مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد
سال:1379 | دوره:8 | شماره:3 (ویژه نامه ناباروری 3) |تعداد مقالات:16

اهمیت ماتریکس خارج سلول (Extra Cellular Matrix) ECM در تکامل و مرفولوژی سلولهای مختلف گزارش شده است. ولی اطلاعات کمی در رابطه با نقش آن در مرفولوژی سلولهای اپی تلیال اندومتر انسان در دست می باشد. در این تحقیق اثرات ECM مصنوعی (Matrigel) روی مرفولوژی سلولهای اپی تلیال اندومتر با استفاده از میکروسکوپ الکترونی و تکنیکهای مرفومتری مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های اندومتر با اطلاع بیمار و تایید کمیته اخلاقی از 20 زن با باروری قبلی بوسیله هیسترکتومی کامل شکمی تهیه شد. بافت به روش آنزیمی و مکانیکی مجزا شده و محلول غنی از سلولهای اپی تلیال بوسیله سانتریفوژ بدست آمد که بر روی پلاستیک (کشت استاندارد) یا داخل Matrigel به منظور تولید سلولهای پولارایز کشت داده شد. سلولها روی پلاستیک پهن و Squamous بوده اما سلولها در کشت پولاریزه بلند استوانه ای و مشابه سلولهای اندومتر ترشحی In vivo بودند. در کشت پولاریزه بر خلاف مدل استاندارد ارگانهای داخل سلولی تکامل یافته و دسموزومها و میکروویلیا دیده شد. Volume Fraction (Vv) ائوکروماتین به هسته که نماینده فعالیت متابولیکی بوده و فعالیت ترشحی (Vv گلیکوژن) به سلول در سلولهای اپی تلیال در محیط In vitro به طور معنی داری بیشتر از نمونه گرفته شده از In vitro بود. این فعالیت ها در سلولهای اپی تلیال کشت داده شده از مرحله ترشحی بیشتر دیده می شد. نتایج حاصل نشان می دهد که ECM نقش اساسی در مرفولوژی سلولهای اپی تلیالی اندومتر انسان در محیط In vitro ایفا می کند و مدل پولارایز می تواند بسیاری از محدودیتهای اخلاقی و عملی که برای مطالعه لانه گزینی انسان وجود دارد را از بین ببرد.

هدف از این بررسی تاثیر نقش تجویز آنتی بیوتیک در هنگام آسپیراسیون تخمدانها در افزایش میزان لانه گزینی و حاملگی متعاقب آن می باشد. این بررسی بر روی 169 سیکل درمانی ART اعم از ICSI و IVF به عنوان گروه هدف در مقایسه با 138 بیمار به عنوان گروه کنترل می باشد که هیچ آنتی بیوتیکی دریافت نکرده اند. در گروه هدف در هنگام پونکسیون 2 گرم کفلین به صورت وریدی تزریق و سپس دو دوز به فاصله 6 ساعت تجویز گردید. نتایج حاملگی بالینی به صورت مشاهد ضربان قلب در این بیماران اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفت. البته در گروه هدف 10 نفر به علت عدم تقسیم سلولی و 4 نفر به علت خطر بروز OHSS در مرحله ترانسفر متوقف شدند. همچنین در گروه کنترل 2 نفر حذف و در نهایت 155 سیکل درمانی با آنتی بیوتیک در مقابل 136 بیمار در گروه مقابل مقایسه گردید. متوسط سنی افراد گروه اول 8.3±28.3 سال و در گروه دوم 5.6±30.1 بوده است. از نظر مدت نازایی در گروه اول 9.6 سال در قیاس با 8.88 سال در گروه دیگر بوده است. تعداد اووسیت بدست آمده در گروه اول 1248 در مقایسه با 816 در گروه دوم بوده است (بطور متوسط 7.07 عدد و 6 عدد در گروه دوم) تعداد امبریوی با کیفیت خوب در هر دو گروه تقریبا یکسان و در گروه اول متوسط 2.6 عدد و گروه کنترل 2.9 بوده است که تفاوت معنی داری نداشته است. میزان حاملگی بالینی در گروه اول 35 مورد از 155 سیکل ترانسفر یعنی 22.6% بوده، در حالیکه در گروهی که اصلا آنتی بیوتیک نگرفته اند 31 مورد برابر با 22.8% حاملگی مشاهده گردید که از نظر آماری معنی دار نمی باشد (P>0.5). میزان لانه گزینی در دو گروه به ترتیب 9.7% و 8.8% محاسبه گردید که از نظر آماری تحت تاثیر آنتی بیوتیک تغییری نداشته است. علیرغم اینکه آنتی بیوتیک در این مطالعه از نظر آماری با اختلاف معنی داری در نتایج میزان لقاح، تقسیم سلولی جنین و حاملگی موفق همراه نبوده است. ولی توصیه می شود به منظور جلوگیری از عوارض عفونی ناشی از پونکسیون در بیماران پر خطر و با سابقه عفونت لگنی از آنتی بیوتیک استفاده گردد.

