فیزیولوژی و فارماکولوژی
سال:1388 | دوره:13 | شماره:3 |تعداد مقالات:12

مقدمه: داروهای سایکوتروپیک اثرات خود را تا حدودی از طریق افزایش میزان توروتروفین ها در مغز اعمال می کنند. نظر به محدود بودن طیف مطالعات انجام شده در خصوص آنالیز پروتئین NGF در پی درمان های سایکوتروپکی، مطالعه حاضر به منظور ارزیابی اثرات تجویز حاد و مزمن داروهای سایکوتروپیک بر میزان پروتئین NGF در پنج ناحیه از مغز شامل کورتکس فرونتال، هیپوکامپ، آمیگدال، پیاز بویایی و ساقه مغز طراحی گردید.روش های: موش های صحرایی نر بالغ از نژاد Sprague – Dawley تحت تجویز حاد یا مزمن (21 روز) دزیپرامین، فنلزین، فلوکستین، کلردیازپوکساید (هر یک با دوز 10 میلی گرم / کیلوگرم)، هالوپریدول (1 میلی گرم / کیلوگرم)، و کلوزاپین (20 میلی گرم / کیلوگرم) قرار گرفتند. 24 ساعت پس از آخرین تزریق، میزان پروتئین NGF در نواحی جدا شده مغز با استفاده از کیت الایزا اندازه گیری شد.یافته ها: تجویز حاد داروهای یاد شده، اثری بر میزان پروتئین NGF در مغز نداشت. تجویز مزمن دزیپرامین، فنلزین، فلوکستین، هالوپریدول و کلوزاپین منجر به افزایش NGF در کورتکس فرونتال شد. دزیپرامین، فلوکستین، فنلزین و کلوزاپین، NGF را در هیپوکامپ افزایش دادند. در پیاز بویایی؛ دزیپرامین و فلوکستین NGF را افزایش، در حالی که فنلزین و هالوپریدول موجب کاهش نوروتروفین مذکور شدند. هیچ یک از داروها میزان NGF را در آمیگدال و ساقه مغز تغییر ندادند. تجویز مزمن کلردیازپوکساید، اثری بر میزان پروتئین NGF در مغز نداشت.نتیجه گیری: داروهای سایکوتروپیک اثرات متفاوتی بر میزان پروتئین NGF در مغز اعمال می کنند. این امر ممکن است با ویژگی درمانی این داروها و اثر آنها بر عملکرد شناختی مرتبط باشد.

مقدمه: ایسکمی – پرفیوژن مجدد (IR) کبد پدیده شایع کلینیکی است که در موارد متعددی از قبیل آسیب، تروما و پیوند کبد دیده می شود. بررسی های اخیر نشان می دهد آسیب حاد کبدی ناشی از IR این عضو با ایجاد پاسخ های التهاب سیستمیک در نهایت می تواند موجب اختلال عملکرد ارگان های دوردست مانند قلب و ریه گردد. لذا در این تحقیق به بررسی تغییرات عملکردی و شاخص های استرس اکسیداتیو کلیه به دنبال ایسکمی – پرفیوژن مجدد کبد پرداختیم.روش ها: موش های صحرایی نر تحت عمل جراحی شم یا 90 دقیقه ایسکمی کبد با 4 یا 24 ساعت پرفیوژن مجدد قرار گرفتند. آسیب های ناشی از IR کبد بر عملکرد آن با اندازه گیری آلانین ترانس آمیناز، آسپارتات ترانس آمیناز، آلکالین فسفاتاز و لاکتات دهیدروژناز سرم و اثرات آن بر عملکرد کلیه ها با سنجش نیتروژن اوره خون و کراتینین سرم بررسی گردید. همچنین سطوح مالون دی آلدهاید و میزان فعالیت آنزیم های سوپراکسیددسموتاز و کاتالاز بافت کلیه به عنوان شاخص های استرس اکسیداتیو کلیوی اندازه گیری شد.یافته ها: 90 دقیقه ایسکمی کبد -4 ساعت پرفیوژن مجدد موجب کاهش عملکرد کلیه ها گردید که با افزایش میزان نیتروژن اوره خون نشان داده شد. این تغییرات همچنین با افزایش سطوح مالون دی آلدهاید کلیه و کاهش فعالیت سوپراکسیددسموتاز و کاتالاز همراه بود. 24 ساعت پرفیوژن مجدد کبد موجب آسیب های کمتری در عملکرد و شاخص های استرس اکسیداتیو کلیه گردید.نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه پیشنهاد می کند ایسکمی – پرفیوژن مجدد کبد می تواند ضایعات کلیه و استرس اکسیداتیو در این عضو گردد. این آسیب ها با افزایش زمان پرفیوژن مجدد کاهش می یابند.

