المپیک
سال:1379 | دوره:8 | شماره:ضمیمه شماره 15 (پیاپی16) |تعداد مقالات:16

سیستم بارورسپتورهای سینوس کاروتیدی از سریع ترین سیستم های تنظیم کوتاه مدت و لحظه ای فشارخون می باشند. در این پژوهش حساسیت بارورسپتورهای کاروتیدی و الگوی تغییرات پاسخ حاد بارورفلکس کاروتیدی در سه وضعیت درازکش، نشسته و ایستاده در ورزشکاران مذکر جوان بررسی شده و با افراد غیرورزشکار مقایسه شد. بیست ورزشکار جوان در دامنه سنی 18-25 سال و گروه مشابهی از غیرورزشکاران به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. از دستگاه مکش گردن (مدل اکبرگ) برای تحریک بارورسپتورهای کاروتیدی استفاده گردید. به منظور مطالعه پاسخ قلبی بارورفلکس کاروتیدی در سه حالت درازکش، نشسته و ایستاده، سه پروتکل (C,B,A) طراحی شد. در هر سه پروتکل، شدت تحریک -30mmHg برای مدت 30 ثانیه بود. از ثبت ممتد الکتروکاردیوگرام (ECG) نیز برای تعیین تغییرات پاسخ قلبی استفاده شد. نتایج نشان داد که در هر دو گروه پاسخ حاد بارورسپتورها در سه ثانیه اول تحریک اتفاق افتاد. ولی میزان و شدت آن در ورزشکاران بیشتر بود (p<0.001). پاسخ قلبی در هر سه وضعیت مذکور، از ثانیه دوازدهم تحریک به بعد تثبیت گردید. در حالی که میزان تطابق در گروه ورزشکار بیشتر از گروه غیرورزشکار بود (p<0.001). در ضمن پس از خروج از تحریک در هر دو گروه، حداکثر تاکیکاردی حاصله در سه ثانیه دوم بعد از خروج از تحریک مشاهده گردید که در گروه ورزشکار بیشتر بود (p<0.001). با توجه به نتایج مذکور، بارورفلکس کاروتیدی در اثر تطابق های درازمدت فیزیولوژیک در ورزشکاران کارائی بیشتری پیدا می کند.  

هدف این تحقیق مقایسه اثر سه روش تمرین شنا بر روی برخی از شاخصهای نشان دهنده بیش تمرینی مثل هورمونهای کورتیزول و تستوسترون، آنزیم کراتین کیناز، ضربان قلب در حالت استراحت، خستگی، زمان اجرا، زمان دوره بازیافت، فشارخون و وزن در شناگران باشگاهی زن 12-16 سال بود تا مشخص شود چه روش تمرینی کمترین اثر مخرب بیش تمرینی را دارا است. چهل آزمودنی به طور تصادفی انتخاب شده و در چهار گروه که شامل یک گروه کنترل و سه گروه تجربی بود، با تعداد 10 نفر در هر گروه قرار گرفتند. قبل از شروع تمرینات، قد، وزن، درصد چربی، میزان خستگی دست، ضربان قلب و فشار خون آزمودنیها اندازه گیری شد. سپس نمونه های خونی برای بررسی هورمونهای کورتیزول و تستوسترون و آنزیم کراتین کیناز جمع آوری گردید. بعد از آن زمان اجرای شنای 100 متر کرال سینه اندازه گیری شد. پس از آن آزمودنیها به مدت شش هفته در چهار گروه متفاوت با چهار برنامه تمرینی متفاوت که از نظر حجم تمرین و تعداد روزها در هفته تفاوت داشت، به تمرین پرداختند. در پایان شش هفته تمرین، مجددا متغیرهای فوق مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان داد که گروه تجربی 3، که بیشترین حجم تمرین را داشتند، با توجه به افزایش معنی دار (P<%5) در هورمون کورتیزول و فشار خون زمان استراحت و کاهش معنی دار (P<%5) در وزن و افزایش در زمان در پس آزمون احتمالا دچار سندرم بیش تمرینی شدند و گروه تجربی با توجه به بیشترین کاهش معنی دار در زمان اجرا و عدم اختلاف معنی دار در هورمون کورتیزول و بیشترین کاهش معنی دار (P<%5) ضربان قلب در حالت استراحت، از بهترین برنامه تمرینی برخوردار بودند.