این مطالعه به منظور بررسی اثر FSH روی پتانسیل باروری اسپرم در مردان با اولیگوآستنوتراتواسپرمی که سیکلهای IVF قبلی در مورد آنها با شکست روبرو شده بود، انجام گرفت. بررسی به صورت تصادفی و گذشته نگر و با کنترل در سال 1375 صورت گرفت. تعداد 20 بیمار با گونادهای طبیعی و گونادوتروپین های نرمال که دچار اولیگوآستنوتراتواسپرمی بودند و حداقل یک بار سیکل IVF در مورد آنها با شکست مواجه شده بود به صورت راندوم انتخاب گردیدند. بیماران به دو گروه مطالعه و کنترل تقسیم شدند. بیماران گروه اول به مدت 60 روز FSH با دوز IU 75 روزانه مورد درمان قرار گرفته و سپس سیکل IVF در مورد آنها تکرار گردید و نتایج لقاح در دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. پس از درمان میزان باروری تخمک در گروه مطالعه 20.1% گزارش گردید که در مقایسه با گروه کنترل که میزان باروری در آنها 5.8% بود بهبودی قابل توجهی را نشان داد (P<0.05). درمان طولانی مدت با استفاده از FSH منجر به افزایش قابل توجهی در قدرت باروری اسپرم می گردد که این اثر ممکن است در ارتباط با بهبود ارگانلهای داخلی سلولی اسپرم باشد.

ناباروری به عنوان یک بحران در زندگی توصیف شده است. بخصوص بیماران تحت درمان روشهای باروری کمک شده از قبیل آی.وی.اف و میکرواینجکشن دارای درجات بالایی از اضطراب و نگرانی در حین مراحل درمان و حتی بعد از حاملگی می باشند. در این رابطه نقش تیم درمانی بخصوص پرستار شامل ارزیابی مشکلات روحی بیماران طی مراحل درمان و روشهایی جهت کاهش اضطراب آنان از قبیل آموزش صحیح به بیمار می باشد. این امر کمک می کند تا با آگاهی کامل و راحتی خیال مراحل درمان را طی نموده و آمادگی بیشتر برای برخورد با مشکلات ناشی از درمان را داشته باشد هدف از این پژوهش تعیین تاثیر آموزش در کاهش اضطراب قبل و بعد از عمل برداشت تخمک زنان نابارور مراجعه کننده به مرکز ناباروری یزد بوده است. این مطالعه نیمه تجربی بود که به روش کارآزمایی بالینی انجام گرفت. حجم نمونه تعداد 100 نفر بوده که به طور تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شده اند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه و چک لیست اضطراب اسپیل برگر بود. گروه آزمون قبل از عمل به مدت تقریبی 30 دقیقه تحت آموزش درباره مراحل مختلف درمان، مراقبت از خود قبل و بعد از عمل و توصیه های مراقبتی در منزل به صورت چهره به چهره همراه با نشان دادن تصاویر قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آموزش باعث کاهش اضطراب بیماران قبل از عمل می شود (P@O)، همچنین اختلاف میانگین نمرات اضطراب قبل و بعد از عمل در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد بیشتر بوده و تفاوت معنی دار شده است (P=0.005) با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش، پیشنهاد می شود در مراکز ناباروری، برنامه های آموزشی و حمایتی توسط تیم درمانی بویژه پرستاران تدوین و اجرا گردد.

