علوم کشاورزی ایران
سال:1380 | دوره:32 | شماره:3 |تعداد مقالات:20

جمع آوری، تصفیه و استفاده مجدد از فاضلابها در کشاورزی یکی از سودمندترین راههای بهره گیری حداکثر از منابع آبی و کاهش هزینه های کود می باشد. جهت بررسی آبیاری با فاضلاب تصفیه خانه شمال اصفهان بر عملکرد کمی و کیفی محصول گندم در منطقه از یک طرح بلوکهای کامل تصادفی در سه تکرار استفاده گردید. تیمارهای آبی به ترتیب عبارت بودند از: 1- فاضلاب ورودی ( تصفیه نشده)، 2- فاضلاب نیمه تصفیه (استخر نخستین) شده، 3- فاضلاب خروجی ( تصفیه شده)، 4- آب چاه تصفیه خانه. جهت بررسی کیفیت تیمارهای آبی در هر نوبت آبیاری از کلیه تیمارهای آبی نمونه گیری به عمل آمد. در مورد عملکرد کمی و کیفی گندم نمونه گیری بر اساس برداشت کامل از سطح یک مترمربع از هر کرت انجام گرفت و کلیه تیمارهای فاضلاب از لحاظ SS, COD و تیمارهای تصفیه نشده و نیمه تصفیه از لحاظ BOD و کدورت بالاتر از مقدار استاندارد ایران می باشند. از نظر طبقه بندی، فاضلاب تصفیه نشده تقریبا از درجه متوسط می باشد. تیمارهای فاضلاب از لحاظ SAR,EC، سدیم و میزان سرب بهتر از آب چاه می باشند. کلیه تیمارها از لحاظ خطر نفوذپذیری در درجه خوب و از نظر کلر در درجه متوسط می باشند. از نظر خطر بیکربنات فاضلاب ورودی در درجه زیاد و مابقی در درجه متوسط قرار دارند. میانگین عملکرد کاه، طول ساقه، نسبت کاه به دانه از تیمار فاضلاب ورودی تا تیمار آب چاه یک روند افزایشی داشته است. میانگین عملکرد دانه و وزن 100 دانه در تیمار تصفیه نشده حداکثر و در تصفیه شده حداقل بوده است . از نظر عملکرد دانه گندم، فاضلاب تصفیه نشده بهترین و فاضلاب تصفیه شده بدترین متوسط را دارا هستند. تجزیه واریانس در کلیه موارد فوق به جز طول بوته نشان داده است که مابین تیمارهای آبی از لحاظ آماری اختلاف معنی داری وجود ندارد.  

به منظور تعیین اثر مقادیر مختلف دگزامتازون بر میزان رشد، ضریب تبدیل خوراک و ترکیبات لاشه در خوکچه هندی تعداد 60 خوکچه هندی نر با وزن 350 ± 50 گرم و سن حدود 2 ماه در یک طرح آزمایشی کاملا تصادفی با گروههای: شاهد ( گروه D0 )، دریافت کننده سرم فیزیولوژیک؛ گروه D1.5 دریافت کننده 1.5 میلی گرم؛ گروه D3.0 دریافت کننده 3 میلی گرم و گروه D4.5 دریافت کننده 4.5 میلی گرم دگزامتازون به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن به مدت 50 روز مورد مطالعه قرار گرفتند. میانگین افزایش وزن روزانه در گروه 15.8 ± 2.94) D4.5 گرم) نسبت به گروه 17.71 ± 2.59) D0 گرم) کمتر است و تفاوت بین گروه ها معنی دار نبود. میانگین مصرف خوراک در گروه 101.14 ± 6.7) D1.5 گرم /روز) کمتر از گروه 107.48 ± 6.15) D0 گرم در روز) بود (P<0.05). ضریب تبدیل در گروه (6.14 ± 0.8) D0 کمتر از گروه (6.52 ± 0.89) D4.5 بود و تفاوت معنی داری بین گروهها وجود نداشت. درصد پروتئین خام لاشه در گروه (20.85 ± 1.17) D1.5 بیشتر از گروه (19.6 ± 1.05) D4.5 بود (P<0.05). درصد رطوبت لاشه در گروه (65.27 ± 2.48) D4.5 بیشتر از گروه (61.21 ± 0.85) D1.5 بود (P<0.05). درصد چربی خام در گروه (10.75 ± 1.79) D4.5 کمتر از گروه (14.67 ± 0.6) D0 و گروه (12.73 ± 0.93) D3.0 بود (P<0.05). وزن کبد، کلیه ها، ششها، قلب، غدد فوق کلیوی و پانکراس تحت تاثیر مقادیر مختلف دگزامتازون قرارنگرفتند اما وزن لاشه در گروه 203.09 ± 31.15) D0 گرم) بیشتر از گروه 162.33 ± 21.07) D3.0 گرم) بود (P<0.05).