تحقیقات در زمینه هیپوکسی مصنوعی امروزه یکی از تحقیقات مهم و ضروری در فیزیولوژی ورزشی و آمادگی ورزشکاران ماهر محسوب می شود. هدف محقق در این تحقیق تعیین کارایی استفاده از تمرین های هیپوکسی مصنوعی در افزایش توانایی ورزشکاران و مقایسه آن در وضعیت های مختلف با استفاده از متدهای فیزیولوژیکی و ارگومتریکی بوده است. در این تحقیق تعداد 25 نفر از شناگران در طی 4 هفته در تمرین های تناوبی روی دوچرخه کارسنج در شرایط نورم اکسی و هیپوکسی شرکت کردند. مطالعات ما نشان می دهد که تلفیق تمرین های هیپوکسی اینتروال با دزهای مختلف با انواع اضافه بارهای تمرینی سنتی به مقدار قابل ملاحظه ای اثرات تمرین را بهبود می بخشد و موجب افزایش توانایی های ورزشکاران متناسب با جهت گیری های تمرینی می شود. نتایج تحقیق حاکی از آن است که در تمرین های ترکیبی هیپوکسی اساسی ترین شاخص افزایش توانایی های بی هوازی بوده است که در طی آن مقدار pH، Co2، VE و BE در P<%5 در مقایسه با تمرین های بدون هیپوکسی و تمرین های هیپوکسی تغییرات معنی داری را نشان می دهد. در عین حال با کاهش حجم و تعداد جلسات تمرین های هیپوکسی مقدار Vo2 max افزایش قابل ملاحظه ای را نشان نمی دهد.  

(CGRP) Calctionin Gene-Related Peptide نروپپتایدی است که در بسیاری از موتونرون ها وجود دارد و با سرعتی معادل یک میلی متر در ساعت به سمت محیط منتقل می شود و در پایانه های عصبی آزاد می گردد. این نروپپتاید در ساخت و عملکرد گیرنده های استیل کولینی اثر می گذارد و به طور کلی عملکرد عصبی – عضلانی را نیز متاثر می سازد. شواهدی وجود دارند مبنی بر این مقدار CGRP در موتونرون ها با سطح فعالیت عصبی – عضلانی ارتباط دارد. از سویی، تمرینات استقامتی مقدار و سرعت پروتئین های مختلفی را در آکسون ها دستخوش تغییر ساخته است. هدف تحقیق حاضر، تعیین اثر افزایش طولانی مدت فعالیت عصبی – عضلانی بر مقدار نسبی CGRP در عصب سیاتیک و انتقال آکسونی آن بود. بدین منظور دوازده موش سفید ماده به دو گروه کنترل و ورزیده تقسیم شدند. گروه ورزیده در معرض یک برنامه استقامتی (دویدن بر روی تردمیل) 16 هفته ای قرار گرفته و عصب سیاتیک آنها برای مدت 4 ساعت با لیگاتور مسدود شد. در مرحله بعد، عصب سیاتیک هر دو گروه خارج گردید و با استفاده از روش RIA، مقدار CGRP در عصب سیاتیک هر دو گروه مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج حاکی از آن بود که مقدار نروپپتاید مورد مطالعه در عصب سیاتیک گروه ورزیده به طور معنی داری P<0.05)، (%37 بالاتر از گروه ساکن بود. علی رغم افزایش در مقدار CGRP، سرعت تجمع آن در سیاتیک حیوانات ورزیده تفاوت معنی داری با گروه ساکن نشان نداد. با توجه به نتایج تحقیق حاضر که برای اولین بار تغییر مقدار CGRP در آکسون موتونرون های ناحیه کمری پس از تمرین را نشان می دهد و با عنایت به فرضیات موجود مبنی بر نقش این نروپپتاید در سازگاری محل اتصال عصب و عضله، بحث و نتیجه گیری به عمل خواهد آمد.

این تحقیق به بررسی اثر تمرین بدنی بر میزان هورمون های تری یدوتیروئین (T3)، تیروکسین (T4) و تیروتروپین (TSH) در زنان ورزشکار و غیرورزشکار می پردازد. برای این منظور چهار گروه از زنان ورزشکار و غیرورزشکار در دو رشته بسکتبال و تنیس روی میز انتخاب شده و مورد مقایسه قرار گرفتند )در هر گروه، (n=7. مدت تمرین بدنی (تمرینات بسکتبال یا تنیس روی میز) یکساعت تعیین گردید. نمونه های خون پیش از شروع تمرین بدنی و بلافاصله بعد از اتمام تمرین بدنی گرفته شد. نتایج نشان داد که میزان T3 در کل افراد (n=28) پس از تمرین بدنی افزایش یافت. برعکس در مقدار T4 و TSH کاهش مشاهده شد، اما این کاهش معنی دار نبود. نتایج چهار گروه به طور جداگانه نشان داد که T3 در دو گروه ورزشکار و غیرورزشکار بسکتبال افزایش یافت؛ T4 نیز فقط در گروه ورزشکار بسکتبال کاهش معنی داری نشان داد اما در سایر موارد هیچ گونه تغییر معنی داری مشاهده نگردید. در هر حال از این نتایج می توان چنین استنباط کرد که میزان T3 در خون بر اثر تمرین بدنی احتمالا افزایش می یابد و به نظر می رسد که نوع و شدت تمرین (بسکتبال در مقایسه با تنیس روی میز) اثر بیشتری بر T3 داشته باشد. مضافا اینکه سابقه تمرینی افراد (ورزشکار و غیرورزشکار) بر میزان هورمون های مذکور بی تاثیر است.  