پروژسترون یکی از هورمونهای اساسی در سیکل قاعدگی است که تغییر میزان آن در خون می تواند با تغییر در کیفیت و رشد و نمو فولیکولها و در نهایت اووسیت جمع آوری شده در سیکلهای In Vitro Fertilization (IVF) گردیده و بالطبع باعث کاهش میزان لقاح باروری و حاملگی گردد. بنابراین هدف از این مطالعه نشان دادن تاثیر سطح پروژسترون در اواخر فاز فولیکولار روی کیفیت تخمکها و میزان لقاح در سیکلهای IVF می باشد. این مطالعه به صورت آینده نگر بر روی 20 نفر بیماران نابارور تحت درمان سیکل IVF که در فاصله زمان فروردین تا اسفند 1375 به مرکز ناباروری کوثر تهران مراجعه نموده بودند، صورت گرفت. ابتدا بیماران بر اساس میزان پروژسترون خون به دو گروه تقسیم شدند. در روز صفر سطح پروژسترون در 14 نفر کمتر از ng/ml.1.5 بود. و در 6 نفر باقیمانده بیش از ng/ml 1.5 سطح متوسط پروژسترون برای گروه اول 0.7 ng/ml و برای گروه دوم ng/ml.2.2 بوده است. سن متوسط هر دو گروه 27 سال بود و رابطه محسوسی بین سن بیماران و میزان باروری مشاهده نشد. تعداد تخمک با کیفیت خوب در گروه اول که سطح پروژسترون کمتر از 1.5 ng/ml داشته 7 تا 8 عدد و در گروه دوم 8 عدد تخمک با کیفیت مناسب بدست آمده است که از نظر آماری اختلاف معنی داری با هم ندارد. هرگاه سطح پروژسترون سرم در روز تزریق Human Chorionic Gonadotropin (hCG) بیش از 1.5 ng/ml باشد، میزان لقاح تخمک ها نسبت به افرادی که سطح پروژسترون کمتری دارند کمتر از 50% خواهد بود و بیانگر این مطلب است که سطح بالای پروژسترون برای میزان لقاح و در نتیجه میزان حاملگی در سیکلهای IVF مضر است.

هدف از این مطالعه بررسی اثرات روش انجمادی آهسته با استفاده از ضد یخ پروپاندیول بر میزان زنده ماندن لقاح، تکامل و فراساختمان تخمک بالغ (MII) موش می باشد. موشهای ماده نژاد NMRI با سن شش تا ده هفته با استفاده از تزریق داخل صفاقی 10 واحد hMG و پس از 48 ساعت، 10 واحد hCG تحریک تخمک گذاری شدند. 12 تا 15 ساعت پس از تزریقhCG  تخمکها از لوله فالوپ خارج شده و با استفاده از هیالورونیداز 0.1 توده سلولی کومولوس اطراف تخمک برداشته شد. تخمکهای MII با استفاده از محلول مول 1و2 پروپاندیول (PROH) و 0.1 مول ساکارز به روش آهسته منجمد کرده و در ازت مایع نگهداری شدند. تعدادی تخمک نیز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. بعد از ذوب، نمونه ها با محلولهای یک مول PROH و 0.2 مول ساکارز، نیم مول PROH به اضافه 0.2 مول ساکارز، 0.2 مول ساکارز و بافر فسفات سالین هر کدام به مدت ده دقیقه شستشو شدند. پس از حصول اطمینان نسبت به زنده ماندن آنها، تخمکهای سالم با اسپرمهای دم اپیدیدیم موشهای نر تلقیح کرده و تکوین جنین های حاصل تا 120 ساعت مورد بررسی قرار گرفت. تعدادی از تخمکها نیز قبل و بعد از تلقیح با استفاده از گلوتارآلدهید 2.5% و تتراکسید اسمیوم 1% فیکس شده و پس از آبگیری، قالبگیری در رزین آرالدیت، برش گیری و رنگ آمیزی با میکروسکوپ TEM مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل از این تحقیق مشخص کرد که میزان زنده ماندن تخمکها پس از انجماد آهسته با  PROH85% بوده و از این تعداد 91.4% تلقیح شدند اما تکوین بعدی جنین های تک سلولی این گروه دچار توقف شده و رشد خوبی نداشتند. تغییرات فراساختمانی در تخمکهای منجمد شده قبل از تلقیح در مقایسه با گروه کنترل عبارت بودند از: تغییر در غشا سلول و از بین رفتن میکروویلی ها و صاف شدن آن بود. تعدادی از میتوکندریها دچار آماس و تورم شدند که این تغییرات پس از تلقیح تخمکها شدیدتر شده به گونه ای که نظم و انسجام سیتوزول کاملا بر هم خورده بود و سیتوپلاسم دچار وزیکولیش شدید شده بود. از تعداد میتوکندریها به میزان زیاد کاسته شده و در صد مختصری میتوکندری باقی مانده همگی آماس شدید داشتند و به عبارتی شواهدی از مرگ سلولی را نشان می دادند در نتیجه برخلاف میزان بالای تخمکهای زنده مانده و تلفیح شده پس از انجماد آهسته با PROH اما به علت تغییرات شدید فراساختمانی در میتوکندری و فیلامنتهای اکتین محور میکروویلی ها تکوین بعدی جنین های ماحصل متوقف شدند بنابراین، این روش، متد مناسبی برای انجماد تخمک متافاز II موش نیست.

