مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی بابل
سال:1394 | دوره:18 | شماره:3 |تعداد مقالات:14

سابقه و هدف: آسیب به عصب آلوئولر تحتانی (Inferior Alveolar Nerve=IAN) در طی خارج کردن دندان مولر سوم یکی از عوارض جدی جراحی است، بنابراین تعیین موقعیت دقیق آن پیش از جراحی بسیار حائز اهمیت می باشد. هدف از این مطالعه بررسی کانال مندیبولر در استخوان فک پایین و موقعیت آن نسبت به ریشه های دندان مولر سوم با استفاده از توموگرافی کامپیوتری با اشعه مخروطی (Cone Beam Computed Tomography=CBCT) می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی تصاویر CBCT 168 بیمار (214 دندان مولر سوم فک پایین) مورد بررسی قرار گرفت. وضعیت قرارگیری کانال مندیبولر در استخوان فک پایین (موقعیت لینگوالی، مرکزی و باکالی در استخوان) و وضعیت قرارگیری کانال مندیبولر نسبت به ناحیه اپکس ریشه (موقعیت لینگوالی، مرکزی و باکالی نسبت به اپکس ریشه ها) ثبت و بررسی گردید.یافته ها: موقعیت کانال مندیبولر در استخوان فک پایین در 68.5%از موارد لینگوالی، در 27.3%موارد مرکزی و در 4.2% موارد باکالی ارزیابی شد (p<0.001). همچنین از مجموع 355 ریشه دندان مولر سوم مورد بررسی، 5.4% در موقعیت لینگوالی، 26.5% در موقعیت مرکزی و 68.2% در موقعیت باکالی نسبت به کانال مندیبولر مشاهده گردید (p<0.001). ازطرفی موقعیت کانال مندیبولر نسبت به ریشه های مزیالی و دیستالی در دندانهای با ریشه های جدا از هم (141 دندان) تنها در 25 مورد متفاوت بوده است.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که در اغلب موارد کانال مندیبولر در راستای ریشه های دندان مولر سوم نمی باشد بنابراین استفاده از روشهای تصویربرداری سه بعدی همچون CBCT جهت بررسی ارتباط کانال مندیبولر با ریشه های دندان مولر سوم ضروری می باشد.

سابقه و هدف: کفایت دیالیز یکی از عوامل موثر بر مرگ و میر ناشی از همودیالیز است از طرفی روش های مختلف دسترسی به عروق به عنوان یکی از متغیر های موثر بر کفایت همودیالیز در نظر گرفته می شود. این مطالعه به منظور مقایسه میزان کفایت همودیالیز در سه روش کاتتر دائم، فیستول و گرافت انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 151 بیمار همودیالیزی شامل سه گروه دارای کاتتر دائم (66 نفر)، فیستول (66 نفر) و گرفت (19 نفر) در بخش همودیالیز بیمارستان امام رضا (ع) کرمانشاه به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. سنجش کفایت همودیالیز با استفاده از معیار های URR و Kt/V در سه گروه بررسی و مقایسه شد.یافته ها: میانگین و انحراف معیار کفایت همودیالیز بر اساس معیار URR، 58.46±20.13 و بر اساس Kt/V، 1.26±0.34 گزارش شد. اختلاف میانگین دو معیار URR و Kt/V در سه گروه دارای کاتتر دائم، فیستول و گرفت از نظر آماری معنی داری نبود.نتیجه گیری: یافته های مطالعه نشان داد که کاتتر دائم، فیستول و گرفت از نظر کفایت همودیالیز تفاوتی ندارند، بنابراین بدون نگرانی از ناکافی بودن کفایت دیالیز می توان از هر یک از روش های مذکور در اندیکاسیون های خاص خود بهره گرفت.

