مجله دانشگاه علوم پزشکی اراک (ره آورد دانش)
سال:1384 | دوره:8 | شماره:4 (پیاپی 33) |تعداد مقالات:10

مقدمه: وجود بافت های نکروزه چرمی شکل یکی از مشکلات بیماران دچار سوختگی های عمیق محسوب می گردد. در این پژوهش استفاده از پماد روغن کنجد وهیدروکسید کلسیم جهت دبریدمان بافت های نکروزه ناشی از سوختگی  مورد ارزیابی قرار گرفته است.روش کار: این مطالعه تجربی برروی 40 عدد موش صحرایی بالغ نر از نژاد ویستار صورت گرفت. پس ازانجام بیهوشی بوسیله کلروفرم، هر دو پهلوی رت شیو و با قرار دادن درآب جوش به مدت10ثانیه، سوختگی درجه 3، به قطر 3 سانتی متر ایجاد گردید. رت ها به صورت تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. در3 گروه اول در یک سمت روزانه از پماد فیبرینولایزین (به عنوان زخم های شاهد 1) و در سمت دیگر در گروه اول، دوم و سوم (به عنوان زخم های مورد) به ترتیب از پماد کنهاید با غلظت 1، 5/2 و 5 درصد برای پانسمان استفاده شد. در گروه چهارم (زخم های شاهد 2) اجازه داده شد تا زخم ها به خودی خود ترمیم یابند. در هر گروه و هر زخم، زمان برداشته شدن بافت نکروزه و سپس ایجاد بافت گرانولاسیون در چک لیست مربوطه ثبت شد و نتایج با استفاده از آزمون آنالیز واریانس و تی زوج مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد که بین 3 غلظت متفاوت از پماد کنهاید کمترین میانگین زمان دبریدمان با 6/16روز مربوط به پماد با غلظت5 درصد می باشد (P=0.001). از طرف دیگر مشخص شد که تقریبا اختلاف معنی داری بین زمان دبریدمان گروه مورد با گروه شاهد 1 وجود ندارد (P=0.53)، اما اختلاف این زمان در گروه مورد و شاهد2 و همچنین گروه شاهد 1 و 2 معنی دار است (P=0.001). هم چنین اختلاف معنی داری نیز بین زمان ایجاد بافت گرانولاسیون در استفاده از پماد کنهاید 5 درصد و گروه شاهد1 وجود داشت (P<0.01).نتیجه گیری: استفاده ازپماد کنهاید 5 درصد نه تنها موجب آسیب به بافت های سالم نمی گردد بلکه در دبریدمان بافت های نکروزه قابل رقابت با پماد فیبرینولایزین می باشد. لذا بررسی بیشتر در این زمینه ضروری است.

مقدمه: هپاتیت ب یک التهاب منتشر کبدی ناشی از ویروس هپاتیت ب (HBV) است که موجب بیماری و مرگ و میر فراوان می گردد. با توجه به این که بخشی از واکسینه شده ها با واکسن مربوطه، غیر پاسخ دهنده (NR) هستند، سنجش میزان ایمنی در واکسینه شده ها و شناسایی افراد NR به خصوص در گروه پر خطر جامعه پزشکی ضروری است. روش کار: در مطالعه توصیفی حاضر نمونه خون کلیه دانشجویان گروه پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی بروجرد در مقطع سنی 25-18سال و پرسنل واکسینه شده بیمارستان شریعتی بروجرد از نظر میزان آنتی بادی ضد آنتی ژن سطحی هپاتیت ب (Anti HBS-Ab) با روش الیزا و کیت رادیم ایتالیا ارزیابی شد و با توجه به تعداد واکسن های دریافتی، زمان بعد از واکسیناسیون و شاخص های دموگرافیک، نتایج از طریق آمار توصیفی، تجزیه و تحلیل گردید.نتایج: در کل حدود 90 درصد افراد ایمن و 10 درصد آنها NR بودند که از گروه ایمن، 8 درصد افراد تیتر آنتی بادی بالاتر از 1000، 2/17 درصد بین 1000-500 و 8/74 درصد تیتر آنتی بادی بین 500-10 واحد (miu/ml) را داشتند. حدود 75 درصد افراد ایمن، فقط دو واکسن دریافت کرده بودند. در گروه NR، 53 درصد سه واکسن و 47 درصد دو واکسن تزریق کرده بودند. 4 درصد افراد با زمان کمتر  از یک ماه از آخرین واکسن دریافتی، ایمن بودند. از گروه اخیر، 85 درصد افراد تنها دو واکسن تزریق کرده بودند.نتیجه گیری: سطح ایمنی جمعیت تحت مطالعه 90 درصد ارزیابی شد که با نتایج اغلب پژوهش های انجام شده هم خوانی دارد. در بعضی مطالعات که به نتایج متفاوت رسیده اند، شاخص های موثر بر نتایج تفکیک نشده و لذا با توجه به این ابهامات، توصیه می شود که واکسینه شده ها، تیتر Anti HBS-Ab خود را ارزیابی کنند.