سندرم تحریک بیش از حد تخمدان Ovarian Hyperstimulation Syndrome (OHSS) عارضه جدی و گاه کشنده ناشی از تزریق داروهای محرک تخمک گذاری است که در سالهای اخیر به علت استفاده روزافزون از این داروها در مراکز ناباروری شیوع این سندرم نیز افزایش یافته است. از آنجا که پاتوفیزیولوژی بیماری ناشناخته می باشد، روشهای درمانی و پیشگیری متعددی برای آن ذکر شده است تجویز آلبومین انسانی (وریدی) قبل از پونکسیون فولیکولهای تخمدانی یکی از روشهای پیشنهادی در پیشگیری از این سندرم می باشد. این مطالعه از نوع تحلیلی – توصیفی و به روش Out Come Study در بیماران مراجعه کننده به مرکز ناباروری که در معرض خطر ایجاد این سندرم بودند صورت گرفت. گروه اول (مورد) آلبومین پروفیلاکسی قبل از پونکسیون تخمدانها دریافت کرده و گروه دوم (شاهد) افراد در معرض خطر بدون دریافت آلبومین پروفیلاکسی بودند. نتایج نشان داد که از بین داروهای مورد استفاده در تحریک تخمک گذاری بیشتری داروی موثر در ایجاد سندرمHuman Menopausal Gonadotropin (hMG), OHSS با P=0.245 بود. میانگین سن در گروه مورد 3.7±28.6 سال و در گروه شاهد 2.7±27.5 سال که هر دو گروه از نظر سنی یکسان بودند. مدت زمان بروز سندرم در هر دو گروه 7-1 روز بعد از تزریق Human Chorionic Gonadotropin (hCG) با P=0.335 اتفاق افتاد. شدت سندرم در هر دو گروه با P=0.592 بود. عارضه با آلبومین، (تب، تهوع، درد عضلانی) دیده نشد که تفاوت معنی داری بین گروههای مورد بررسی مشاهده نشد. نتایج بررسی نشان داد که آلبومین وریدی پروفیلاکسی به تنهایی تاثیر بسزایی به عنوان داروی پیشگیری کننده یا کاهش شدت این سندرم نداشت.

وضعیت مرفولوژی طبیعی اسپرماتوزوئید یکی از سه عامل مهم در باروری مردان می باشد. از جمله آزمایشهای تشخیصی در ناباروری مردان، بررسی میکروسکوپی مایع انزال به همراه مطالعه مرفولوژی اسپرم می باشد. هدف از این تحقیق بررسی مرفولوژی 60 نمونه سیمن با استفاده از سه روش Wet (بدون رنگ آمیزی) و Fast و WHO (با استفاده از رنگ گیمسا) بوده است. از هر نمونه تعداد سه لام میکروسکوپی با روشهای فوق تهیه شدند روش Wet با تهیه لام میکروسکوپی با استفاده از 10 میکرومتر نمونه سیمن (بدون رنگ آمیزی) تهیه شد. جهت روش Fast مقدار 10 میکرولیتر نمونه به همراه 10 میکرولیتر گیمسا روی لام گذاشته و با بزرگنمایی 400، مورد مطالعه قرار گرفت. جهت تهیه لام به روش WHO نمونه سیمن روی لام فیکس شده و در مرحله بعد طبق دستورالعمل WHO با گیمسا رنگ آمیزی شد. مرفولوژی یک صد اسپرم از هر لام مطالعه شد و نتایج نشان داد که میانگین، درصد طبیعی اسپرم با روش WHO 9.2± 22.66بود که این مورد در روشهای Fast و WHO به ترتیب 12.6±31.08 و 14.8±36.68 مشخص شد (P<0.05). با روش Wet، کمتر از 30% نمونه ها غیرطبیعی بوده که با روشهای Fast و WHO به ترتیب 36% و 76% غیرطبیعی گزارش شدند. از آنجا که مطالعه مرفولوژی اسپرم نمونه های مردان نابارور با علت ناشناخته یک امر بسیار مهم محسوب می شود باید از روشهای رنگ آمیزی استاندارد استفاده نمود. گر چه امروزه مروفولوژیک اسپرم با استفاده از آنالیز کامپیوتری مورد توجه قرار گرفته است.