پتانسیل آماده سازی (RP)، موج مغزی آهسته با قطبیت منفی است که پیش از حرکت اختیاری از روی جمجمه ثبت می شود. این موج به دلیل ماهیت زمان بسته آن، از دیدگاه های حرکتی مختلفی مطالعه شده است. پژوهش ها نشان داده اند که این موج پیش – حرکتی، پردازش های حرکتی مغز را در آماده شدن برای حرکت اختیاری خود – آهنگ خود – آغاز نشان می دهد. از سوی دیگر، اثر حالات روان شناختی بر روی ویژگی های RP نیز گزارش شده و پیشنهاد می کند که RP، هم عناصر حرکتی و هم عناصر غیرحرکتی که فعال سازی مغز را متاثر می نمایند، منعکس می کند. پژوهش های گذشته ادعا می کند که عملکرد بهتر در مهارت ادراکی / شناختی با RP بزرگ تر (منفی تر) همراه است. از آنجایی که این پدیده در تیراندازی و کمانگیری اهمیت دارد، می توان انتظار داشت که ارتفاع و قطبیت متفاوت RP با عملکردهای متفاوت در این ورزش ها همراه باشد. بنابراین، هدف این پژوهش، مطالعه اثرات احتمالی بزرگی و قطبیت های مختلف RP بر روی کارآیی ادراکی – شناختی در یک تیراندازی آزمایشگاهی بود. در ابتدای هر شلیک، یک هدف از طرف چپ و یک سلاح از طرف راست صفحه نمایشگر رایانه (مونیتور) ظاهر شد. این صحنه به وسیله فشردن دگمه زیر انگشت اشاره آزمودنی (n=19) یا با گذشت 5 ثانیه که در آن آزمودنی فرصت داشت تا همراستا بودن سلاح و هدف را تشخیص دهد، خاتمه یافت. اگر سلاح و هدف همراستا بود، آزمودنی دگمه را می فشرد (شلیک می کرد) و اگر نبود، صبر می کرد تا صحنه بعدی که به طور تصادفی بین 4 تا 7 ثانیه پس از خاتمه صحنه پیشین ظاهر می شد، نمایش داده شود. الکتروانسفالوگرافی از Cz انجام شد. تواتر شیفت منفی، پیش از شلیک صحیح %58 و پیش از شلیک غلط %42 بود. علاوه بر افزایش شیفت های منفی در شلیک های صحیح، بزرگی آنان نیز افزایش یافت که ارتفاع RP میانگین را تحت تاثیر قرار داد؛ یعنی RP بزرگ تر (منفی تر) با ادراک بهتر محرک دیداری و پردازش بهتر اطلاعات پس از آن همراه بود. همچنین، RP مربوط به شلیک های غلط به طرز معنی داری از RP شلیک های صحیح کوچک تر بود. نتایج در رابطه با تفسیر محقق از رابطه RP و فعال سازی دستگاه عصبی مرکزی پیش از عمل اختیاری قابل بحث است.  

فعالیت های بدنی مختلف می تواند در بهبود سلامتی و ارتقا سطح آمادگی افراد نقش مهم و ارزنده ای داشته باشد. بافتهای مختلف بدن تحت تاثیر فعالیت های بدنی قرار می گیرند. تاثیر فعالیت های بدنی به عوامل مختلفی از جمله شدت، مدت، تکرار، طول دوره تمرینی، سن و جنس بستگی دارد. فعالیت های استقامتی یکی از انواع فعالیتها است که به کارآیی سیستم جذب، انتقال و مصرف اکسیژن ارتباط دارد، که در این میان نقش گلبولهای قرمز و عوامل وابسته به آن بسیار قابل توجه است. در این زمینه تحقیقات بسیاری صورت گرفته که نتایج متفاوتی اظهار شده است. هدف از انجام این تحقیق تاثیر یک برنامه تمرینی منتخب هشت هفته ای با شدت %70-%75 اکسیژن مصرفی بیشینه سه بار در هفته بر عوامل منتخب خونی و اکسیژن مصرفی بیشینه بوده است. هیجده نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بروجرد، میانگین سن 22.95±2.98 سال، وزن 65.66±7.65 کیلوگرم و قد 174.33±5.12 سانتی متر داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. از آزمودنیها قبل و بعد از دوره تمرینی آزمایش اکسیژن مصرفی بیشینه و نمونه گیری خون به عمل آمد. آزمون تی استیودنت و سطح آلفا %5 جهت قبول یا رد فرضیه صفر مورد استفاده قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد آهن سرم %16.82، فریتین سرم %17.28، اشباع ترانسفرین %17.8، تراکم هموگلوبین %2.41، هماتوکریت %2.57 و تعداد گلبول های قرمز %2.91 کاهش و اکسیژن مصرفی بیشینه %9.92 افزایش داشت. کلیه متغیرهای وابسته در پیش آزمون و پس آزمون در دامنه طبیعی قرار داشت. نتیجه گیری شد که تغییرات عوامل خونی مورد نظر در این تحقیق احتمالا به علت افزایش حجم پلاسما و رقیق شدن خون بوده و از دامنه طبیعی تجاوز نکرده اند، و دلیلی جهت بروز کم خونی وجود نداشت. افزایش معنی دار در اکسیژن مصرفی بیشینه تاییدی بر این مدعا است.    