مقدمه: هسته پاراژیگانتوسلولاریس (PGi) در دو پدیده وابستگی و سندرم ترک مرفین به ترتیب یک کاهش و یک افزایش فعالیت نشان می دهد. با توجه به این که در دو سیستم اوپیوئیدی و آدنوزینی علایم سندرم ترک نه تنها به کمک آنتاگونیست های همان سیستم بلکه به وسیله آنتاگونیست های سیستم مخالف هم بروز می کند، در مطالعه حاضر با تخریب هسته PGi به مطالعه رفتارهای سندرم ترک ناشی از تزریق کافئین و نالوکسان جهت بررسی نقش این هسته در بروز این رفتارها پرداخته ایم. روش کار: در این مطالعه تجربی تعدادی از موش‎های صحرایی طی 21 روز مصرف مرفین از طریق آب آشامیدنی با دوزهای افزایش یابنده معتاد شدند. سپس  به گروه های کنترل (دست نخورده)، شم (فقط مراحل جراحی را طی می کردند)، گروهی که یکی از هسته ها در آنها تخریب می شد و  گروهی که هر دو هسته چپ و راست در آنها تخریب می شد، تقسیم شدند. برای بررسی علایم سندرم ترک، در روش اول با تزریق نالوکسان (2 میلی گرم بر کیلوگرم زیر جلدی) و در روش دوم با تزریق کافیین (50 میلی گرم بر کیلوگرم درون پرویتوئن) به حیوانات،  علایم ایجاد شده ثبت می گردید.  اطلاعات به دست آمده توسط آزمون آنالیز واریانس یک طرفه، آزمون توکی و آزمون کای دو، تجزیه و تحلیل و P<0.05 معنی دار در نظر گرفت شد. نتایج: پارامترهای رفتاری سندرم ترک مرفین پس از تزریق نالوکسان شامل: اسهال، روی هم افتادن پلک، دندان قروچه، انزال، بی قراری، حرکت سگ خیس، راست شدن دم، پریدن و کاهش وزن بود که پس از تخریب دو طرفه هسته PGi در سه رفتار بی قراری، دندان قروچه و پریدن به شکل معنی داری کاهش پیدا کرد. در مورد ظهور علایم سندرم ترک با کافئین مشخص شد که تنوع بروز این علایم کمتر بوده (اسهال، انزال، دندان قروچه، جویدن، بی قراری و پریدن)، اما تخریب دو طرفه هستهPGi  به مقدار بیشتری این رفتارها را تحت تاثیر قرار داد. چنانچه از علایم مذکور چهار علامت اسهال، انزال، دندان قروچه، و بی قراری به میزان مشخصی در پی تخریب دو طرفه هسته PGi کاهش یافت. نتیجه گیری: به طور کلی از نتایج این مطالعه مشخص شد که تنوع بروز علایم سندرم ترک نالوکسان بیشتر از کافیین بوده و تخریب دو طرفه هسته PGi سبب تخفیف بروز علایم سندرم ترک به خصوص در سندرم ترک ناشی از تزریق کافیین می شود.