آمنوره یکی از موارد مراجعه بیماران به درمانگاههای غدد و زنان می باشد که علل آن شامل نقایص آناتومیکی، نارسایی تخمدان، عدم تخمک گذاری بدون حضور استروژن (هیپوگنادوتروپیک هیپوگنادیسم) و یا در حضور استروژن می باشد. این مطالعه به صورت توصیفی مقطعی در 260 بیمار مبتلا به آمنوره که به درمانگاههای غدد و زنان در شهر یزد طی سالهای 1376 تا 1378 مراجعه نموده بودند، انجام شد. عواملی شامل سابقه فامیلی اختلال قاعدگی سابقه مصرف دارو، سابقه پیشگیری از حاملگی، سقط و کورتاژ قبلی، سابقه خانوادگی تاخیر بلوغ، سابقه بیماریهای سیستمیک و وجود علائم همراه مورد بررسی قرار گرفت. میانگین سنی افراد مورد برسی 7± 26 سال، میانگین وزنی 16±70 کیلوگرم و میانگین قد 8± 155 سانتی متر بود. 31 نفر (11.9%) مبتلا به آمنوره اولیه و 229 نفر (88.1%) آمنوره ثانویه داشتند و از علل ایجاد کننده آن، اختلالات آناتومیکی 3.07%، نارسایی تخمدان 10% اختلال مربوط به عدم تخمک گذاری در حضور استروژن 75.3% و عدم تخمک گذاری بدون استروژن 11.5% بود. در این مطالعه مشخص شد که بین علل آمنوره و چاقی ارتباط معنی داری وجود داشت همچنین سابقه فامیلی مثبت در 14.2%، سابقه سقط و کورتاژ قبلی 14.6% سابقه بیماری سیستمیک 27.3%، سابقه خانوادگی تاخیر بلوغ 2.3%، علائم همراه مانند هیرسوتیسم در 41.5%، نازایی 18.46% و گالاکتوره در 11.9% عدم ظهور صفات ثانویه جنسی 3%، اختلال الگوی قاعدگی قبلی در 88.4% بیماران وجود داشت. نتایج نشان داد که بیشترین علت آمنوره، عدم تخمک گذاری در حضور استروژن (PCOS) می باشد.

گر چه روشهای جامع لقاح خارجی رحمی (IVF) و میکرواینجکشن (ICSI) در درمان ناباروری موثر واقع می شوند، با این حال تعداد معدودی از زوجین نابارور در اولین مرحله درمانی یعنی تشکیل لقاح تخمک های آسپیره شده با شکست اولیه مواجه می شوند. بنابراین، هدف از این مطالعه گذشته نگر بررسی نتایج مربوط به موارد عدم باروری تمام تخمک های حاصله از 111 سیکل درمانی IVF و ICSI می باشد. جهت این مطالعه اطلاعات اولیه مربوط به زوجین به همراه وضعیت پارامترهای اسپرم و نیز تخمک های حاصله در دو گروه سنی زن با 30 سال سن و یا کمتر و همچنین بیش از 30 سال در نظر گرفته شد. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS در دو گروه IVF و ICSI بررسی شد. نتایج نشان داد که میزان Total Fertilization Failure (TFF) در طی 4 سال فقط 4.5% بوده است (جمعا 111 سیکل TFF). میانگین سن، مدت ناباروری، تعداد فولیکول و تخمک در دو گروه فوق مشابه بود. اما سن زن در تعداد فولیکول بدست آمده دخیل بود. در زنان با سن 30 و بالاتر تعداد فولیکول بدست آمده 10.11 و در گروه سنی کمتر از 30 سال، 8.03 بوده است ( 0.036=P). 51.35% از افراد دارای اسپرم های با مرفولوژی طبیعی بودند که 31.5% آنها از طریق IVF تحت درمان قرار گرفته بودند. جمع آوری اسپرم در 75% از مردان از روش انزالی و در بقیه به روش آسپیره نمودن اسپرم انجام شده بود. همچنین 85% از زوجین در اولین (68% میکرواینجکشن، 17% IVF)، 12% در دومین و 3% افراد در سومین بار (فقط میکرواینجکشن) مراجعه جهت درمان ناباروری خود دچار TFF شده بودند. بنابراین جمعا 81% موارد TFF مربوط به میکرواینجکشن و 19% موارد TFF مربوط به IVF بوده است. در گروه ICSI، پارامترهای اسپرم در رابطه با علت ناباروری مردانه از نظر آماری معنی دار بود. نتایج این تحقیق نشان داد که TFF در سیکل های درمانی IVF و ICSI اتفاق می افتد و جهت دستیابی به فاکتورهای دخیل در TFF نیاز به بررسی جامع تر در مورد عوامل دخیل در ناباروری زوجین به همراه مطالعه Ultrastructure تخمک های بارور نشده می باشد.

