مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال:1390 | دوره:13 | شماره:3 (پی در پی 60) |تعداد مقالات:17

سابقه و هدف: پوسیدگی دندانی شایعترین راه تهاجم میکروب ها به پالپ و ایجاد عفونت پالپ می باشد، مواد زیادی بعنوان ماده دارویی پالپ تراپی پیشنهاد شده اند که هیچ یک تابه حال یک ترمیم پارسیل خوب کرونالی را فراهم نکرده اند. لذا این مطالعه بمنظور بررسی اثر ضد التهابی کاپسایسین موضعی برروی پالپ دندان گربه انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 24 دندان نیش گربه از جنس Domestic Short Hair به وزن تقریبی 4-3 کیلوگرم انجام شد. بعد از بی هوشی گربه ها بوسیله کتامین، دندانها 3 میلیمتر بالا تر از cementoenamel junction (CEJ) قطع و در شرایط استریل اکسپوز انجام شد. دندانها به 2 گروه تقسیم شدند. در گروه اول (I) به عنوان گروه کنترل، پالپ اکسپوز شده با زینک – اکساید اوژنول پوشیده شد. در گروه دوم (II) پالپ دندان با کاپسایسین پوشش داده شد (گروه آزمایش). همه حفرات با سمان گلاس اینومر (Fuji IX) پر شدند. حیوانات در هفته 1، 2 و 4 کشته شدند. سپس چهار دندان کانین جهت بررسی هیستوپاتولوژیک خارج شدند. پس از تهیه متقاطع سریال به ضخامت 6 میکرون موازی محور طولی دندانهای نیش مقاطع بافتی به روش هماتوکسیلین – ائوزین رنگ آمیزی شده و توسط میکروسکوپ نوری مشاهده و از نظر شدت التهاب و نکروز قرار گرفتند.یافته ها: نشانه های نکروز در گروه زینک – اکساید اوژنول طی هفته های 1 و 2 و 4 به طور معنی داری کاهش یافت (p=0.026) در گروه کاپسایسین پرخونی در طی هفته 1، 2 و 4 به طور معنی داری کاهش یافت (p=0.019). در مقایسه اثر دو دارو بر روی پالپ درهفته 4 و کل هفته ها، نشانه های نکروز در گروه کاپسایسین به طور معنی داری افزایش یافت (p=0.039) و (p=0.029) .دو گروه تفاوتهایی در تشکیل سد عاجی، نوع پاسخ التهابی و تغییرات بافت نرم نشان دادند که این تفاوتها از لحاظ آماری معنی دار نبودند.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که کاپسایسین می تواند موجب کاهش شدت التهاب شود ولی در تشکیل سد عاجی بی اثر می باشد.

سابقه و هدف: میگرن یکی از اختلالات نورولوژیک مزمن است که سبب ناتوانی و دوری از کار می گردد. از آنجایی که عوامل مختلفی در بروز و ایجاد میگرن نقش دارند، تنوع داروهایی که در پیشگیری و درمان میگرن به کار می روند نیز زیاد می باشد. درمان های ترکیبی نیز در تسکین میگرن کاربرد دارند. این مطالعه به منظور تاثیر مصرف همزمان ایبوپروفن همراه آلپرازولام به عنوان ترکیب احتمالی موثر در تخفیف این سردردها انجام شده است.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 90 بیمار مبتلا به میگرن با متوسط 2 الی 6 حمله در ماه که به سه گروه 30 نفری تقسیم شدند، انجام گردید. سه گروه از نظر سن، جنس و سابقه دارویی همسان سازی گردیدند. پس از اخذ رضایت نامه کتبی، به گروه اول ایبوپروفن 200 میلی گرم، گروه دوم ایبوپروفن 400 میلی گرم و گروه سوم ایبوپروفن 200 میلی گرم و آلپرازولام 0.5 میلی گرم یک دوز تجویز شد. شدت سردرد، عملکرد بیمار و علایم همراه بر اساس معیار شفاهی قبل از دریافت دارو و 2 ساعت پس از دریافت دارو پرسیده شد و از 0 الی 3، درجه بندی شد. سپس سه گروه مقایسه شدند.یافته ها: در هر سه گروه اختلاف میانگین شدت سردرد قبل و بعد از تجویز دارو به طور معنی داری کاهش یافت. این اختلاف در گروه ایبوپروفن 200 میلی گرم 36%، در گروه ایبوپروفن 400 میلی گرم 46%، در گروه آلپرازولام و ایبوپروفن 200 میلی گرم 74% بوده است (p<0.0001) .میزان تهوع و استفراغ قبل و پس از تجویز دارو در گروه ایبوپروفن 200 میلی گرم از 93.3% به 22.3%، در گروه ایبوپروفن 400 میلی گرم از 96.7% به 13.3% و در گروه ایبوپروفن 200 میلی گرم به همراه آلپرازولام 0.5 میلی گرم از 100% به 3.3% کاهش یافته است (p<0.0001). شاخص های نورگریزی و صدا گریزی نیز قبل و پس از تجویز داروها در هر سه گروه تغییرات معنی داری پیدا کرد (p<0.0001).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که ترکیب ایبوپروفن 200 میلی گرم و آلپرازولام 0.5 میلی گرم به طور معنی داری سبب تخفیف سردرد میگرنی می شود.