تحقیق حاضر بررسی یکی دیگر از شیوه های تفسیر این یافته است که یادگیری برنامه حرکتی تعمیم یافته (GMP) و یادگیری پارامتریزه کردن بر اثر تغییرات در فراوانی آگاهی از نتیجه (KR) به طور متفاوت تحت تاثیر واقع می شوند. در کلیه یافته هائی که چنین موردی را گزارش نمودند )وولف اشمیت و دوبل، (1993 تکلیف شامل یادگیری سه نمونه از پارامتر روی یک برنامه حرکتی تعمیم یافته (GMP) بعنوان مولفه پایدار عمل بود و همواره GMP همانند در طول آزمایشات بکار می رفت. در مقابل، پارامتریز یک مولفه ناپایدار از عمل بود چرا که نمونه های پارامتر متفاوت در طول آزمایشات بکار گرفته می شد. فرضیه ای که در اینجا مطرح می شود اینست که این اختلاف در بعد پایداری GMP و پارامتریزه کردن در واقع سبب تفاوت در، یادگیری GMP و پارامتریزه کردن بر اثر ارائه KR نسبی شده است در تحقیقات حاضر هم GMP و هم پارامترها برای یادگیرنده ناپایدار شدند. این امر با استفاده از سه حرکت که توسط GMP متفاوت و با داشتن پارامترهای خاص خود هدایت می شدند، انجام شد. نتایج نشان داده کاهش در فراوانی KR سبب کاهش در یادگیری هم GMP و هم پارامتریزه کردن شد. این تاییدی بر این است که اثر فراوانی KR می تواند به بعد پایداری / ناپایداری GMP و پارامتریزه کردن، و نه اینکه آنها دو فرایند مجزا هستند نسبت داده شود.  

پژوهش حاضر به منظور مطالعه و بررسی تاثیر تصویرسازی ذهنی توام با تمرین جسمانی بر بهبود عملکرد شوت بسکتبال انجام گرفته است. هدف اصلی این پژوهش این است که آیا 7 دقیقه تصویرسازی ذهنی به مدت 18 جلسه و هر هفته سه جلسه باعث بهبود مهارت می شود؟ به همین منظور و برای رسیدن به این هدف، از بین 80 نفر از دانشجویان رشته تربیت بدنی دانشگاه اراک 30 نفر به طور نمونه برگزیده و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند که گروه آزمایش همراه با تمرین جسمانی به تمرین تصویرسازی شوت بسکتبال و گروه کنترل فقط به تمرین جسمانی پرداختند. این پژوهش به روش نیمه تجربی انجام شد. جهت گردآوری داده ها از آزمون تعدیل شده شوت بسکتبال «ایفر» استفاده شد. شاخص آماری آزمون از درجه آزادی (n-1) برخوردار است. سطح اطمینان %95 و آلفا برابر %5 در نظر گرفته شد. تصویرسازی ذهنی بحث بسیار جدیدی است که کشف آن تحول مهمی در روانشناسی و شخصیت خلاق به شمار می آید. بیش از چند سال از آگاهی به اهمیت تصویرسازی ذهنی نمی گذرد و لذا در این حوزه تحقیقات زیادی صورت نگرفته است. تصویرسازی ذهنی، مقدمه ای پایه و بنیادی است که تمامی شخصیت، رفتار و حتی ماهیت فرد بر اساس آن شکل می گیرد. «جانی بولا»، گلف باز مشهور و حرفه ای، چند سال قبل در مقاله ای نوشت که در بازی گلف، داشتن تصویرسازی ذهنی واضح از اینکه می خواهید توپ را به کجا بفرستید و چه کاری انجام دهید از آمادگی جسمانی مهم تر است. در حوزه تربیت بدنی و ورزش، هدف این است که آیا تمرین ذهنی یک مهارت حرکتی توام با تمرین جسمانی سودمند است؟ لازم به ذکر است که تمرین ذهنی بکارگیری تجسم ذهنی ورزشکار برای بهبود عملکرد فیزیکی است که در کل تمرین بجای میدان، در ذهن انجام می گیرد. به نظر می رسد که ورزشکاران در تمامی سنین و در هر حدی از توانایی که باشند، به نوعی از تمرین ذهنی استفاده می کنند. بر اساس اطلاعات بدست آمده از تجزیه و تحلیل آماری، به این نتیجه رسیدیم که دانشجویان گروه آزمایش که از ترکیب تمرین جسمانی و تصویرسازی ذهنی استفاده کرده بودند، نسبت به دانشجویان گروه کنترل که فقط به تمرین جسمانی پرداختند، به پیشرفت قابل ملاحظه ای در شوت بسکتبال دست یافتند.