مصرف مداوم فوزالون برای کنترل پسیل پسته ممکن است منجر به پیدایش جمعیت های مقاوم به این حشره کش شده باشد. میزان حساسیت حشرات کامل ماده پسیل پسته نسل های تابستان و زمستان گذران به حشره کش فوزالون در طی سال های 77-1376 در مناطق جبال بارز، شهر بابک، کرمان و رفسنجان مورد بررسی قرار گرفت. مقایسه LC50 برای هر دو نسل نشان می دهد که ماده های جمع آوری شده از کرمان و رفسنجان کمترین و ماده های جمع آوری شده از جبال بارز بیشترین حساسیت را در برابر حشره کش یاد شده دارند. در این بررسی ماده های جمع آوری شده از جبال بارز به عنوان جمعیت پایه انتخاب شده است. حساسیت جمعیت شهر بابک بیشتر از کرمان و رفسنجان ارزیابی گردید. گرچه میزان حساسیت ماده های جمع آوری شده از مناطق مختلف کمتر از جمعیت پایه می باشد ولی به علت پایین بودن نسبت مقاومت (1.2-1.8) با قاطعیت نمی توان بروز مقاومت در جمعیت های مناطق مختلف سمپاشی شده را تایید نمود

به منظور بررسی خصوصیات کیفی گندم نان در رابطه با میزان پروتئین ذخیره شده در دانه و تاثیری که این فاکتور متاثر از محیط روی بروز اثر ژنوتیپ ارقام گندم برای زیر واحدهای گلوتنین سنگین دارد، این آزمایش طرح ریزی شد. در این آزمایش چهار رقم گندم نان انتخاب شده و پنج تیمار کود نیتروژنه 135, 90, 45, 0 و 180 کیلو گرم نیتروژن خالص (N) در هکتار برای بدست آوردن نمونه های گندم با درصد پروتئین متفاوت روی هر کدام از آنها اعمال گردید. آزمایش فاکتوریل 4´5 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار به عنوان طرح آماری این تحقیق مورد استفاده قرار گرفت. ژنوتیپ ارقام فوق برای گلوتنین های سنگین (HMWGS) از طریق الکتروفورز با روش SDS-PAGE تعیین شد. صفات کیفی: میزان پروتئین دانه، خصوصیات فارینوگراف (درصد جذب آب، مدت زمان گسترش خمیر، پایداری خمیر، درجه سست شدن خمیر و ارزش والوریمتری)، حجم رسوب زلنی، حجم رسوب SDS، درصد بازدهی آرد و سختی دانه اندازه گیری شدند. سپس با استفاده از تجزیه واریانس و مقایسه میانگین ها و نیز محاسبه ضرایب همبستگی، رفتار و نحوه پیروی این صفات به عنوان معیارهای فنوتیپی از صفت میزان پروتئین دانه به عنوان یک فاکتوری که شدیدا تحت تاثیر محیط است و نیز ژنوتیپ گلوتنین های سنگین بررسی شد. نتایج نشان داد که با اعمال سطوح مختلف کود نیتروژنه و آن هم به صورت تقسیط شده در مراحل پنجه زنی تا دانه بندی میانگین میزان پروتئین دانه از 11.4 درصد به 13.4 درصد افزایش یافت. بررسی خصوصیات کیفی ارقام با ژنوتیپ های مختلف گلوتنین (ژنوتیپ های قوی و ضعیف از لحاظ امتیاز گلوتنین های سنگین برای قدرت گلوتن و کیفیت نانوایی) در درصدهای متفاوت پروتئین دانه نشان داد که عکس العمل خصوصیات کیفی ارقام با ژنوتیپ های مختلف به افزایش میزان پروتئین دانه متفاوت است. در این تحقیق رقم نیک نژاد که رقمی قوی بوده و برای مکانهای ژنی GIU-A1 و GIU-D1 آللهای کد کننده زیر واحدهای 2* و 10+5 را دارد به افزایش میزان پروتئین دانه بیشتر از 12 درصد عکس العمل کمتری نشان داد و پتانسیل کیفی خود را در همین میزان پروتئین دانه بروز داد، در حالیکه رقم M-70-4 که رقمی است که از لحاظ ژنتیکی زیر واحدهای گلوتنین سنگین کم امتیازتری دارد، عکس العمل خوبی به افزایش میزان پروتئین دانه نشان داد و خصوصیات کیفی آن از جمله حجم رسوب SDS ، ارزش والوریمتری و مدت زمان گسترش خمیر با افزایش میزان پروتئین دانه بهتر شدند. در نهایت بنظر می رسد که ارقامی که قدرت گلوتن ضعیفی دارند با میزان پروتئین دانه بیشتر از 12 و حدودا 13 درصد، پتانسیل ژنوتیپی خود را بروز می دهند در حالیکه ارقام با قدرت گلوتن بالا و مناسب احتمالا با درصد پروتئین دانه حدود 12 نقش ژنوتیپ خود را بروز می دهند.