سابقه و هدف: بیماری دیابت قندی در درازمدت با عوارض نامطلوب رتینوپاتی و نوروپاتی و افزایش میزان احساس درد ناشی از نوروپاتی همراه می باشد. شواهدی دال بر اثر حفاظتی و ضد دیابتی گیاه قره قاط سیاه وجود دارد، لذا در این مطالعه اثر ضد دردی تجویز خوراکی این گیاه در موشهای صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزتوسین در دو آزمون فرمالین و غوطه ور کردن دم در آب داغ مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 40 سر موشهای صحرایی نر که به پنج گروه یکسان کنترل، کنترل تحت تیمار با گیاه، دیابتی دریافت کننده سدیم سالیسیلات، دیابتی و دیابتی تیمار شده با گیاه تقسیم شدند، انجام گردید. برای القاء دیابت، استرپتوزوسین با دوز 60 میلی گرم بر کیلوگرم (داخل صفاقی) تزریق شد. دو گروه تحت تیمار با گیاه نیز پودر برگ مخلوط شده این گیاه با غذای استاندارد موش (5%) را بدون محدودیت به مدت 6 هفته دریافت نمودند. در پایان کار، میزان احساس درد با استفاده از آزمونهای فرمالین و غوطه وری دم در آب داغ تعیین شد.یافته ها: درمان با گیاه موجب کاهش معنی دار نمرات درد موشهای دیابتی در مقایسه با گروه دیابتی در مرحله مزمن و به میزان 17.9% گردید (p<0.05) .با تجویز سدیم سالیسیلات به موشهای دیابتی، کاهش معنی دار نمره درد در مرحله مزمن بمیزان 23.6% مشاهده گردید (p<0.05) .در مورد آزمون غوطه ور کردن دم در آب داغ نیز در گروه دیابتی یک کاهش معنی دار در مدت زمان تاخیر بیرون کشیدن دم درمقایسه با گروه کنترل بمیزان 37.4% مشاهده شد(p<0.05). بعلاوه، اگرچه درمان موشهای دیابتی با گیاه قره قاط سیاه بمدت 6 هفته موجب افزایش این زمان تاخیر در مقایسه با گروه دیابتی درمان نشده بمیزان 11.3% گردید ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که تجویز خوراکی قره قاط سیاه به مدت شش هفته موجب کاهش معنی دار شدت درد در مرحله مزمن آزمون فرمالین در مدل تجربی دیابت قندی القا شده توسط استرپتوزوتوسین می شود و بر آستانه درد حرارتی تاثیر ندارد.