هدف از انجام این پژوهش، بررسی و مقایسه تاثیر فعالیت های بدنی هوازی و ورزشی یا مهارت آموزی بر میزان اضطراب دانشجویان است. محدوده و زمینه هائی از اضطراب که به عنوان متغیر وابسته مورد مطالعه قرار گرفته است، عبارتند از: اضطراب کلی، اضطراب حالتی، اضطراب صفتی، ضربان قلب و تنش عضلانی. طرح تحقیقی این پژوهش یکی از مجموعه طرحهای تجربی است، که به نام «طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه و استفاده از گزینش تصادفی آزمودنی» می باشد. 66 نفر آزمودنی مضطرب از بین 520 داوطلب، که بر اساس پرسشنامه مقدماتی و اضطراب کتل جور و به طور تصادفی به سه گروه نمونه آزمایشی (1) و (2) و گواه تقسیم شدند، دو گروه آزمایشی به مدت 10 هفته و هفته ای دو جلسه، در معرض فعالیت های بدنی هوازی و مهارت آموزی (به ترتیب) قرار گرفتند، در حالی که گروه گواه از فعالیت های بدنی هوازی و ورزشی یا مهارت آموزی محروم بودند، بدیهی است قبل از آغاز دوره تمرین و نیز بعد از پایان آن از سه گروه نمونه، آزمونهای روان شناختی، حرکتی، مهارتی و فیزیولوژیکی به عنوان «پیش آزمون» و «پس آزمون» به عمل آمد. برای مقایسه میانگین های نمره های اضطراب و متغیرهای فیزیولوژیک مزبور سه گروه، از آزمون تی (t-test)، تحلیل واریانس (ANOVA) و آزمون توکی (Tukey Test) استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل در پیش آزمون متغیرهای مذکور کلیه گروههای نمونه نشان می دهد که، میان گروههای نمونه هیچگونه تفاوت معنی داری از نظر آماری وجود ندارد. نتایج در پس آزمون گروه آزمایشی (1) (گروه فعالیت بدنی هوازی) نشان می دهد که عوامل اضطراب کلی، اضطراب حالتی و صفتی، به طور معنی داری در مقایسه با پیش آزمون گروه آزمایشی (1) و پس آزمون گروه گواه، تقلیل یافته است. اما در متغیرهای ضربان و تنش عضلانی تفاوت معنی داری از نظر آماری وجود ندارد. به عبارت دیگر فعالیت های بدنی با اطمینان بیش از %95 اضطراب کلی، حالتی و صفتی را کاهش می دهد. در حالی که، نتایج در پس آزمون گروه آزمایشی (2) (گروه مهارت آموزی) نشان می دهد که در عوامل اضطرابی تفاوت معنی داری از نظر آماری در مقایسه با پیش آزمون گروه آزمایشی (2) و پس آزمون گروه گواه، نداشته است. به عبارت دیگر، فعالیت های ورزشی یا مهارت آموزی با اطمینان بیش از %95 اضطراب کلی، حالتی، صفتی و متغیرهای ضربان قلب و تنش عضلانی را تقلیل نمی دهد.