ارزیابی مقاومت 21 ژرم پلاسم برنج استان گیلان نسبت به کرم ساقه خوار نواری برنج در مزرعه طی سالهای 1374 تا 1376 به سه روش تعیین تعداد جوانه های مرکزی خشک شده، تعیین تعداد خوشه های سفید شده و تعیین تعداد لارو ساقه خوار در یک بوته نشان داد که در هر سه روش بین ژرم پلاسم های آزمایشی اختلاف معنی داری در سطح احتمال %1 وجود دارد. تعداد جوانه های مرکزی خشک شده، تعداد خوشه های سفید شده و تعداد لارو ساقه خوار برنج در یک بوته ژرم پلاسم های حساس بیش از 10 برابر ژرم پلاسم های مقاوم بوده است. ژرم پلاسم های نعمت و 338 به طور پیوسته نسبتا مقاوم و ژرم پلاسم های دشت، لاهیجان جو و حسنی به طور پیوسته حساس بودند. همچنین معلوم گردید که ژرم پلاسم های برنج مقاوم در یک مرحله رشدی نبات، ممکن است در مراحل رشدی دیگر حساسیت نشان دهند. بنابراین، تصور می رود که عوامل موثر بر مقاومت ژرم پلاسم های برنج در مراحل رشدی مختلف گیاه از یکدیگر مستقل می باشند. همبستگی ضعیفی بین تعداد جوانه های مرکزی خشک شده و تعداد خوشه های سفید شده وجود دارد (r=0.27). آزمایش نشان داد که ژرم پلاسم های برنج استان گیلان نسبت به نسل اول و دوم کرم ساقه خوار دارای مقاومت متوسط می باشند. ارقام متداول خزر و بینام به ترتیب نسبت به نسل اول و دوم کرم ساقه خوار برنج مقاومت متوسط دارند. هر یک از سه روش غربال سازی فوق، به ویژه بررسی تعداد خوشه های سفید شده در تعیین واکنش مقاومت ژرم پلاسم های برنج نسبت به کرم ساقه خوار نواری برنج مفید و موثر هستند، و استفاده تلفیقی از آنها نتیجه بهتر و مطمئن تری در بر خواهد داشت.

الگوی توزیع یونی در داخل گیاه در سه رقم گندم ایرانی در شرایط تنش شوری در یک آزمایش فاکتوریل که در گلخانه اجرا شد به ارزیابی گذاشته شد. شوری در سه سطح صفر، 2.5 و 5 گرم در لیتر آب آبیاری اجرا شد و ارقام شامل اینیا-66، طبسی و شعله بودند که دو رقم اخیر مقاوم به شوری شناخته می شوند. نتایج نشان داد که شوری محتوای Na+ بوته را بویژه در دوره پر شدن دانه افزایش و محتوای K+ را کاهش می دهد. در خصوص انتقال یون از ریشه به ساقه، مشاهدات مقاومتی از سیستم انتخاب K+ در برابر Na+ نشان نداد. ولی در انتقال از ساقه به برگ ها و بویژه از ساقه به دانه سیستم انتخاب از کارایی بالایی برخوردار بود. در نتیجه با افزایش شوری، نسبت انتقال K+ به برگ و دانه افزایش و نسبت Na+ کاهش یافت. مقایسه سه رقم گندم نشان داد که انتخاب K+ در برابر +Na در انتقال یون از ریشه به ساقه در رقم غیر مقاوم بیشتر بود، ولی این انتخاب در انتقال یون از ساقه به برگ و بویژه دانه در ارقام مقاوم از کارایی بیشتری برخوردار بود. بنا به جمع بندی نتایج، انتخاب K+ دربرابر Na+ در انتقال یون از اندامی به اندام دیگر احتمالا می تواند شاخصی برای مقاومت به شوری بوده و فرایند انتخاب در انتقال یونها از ساقه به برگ و بویژه از ساقه به دانه می تواند بدین منظور مورد توجه قرار گیرد.

گندم «تائودار» (Triticum boeoticum ssp thaoudar ) یک گیاه دیپلوئیدی حاوی ژنوم پایه گندم (ژنوم AA) است که به طور پراکنده در غرب و شمال غرب ایران انتشار دارد و همراه آن معمولا گراسهای دیگر بویژه «آژیلوپس» ها هم زندگی می کنند. رویشگاههایی که این گیاه و گیاهان همراه آن را در خود جای می دهند، در واقع از بهترین کلکسیونهای زنده گندمهای وحشی جهان هستند. به همین دلیل، ضروری بود که بررسی جامعی بر روی گیاگان این رویشگاهها انجام شود. این بررسی با استفاده از یک روش نوین جامعه شناسی گیاهی به نام «نئوزیگماتیسم» انجام شد و بر این اساس هفت تیپ رویشی از گندم مذکور در کل رویشگاههای مورد بررسی (صد رویشگاه برگزیده) مشخص شدند. علاوه بر این، معلوم شد که در رویشگاههای مختلف (باز هم در کل) چهار گروه «آژیلوپس» و معدودی «تریتیکوم» تیپهای گوناگون گندم «تائودار» را همراهی می کنند و غنی ترین رویشگاهها از این نظر (در واقع از نظر ذخیره وراثتی گندم) رویشگاههای منطقه ارسباران و محور «بانه- مریوان» هستند. نتایج دیگری نیز به عنوان نتایج ثانوی در این مقاله ارایه گردیده است