سابقه و هدف: تزریق مپریدین اینتراتکال برای افزایش بی دردی بعد از عمل در زنان تحت سزارین بسیار موثر است اما به دلیل اینکه با میزان بالایی از تهوع، استفراغ و خارش همراه است استفاده از آن محدود می شود. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر دگزامتازون و اندانسترون در پیشگیری از تهوع و استفراغ مپریدین اینتراتکال در زنان کاندید سزارین انتخابی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 50 زن کاندید سزارین انتخابی که بطور تصادفی به دو گروه 25 نفری تقسیم شدند، انجام گردید. بیماران با 50 میلی گرم لیدوکائین و 25 میلی گرم مپریدین (cc 1.5) تحت بیهوشی اسپاینال قرار گرفتند. قبل از بیهوشی اسپاینال به گروه اول 8 میلی گرم دگزامتازون و به گروه دوم 8 میلی گرم اندانسترون داخل وریدی تزریق شد سپس بیماران از نظر وقوع تهوع، استفراغ و خارش در حین عمل، ریکاوری 6، 12 و 24 ساعت بعد از عمل مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: بیماران از نظر متغیرهای همودینامیک و بالاترین سطح بلوک حسی در دو گروه اندانسترون و دگزامتازون مشابه بودند. (16%) 4 نفر از گروه دگزامتازون و 7 نفر (28%) از گروه اندانسترون دچار تهوع شدند (p=0.496). استفراغ در 3 نفر (12%) گروه اندانسترون و 4 نفر (16%) زنان گروه دگزامتازون مشاهده شد (p=1) .موردی از تهوع و استفراغ بعد از 2 ساعت گزارش نشد به علاوه 6 نفر (24%) بیماران گروه دگزامتازون و 7 نفر (28%) از بیماران در گروه اندانسترون دچار خارش شدند (p=0.747).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که دگزامتازون و اندانسترون میزان بروز تهوع، استفراغ و خارش تزریق مپریدین اینتراتکال را در زنان تحت سزارین انتخابی بطور یکسان کاهش می دهند. بنابران می توان دگزامتازون را بعنوان یک انتخاب مناسب در پیشگیری از تهوع و استفراغ مپردین اینتراتکال بکار برد.

سابقه و هدف: لیپوپلی ساکارید باکتریایی بخشی از دیواره سلولی باکتری های گرم منفی است که بیشتر وقایع مربوط به عفونت را میانجیگری می کند. کبد نقش اصلی را در تولید پاسخ التهابی به لیپوپلی ساکارید دارد. افزایش غلظت آنزیم های کبدی یکی از عمده ترین تغییرات ایجاد شده در فاز حاد فرآیند التهاب ناشی از عفونت و یا آسیب بافتی است. گرلین هورمونی پپتیدی بوده که عمدتا توسط معده تولید شده و سبب تحریک ترشح هورمون رشد می گردد. با توجه به اثرات ضد التهابی گرلین در این مطالعه اثر حفاظتی این هورمون بر هپاتوتوکسیستی ناشی از مصرف لیپوپلی ساکارید مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 40 سر موش صحرایی در محدوده وزنی 250–200 گرم انجام شد. ابتدا موش ها به چهار گروه ده تایی تقسیم شدند. گروه کنترل سرم فیزیولوژی، گروه دوم لیپوپلی ساکارید 10mg/kg، گروه سوم گرلین 4nmol/kg و گروه چهارم گرلین 4nmol/kg و لیپوپلی ساکارید10mg/kg را بصورت داخل صفاقی به مدت 8 روز دریافت نمودند. در پایان روز هشتم حیوانات بیهوش شده و پس از باز کردن حفره شکمی، خونگیری مستقیما از قلب انجام گرفت. به منظور تعیین هپاتوتوکسیسیتی غلظت آسپارتات آمینو ترانسفراز(AST) ، آلانین آمینوترانسفراز(ALT) ، آلکالین فسفاتاز (ALP) و گاماگلوتامیل ترانس پپتیداز (GGT) در هر چهار گروه ارزیابی گردید.یافته ها: تزریق لیپوپلی ساکارید سبب افزایش معنی داری در غلظت آنزیم هایALT، AST، ALP و GGT در مقایسه با گروه کنترل گردید (p<0.001) .درمان با گرلین بصورت معنی داری افزایش سطح آنزیم هایALT ، AST، ALP وGGT ناشی از مصرف لیپوپلی ساکارید را برطرف نمود (p<0.001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده مشخص گردید که احتمالا گرلین دارای اثر حفاظتی در برابر آسیب های کبدی ناشی از تزریق لیپوپلی ساکارید در موش ها است. به نظر می رسد این اثر حفاظتی از طریق اثرات ضد التهابی گرلین میانجیگری گردد.