امروزه بسیاری از مشکلاتی که برای ورزشکاران پیش می آید در محدوده موانع فکری و ذهنی است، در واقع اغلب دلایلی که یک ورزشکار را از رسیدن به موفقیت باز می دارد و یا ورزشکار دیگر را به قله موفقیت می رساند، وجود خارجی ندارد بلکه باید آن را دردنیای درونی و ذهنی آنها جستجو کرد. و بر همین منوال می توان سطح عملکردی و تکنیکی و همچنین بسیاری از موفقیت ها را از طریق تصورات ذهنی ورزشکار به او القا کرد و در ذهن هیچ محدودیتی وجود ندارد، کما اینکه ثابت شده ترکیبی از تمرین بدنی و تمرین ذهنی موثرتر است (STebbins 1968) ما کارمان را بر اساس جمله معروف «دکتر ماکسول مالتز» شروع کردیم که می گوید: «ذهن انسان بین تجربه خیالی و واقعی تمایزی قایل نمی شود» و جهت بررسی آن از بین بازیکنان دختر تنیس روی میز مقطع متوسطه 2 گروه کنترل 6) نفر( و آزمایشی 6) نفر( را به طور تصادفی جدا نموده و در شرایطی که نسبتا یکسان برای هر دو گروه فراهم شد، 4 تکنیک از تکنیکهای تنیس روی میز (فورهند اسمش، فورهند درایولوپ، یک هند درایولوپ، بک هند اسمش) در 2 نوبت 10 تایی مورد آزمون قرار گرفت (Pre-t). در ادامه به مدت 12 جلسه متغیر مستقل (تصویرسازی ذهنی) بر گروه آزمایشی اعمال شد. آزمودنی ها در ابتدا فیلمی از تکنیک مورد آزمون را مشاهده می کردند و پس از ایجاد شرایط آرام سازی در همان وضعیت تکنیک مورد نظر را تصویرسازی می کردند و بعد از آن هر دو گروه با هم به تمرینات بدنی و تکنیکی می پرداختند، که بعد از پایان یافتن 12 جلسه تصویرسازی هر دو گروه مجددا مورد آزمون قرار گرفتند و در شرایط مشابه با پیش آزمون، 4 تکنیک مورد نظر در 2 نوبت تست شد. مقایسه نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه کنترل و تجربی ارتباط معناداری را مبنی بر تاثیر متغیر مستقل (تصویرسازی ذهنی) بر متغیر وابسته (سطح عملکرد آزمودنی ها) نشان داده است. لذا لازمست تا ضمن معرفی تکنیکهای تمرین ذهنی به مربیان و ورزشکاران، با گنجاندن این تمرینات در برنامه تمرینی آنان به پیشرفت بهتر و موفقیت بیشتر آنان کمک نمود.

به اعتقاد بسیاری از محققان، کارکرد موثر توانایی های ادراکی – حرکتی برای رشد دانش آموزان در حیطه های سه گانه آموزشی و تربیتی (شناختی، عاطفی و روانی – حرکتی) و روند تکاملی حرکت ضروری است و به طور طبیعی این توانایی ها باید در مراحل اولیه زندگی کودک رشد و توسعه یابند؛ به گونه ای که در سن 6 یا 7 سالگی – اگر کودک مراحل رشد خود را به صورت طبیعی سپری کرده باشد – به میزان قابل ملاحظه ای به این توانایی ها و ویژگی ها دست می یابد. این تحقیق، چگونگی توانایی های ادراکی – حرکتی و جسمانی دانش آموزان 9 و 10 ساله شمال و جنوب تهران را بررسی کرده، توانایی های مذکور در دانش آموزان این دو منطقه را با توجه به ویژگی های خاص اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی آنان مورد مقایسه قرار می دهد و در ضمن آنان را با دانش آموزان هم سن در آمریکا (با استفاده از نرم کراتی) مقایسه می کند. در این تحقیق به منظور دست یابی به اهداف ویژه آن، تعداد 200 نفر از دانش آموزان مدارس شمال و جنوب شهر تهران از طریق پرکردن پرسشنامه تدوین شده و بررسی آنها، گزینش شدند. آزمودنی ها در 10 آزمون ویژه سنجش توانایی های ادراکی – حرکتی و جسمانی، شامل آزمون های آگاهی و درک بدن، چابکی عمومی، تعادل، چابکی حرکتی، پرتاب توپ به سمت هدف، ردیابی حرکت توپ، کشش از بارفیکس، دراز و نشست، پرش طول جفتی و دوی رفت و برگشت 4×9 متر شرکت کردند. پس از اجرای آزمون های فوق، از روش های آماری مناسب از قبیل آزمون T برای بررسی و مقایسه دانش آموزان دو منطقه یا مقایسه آنها با دانش آموزان آمریکایی در نرم کراتی )در سطح (α=0.01 و ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین رابطه معنی دار بین توانایی های ادراکی – حرکتی ... 