یکی از ویژگیهای مهم خاک منحنی خصوصیات آب خاک است که در مسایل کشاورزی همچون فرسایش و حفاظت خاک، اصلاح خاک، مدیریت خاک، زهکشی خاک و غیره کاربرد دارد. روش آزمایشگاهی تعیین این منحنی بسیار وقت گیر، پر هزینه و مشکل و همراه با خطا است به همین دلیل محققان سعی در یافتن آن از طریق مدلهای ریاضی وآماری نموده اند. یکی از اینها مدل کمپیل می باشد. این مقاله به ارزیابی آن در خاکهای دشت سراب ایران می پردازد. 5 سری از خاکهای (بالستان، ارزنق، شربیان، سراب و گنبدان) دشت سراب انتخاب گردید. خصوصیات آب خاک، درصد ذرات خاک. مقدار آب اشباع، درصد سنگریزه، جرم مخصوص ظاهری و جرم مخصوص حقیقی خاک در 7 مکان (8 مکان برای سری گنبدان) برای هر 5 سری اندازه گیری شد. سپس منحنی خصوصیات آب خاک رسم گردید. نتایج آزمایشگاهی منحنی خصوصیات آب خاک با مدل فیزیکی- تجربی کمپبل مقایسه گردید. در نهایت مشاهده گردید که نتایج آزمایشگاهی تفاوت معنی داری با نتایج بدست آمده از مدل کمپبل ندارد. ولی در نمودارهای انحرافاتی غیر معنی دار مشاهده می گردد که برای رفع این انحرافات کوچک ضرایب رابطه کمپبل تصحیح گردید. برای تعیین این نمودارها در دشت زراعی سراب می توان از این مدل استفاده نمود.

به منظور بررسی اثر رقم و زمان برداشت بر عملکرد و اجزای کلزای پاییزه به عنوان کشت دوم در شرایط محیطی رشت، آزمایشی در سال زراعی 77-1376 در مزرعه تحقیقات کشاورزی رشت واقع در منطقه سنگر به اجرا درآمد. این پژوهش با استفاده از آزمایش فاکتوریل و درقالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهارتکرار انجام شد. فاکتور اول شامل ارقام کلزا و در 6 سطح (Maluca, ACSN3, Global Regent, ACSN1, PF9045.91) و فاکتور دوم شامل زمان برداشت و در دو سطح (مرحله %50 زرد شدن غلاف، مرحله %50 قهوه ای شدن غلاف) بود. نتایج این پژوهش نشان داد که بین ارقام از نظر کلیه صفات مورد بررسی اختلاف معنی داری وجود دارد. اثر زمان برداشت روی برخی از صفات معنی دار و روی برخی دیگر معنی دار نبود. رقم PF7045.91 علیرغم اینکه از نظر عملکرد دانه پس از رقم Maluca قرار داشت ولی به واسطه درصد روغن بالاتر در دانه، عملکرد روغن بیشتری نسبت به سایر ارقام تولید نمود. مهم تر اینکه این برتری تولید در زمان برداشت اول بود که فرصت کافی را برای آماده سازی زمین جهت نشای برنج مهیا می کرد.

در این مطالعه از مدل های رشد جهت تعیین دوره بهینه پرورش میگو استفاده شده است. جامعه مورد بررسی پرورش دهندگان استان هرمزگان می باشند. مدلهای رشد خطی، لوگ رسپروکال، وان برتلنفی، گومپرتز و لوجستیک برآورد شده و با استفاده از معیارهای آماری، اقتصادی و زیستی مدل های لوجستیک و وان برتلفنی 129 و132 روز بر آورد گردید. نوسانات قیمتی نهاده ها از جمله عوامل مهم در تعیین طول دوره بهینه پرورش هستند که بایستی طی دوره های مختلف پرورش مد نظر قرار گیرد. تعیین طول دوره پرورش در جلوگیری از هدر رفتن منابع تولید و سوددهی بیشتر صنعت پرورش موثر است.