سابقه و هدف: کنترل عفونت یکی از مباحث مهم در دندانپزشکی است. دندانپزشکان با میکروارگانیسم های مختلفی در تماس هستند، که منابع عمده این میکروارگانیسمها، خون و بزاق بیماران می باشد. در پروتز قالب های آلوده به خون و بزاق بیماران، با پرسنل لابراتوار و مطب در تماس می باشند. بنابراین ضدعفونی این مواد مهم می باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر ضدعفونی کنندگی سه ماده با ترکیب مختلف بر روی دیسکهای آلژینات به دو روش غوطه وری و اسپری انجام شد.مواد و روشها: در این مطالعه آزمایشگاهی- مداخله ای قدرت ضدعفونی کنندگی سه ماده هیپوکلریت سدیم 0.5%، دکونکس 2 درصد و سانوسیل D₂ به دو روش غوطه وری و اسپری بر روی 1584 دیسک آلژیناتی که به 12 میکروارگانیسم گرم مثبت و منفی آلوده شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. نیمی از میکروارگانیسم ها استاندارد و نیمی دیگر بیمارستانی بودند. برای هر نوع باکتری تعداد 40 دیسک آلژیناتی تهیه گردید که 20 نمونه آن به مدت یک دقیقه و 20 نمونه دیگر به مدت 4 دقیقه با سوسپانسیون باکتریایی 108cfu/ml آلوده گردیدند. در گروه کنترل برای هر باکتری، 12 دیسک استفاده شد.یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که قدرت ضدعفونی کنندگی هیپوکلریت سدیم 0.5% به روش غوطه وری و اسپری نسبت به کونکس 2% و سانوسیل D₂ متفاوت است (p<0.001) هیپوکلریت سدیم 0.5% بیشترین خاصیت ضدمیکروبی را دارد. تنها 0.8% نمونه های روش غوطه وری و 3.3% نمونه های روش اسپری رشد باکتری داشتند. در بررسی مقاومت میکروبی، گونه های بیمارستانی مقاومت بیشتری به ضدعفونی داشتند و تفاوت معنی داری در روش غوطه وری مشاهده شد (4.3=p=0.03, c2). نهایتا سودوموناس آئروژینوزا و کلبیسلا پنومونیه توسط دکونکس و سانوسیل از بین نرفتند. زمان آلودگی دیسک های آلژیناتی با سوسپانسیون باکتریایی بر قدرت اثر مواد ضدعفونی کننده بی تاثیر است و تفاوت معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه هیپوکلریت سدیم 0.5% در ضدعفونی قالبهای آلژیناتی موثرتر از دکونکس 2% و سانوسیل D₂ است. به علت خاصیت هیدروفیلیک آلژینات، روش غوطه وری برای ضدعفونی چندان مناسب نیست. به نظر می رسد ضدعفونی به روش اسپری برای آلژینات مناسب تر است.