سابقه و هدف: آماده بودن سرویکس نقش مهمی در القای موفقیت آمیز زایمان دارد. با توجه به اهمیت انجام زایمان واژینال، روش های مختلفی به منظور نرم کردن سرویکس قبل از اقدام به القای زایمان معرفی شده است. این مطالعه به منظور مقایسه تاثیر کاتتر ترانس سرویکال، لامیناریا و ایزوسورباید مونونیترات در آماده سازی سرویکس انجام شد.مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی بر روی 75 زن نولی پار تک قلو با سن حاملگی 39 هفته یا بیشتر که امتیاز بیشاپ کمتر از 4 داشتند، در مرکز آموزشی درمانی کوثر قزوین انجام شد. زنان به طور تصادفی در سه گروه کاتتر ترانس سرویکال، لامیناریا و ایزوسورباید مونونیترات قرار گرفتند. در گروه اول به محض خروج خودبه خودی کاتتر و در دو گروه دیگر به محض حصول امتیاز بیشاپ بالای 4، تجویز اکسی توسین آغاز شد. زمان شروع مداخله تا زمان نرم شدن سرویکس، امتیاز بیشاپ در زمان شروع اینداکشن، زمان شروع اکسی توسین تا دیلاتاسیون کامل سرویکس، طول مدت مرحله دوم و سوم زایمان، روش زایمان، عوارض مادری و نوزادی ثبت و در سه گروه مورد مقایسه قرار گرفت (IRCT: 2014012616368N1).یافته ها: میانگین زمان آماده سازی سرویکس در گروه کاتتر 150±42.42 دقیقه، در گروه لامیناریا 337.77±99.38 دقیقه و در گروه ایزوسورباید 732.63±105.03 دقیقه بود (p=0.001). امتیاز بیشاپ در زمان شروع اینداکشن و فاصله زمانی بین شروع اینداکشن تا دیلاتاسیون کامل سرویکس به طور معنی داری در گروه کاتتر کوتاه تر بود (p=0.001). از نظر طول مدت مرحله دوم و سوم زایمان، روش زایمان و پیامدهای مادری- نوزادی در بین گروه های مورد مطالعه اختلاف معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه استفاده از کاتتر ترانس سرویکال سبب بهبود امتیاز بیشاپ و کوتاه کردن مدت زمان زایمان می شود.

سابقه و هدف: در مطالعات اخیر علت مقاومت تومور مری به داروهای شیمی درمانی، وجود سلول های CD 44 تمایز نیافته بیان شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثرات تمایز گری ″رتینوئیک اسید تمام ترانس″ برای کاهش مقاومت تومور ها به شیمی درمانی و همچنین بهبود اثر سمیتی آنها می باشد.مواد و روشها: دراین مطالعه تجربی سلول های CD44+ و CD44- با روش MACS از رده سلولی KYSE- 30 جدا گردید. اثرات سمیتی تیمار رتینوئیک اسید با سیس پلاتین و رتینوئیک اسید با 5-فلورواوراسیل به طور مجزا بر روی دو گروه سلولی CD44+ و CD44- بررسی و سمیت سلولی با استفاده از روش تعیین فعالیت متابولیکی، رنگ آمیزی آکریدین اورنج/ اتیدیوم بروماید و فلوسایتومتری تعیین گردید.یافته ها: شناساگر CD 44 در 6.25 درصد از جمعیت رده سلولی KYSE- 30 بیان شده بود. یافته های حاصل از روش فلوسایتومتری نشان داد که تیمار ترکیب رتینوئیک اسید با داروها باعث افزایش توقف سیکل سلولی در سلول های CD44+ شد (p<0.05) اما در سلول های CD44- چنین اثری را نشان نداد. روش تعین فعالیت متابولیکی افزایش مرگ میر سلولی به همراه کاهش IC50 و رنگ آمیزی آکریدین اورنج/ اتیدیوم بروماید افزایش درصد سلول های آپوپتوز اولیه و ثانویه در سلول های C44+ نشان داد اما در سلولهای CD44- این اثرات فقط در ترکیب رتینوئیک اسید با سیس پلاتین مشاهده شد. (p<0.05) نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که رتینوئیک اسید تمام ترانس، باعث افزایش سمیت داروهای سیس پلاتین و 5- فلورواوراسیل بر روی سلول های CD44+ گردید.