روش معمول در تفکیک و ارزیابی جمعیت های یک گیاه، مقایسه تفاوت های موجود در طرز رویش افراد جمعیت در زمان ها و مکان های مختلف و توصیف ویژگیهای مرفولوژیکی و فلوریستیکی آن افراد در حین رویش است. ارزیابی مورفولوژیکی و فلوریستکی مذکور را می توان با مطالعه مستقیم ژنوم و تجزیه و تحلیل نشانگرهای بیوشیمیایی تکمیل نمود. پس از گروه بندی فلوریستیکی جمعیت های گندم وحشی تائودار Triticum teaoudar Reut در ایران (دسته بندی صد جمعیت در هفت گروه)، الگوی نواری پروتئین ذخیره بذر در افراد داخل هر جمعیت و نیز در جمعیت های هفت گروه مذکور مورد بررسی قرار گرفت و اثرنگاری پروتئینی گروه های مذکور تعیین گردید. در بررسی الگوهای الکتروفورزی، افراد داخل هر جمعیت الگوی نواری تقریبا مشابهی داشتند ولی الگوی نواری گروه ها کاملا متفاوت بود. بر این اساس، شش اثر پروتئینی کاملا بارز برای گروه های مذکور بدست آمد

تاسول دی ترپنی است که از گونه های مختلف جنس سرخدار (Taxus) بدست آمده و دارای فعالیت ضد سرطانی موثری می باشد. کشت بافت سرخدار منبع جایگزین مناسبی برای تهیه تاکسول و سایر تاگزانهای وابسته به آن است. در این پژوهش ما اثر نوع و غلظت قندها را روی نرخ رشد کالوس و میزان تولید تاکسول در کشت بافت های سرخدار Taxus baccata L. بررسی و مقایسه کردیم. جهت بهینه سازی شرایط برای رشد کاسولهای سرخدار 45 تیمار هورمونی مختلف شامل اکسین های 2,4-D و NAA در ترکیب با کینتین بررسی شدند. سپس اثر قندها روی کالزایی بررسی شد که نتایج بدست آمده نشان داد کال زایی در تیمارهای دارای ساکارز بطور مشخصی بالاتر از گلوکز است و فروکتوز با اختلاف زیادی در ردیف سوم می باشد. این نتایج همچنین نشان داد که حجم کال زایی توسط جدا کشت های ساقه بطور مشخصی بالاتر از جدا کشت های برگ می باشد. بررسی غلظت تاکسول در کالوس های بدست آمده نیز نشان داد که محتوای تاکسول در کشت ساقه ها (بین 0.21 تا 0.056 درصد وزن خشک) بطور مشخصی از کشت برگها (بین 0.018 تا 0.034 درصد وزن خشک) بیشتر است. با مقایسه اثر تیمارهای کربوهیدراتی روی تولید تاکسول در کالوس ها مشخص شد که ساکارز روی تولید تاکسول اثر بهتری نسبت به گلوکز و فروکتوز دارد و بین این دو قند هم فروکتوز بهتر است هر چند اختلاف در این حالت چندان قابل توجه نیست. مقایسه ارتباط بین میزان تولید تاکسول به غلظت قندها یا نرخ رشد کالوسها نشان دهنده این بود که قاعده مشخصی در این زمینه وجود ندارد. با توجه به این نتایج مشخص می شود که جدا کشت های ساقه علاوه بر تولید کالوس بیشتر، محتوای تاکسول بالاتری هم دارند و بنابراین برای کشت بافت به منظور تولید تاکسول مناسب ترند. همچنین در بین قندهای بررسی شده ساکارز به عنوان بهترین قند معرفی می گردد زیرا ضمن تولید کالوس بیشتر محتوای تاکسول را هم در کالوس ها بالا می برند.

آزمایشهایی به منظور بررسی امکان انتقال ویروس تریستزای مرکبات Citrus Tristeza virus (CTV) توسط شته هایAphis citricola Toxoptera aurantii و A. gossypii روی پرتقال، نارنگی انشو و کی لایم به عنوان دهنده و هم به عنوان گیرنده ویروس انجام گرفت. نهال های آلوده شده با پیوندک درختان انشوی حامل CTV به عنوان منبع اصلی ویروس به کار رفت. این گیاهان علایم بیماری را به صورت روشن شدن رگبرگ ها و فنجانی شدن برگ ها نشان داده و آلودگی آنها با مشاهده پیکره های ویروس تریستیزا در عصاره ساقه و برگ بوسیله میکروسکوپ الکترونی محرزشد. مدت تغذیه شته ها از گیاهان منبع آلودگی و گیاهان محک 48-24 ساعت بوده و به ازای هرگیاه محک حداقل 20 شته بالغ جهت تغذیه در نظر گرفته شد. گیاهان کی لایم از بیست روز بعد از آلوده سازی توسط شته و یا پیوندک درختانی که به وسیله شته های آلوده به CTV تغذیه شده بودند تا یک سال برای مشاهده واکنش ارزیابی شدند. نتیجه آنکه هیچ گونه علایمی که نشان دهنده انتقال ویروس توسط شته ها باشد مشاهده نگردید.