سابقه و هدف: دیسمنوره شایعترین نوع درد سیکلیک لگن و شایعترین شکایت بیماران ژنیکولوژیک می باشد، که مشکلات متعددی در زندگی فردی و اجتماعی افراد و ایجاد می کند. بر اساس مطالعات، مفنامیک اسید (با عوارض جانبی فراوان) و بابونه بر دیسمنوره اولیه تاثیر دارند. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر کپسول مفنامیک اسید و کپسول بابونه بر دیسمنوره اولیه انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی سه سوکور و از نوع متقاطع بر روی 80 نفر از دانشجویان مبتلا به دیسمنوره اولیه ساکن در خوابگاه منتخب دانشگاه تهران انجام شد. افراد بصورت تصادفی در گروه مفنامیک اسید و بابونه قرار گرفتند. تحقیق طی سه مرحله صورت گرفت. در مرحله اول تمامی دانشجویان برای دو سیکل پیاپی از نظر ابتلا به دیسمنوره درجه دو یا سه پیگیری شدند. در مرحله دوم به هر کدام از واحدهای پژوهش به طور تصادفی کپسول مفنامیک اسید و یا کپسول بابونه به همراه چک لیست میزان خونریزی و مقیاس دیداری سنجش درد داده شد و سپس در مرحله سوم برای هرکدام از واحدهای پژوهشی روش درمانی گروه مقابل با همان مشخصات به کار گرفته شد (درمان متقاطع) و برای دو سیکل متوالی دیگر همین روش با جابجا شدن دارو مجددا تکرار شد. بدین ترتیب هر فرد 6 سیکل مورد بررسی قرار گرفت. بیماران در زمانهای یک ساعت قبل از مصرف اولین دوز دارو و زمانهای 1 ساعت، 2 ساعت، 4 ساعت و 48 ساعت بعد از مصرف اولین دوز دارو، شدت درد خود را درجای تعیین شده در مقیاس دیداری درد علامت زدند و در نهایت اطلاعات جمع آوری و مورد تجزیه و تحلیل و مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: در هر دو گروه میانگین سنی افراد 24.72±2.55 سال بود. در هر دو گروه میانگین شدت درد افراد قبل از درمان 4.65±0.47 بود که این میزان بعد از درمان درگروه دریافت کننده مفنامیک اسید به 1.12±0.43 و در گروه دریافت کننده کپسول بابونه به 2.80±1.04 رسید که در مقایسه میانگین امتیاز علایم درد معلوم شد که در هر دو گروه مفنامیک اسید و بابونه، شدت درد قاعدگی بعد از دو سیکل درمان کاهش یافته است. اما این کاهش در گروه بابونه قابل ملاحظه بود (p<0.001).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که مصرف کپسول بابونه می تواند شدت دیسمنوره اولیه را به طور موثری کاهش دهد، لذا می توان استفاده از آن را در درمان این مشکل شایع زنان توصیه نمود.

سابقه و هدف: اندوه پس از زایمان از جمله عوارضی است که می تواند بر سلامت مادر و چگونگی ارتباط وی با نوزاد و در نتیجه سلامت جسمی و روانی او تاثیر گذارد. در این راستا تماس پوستی مادر و نوزاد روشی موثر، ساده و در دسترس می باشد که فواید آن برای مادر و نوزاد از جنبه های مختلف بررسی و اثبات شده است. به نظر می رسد این روش در کاهش اندوه پس از زایمان نیز موثر باشد. لذا این مطالعه به منظور بررسی تاثیر تماس پوستی مادر و نوزاد بر اندوه پس از زایمان انجام گردید.مواد و روشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 80 نفر (40 نفر گروه شاهد و 40 نفر گروه تجربی) از زنان دارای زایمان طبیعی بستری در بخش بعد از زایمان بیمارستان امام علی آمل در سال 1388 که مبتلا به اندوه پس از زایمان بودند انجام شد. در گروه تجربی تماس پوستی مادر و نوزاد روزانه به مدت 30-20 دقیقه تا 10 روز انجام شد و در گروه شاهد هیچ مداخله ای صورت نگرفت. سپس شدت اندوه پس از زایمان با استفاده از ابزار خودسنجی افسردگی زونگ بر اساس نمرات کسب شده در روز های سوم، چهارم و دهم بعد از زایمان در گروه های شاهد و تجربی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در این تحقیق دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک و مامایی تفاوت آماری معنی داری نداشتند. میانگین نمره اندوه پس از زایمان روز اول در گروه تجربی (57.2±4.3) و گروه شاهد (56.2±3.8) بود که تفاوت آماری معنی داری میان آنها وجود نداشت. در صورتیکه میانگین نمره اندوه روز چهارم گروه تجربی (58±4.4) و گروه شاهد (60.9±3.7) و نیز روز دهم گروه تجربی (49.2±5.6) و گروه شاهد (60.4±3.6) به ترتیب با (p=0.002) و (p<0.0001) بود که اختلاف معنی دار داشته اند. به این معنی که میانگین شدت اندوه در گروه تجربی در این روزها کمتر از گروه شاهد بوده است.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه تماس پوستی مادر و نوزاد در کاهش شدت اندوه پس از زایمان موثر می باشد. نظر به اینکه تماس پوستی مادر و نوزاد روشی مفید و بدون هزینه جهت کاهش شدت اندوه پس از زایمان است، به منظور پیش برد سلامت روانی مادر و با توجه به سایر فواید آن برای مادر و نوزاد انجام آن بعد از زایمان به مادران توصیه می گردد.