سابقه و هدف: سطح سرمی فاکتورهای شبیه دیژیتال یا مهار کننده های پمپ سدیم، در بسیاری از شرایط پاتولوژیک افزایش می یابد. کاهش فعالیت پمپ سدیم به واسطه اولیگومرهای آمیلوئید بتا قبلا گزارش شده اما مکانیسم دقیق آن مشخص نیست. لذا این مطالعه به منظور بررسی تغییرات سطح اآبائین اندوژن سرم و سدیم CSF در مدل حیوانی آلزایمر القایی با تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین طراحی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 48 سر رت نر به طور تصادفی به گروه های سالین و استرپتوزوتوسین 2، 7 و 14 روز تقسیم شدند. مدل آلزایمر با تزریق داخل بطنی استرپتوزوتوسین به میزان mg/kg 3 در روزهای اول و سوم القاء شد. نمونه CSF از فضای Cisterna magna و نمونه خون از ورید دمی گرفته شد و تغییرات سطح اآبائین سرم و سدیم CSF در گروه های آزمایشی مورد ارزیابی قرار گرفت. برای بررسی مورفولوژی نورونها و حضور پلاک های آمیلوئید به ترتیب از رنگ آمیزی کرزیل ویوله و قرمز کونگو استفاده شد.یافته ها: سطح سرمی اآبائین در گروههایی که استرپتوزوتوسین دریافت کردند در روز 2 (0.2±0.05 در برابر 0.54±0.04 نانوگرم بر میلی لیتر)، روز 7 (0.3±0.02 در برابر 0.59±0.06 نانوگرم بر میلی لیتر) و روز 14 (0.2±0.07 در برابر 0.65±0.08 نانوگرم بر میلی لیتر) پس از تزریق استرپتوزوتوسین، بطور معنی داری نسبت به گروه های سالین افزایش نشان داد (p<0.05). همچنین افزایش سدیم CSF در گروه استرپتوزوتوسین 2 روز نسبت به گروه های سالین معنی دار بود 142.6±2.9 در برابر 150.6±3.2 (p<0.05). با این وجود در گروه های استرپتوزوتوسین 7 و 14 روز علیرغم یک روند افزایشی، تفاوت معنی داری دیده نشد.نتیجه گیری: دراین مطالعه افزایش سطح اآبائین اندوژن سرم نشانه ای از تغییرات پاتولوژیک زودهنگام در فعالیت پمپ سدیم است و به عنوان هدف درمانی بالقوه پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: سلول های بنیادی کارسینومایی 19 P توانایی تمایز به سلولهای سه لایه جنینی را دارند. از آنجائیکه سلولهای تمایز یافته می توانند باعث کاهش عوارض ناشی از بیماریهای تحلیل برنده سیستم عصبی شوند. لذا این تحقیق با هدف بررسی تمایز سلولهای بنیادی P 19 به سلولهای عصبی تحت تاثیر ژل رویال صورت گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه بنیادی-کاربردی اجسام شبه جنینی حاصل از کشت معلق سلولهای P 19 به ظرفهای ژلاتینه منتقل شده و سپس در شش گروه با غلظتهای 25، 50، 100، 150، 200 و 300 mg/ml ژل رویال قرار گرفتند. برای هر گروه پنج خانه در نظر گرفته شد. بررسی مورفولوژی سلولهای تمایز یافته با استفاده از رنگ آمیزی اختصاصی کرزیل ویوله انجام گرفت. ردیابی بیان پروتئینهای ویژه سلولهای عصبی مانند سیناپتوفیزین و بتاتوبولین III با استفاده از ایمنوفلورسنس انجام شده و نتایج مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: بر اساس نتایج بدست آمده سلولهای تیمار شده با ژل رویال به رنگ آمیزی اختصاصی سلولهای عصبی پاسخ مثبت دادند. میانگین درصد تمایز سلولی در غلظتهای مختلف ژل رویال به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل منفی (با میانگین درصد تمایز سلولی 9±2.3) بوده است. بالاترین درصد تمایز سلولی در گروههای تیمار شده با غلظتهای mg/ml 200 و 300 (با میانگین در صد تمایز سلولی 98±4.8 و 99.3±2.2) مشاهده شد (p<0.05). میانگین درصد سلولهای تمایز یافته گروه تیمار با غلظت 200 mg/ml تفاوت معنی داری با گروه تیمار با غلظت 300 mg/ml نداشت.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که سلولهای P 19 توانایی تمایز به سلولهای عصبی را دارند و می توانند به عنوان منبعی در سلول درمانی بیماریهای عصبی استفاده شوند.