درختان سیب گلدن دلیشز (کلون اسموتی) روی پایه های M9 و B9 با محلول های اسید بوریک (1 گرم در لیتر)، سولفات مس (0.5 گرم در لیتر) و منگنز سولفات (1 گرم در لیتر) به صورت منفرد و یا مخلوط با هم و به شکل B+Mn و Cu+Mn, B+Cu و B+Cu+Mn در قالب طرحی آزمایشی کرتهای خرد شده در چهار تکرار محلول پاشی شدند. درختان شاهد با آب خالص محلول پاشی شدند. محلول پاشی در دو نوبت اردیبهمشت و خرداد انجام گرفت. با جمع آوری نمونه های برگی از درختان و آنالیز آنها مقدار جذب عناصر مزبور ارزیابی شدند. میوه های حاصل از درختان آزمایشی یک نوبت بعد از برداشت و نوبت دوم بعد از 6 ماه نگهداری در سردخانه مورد آزمونهای کیفی از جمله: مواد جامد محلول کل (TSS )، قند کل، اسیدیته قابل تیتراسیون و pH قرار گرفتند. محلول پاشی درختان با عناصر فوق، بعد از 24 ساعت باعث افزایش فوق العاده سطح عناصر برگ گردید ولی در افزایش مقدار عناصر میوه بی اثر بود. به همین ترتیب محلول پاشی در کیفیت میوه نیز بی اثر بود. بعداز6 ماه نگهداری میوه ها در سردخانه مواد جامد محلول کل، قند کل و اسیدیته کاهش یافت در عوض pH آب میوه ها افزوده شد. اثر پایه ها در میزان جذب محلول ها و کیفیت میوه ها یکسان بود.

طی یک آزمایش گلخانه ای که در قالب یک طرح بلوک های کامل تصادفی به صورت فاکتوریل اجرا شد، واکنش دو رقم گندم که یکی از آنها مقاوم به شوری است، از نظر جذب و توزیع فسفر در گیاه مورد ارزیابی قرار گرفت. تیمارهای شوری شامل آبیاری با آب شور در سه سطح صفر (آب معمولی)، 2.5 و5 گرم NaCl در لیتر آب آبیاری بود که از 25 روز بعد از کاشت اعمال گردید. میزان فسفر موجود در اندامهای مختلف گیاه طی 5 مرحله از دوره رشد با روش کالیمتری مولیبدو- وانادات استخراج شده و با اسپکتروفتومتر اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که با افزایش شوری میزان جذب فسفر توسط گیاه کاهش و الگوی توزیع آن در گیاه تغییر یافت. این تغییرات شامل افزایش میزان تجمع فسفر در برگها و کاهش آن در ساقه اصلی و پنجه ها و همراه با آن کاهش درصد انتقال مجدد فسفر از برگ ها و افزایش آن از ساقه اصلی و پنجه ها بود. نهایتا فسفر موجود در دانه در زمان رسیدن در شرایط شوری هر چند از نظر غلظت افزایش نشان داد ولی به لحاظ محتوا کاهش یافت. دو رقم گندم مورد استفاده از نظر جذب و توزیع فسفر تفاوت های معنی داری داشتند. در رقم غیر مقاوم اینیا-66 ضمن اینکه جذب فسفر (محتوای فسفر در اندام های هوایی) در زمان رسیدن دانه به حداکثر رسید، شوری موجب شد تا میزان جذب کاهش بسیاری زیادی یابد. ولی در رقم مقاوم طبسی ضمن بالا بودن کلی میزان جذب فسفر، این فرایند تا زمان رسیدن دانه رو به افزایش بود. نتیجتا برتری طبسی نسبت به اینیا-66 در جذب و تجمع فسفر در اندام های هوایی در شرایط شاهد و سطوح اول و دوم شوری به ترتیب 68, 40 و 90 درصد بود. هر چند درصد انتقال مجدد فسفر در اینیا-66 بیشتر بوده و با شوری افزایش یافت. ولیکن با توجه به تجمع بیشتر فسفر در ساقه و پنجه های رقم طبسی این فرایند در رقم طبسی از بازده بیشتری برخوردار بود