سابقه و هدف: مرکز چرخش مفاصل انسانی در صفحه دو بعدی یک متغیر کینماتیکی است که می توان از آن برای ارزیابی مفاصل، تجزیه و تحلیل مشخصات حرکت، ارزیابی درمان و توانبخشی و تشخیص موارد غیر طبیعی استفاده کرد. این مطالعه به منظور بررسی مشخصات مرکز چرخش مهره های کمری مردان سالم و معرفی شیوه ای جهت بیان کمی مختصات مرکز چرخش انجام شده است.مواد و روشها: این مطالعه توصیفی بر روی 22 مرد داوطلب سالم در محدوده سنی 43-21 سال انجام شد. مرکز چرخش قوس های کامل، فلکسیون و اکستانسیون حرکت مهره های کمری بودند. با استفاده از سه کلیشه که در وضعیت های نوترال، فلکسیون و اکستانسیون کامل از ستون فقرات کمری تهیه شد، مورد بررسی قرار گرفت. پس از اسکن، کلیشه ها وارد محیط نرم افزار CARA شده و متغیر های مربوطه از آن استخراج و ارزیابی شد.یافته ها: مختصات مرکز چرخش قوس کامل برای سطحL1 (x=-113, y=88)، سطح L2(x=-74, y=88)، سطح L3(x=-31, y=65)، سطح L4(x=-1, y=37) و سطح L5(x=12, y=4) بدست آمد. مختصات مرکز چرخش قوس فلکسیون برای سطح L1(x=-101, y=119)، سطح L2(x=-65, y=97)، سطح L3(x=-26, y=69)، سطح L4(x=2, y=37) و سطح L5(x=19, y=11) بدست آمد. مختصات مرکز چرخش قوس اکستانسیون برای سطح L1(x=-111, y=133)، سطح L2(x=-83, y=111)، سطح L3(x=-36, y=92)، سطح L4(x=25, y=70) و سطح L5(x=18, y=5) بدست آمد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه ارزیابی مشخصات حرکتی برای تشخیص ضایعات ستون فقرات از نظر بالینی کمک کننده است و بیان عددی مختصات مرکز چرخش مقایسه آنها را ساده تر خواهد نمود.

سابقه و هدف: سکته مغزی بعد از عمل جراحی بای پس عروق کرونر، یکی از عوارض مخرب و جدی اعمال جراحی قلب می باشد. این مطالعه به منظور تعیین میزان بروز و عوامل خطر سکته مغزی پس از بای پس عروق کرونر انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه گذشته نگر بر روی 1386 پرونده ثبت شده جراحی بای پس عروق کرونر در مرکز سینای اصفهان از دی ماه 1383 لغایت آذرماه 1387 انجام شد. متغیرهای جنس، سن، روزهای بستری در بخش مراقبتهای ویژه پس از جراحی، نوع عمل، مدت قرار گرفتن تحت ماشین قلب و ریه، سابقه پرفشاری خون، بالن، درد قفسه سینه، دیابت و کسرجهشی مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: از کل پرونده ها 1033 نفر مرد و 353 نفر زن بودند. بروز سکته مغزی پس از جراحی 1.4 درصد محاسبه گردید. تحلیل تک متغیره نشان داد ابتلا به دیابت (p=0.018)، سطح کسرجهشی (p=0.001) و مدت بستری در بخش مراقبتهای ویژه (MDCI=4.8-6.6, p=0.01) با سکته مغزی ارتباط معنی دار آماری دارند. در تحلیل چند متغیره، سطح کسر جهشی ( 5.348, CIOR=1.646-17.382 P=0.005متوسط به قوی OR=و p=0.01 ORCI=1.535-24.875 6.18=ضعیف به قوی (OR و مدت اقامت در بخش مراقبتهای ویژه (OR=1.234 CIOR=1.136-1.43, p=0.001) ارتباط معنی دار آماری داشتند.نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه سطح کسرجهشی و مدت اقامت در بخش مراقبتهای ویژه بعد از عمل عامل خطر سکته مغزی پس از عمل می باشند.

