر و دستگاه FD-12 جهت بررسی نتایج مورد استفاده قرار گرفتند. علاوه بر این، نمونه ها با کمک ژل آگارز نیز الکتروفورز شدند. یافته ها: از 56 نمونه خلط بیماران مشکوک به سل، تعداد 20 نمونه در ارزیابی میکروسکوپی و کشت، مثبت و 36 نمونه منفی بودند. هم چنین، بررسی مولکولی با استفاده از روش FLASH-PCR مشخص کرد که تمامی 20 نمونه مثبت، در این روش مولکولی نیز مثبت شدند. به علاوه، 3 نمونه خلط که با روش کشت و رنگ آمیزی منفی شده بودند در روش FLASH-PCR مثبت شدند. یکی از 3 بیمار مورد بحث با نظر پزشک تحت درمان حمله ای برای درمان سل با دریافت آنتی بیوتیک­ های ایزونیازید، پیرازینامید و اتامبوتول قرار گرفت. تمامی نتایج با کمک الکتروفورز معمول نیز تایید گردیدند. نتیجه گیری: مواردی که احتمالا به دلیل تعداد باکتری اندک در نمونه یا نقص در نمونه برداری، منفی می شوند، با روش FLASH-PCR امکان مثبت شدن آن ها وجود دارد. بنابراین، با توجه به هزینه اندک، برای استفاده روتین پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: استرس اکسیداتیو در پی فعالیت بدنی در بافت های مختلف بدن اتفاق می افتد و بر ظرفیت آنتی اکسیدانت اثر می گذارد که می تواند بر باروری مردان به صورت منفی اثرگذار باشد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تمرین مقاومتی فزاینده بر فشار اکسایشی و کیفیت اسپرماتوژنز بود. مواد و روش ها: 20 سر موش صحرایی نر از نژاد اسپراگ داولی (وزن 200 تا 250 گرم، سن 4 ماهگی) به طور تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. برنامه ورزشی شامل بالا رفتن از نردبان با حمل بار آویزان به دم حیوان به مدت 8 هفته (5 روز در هفته، 3 نوبت 4 تکراری) بود. در طول برنامه، وزنه ها به تدریج افزایش و این میزان در هفته آخر به 200 درصد وزن حیوان رسید. بعد از این مداخله، موش­ ها بیهوش شدند و بافت بیضه با استفاده از روش فرپ برای ارزیابی شاخص مالون دی آلدئید به عنوان یک مارکر استرس اکسیداتیو و برای تعیین ظرفیت ضد اکسایشی جدا گردید. مراحل تثبیت، پردازش، برش بافت بیضه و در نهایت رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین و ائوزین ارزیابی گردید. کیفیت اسپرماتوژنز بر اساس روش جانسون نمره دهی شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل استفاده و سطح معنی دار 05/0p< منظور گردید. یافته ها: سطوح مالون دی آلدئید در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل افزایش یافت (01/0p=). درگروه تمرین نیز کیفیت اسپرماتوژنز کمتر بود (013/0p=). ظرفیت ضد اکسایشی در گروه تمرین مقداری بیشتر از گروه کنترل بود که تفاوت معناداری وجود نداشت (83/0p=). نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که تمرینات مقاومتی فزاینده ممکن است به دلیل افزایش فشار اکسایشی بر کیفیت اسپرماتوژنز و سیستم باروری مردان اثر منفی داشته باشد.

زمینه و هدف: مطالعه حاضر به منظور بررسی تأثیر 8 هفته تمرین استقامتی تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر بیان ژن ناقل غشایی گلوکز (GLUT4) در عضله اسکلتی رت های نر چاق انجام شد. مواد و روش ها: 28 رت نژاد ویستار با میانگین وزنی 25 ± 150 گرم تهیه و در گروه های کنترل پایه (6 رت)، گروه کنترل چاق (6 رت)، گروه تمرین MICT (8 رت) و گروه تمرین HIIT (8 رت) تقسیم شدند. رت های گروه کنترل پایه در همان ابتدای پژوهش نمونه برداری شدند. رت های دیگر به مدت 8 هفته تحت رژیم غذایی پر چرب قرار گرفتند. سپس رت های گروه تمرین، پس از یک هفته آشناسازی، به مدت 8 هفته و 5 روز در هر هفته بر روی تردمیل حیوانات تمرین کردند. رت ها 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین کشته شدند و بافت عضله دوقلوی آن ها برداشته شد. بیان ژن GLUT4 به روش Real-Time PCR اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد هشت هفته غذای چرب باعث افزایش معنی دار وزن رت ها می شود (001/0 =p)، با این حال، هر دو نوع فعالیت ورزشی MICT و HIIT به طور معنی داری از این افزایش وزن جلوگیری کرده است (001/0 = p). علاوه بر این، هر دو نوع فعالیت ورزشی باعث افزایش معنی داری بیان ژن GLUT4 در عضله اسکلتی رت های چاق شد (001/0 =p)، هر چند تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرینی مشاهده نگردید (99/0 = p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج، هر دو نوع فعالیت ورزشی تداومی با شدت متوسط و تناوبی شدید می توانند باعث افزایش بیان ژن انتقال دهنده گلوکز (GLUT4) در عضله ترکیبی تند و کند انقباض رت های چاق شوند.

زمینه و هدف: هدف از این تحقیق، تهیه نانو الیاف سلولزی با پایه سبوس گندم به عنوان یک پسماند کشاورزی و ارزیابی اثر ضدمیکروبی آن با آغشته سازی داروی سیپروفلوکساسین هیدروکلراید بر روی باکتری استافیلوکوک اورئوس بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، ابتدا دیسک های سلولزی از نانو الیاف آغشته به دارو آماده شدند. سپس این دیسک ها به همراه دیسک های کاغذی استاندارد بر روی محیط استافیلوکوک اورئوس قرار گرفتند. نتایج به صورت هاله عدم رشد پس از 24 ساعت اندازه گیری گردید. تعیین میزان سیپروفلوکساسین هیدروکلراید جذب شده بر روی نانوالیاف سلولزی با مقایسه اثر دیسک­ های سلولزی حاوی غلظت های مختلف آنتی بیوتیک و دیسک های استاندارد سیپروفلوکساسین صورت گرفت. مدت زمان بهبودی زخم سطحی در پوست رت با پانسمان نانو الیاف آغشته به دارو و بدون دارو مقایسه گردید. یافته ها: دیسک (نانو آلفاسلولزی) آغشته به داروی سیپروفلوکساسین هیدروکلراید، هاله عدم رشد در محیط استافیلوکوک اورئوس ایجاد کرد. اندازه گیری ابعاد زخم با عکس برداری دیجیتال و نرم افزار ImageJ انجام گرفت. نتایج حاصل از روند بهبودی طی پنج روز با آزمون آماری آنووا و آزمایش پاتولوژی تحلیل شد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که دیسک نانوالیاف سلولزی در محیط کشت برای کنترل باکتری می تواند مفید باشد. هم چنین مساحت زخم ها در رت هایی( موش­ هایی) که با دیسک های نانو الیاف آغشته به دارو پانسمان شدند به صورت معنی داری کم تر از گروه شاهد بود (05/0>.