در روش AFLP، به وسیله پلی مورفیسمی که مبتنی بر تکثیر قطعات حاوی طولهای متفاوت است می توان ارقام را از یکدیگر متمایز و روابط بین ژنوتیپ های کاملا نزدیک را آشکار ساخت. در این تحقیق بر اساس به کارگیری نشانگرهای AFLP میزان خویشاوندی 16 رقم گندم مورد بررسی قرار گرفت. نوارهای ظاهر شده بر روی ژل ها از نظر حضور و عدم حضور بررسی و با تشکیل ماتریس دو دویی روابط بین ارقام توسط ضرایب تطابق ساده مورد سنجش قرار گرفت. از طریق ادغام برحسب متوسط گروه، ارقام در دو دسته با ضرایب تشابه متنوعی از 0.456 تا 0.776 دسته بندی شدند. این آزمایش نشان داد که ارقام تحت بررسی از تنوع ژنتیکی بالایی برخوردار نبوده و گسترش پایه ژنتیکی واریته ها نیازی جدی است. با بهینه شدن روش AFLP در این تحقیق، شناسایی ژرم پلاسم های متفاوت، انتخاب والدین تلاقی ها و تخمین میزان هتروزیس در سطح مولکولی عملی می گردد. همچنین معلوم شد که AFLP قادر به ارایه نشانگرهایی است که به خوبی می تواند در انگشت نگاری ارقام گندم مفید باشد

آب پنیر شیرین، شیر پس چرخ و پساب کره برای جایگزینی سطوح مختلف ماده خشک بدون چربی (SNF) بستنی سویای نرم با طعم پرتقالی بکار برده شد. همه مخلوط های بستنی طوری تهیه شدند که دارای 6 درصد SNF، 4 درصد چربی، 18 درصد شکر، 0.5 درصد پایدار کننده، 0.6 میلی لیتر اسانس پرتقال و 28.5 درصد ماده خشک کل باشند. بر طبق این فرمولاسیون سطوح جایگزینی صفر، 25 و50 درصد SNF برای جایگزین های لبنی تعیین شد. همچنین تاثیر دو نوع پایدار کننده ثعلب و پالسگارد بر خصوصیات بستنی سویا مورد بررسی قرار گرفت. کلیه تیمارها مطابق الگوی طرح فاکتوریل کاملا تصادفی و آزمون دانکن از لحاظ خصوصیات فیزیکی و شیمیایی با بستنی شاهد (نمونه ای که 75 درصد SNF آن از شیر سویا و 25 درصد SNF از شیر خشک بدون چربی تامین شده است) در سطوح آماری a=%5 آنالیز واریانس و مقایسه میانگین شدند. نتایج نشان داد در تمامی نمونه ها با افزایش سطح جایگزینی هر یک از مواد جایگزین درصد پروتئین، میزان ویسکوزیته و مقاومت به ذوب مخلوط نسبت به شاهد کاهش می یابد. همچنین افزایش درصد جایگزینی شیر پس چرخ باعث افزایش اورران شده در حالیکه با پساب کره و یا آب پنیر اورران کاهش یافت. در سطوح جایگزینی یکسان به ترتیب نمونه شاهد، شیر پس چرخ، پساب کره و آب پنیر دارای پروتئین، ویسکوزیته و مقاومت به ذوب بیشتری بوده اند اما اورران نمونه های دارای آب پنیر از پساب کره بیشتر و از نمونه شاهد و نمونه دارای شیر پس چرخ کمتر بدست آمد. پایدار کننده پالسگارد موجب افزایش پروتئین، ویسکوزیته و مقاومت به ذوب نمونه ها در مقایسه با پایدار کننده ثعلب در شرایط یکسان گشته است در حالیکه برای اورران نتیجه عکس بدست آمد.

زنگ قهوه ای گندم به لحاظ وسعت پراکندگی و میزان خسارت در دنیا، مهم ترین بیماری گندم می باشد. در کشور ایران این بیماری از نظر اهمیت پس از بیماری زنگ زرد قرار دارد. در این پژوهش ساختار ژنتیک بیماری زایی 12 جدایه زنگ قهوه ای جمع آوری شده از مناطق مختلف کشور با استفاده از ژنوتیپ های مقاومت زنگ قهوه ای گندم تعیین گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که ژنهای Lr9 و Lr19 نسبت به همه جدایه ها مقاوم و ژنهای Lr16 و LrB نسبت به همه جدایه ها حساس هستند. با توجه به اینکه بیماری زایی برای ژن Lr19 در هیچ کدام از جدایه های مورد استفاده مشاهده نشد، این ژن به عنوان یک ژن موثر و قابل استفاده در برنامه به نژادی کشور معرفی می گردد ولی با توجه به نادر بودن ویرولانس برای این ژن در شرایط کشور ایران، تشخیص آن در ارقام گندم مشکل است. در مورد سایر ژن های مقاومت مورد مطالعه و با توجه به فراوانی بیماری زایی برای آنها، ژن های Lr29 با 8.33 درصد بیماری زایی، Lr24 و Lr28 با 25 درصد بیماری زایی از جمله ژن هایی هستند که می توانند به عنوان منابع مقاومت موثر در برنامه به نژادی کشور استفاده شوند. فاکتور بیماری زایی برای ژنهای Lr29, Lr28, Lr24 و به ترتیب در جدایه های مناطق همدان، دزفول و ماهدشت دیده شد، لذا با توجه به امکان پراکنش فاکتوهای بیماری زایی به سایر مناطق، استفاده از این ژن ها بایستی در ترکیب با سایر ژن های مقاومت موثر و ترجیحا، ژن Lr34 که از جمله ژن های مقاومت در مرحله گیاه کامل است صورت گیرد. به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که تنوع ژنتیکی در عامل بیماری زنگ قهوه ای در کشور ایران چندان زیاد نیست. عوامل مختلفی در این مهم دخیل هستند که علت عمده آن استفاده گسترده از ژرم پلاسم های با ریخته ژنتیکی مشابه با منشا سیمیت (CIMMYT ) است.