مقدمه: درمان عفونت های مجاری ادراری(UTI) به عنوان یکی از شایع ترین عفونت های اکتسابی از جامعه و نیز عفونت های با منشا بیمارستان، به دلیل مقاومت باکتری ها نسبت به آنتی بیوتیک ها با مشکل روبروست. این مطالعه به منظور تعیین شایع ترین علل باکتریال این گونه عفونت ها و مقایسه الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی UTI بیمارستانی با UTI اکتسابی از سطح جامعه در شهر شهرکرد انجام شد.روش کار: این مطالعه تحلیلی- مقطعی برروی دو گروه از بیماران مبتلا بهUTI صورت گرفته است. گروه اول شامل 100 نفر از بیماران زن 13 تا 35 ساله بستری در بخش های مختلف بیمارستان های کاشانی و هاجر شهرکرد دارای علایم حادUTI  و کشت ادرار مثبت و گروه دوم شامل 100 نفر از زنان 13 تا 35 ساله مراجعه کننده به آزمایشگاه سطح شهرکرد دارای علائم ادراری و کشت ادرار مثبت، بودند. هر دو گروه از نظر شایع ترین عوامل ایجاد عفونت و الگوی حساسیت آنها نسبت به آنتی بیوتیک ها با استفاده ازروش دیسک دیفیوژن بررسی شدند. نتایج حاصل در دو گروه از طریق آزمون تی با یکدیگر مقایسه گردیدند. نتایج: در مجموع ارگانیسم های عامل UTI بیمارستانی به ترتیب شامل ای کولای، کلبسیلا، استافیلوکوکوس ساپروفیتیکوس، پسودوموناس، انتروباکتر و ارگانیسم های به دست آمده ازUTI اکتسابی از جامعه به ترتیب شامل ای کولای، کلبسیلا، استافیلوکوکوس ساپروفیتیکوس، پروتئوس، پسودوموناس و سیتروباکتر بودند. بیشترین مقاومت ایزوله های باکتری ای کولای در دو گروه، نسبت به آمپی سیلین و پس از آن نسبت به کوتریموکسازول مشاهده شد. به جز کوتریموکسازول و سفالوتین، حساسیت آنتی بیوتیکی در دو گروه تفاوت آماری معنی داری داشت (P<0.05). سفتی زوکسیم موثرترین آنتی بیوتیک در درمانUTI  بیمارستانی و نیتروفورانتویین موثرترین دارو در درمان UTI اکتسابی از جامعه، شناسایی گردیدند.نتیجه گیری: به نظر می رسد میزان مقاومت پاتوژن های شایع، خصوصا انواع بیمارستانی در حال افزایش است و این موضوع استفاده مناسب از آنتی بیوتیک ها را در درمان UTI ضروری می سازد.

مقدمه: تب مالت به علت درگیری انسان و حیوان و شیوع زیاد آن در مناطق اندمیک، از نظر اجتماعی و اقتصادی یک مشکل مهم بهداشتی می باشد. به علت نادر بودن بیماری در کشورهای پیشرفته، در کتب مرجع به این بیماری گسترده بسیار مختصر اشاره شده است. لذا تحقیق در مورد تب مالت در ایران که یکی از مناطق شایع بیماری است ضروری می باشد .هدف از این مطالعه تعیین مدل ابتلا به تب مالت در شهرستان اراک می باشد.روش کار: این مطالعه به صورت مورد - شاهدی در سال 1384 در شهرستان اراک انجام شد. در ابتدا با هماهنگی مرکز بهداشت شهرستان اراک افراد مبتلا شناسایی شدند و در صورتی که تشخیص تب مالت توسط پزشک مسوول با در نظر گرفتن اپیدمیولوژی ، علایم بالینی و سرولوژی تایید می شد بیمار وارد مطالعه می گردید. برای گروه کنترل از همسایگان فرد مبتلا کسی که از نظر سنی و جنسی با بیمار هماهنگی داشت انتخاب و در صورتی که آزمایش رایت و 2MG وی منفی بود وارد مطالعه می شد. حجم نمونه 300 نفر بود که 150 نفر از مبتلایان به تب مالت و 150 نفر از گروه کنترل وارد مطالعه شدند. پرسش نامه ای حاوی سوالات مربوط به اطلاعات دموگرافیک، وضعیت دام و آگاهی افراد در مورد بیماری تکمیل گردید. برای بررسی میزان تاثیر متغیرهای تحت مطالعه بر بیماری تب مالت از مدل رگرسیون لجستیک شرطی استفاده شد.