کیست های تخمدانی که در طی سیکل های تحریک تخمک گذاری بوجود می آیند رشد فولیکولی را مختل می کنند و روی نتایج Intera Cytoplasmic Sperm Injection (ICSI) تاثیر دارند. بدین منظور مطالعه ای گذشته نگر در مرکز تحقیقاتی درمانی ناباروری یزد بر روی 514 سیکل میکرواینجکشن که با hMG تحریک تخمک گذاری داشتند صورت گرفت. در 2.5% از بیماران حداقل یک کیست تخمدانی با قطر بیشتر و یا مساوی mm22 در روز تزریق hCG وجود داشت. این سیکل ها همراه با کاهش تعداد فولیکولهای mm15 یا بیشتر در مقایسه با سیکل های طبیعی بودند. در غیاب کیست 1.68±4.85 در ازای 5.15±8.31 ولی این اختلاف هیچ اثری روی باروری (Fertilization rate) در سیکل های طبیعی و سیکل های همراه با کیست تخمدانی نداشت (33% به ازای 36% NS) و نیز در دیگر پارامترهای رشد فولیکولی نیز وجود کیست تغییر قابل ملاحظه ای را ایجاد نکرد. نتایج مطالعه نشان داد کیست های تخمدانی باعث کاهش تعداد فولیکولها در سیکل های تحریک تخمک گذاری می شوند اما نتایج ICSI را مختل نمی کنند بنابراین الزامی به متوقف کردن این سیکل ها در موارد تشکیل کیست وجود ندارد.

هم کشتی (Co-Culture) یا کشت همزمان جنین با سلولهای سوماتیکی نظیر روده های سلولهای تجاری Vero (سلولهای کلیه میمون سبز آفریقایی) و یا کشتهای اولیه (Primary Culture) مانند سلولهای اویداکتی به عنوان روش مفید در تکوین جنین پیش از لانه گزینی پستانداران در محیط آزمایشگاه است. لذا منظور از این مطالعه نیز، بررسی اثر هم کشتی اویداکتی به صورت بین گونه ای در دو محیط کشت کمپلکس مختلف و همچنین بررسی فراساختار جنین ها پس از هم کشتی بود. به همین منظور سلولهای اپی تلیال آمپولای اویداکتیهای هامسترهای ماده ای که تحت تزریق هورمون منوپوز انسانی (hMG) و هورمون کوریونی انسانی (hCG) قرار گرفته بودند با آنزیم کلاژناز 25% جدا شده و کشت داده شدند. سپس جنین های دو سلولی موش نژاد NMIRI به مدت چهار روز همراه با آنها در محیط کشت کمپلکس MEMα یاDMEM/Hams F12  حاوی 4 میلی گرم بر میلی متر آلبومین سرم گاوی (BSA) هم کشتی شدند و یا تنها در گروه کنترل (4mg/ml BSA+ محیط کشت) کشت یافتند. میزان تکوین و تسهیم جنین ها با شمارش بلاستومرها به روش (Tarkowsky) مورد ارزیابی قرارگرفت. تعدادی از مورولاها و بلاستوسیستها نیز مورد بررسی میکروسکوپ الکترونی قرار گرفتند. داده های حاصل نشان دادند که هم کشتی با سلولهای اپی تلیال آمیولای اویداکت هامستر در هر دو نوع محیط سبب افزایش درصد تکوین جنین ها به بلاستوسیست و هچینگ بلاستوسیست (بلاستوسیست در حال خروج از زوناپلوسیدا) نسبت به گروه کنترل شد (69% در مقابل 28% در محیط DMEM/Hams F12، P<0.001 و 74% در مقابل 53% در محیط MEMα، P<0.001). شمارش بلاستومرهای بلاستوسیستها پس از چهار روز کشت MEMα نیز نشان داد که تعداد بلاستومرها در گروه هم کشتی از گروه کنترل بیشتر است (47±158) در مقابل 19±107 (SD+میانگین)، (P<0.001). اما در مشاهده فراساختار جنین های گروه هم کشتی و کنترل اختلافی مشاهده نشد. هیستکها به صورت دانه دار مشاهده شدند. میتوکندری ها به صورت گرد تا تخم مرغی یا کشیده با کریستالهای واقع در محیط دیده شدند. میکروویلی ها، اتصالات بین سلولی، فیلامنتهای بینابینی و Annulate lamellae  سیتوپلاسمی و هسته ای و سایر اندامکها مشاهده گردید. بدین ترتیب نتایج نشان داد که هم کشتی با سلولهای اپی تلیال آمپولای اویداکت هامستر، تکوین و تسهیم جنین های موش را بهبود می بخشد ولی در فراساختار مورولار بلاستوسیستهای گروههای هم کشتی و کنترل تفاوت واضحی مشاهده نشد.