به منظور تعیین اثر سطح و منبع چربی بر عملکرد پروار گوساله های نر کردی، 90 راس گوساله با میانگین وزن اولیه 224 ± 18 کیلوگرم در شرکت گوشت زیاران در منطقه زیاران بمدت 98 روز با جیره های غذایی (1) بدون مکمل چربی؛ (2) حاوی %5 پیه و (3) حاوی %5 چربی مخلوط (پیه و چربی طیور به نسبت 4 به 1) تغذیه شدند. در این پژوهش قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی جیره ها، افزایش وزن روزنه، بازده غذایی، درصد لاشه، قطعات لاشه، چربی داخلی، ضخامت چربی پشت، سطح مقطع ماهیچه راسته، اندازه گیری شدند. میانگین قابلیت هضم ظاهری چربی خام جیره های 2, 1 و 3 به ترتیب %68.84, %59.3 و %78.54 قابلیت هضم دیواره سلولی %47.0 , %49.2 و %40.5 و قابلیت هضم دیواره سلولی منهای همی سلولز %42.0 , %44.1 و %38.0 بود. تفاوت بین میانگین ها در مورد صفات فوق معنی دار بود (P<0.05). قابلیت هضم ماده خشک و پروتئین خام به طور معنی دار تحت تاثیر جیره غذایی قرارنگرفتند. میانگین افزایش وزن روزانه گوساله های تغذیه شده با جیره های 2, 1 و3 به ترتیب 0.864, 0.735 و 0.930 کیلوگرم، ضریب تبدیل غذایی 8.34, 10.77 و 7.92 و ضخامت چربی پشت 10.25, 8.98 و 9.90 میلیمتر بودند، تفاوت بین میانگین ها برای این صفات معنی دار بود (P<0.05). درصد لاشه گرم گوساله های تغذیه شده با جیره های 2, 1 و3 به ترتیب برابر 55.00, 54.18 و 54.33 و درصد چربی داخلی 4.12, 5.11 و 4.76 بودند که از نظر آماری بطور معنی داری تحت تاثیر جیره غذایی قرارنگرفتند . تفاوت معنی داری بین گوساله های تغذیه شده با جیره های مختلف از نظر سطح مقطع ماهیچه راسته و ترکیبات شیمیایی گوشت بدون استخوان دنده های 11, 10 و 12 وجود نداشت.

به منظور بررسی عکس العمل ارقام کلزا به رژیم های مختلف رطوبتی پنج رقم کلزای اصلاح شده در یک آزمایش مزرعه ای بر اساس طرح آماری کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی تحت تاثیر تیمار دور آبیاری در سه سطح مورد بررسی قرار گرفت. دوره آبیاری بر اساس تبخیر از تشتک تبخیر به میزان 50 میلی متر، 80 میلی متر و 110 میلی متر تعیین گردید و مقدار آب در هر آبیاری برابر 80 درصد میزان تبخیر در نظر گرفته شد. دور آبیاری به عنوان عامل اصلی و رقم به عنوان عامل فرعی منظورگردید. قبل از هر آبیاری از خاک کرت ها نمونه برداری و میزان رطوبت آن تعیین شد و با استفاده از منحنی P.F خاک پتانسیل آب خاک تعیین گردید. تیمار آبیاری بر عملکرد دانه، تعداد دانه درغلاف و عملکرد روغن اثر معنی داری نداشت. تیمار آبیاری مبتنی بر 80 میلی متر تبخیر با سه بار آبیاری از شروع رشد سریع ساقه تا رسیدن، بیشترین عملکرد دانه و عملکرد روغن را داشت. همچنین ارقام از نظر عملکرد دانه، تعداد غلاف در ساقه اصلی، تعداد دانه در غلاف و وزن متوسط دانه و عملکرد روغن اختلاف معنی دارداشتند. در بین ارقام مورد بررسی رقم شیرالی بیشترین عملکرد دانه و روغن را تولید نمود. در دور آبیاری مبتنی بر 110 میلی متر از تشتک با دو بار آبیاری از شروع سریع ساقه تا رسیدن بیشترین عملکرد دانه از رقم های شیرالی و اویرکا به دست آمد و این دو رقم سازگاری خوبی در شرایط کمبود رطوبت از خود نشان دادند.