با توجه به شیوع روزافزون بیماری های قلبی – عروقی بویژه سکته قلبی و ناکافی بودن اطلاعات لازم جهت درمان این بیماری، خصوصا در زمینه بازتوانی ورزشی بیماران قلبی، این تحقیق با هدف بررسی اثر یک دوره تمرینات ورزشی هوازی بر خصوصیات قلبی بیماران سکته قلبی انجام گردید. در این تحقیق اثر 8 هفته فعالیت ورزشی، هفته ای 3 جلسه و هر جلسه 30 الی 60 دقیقه بر عملکرد فیزیکی بیمارانی که دچار سکته قلبی شده بودند بررسی گردید و از میان بیماران مرد که به تازگی سکته کرده بودند به طور تصادفی یگ گروه تجربی و یک گروه شاهد انتخاب گردید. و متغیرهای تحقیق از آزمودنیها اندازه گیری شد و با استفاده از نرم افزار رایانه ای spss/win و فرمولهای آماری و با توجه به فرضیه های تحقیق در مورد میزان تغییرات متغیرهای مورد نظر به بررسی نتایج پرداخته شد. نتایج این بررسی ها نشان داد که مقایسه میزان تغییرات متغیرهای اکسیژن مصرفی بیشینه و مدت زمان فعالیت، قبل از تمرین نسبت به بعد از دوره تمرین در گروه تجربی دارای تغییرات معنی داری در سطح p<0.05 بوده است و در دیگر متغیرهای تحقیق دارای تغییرات معنی داری در سطح p<0.05 نبوده است همچنین مشاهده شد که میزان تغییرات متغیرهای فشارخون سیستولی در هنگام استراحت، فشارخون دیاستولی در اوج فعالیت، اکسیژن مصرفی بیشینه و مدت زمان فعالیت گروه تجربی در مقایسه با گروه شاهد دارای تفاوت معنی داری در سطح p<0.05 بوده است. و در دیگر متغیرهای تحقیق تفاوت معنی داری در سطح p<0.05 بدست نیامده است. از نتایج این تحقیق مشاهده می شود که تمرینات ورزشی هوازی سبب افزایش توانایی، ظرفیت تنفسی و مدت زمان فعالیت بدنی بیماران سکته قلبی گردیده است. بنابراین توجه به امر بازتوانی ورزشی در مراکز توانبخشی می تواند نقش مفیدی در بهبود این بیماران داشته باشد. و ورزش برای آنها نه فقط مصلحت بلکه ضروری می باشد.  

به هنگام اجرای اسپک، دفاع روی تور و سرویس والیبال که با سرعت انجام می گیرد، احتمال بوجود آمدن آسیب در مفصل شانه، آرنج و مچ دست و حتی شکستگی استخوانهای دست وجود دارد. به عنوان نمونه اگر فرض شود توپی با سرعت 25 متر بر ثانیه نواخته شود و زمان ضربه نیز 0.01 ثانیه باشد با توجه به اینکه وزن توپ 0.27 کیلوگرم است می توانیم با استفاده از فرمول زیر میزان نیروی وارده را حساب کنیم: F = dp/dt = 25×0.25/0.01 = 625 N این نیرو فشار زیادی را به مفاصل مچ دست، آرنج و شانه وارد خواهد کرد که می توان مقدار نیرویی را که به عضلات در مفاصل وارد می شود محاسبه کرد. برای محاسبه این نیرو ما نیاز به زمان ضربه (dt) و سرعت توپ داریم. ما در این تحقیق یک مدل مکانیکی تعریف کردیم که به صورت تئوریکی به آسانی می توان سرعت، نیرو و فشار وارد به مفاصل را تعیین کرد. به منظور اندازه گیری سرعت توپ در اسپک یا سرویس، از آونگ بالستیک به وزن 20 کیلوگرم که از ارتفاع 4 متری آویزان بود استفاده شد. این آونگ در اصل برای اندازه گیری سرعت توپ مورد استفاده قرار گرفت. با توجه به قوانین آونگ به منظور محاسبه سرعت داریم: VBO = MP√2gh/(1+e)mB که در این فرمول VBO سرعت اولیه توپ، MP جرم آونگ، mB جرم توپ و e ضریب ارتجاعی توپ و h ارتفاعی است که آونگ بعد از برخورد دارد. همچنین مقدار نیرویی را که به آونگ وارد می شود با توجه به انرژی پتانسیل آونگ بعد از ضربه و کاری که روی آن انجام شده است، با توجه به فرمول زیر محاسبه گردید: FP = MpVp/2t روشی که به این ترتیب ارائه می شود روش ساده ای برای محاسبه نیرو است و حتی می توان از آن در ورزشهایی مثل فوتبال و والیبال استفاده کرد. با استفاده از مشخصات بدنی بازیکنان میزان فشار یا ضربه وارده به نقاط مختلف بدن را با توجه به نیروی محاسبه شده می توان بدست آورد.  