نتایج: از میان متغیر های مورد بررسی، وجود بیماری در افراد خانواده با افزایش شانس 55/7 برابر، مهم ترین عامل در ابتلا و ریسک فاکتور بعدی مصرف لبنیات غیر پاستوریزه با افزایش شانس 7/3 برابربود. از میان متغیر های آگاهی، متغیر عدم اطلاع از راه انتقال از طریق پنیر تازه، بیش از بقیه موارد، در ابتلا موثر بود (OR=0.44). تعداد دام در مبتلایان بیش از 2 برابر گروه کنترل بود. از نظر تحصیلات و منبع کسب اطلاعات در مورد تب مالت، بین دو گروه تفاوت قابل ملاحظه ای وجود نداشت.نتیجه گیری: چون ریشه کنی بیماری در حیوانات با شرایط موجود عملاً امکان پذیر نمی باشد با توجه به نتایج طرح به نظر می رسد افزایش آگاهی در مورد راه های انتقال بیماری خصوصا پنیر تازه و لبنیات غیر پاستوریزه در کاهش بیماری در جامعه موثر باشد و با توجه به شانس ابتلا چندین برابر در صورت وجود بیماری در افراد خانواده، مطالعه ای برای هزینه - کاربری تست رایت در افراد خانواده فرد مبتلا پیشنهاد می گردد.

مقدمه: سیستیک هیگروما یک اختلال تشکیل عروق لنفاوی می باشد که می تواند در اثر رشد زیاد و سریع، ارگان های مجاور را گرفتار کرده یا تحت فشار قرار دهد. روش اصلی درمان جراحی می باشدکه به علت عوارض ناشی از این درمان، درمان های غیر جراحی مثل استفاده از مواد اسکلروزان مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه تعیین اثر بلئومایسین در درمان سیستیک هیگروما می باشد.روش کار: این مطالعه به صورت نیمه تجربی در بیمارستان های الزهرا و کاشانی اصفهان از سال 1372 لغایت 1383 انجام گرفت. نمونه گیری به صورت غیر احتمالی آسان بود. در این مطالعه بیمارانی که به علت سیستیک هیگروما تحت درمان داروئی یا جراحی قرار می گرفتند، بررسی شدند. بیمارانی که نیاز به تزریق بلئومایسین داشتند با دوزهای مناسب تحت تزریق داخل ضایعه بلئومایسین قرار گرفته و در فواصل مشخص پیگیری شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از چک لیست شامل اطلاعاتی مثل سن، جنس، محل کیست، حجم کیست قبل و بعد از تزریق بلئوماسین، و یا جراحی استفاده شد. اطلاعات با استفاده از آزمون تی و تی زوج، تجزیه و تحلیل و P<0.05 معنی دار تلقی شد.نتایج: از 72 بیمار مورد بررسی 24 بیمار تحت درمان با بلئومایسین و 48 بیمار تحت درمان جراحی قرار گرفتند. سن بیماران از زیر یک ماه تا 18 سال بود. بیشترین محل گرفتاری در گردن با 8/46 درصد بود. میانگین اندازه کیست قبل از تزریق بلئومایسین 103.9±20.66 و بعد از تزریق 34.91±16.19 متر مکعب به دست آمد (p=0.004). میانگین اندازه کیست قبل از عمل جراحی 43.511±7.81 و بعد از عمل جراحی 1.39±1.39 متر مکعب به دست آمد (p=0.006). میزان عود لنفانژیوما در گروهی که عمل جراحی شدند در کل 1/25 درصد و در گروهی که بلئومایسین دریافت کردند 29.2 درصد بود که تفاوت معنی داری نداشت. هیچ گونه عارضه جدی بعد از درمان با بلئو مایسین مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به کاهش قابل توجه حجم کیست بعد از تزریق بلئومایسین و عدم وجود عوارض قابل توجه در مقایسه با عمل جراحی کیست، از این روش می توان در درمان سیستیک هیگروما به صورت قطعی یا مکمل درمان جراحی استفاده کرد.