سابقه و هدف: ایمنوگلوبولین وریدی یکی از فرآورده های مطمئن بیولوژیک است که در موارد متعددی مانند نقص ایمنی اولیه و ثانویه، بیماری های عفونی و بیماری های خودایمنی استفاده می شود. ایمنوگلوبولین وریدی در مقایسه با ایمنوگلوبولین عضلانی و معمولا از خون 60-10 هزار اهداکننده تهیه می شود. امروزه موارد استفاده از ایمنوگلوبولین وریدی افزایش یافته است. علیرغم استفاده از آن در بسیاری از بیماری ها، سازمان غذا و دار فقط در مواردITP ، نقص ایمنی اولیه، HIV کودکان، کاوازاکی، پیوند مغز استخوان و لوسمی لنفوسیتیک مزمن سلول B استفاده از آن را تایید نموده است ولی در بسیاری از موارد دیگر که مورد تایید سازمان غذا و دارو نمی باشد، مانند گیلن باره، نوزادان نارس، بیماران بدحال بستری در بخش مراقبت ویژه، آسم مقاوم به درمان و تشنج غیرقابل کنترل نیز استفاده می شود. این فراورده بیولوژیک در بیماری های نقص ایمنی و خودایمنی از راه های مختلف اثر می کند. با وجود بی خطری نسبی این فراورده، ممکن است بیمار دچار عوارضی شود که بیشتر به صورت حاد است. واکنش حاد در اکثر موارد به علت سرعت زیاد تزریق ایجاد شده و خفیف می باشد ولی عوارض سیستمیک به شکل آنافیلاکسی آلرژیک و غیرآلرژیک، خصوصا در بیماران مبتلا به CVID و نقص انتخابی IgA دیده می شود. بیمار حین تزریق باید تحت نظر پزشک باشد و امکانات مقابله با شوک آنافیلاکسی آماده باشد. امروزه از نوع زیرجلدی آن در منزل تحت نظر پرستار استفاده می شود که رضایت بیمار از این روش به علت عدم بستری در بیمارستان و هزینه کمتر بسیار بالاست.

سابقه و هدف: ابتلا به عفونت ویروس هپاتیت (HCV) C و HIV از مسایل اصلی سیستم بهداشتی جوامع است. به دلیل تشابه روشهای انتقال HCV و HIV، ابتلای همزمان به این دو عفونت بسیار شایع است. غیراز مصرف داروهای تزریقی وریدی درمورد سایرراههای انتقال HCV در بین بیماران مبتلا به عفونت HIV اتفاق نظر وجود ندارد. این مطالعه به منظور بررسی راههای انتقال HCV در بین بیماران مبتلا به عفونت HIV انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مورد – شاهدی بر روی 100 زوج مبتلا به HIV که همزمان مبتلا به HCV انجام شد. هر زوج از یک بیمار مبتلا به عفونت HCV و یک بیمار عدم ابتلا به عفونت HCV تشکیل گردید. گروهها از نظر سن، جنس و وضعیت تاهل با هم همسان بودند. در این افراد ارتباط بین ابتلا به عفونت HCV و عوامل خطر وضعیت سکونت، زندانی شدن، تزریق داروهای وریدی، تماس جنسی خارج از خانواده، دریافت خون قبل از سال 1372، ابتلا به بیماریهای سوزاک، سل و ایدز، انجام خالکوبی و ابتلای به عفونت HBV با استفاده از مدل لجستیک کاندیشنال مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: تزریق داروهای وریدی غیرمجاز (OR=3.47; %CI: 1.14-10.63)، سابقه زندانی شدن (OR= 3.5; %95 CI:1.005-10.63) و انجام عمل خالکوبی در زندان (OR= 4.27; %95 CI: 1.24-14.7) بطور مستقل با ابتلا به عفونت همزمان HCV در افراد مبتلا به HIV همبستگی نشان دادند.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که ابتلای به عفونت همزمان با HIV و HCV، با عوامل خطر سابقه زندانی شدن، تزریق داروهای وریدی و انجام خالکوبی مرتبط است.