یکی از عوامل تاثیرگذار بر روی قوس کمر طول عضلاتی است که در قسمت جلو و پشت به استخوان لگن، ران، و مهره های کمری چسبیده اند. Calliet (1988) و Kendall et al (1993) می گویند که تغییر طول عضلاتی مانند عضله شکم، عضلات بازکننده تنه و بازکننده های ران قوس ستون مهره ها در ناحیه کمری را تغییر می دهد و عدم توجه بموقع به این مهم موجب بروز وضعیت ناهنجار بدنی و در مراحل بعد پدید آمدن کمردرد است. هدف از این تحقیق، آزمون اثر یک برنامه تمرینی بر روی یک گروه از مردان فاقد نشانه و سالم اما با قوس کمر افزایش یافته بود. یافته های این تحقیق از 32 نفر دانشجوی مرد با میانگین 36.3 سال گردآوری شد. اندازه گیری از انحنای کمری با یک خط کش منعطف در وضعیت ایستاده انجام شد. بر اساس این اندازه گیری آزمودنیها به دو گروه تقسیم شدند. گروهی که قوس کمر آنان یک انحراف استاندارد بالای میانگین بود بعنوان گروه گودپشت (Lordotic group) برگزیده شدند تا تحت یک برنامه تمرینی خاص قرار بگیرند. و گروهی دیگر که اندازه قوس کمر آنان در حدود میانگین قوس کمر آزمودنیها بود بعنوان گروه شاهد برگزیده شدند که هیچ گونه تمرینی انجام ندادند. همچنین دامنه حرکتی مفصل ران و کوتاهی عضلات خم کننده ران با یک گونیامتر و بوسیله آزمون توماس تعیین شد. میزان انعطاف پذیری عضلات بازکننده تنه توسط یک نوار متری و از طریق آزمون خم کردن تنه به جلو با زانوان صاف تعیین شد. برنامه تمرینی برای مدت چهار هفته و در هر هفته 3 بار انجام شد و آزمودنیهای گروه تمرین و گروه شاهد دو هفته پس از تمرینات و در پایان هفته چهارم مجددا اندازه گیری شدند. نتایج بدست آمده با استفاده از روش آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که میان قوس کمر گروه تمرین پیش و بعد از برنامه تمرین تفاوت معنی دار پدیدار گشته است (p<0.05).

هدف از این بررسی تدوین یک روش حرکت درمانی موثر جهت درمان بیماران با آسیب شبکه عصب بازویی بوده است. در بررسی اخیر 83 آزمودنی با آسیب به شبکه عصب بازویی تحت مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی در این گروه برابر با 33.5 بود. آزمودنی ها با توجه به نوع و خصوصیت آسیب تحت عمل جراحی پلاستیکی قرار گرفتند. در بیشتر موارد، آسیب در بخش فوقانی شبکه عصب بازویی مشاهده شده است )در 48 بیمار برابر با (%57.8. این افراد در دو گروه تحت درمان با دو روش متفاوت بازتوانی قرار گرفتند. گروه تجربی تحت برنامه پیشنهادی روزانه و در چند نوبت به تمرین پرداختند. بر این اساس، دوره بازتوانی در این گروه به سه مرحله تقسیم شد. مهم ترین قسمت در این دوره شامل مرحله دوم بود؛ به نحوی که %70 از کل برنامه حرکت درمانی به این قسمت اختصاص داده شد. روش اصلی در این گروه شامل ماساژ، تمرینات PNF، حرکات تمرینی با باند الاستیکی و ... و برنامه گروه دوم شامل ژیمناستیک درمانی و تحریک الکتریکی بود. به منظور ارزشیابی و تعیین سطح و شدت آسیب در بیماران و نیز موثر بودن روش های بازتوانی، از یک سری آزمایشات و روش ها چون الکترومیوگرافی، الکترونرمیوگرافی، پولیاروگرافی و نیز رووازوگرافی استفاده شد. هدف از این بررسی ها تعیین و مشخص نمودن عواملی چون سرعت هدایت عصبی (NVC)، توان بیوالکتریک عضلات (EMG)، جریان خون و نیز میزان سوخت و ساز در بافت های عضلات اسکلتی بود. از نتایج به دست آمده این چنین بر می آید که روش های بازتوانی ویژه آسیب دیدگان به شبکه بازویی بایستی زود و همراه با بکارگیری ترکیبی از شیوه های مختلف حرکت درمانی و برای هر فرد با توجه به خصوصیات ویژه او اجرا شود. چنین روشی باعث تسهیل در عملکرد اندام فوقانی شد؛ زیرا این روش ها مانند زنجیره ای هستند که در صورت اجرای هم زمان، اثر درمانی دو چندانی ایجاد می نمایند.