مقدمه: استان مرکزی یکی از مناطقی است که در مطالعات قبل از یدرسانی، دارای شیوع بالای گواتر آندمیک بوده است. در ایران برنامه کنترل و پیش گیری از بروز این اختلالات از جمله تولید و توزیع نمک یددار از سال 1368 به مرحله اجرا درآمده است. این بررسی به منظور پایش برنامه کشوری مبارزه با کمبود ید در سال 1380 در دانش آموزان 7 تا 10 ساله استان مرکزی انجام شد. روش کار: طی یک بررسی توصیفی ـ مقطعی از طریق نمونه گیری تصادفی 1200 دانش آموز (به تعداد مساوی دختر و پسر) انتخاب شدند. شیوع گواتر از طریق معاینه بالینی بررسی و بیماری طبق تقسیم بندی سازمان جهانی بهداشت درجه بندی شد. نمونه ادرار از یک دهم نمونه ها اخذ گردید و اندازه گیری ید ادرار به روش هضم انجام شد. اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های آماری تی، مجذور کا و پیرسون تجزیه و تحلیل گردید.نتایج: شیوع کلی گواتر در دانش آموزان استان، 4/4 درصد و در دختران و پسران نیز هر یک 4/4 درصد بود. میانه ید ادرار در جمعیت مورد مطالعه 7/16 میکروگرم در دسی لیتر بود. در 2/81 درصد موارد ید ادرار بیشتر از 10 و در 3/9 درصد موارد کمتر از 5 میکروگرم در دسی لیتر بود. هیچ موردی از ید ادرار کمتر از 2 میکروگرم در دسی لیتر وجود نداشت. تفاوتی در شیوع گواتر و میزان ید ادرار بین دو جنس و نیز بین دانش آموزان شهر و روستا مشاهده نشد. نتیجه گیری: یافته های این بررسی نشان می د هد که در مقایسه با بررسی کشوری سال 1375 میزان گواتر در دانش آموزان کاهش معنی داری داشته و ید ادرار دانش آموزان استان مرکزی هم چنان در حد مطلوب سازمان جهانی بهداشت می باشد. لذا استان مرکزی در زمره مناطق "عاری از کمبود ید "محسوب می شود.

مقدمه: تهوع و استفراغ بعداز عمل (PONV) یکی از شایع ترین مشکلات پس از عمل جراحی است. بیمارانی که خطر بالایی برای PONV دارند، باید داروهای ضد تهوع و استفراغ را برای پیش گیری دریافت کنند. متداول ترین دارو، متوکلوپرامید است. اما احتمال بروز علایم اکستراپیرامیدال و عوارضی چون خواب آلودگی، سرگیجه و سردرد (به خصوص در کودکان) باعث شد این مطالعه جهت مقایسه اثر دگزامتازون و متوکلوپرامید برای جلوگیری از PONV انجام شود.روش کار: این مطالعه، از نوع کارآزمایی بالینی دوسویه کور می باشد. 262 بیمار در محدوده سنی 25-2 سال در کلاس ASA I , II که تحت عمل های جراحی انتخابیENT ، چشم و لاپاراتومی قرار گرفتند، به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در یک گروه 1/0 میلی گرم بر کیلوگرم دگزامتازون وریدی و در گروه دیگر 1/0 میلی گرم بر کیلوگرم متوکلوپرامید وریدی، 15-10 دقیقه قبل از پایان عمل تجویز گردید. در زمان ریکاوری میزان بروز PONV بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط آزمون پیرسون آنالیز صورت گرفت.نتایج: بروز PONV در دو گروه مورد مطالعه از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشت. هم چنین بین بروز PONV در دو گروه به تفکیک جنس نیز از نظر آماری تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: اثر دگزامتازون در پیش گیری و درمان PONV مشابه متوکلوپرامید بوده و با توجه به ارزانی و در دسترس بودن و نداشتن عوارض جانبی به دنبال تجویز یک دوز آن، می تواند جایگزین مناسبی برای متوکلوپرامید در اعمال جراحی با خطر بالای PONV باشد.