سابقه و هدف: با توجه به حساسیت بالای رویان و جنین به عوامل سمی و افزایش استفاده از نانو مواد مختلف از جمله نانواکسید آهن در پزشکی، در این مطالعه اثرات نانواکسید آهن و یون آهن بر شاخص های تولیدمثلی موش های سوری باردار و تکامل بازتاب های عصبی-رفتاری نوزادان آنها مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 49 سر موش سوری ماده در گروه های کنترل، نانواکسید آهن 100، نانواکسید آهن 1000 و یون آهن 1000 از چهار روز قبل از جفت اندازی تا زمان زایمان یک روز درمیان به صورت زیرجلدی به ترتیب با دوزهای صفر، 100 و 1000 میکروگرم بر کیلوگرم نانواکسید آهن و یون فریک (معادل با مقدار یون موجود در 1000 میکروگرم بر کیلوگرم نانواکسید آهن) تیمار شدند. شاخص های تولیدمثلی مادران، رشدشناسی عصبی رفتاری و تکامل فیزیکی نوزادان به تفکیک جنسیت ارزیابی و زمان تکاملشان بر حسب روز مشخص شد.یافته ها: تکامل بسیاری از بازتاب های عصبی رفتاری و شاخص های تکامل فیزیکی خصوصا در گروه نانواکسید آهن 1000 در مقایسه با گروه کنترل دچار تاخیر شد. به عنوان مثال امتناع از پرتگاه (1.35±0.13، 2.70±0.13، p<0.001)، چسبیدن به سطح (2.55±0.20، 3.45±0.20، p<0.01)، سطح شیبدار (2.60±0.22، 3.50±0.22، p<0.01)، گرفتن میله (5.85±0.44، 7.30±0.44، p<0.05)، دویدن (7.75±0.23، 8.70±0.23، p<0.01)، در آمدن کرک (5.90±0.18، 6.85±0.18، p<0.001)، باز شدن چشم (14.25±0.22، 15.25±0.22، p<0.01)، و نزول بیضه (21.20±0.18، 22.40±0.18، p<0.001) توسط دوز بالای نانواکسید آهن در قیاس با گروه کنترل دچار تاخیر شدند. شدت این تاخیرها در اکثر موارد به ترتیب در گروه های نانواکسید آهن 100 و یون آهن کمتر بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه بیانگرعوارض شدید مواجهه با نانوذرات اکسیدآهن در دوران جنینی و سمی تر بودن آن در مقایسه با یون آهن می باشد.

سابقه و هدف: آنتی اکسیدانها می توانند باعث کاهش بروز اثرات مخرب رادیکال های آزاد در طولانی مدت گردند. با توجه به اهمیت تشدید استرس اکسیداتیو در بروز آسیب های بافتی توسط نانوذرات و خاصیت عصاره های گیاهی بر کاهش این شاخص، این مطالعه به منظور اثرات نانوذرات اکسید مس و عصاره هیدروالکلی زرشک، خاکشی و سیلی مارین بر روی آنزیم های کاتالاز، مالون دی آلدئید و گلوتاتیون پراکسیداز در موش های نر دیابت انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 50 سر موش صحرایی نژاد ویستار (gr 350 - 250) در 10 گروه 5 تایی: کنترل سالم، سالم دریافت کننده نانوذره، سالم دریافت کننده عصاره زرشک، سیلی مارین و خاکشی (به طور جداگانه)، کنترل دیابتی، دیابتی دریافت کننده نانوذرات مس، گروه های دیابتی دریافت کننده عصاره زرشک، سیلی مارین و خاکشی (به طور جداگانه) استفاده شد. به منظور تشکیل گروه های دیابتی، نیمی از موش ها با داروی آلوکسان با دوز mg/kg 120 دیابتی شدند. به گروههای مختلف کنترل سالم و دیابتی عصاره های گیاهان دارویی سیلی مارین، زرشک و خاکشی و همچنین نانوذرات اکسید مس به مدت 30 روز به طور جداگانه و روزانه 0.5 سی سی به صورت داخل صفاقی (IP) تزریق شد. سپس موشها با کتامین بیهوش شدند و بافت کبد آنها خارج شد و آنزیم های کاتالاز، گلوتاتیون پراکسیداز و مالون دی آلدئید بافتی اندازه گیری و مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در گروه های دیابتی که با نانوذرات مس تیمار شده بودند، افزایش معنی دار در غلظت مالون دی آلدئید از (4.7±0.447 به 5.05±0.405) مشاهده شد و کاهش معنی دار در میزان فعالیت آنزیم های کاتالاز از (36.8±1.48 به 36.2±1.4832) و همچنین گلوتاتیون پراکسیداز از (75.4±3.9115 به 72.4±4.336) مشاهده شد. عصاره سیلی مارین در کاهش اثرات نانوذرات نسبت به زرشک و خاکشی در تمام گروه ها موثرتر عمل نمود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که برای کاهش اثرات استرس اکسیداتیو نانوذرات اکسید مس، از عصاره این گیاهان دارویی می توان استفاده کرد.