به ختم حاملگی قبل از هفته بیستم سقط اطلاق می گردد. سقط شایع ترین عارضه بارداری است که علل مختلفی برای آن ذکر شده است. آگاهی از شیوع سقط در اجتماع می تواند معیاری غیرمستقیم از وضعیت سلامت مادران باشد. همچنین با دانستن علل مربوط به آن می توان به بررسی و تعدیل آن پرداخت. در این طرح مجموعا 1000 خانم حامله مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی سطح شهر کرمان بررسی شدند که از این تعداد 157 حاملگی منجر به سقط شده است. بدین ترتیب میزان بروز سقط 15.7% بوده است. بر اساس پرسشنامه ای که به بیماران ارائه شد رابطه عوامل مختلف با سقط بررسی گردید. برای آزمون فرضیه ها از آزمون t و X2 استفاده شد. متوسط سنی زنانی که حاملگی آنها منجر به سقط شد 6.2±28.5 سال بود و زنانی که در گروه سنی 47-35 سال بودند بیشترین درصد سقط را داشتند (18.6%) و بین شیوع سقط و سن بالای مادر رابطه آماری معنی دار (p<0.004) بدست آمد. و همچنین بی سابقه مصرف دارو در حاملگی و انجام جراحی روی دستگاه ژنیتال رابطه معنی دار آماری (به ترتیب P<0.05 و p<0.0006) بدست آمد. در مورد ارتباط سقط با وجود بیماری زمینه ای مادر رابطه آماری معنی دار حاصل نشد. درصد شیوع سقط در منابع خارجی 15-10 ذکر شده است که از این نظر با منابع همخوانی دارد. ارتباط سن بالای مادر، مصرف دارو توسط مادر و انجام جراحی روی دستگاه ژنیتال و سقط دال بر این است که این عوامل از فاکتورهای خطرسازی هستند که در افزایش سقط دخالت دارند و بایستی در این زمینه ها به بیماران هشدار داده شود.

یکی از روشهای درمانی نازایی با علل لوله ای از جمله هیدروسالپنکس IVF می باشد. چگونگی محیط داخل رحم از عوامل موثر بر میزان لانه گزینی پس از انتقال جنین به رحم محسوب می شود. طبق برخی گزارشها، هیدروسالپنکس قابلیت پذیرش اندومتر را کم می کند. به منظور مقایسه نتایج حاصل از IVF در مبتلایان به هیدروسالپنکس با سایر علل نازایی، پرونده 370 مورد IVF (شامل 489 سیکل تحریک تخمدان) به صورت مقطعی در موسسه رویان بررسی شد. Oocyte Retrival در 95.7% سیکلها (468 سیکل) انجام شد. تخمک بالغ در 91.2% (446 سیکل) و لقاح تخمک در 72.9% (361 سیکل) مشاهده شد. در 351 سیکل (71.8%) انتقال جنین Embryo Transfer (ET) به رحم صورت گرفت که میزان حاملگی 13.1% (46 مورد) منجر به حاملگی شد. میزان فراوانی هیدروسالپنکس 8.6% (32 مورد شامل 44 سیکل تحریکی) بود. در مبتلایان به هیدروسالپنکس، میانگین تعداد Oocyte Retrival 13.04 و میانگین تعداد جنین های انتقال یافته 4.12 بود. این میانگین به ترتیب در مبتلایان به سایر بیماریهای لوله ای 11.5 و 3.6 و در نقص فاکتور مذکر 11.7 و 2.8 بود. نسبت حاملگی به انتقال جنین در هیدروسالپنکس 12.5% و در سایر بیماریهای لوله ای 10.3% و در نقص فاکتور مذکر 17.5% بود. از 5 مورد حاملگی در هیدروسالپنکس 2 مورد (40%) منجر به سقط کمتر از 3 ماه و 3 مورد (60%) منجر به زایمان ترم شد. در این بررسی تفاوت قابل توجهی نسبت به حاملگی به انتقال جنین در مبتلایان به هیدروسالپنکس در مقایسه با سایر علل نازایی مشاهده نشد.

خانواده در مفهوم کلی خود یک پدیده جهانی است و مهمترین هدف تشکیل خانواده تولید مثل و بچه دار شدن می باشد. به همین علت ناباروری به عنوان یک واقعه تنش زا برای زوج تلقی شده و موجب بروز افسردگی و ایجاد بحران در زندگی زناشویی می گردد. این پژوهش یک مطالعه تحلیلی به روش مقطعی است که به منظور بررسی و مقایسه میزان افسردگی چهار گروه نابارور (200 زوج نابارور) که به مرکز تحقیقاتی درمانی ناباروری یزد در سال 1374 مراجعه نموده اند انجام گرفته است. در این مطالعه مجموعا 400 نفر شامل 200 زن (100 زن که خود مشکل ناباروری داشتند و 100 زن که همسرانشان مشکل ناباروری داشته اند) و 200 مرد (100 مرد که خود مشکل باروری داشتند و 100 مرد که همسرانشان مشکل باروری داشته اند) شرکت نموده اند. برای انتخاب نمونه ها به مدت یکسال تا کامل شدن تعداد لازم در گروههای فوق، تمام افراد مراجعه کننده (داوطلب) واجد شرایط، مورد مطالعه قرار گرفتند. برای سنجش افسردگی از پرسشنامه بک استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد میانگین میزان افسردگی زنانی که خود مشکل ناباروری داشتند 18.63، زنانی که همسرانشان مشکل ناباروری داشند 13.71، مردانی که خود مشکل ناباروری داشتند 11.72 و مردانی که همسرانشان مشکل ناباروری داشتند 11.42% بوده است. نتایج مطالعه نشان داد: میزان افسردگی در گروه زنانیکه خود مشکل ناباروری داشتند با میزان افسردگی گروههای دیگر تفاوت معنی دار داشته ولی در بین گروههای دیگر تفاوت معنی دار دیده نشد. نتایج تحقیق نشان دهنده آن بود که 11.77% زنان و مردان مراجعه کننده به مرکز ناباروری دچار افسردگی خفیف تا متوسط، 24.25% از آنان به افسردگی متوسط تا شدید و بسیار شدید مبتلا بوده و به مشاوره روانپزشکی یا درمانهای روانپزشکی نیاز داشتند.

تکنولوژی جدید در زمینه ناباروری باعث شده است که برای درمان مردان عقیم که آزوسپرم بوده اند تحولی ایجاد نماید به طوری که اسپرم با تعداد محدودی که از طریق پونکسیون اپیدیدیم PESA یا با استخراج آن از نسج بیضه TESE حاصل می شود با روش میکرواینجکشن TCSI امکان باروری داشته باشد. لذا با توجه به موقعیت پیش آمده در درمان این افراد یافتن همان تعداد کم اسپرمها نیز اهمیت پیدا کرده است و از طرفی Silber مشخص کرده است که 50% موارد آزوسپرمی غیر انسدادی دارای کانونهای اسپرماتوژنر هستند. بنابراین چنانچه به روشهای مناسبی دسترسی پیدا کرد امکان یافتن تعداد کم اسپرم در بیماران و باروری وجود دارد. مطالعات مختلفی از نظر بیوفیزیکی و وضعیت ظاهری بیضه ها، میزان عروق آن، آزمایشات هورمونی، ایمونولوژی و همچنین چگونگی نمونه برداری انجام شده تا بهترین و موثرترین راه در مشخص کردن و استخراج اسپرم از بیضه شناخته شود.