سابقه و هدف: انتروکوک فکالیس (Enterococcus fecalis) به عنوان عامل ایجاد عفونت های بیمارستانی دارای فاکتورهای بیماریزایی است که در کلونیزاسیون، مقاومت به سیستم ایمنی، رقابت با سایر میکروارگانیسم ها و ایجاد آسیب بواسطه تولید فاکتورهای ترشحی دخالت دارند. هدف این مطالعه بررسی عوامل حدت در انتروکوک فکالیس جدا شده از نمونه های مدفوعی به روش Multiplex-PCR می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تعداد 200 نمونه مدفوع از مراکز درمانی کرمان جمع آوری و با کشت در محیط اختصاصی از جمله KF استرپتوکوک آگار و انجام آزمون های بیوشیمیایی، تعداد 60 نمونه انتروکوک فکالیس شناسایی گردید. جهت شناسایی ژنهای حدت از آزمون Multiplex-PCR استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که میزان آلودگی به باکتری انتروکوک فکالیس در زنان 52 درصد و در مردان 48 درصد می باشد. همچنین شیوع ژنهای حدت در زنان بیشتر از مردان بود. بیشترین فراوانی را ژن (80.6%) asa 1و کمترین فراوانی در ژن cylA (16.1) شناسایی شد. ژن hyl در هیچ یک از نمونه ها ردیابی نگردید.نتیجه گیری: میزان فراوانی انتروکوکوس فکالیس در جمعیت زنان بیشتر بوده که با توجه به ساختار دستگاه ادراری و متعاقبا عفونت های ادراری مکرر در زنان، بروز ژنهای حدت با فراوانی بیشتری در زنان مشاهده شد.

سابقه و هدف: روند رو به افزایش نمایه توده بدنی یا (Body Mass Index) BMI نوجوانان یکی از مشکلات تهدید کننده جوامع امروزی است. عوامل متعددی ممکن است در بالا رفتن BMI نوجوانان نقش داشته باشند. این مطالعه به منظور شناسایی عوامل فردی و رفتاری موثر بر BMI دانش آموزان شهرستان بابل انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در بهار 1393 بر روی 504 دانش آموز که به روش نمونه گیری طبقه ای و تصادفی انتخاب شدند، انجام گردید. داده ها با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته حاوی متغیرهای فردی و رفتاری شامل سن، مصرف فست فود، ورزش، پیاده روی، بلوغ فیزیولوژیک، مصرف شیر مادر، با پرسش از مادردانش آموزان، تکمیل گردید. BMI دانش آموزان محاسبه و بر اساس صدک های استاندارد CDC 2000 تحلیل شد.یافته ها: میانگین BMI 496 دانش آموز مورد مطالعه 21.5±4.4 بود که 78 نفر (15.7) دارای اضافه وزن و 71 نفر (14.3) چاق بودند. میانگین BMI دانش آموزان دختر بالاتر از پسران (21.9±4.3 در مقابل 21±4.5)، میانگین BMI افراد بلوغ شده بالاتر از بلوغ نشده (21.9±4.3 در مقابل 20.5±4.3) و برخورداری از اتومبیل خانوادگی (21.6±4.2 در مقابل 20.9±4.3) بود، همچنین مدت مصرف شیر مادر (r=-0.103) و (p=0.021)، موتور سیکلت، مصرف فست فود، نوشابه های گازدار و پیاده روی با BMI ارتباط معنی دار داشت (p<0.05). اما با رتبه تولد، برخورداری از دوچرخه خانواده، نحوه تردد بین منزل و مدرسه، کار با رایانه، تماشای تلویزیون و ساعات مطالعه، سن، تحصیلات و شغل والدین رابطه معنی داری نداشت.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که برخی از عوامل فردی و اجتماعی در افزایش BMI دانش آموزان موثرند.