مقدمه: مرگ سلولی به علت محرومیت سرم / گلوکز در سلول PC12 مدل مناسبی جهت بررسی ایسکمی مغزی و بیماریهای نورودژنراتیو می باشد. گیاه سیاه دانه به عنوان یک آنتی اکسیدان شناخته شده است. مطالعه حاضر جهت بررسی اثرات محافظت کننده احتمالی عصاره سیاه دانه در مرگ سلولی ناشی از محرومیت از سرم / گلوکز در سلول عصبی PC12 که مدل برون تنی in vitro ایسکمی مغزی است انجام گردیده است.روش ها: سلول های PC12 در حضور محیط کشت DMEM محتوی %10 سرم جنین گاو، 100 واحد در میلی لیتر پنی سیلین و 100 میکرو گرو در میلی لیتر استرپتومایسین کشت داده شد. سلول ها یک شب پس از کشت در مجاورت محیط بدون سرم / گلوکز به مدت 6 و 18 ساعت قرار گرفتند. میزان بقا سلولی پس از پیش تیمار با غلظت های مختلف عصاره سیاه دانه (7.81-250 میکروگرم در میلی لیتر) به روش MTT بررسی گردید. اندازه گیری ROS درون سلولی با استفاده از –‘7,’2 (DCF-DA) dichlorofluorescein diacetate در دستگاه فلوسیتومتری انجام گردید.یافته ها: مجاورت سلول ها با محیط بدون سرم / گلوکز به مدت 6 و 18 میزان بقا سلولی گردید. سمیت محرومیت از سرم / گلوکز بر سلولهای PC12 در حضور عصاره سیاه دانه (7.81-250 میکروگرم در میلی لیتر) کاهش یافت.نتیجه گیری: عصاره سیاه دانه با توجه به اثرات آنتی اکسیدانتی آن می تواند به عنوانیک ترکیب امیدبخش در درمان ایسکمی مغزی و بیماریهای تحلیل یرنده اعصاب مدنظر قرار گیرد.

مقدمه: سیستم بینایی یکی از سیستم های حسی مهم در طول زندگی جانوران است و حیات اکثر جانوران به عملکرد صحیح این سیستم بستگی دارد. با توجه به اینکه در تحقیقات قبلی مشخص شده است که مصرف مورفین در طول بارداری، می تواند باعث ایجاد نقص و تاخیر در تکامل دستگاه عصبی جنین شود، در این مطالعه تغییرات ناحیه فوآ چشم جنین مادرانی که در دوران بارداری مورفین خوراکی دریافت کرده بودند مورد بررسی قرار گرفته است.روش ها: در این آزمایش موش های ماده بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار با میانگین وزنی 250-300 گرم مورد استفاده قرار گرفتند. پس از حصول اطمینان از بارداری (روز صفر جنینی، E0)، موش های ماده به دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. گروه شاهد در طول آزمایش آب شرب شهری و گروه آزمایش آب شرب شهری حاوی مورفین (0.05mg/ml) دریافت کردند. در روز 13 بارداری (E13) از گوشه چشم موش های ماده باردار به منظور تعیین سطح کورتیکوسترون پلاسما خون گیری به عمل آمد. کورتیکوسترون پلاسما با استفاده از کیت کورتیکوسترون و به روش الایزا تعیین شد. در روز 17 بارداری (E17) موش ها با استفاده از کلروفرم کشته شده و جنین ها طی عمل جراحی از بدن حیوان خارج شد. جنین ها به مدت یک ماه در محلول فیکساتیو فرمالین %10 قرار گرفتند، وزن جنین ها و طول قدامی – خلفی آنها به عنوان معیاری از طول جنین اندازه گیری شد. سپس سر جنین ها و مراحل پردازش بافتی، برش گیری و رنگ آمیزی به روش هماتوکسیلین – ائوزین انجام شد و به وسیله میکروسکوپ نوری و نرم افزار موتیک (MOTIC) ناحیه فوآ آنها تحت بررسی قرار گرفت.یافته ها: سطح کورتیکوسترون پلاسما در نمونه های خونی مربوط به گروه آزمایش در مقایسه با گروه شاهد افزایش قابل ملاحظه ای را نشان داد. وزن و طول جنین ها تفاوت معناداری در دو گروه نداشت، قطر ناحیه فوآ در گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد بسیار کمتر بود و فضای خالی بین سلول ها مشاهده می شد.نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که مصرف مورفین در زمان بارداری باعث ایجاد نقص و تاخیر در تکوین ناحیه فوای چشم جنین شده و ممکن است قسمتی از این اثر به دلیل افزایش غلظت کورتیکوسترون پلاسما در گروه آزمایش باشد.

مقدمه: گیاه Ruta graveolens (سداب) موجب تحریک ماهیچه رحمی و آغاز دوره های قاعدگی می شود. عصاره این گیاه سبب کاهش لقاح و لانه گزینی تخم لقاح یافته می شود. هدف ما بررسی اثر ضد باروری عصاره آبی سداب بر سیستم تولید مثلی ماده در موش های نابالغ می باشد.روش ها: موش های ماده نابالغ Balb/c در محدوده سنی 5-4 هفته به سه گروه تجربی، شاهد و کنترل تقسیم شدند. بعد از تعیین LD50 عصاره الکلی (620mg/k)، 320mg/kg از عصاره آبی سداب به صورت درون صفاقی، یک روز در میان به مدت یک هفته به موش های گروه تجربی تزریق شد. به گروه شاهد به همان میزان نرمال سالین تزریق شد و حیوانات گروه کنترل دست نخورده باقی ماندند. یک ماه بعد از آخرین تزریق حیوانات عمیقا بیهوش شدند و خونگیری از قلب انجام گردید و سرم جدا شده در دمای -20oC نگهداری شد. در همین زمان جهت مطالعات بافتی تخمدان ها خارج و وزن شده و سپس در محلول بوئن قرار گرفتند.یافته ها: کاهش معنی داری (P<0.01)، در تعداد فولیکول های بدوی در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل دیده شد. وزن تخمدان ها، تعداد جسم زرد و قطر آنها نیز کاهش یافت ولی این کاهش فقط در مورد قطر جسم زرد نسبت به گروه کنترل معنی دار (P<0.05) بوده است. به همین ترتیب تعداد فولیکول گراآف آترتیک افزایش معنی داری (P<0.05) را در گروه تجربی نشان داد. میزان استروژن سرم نیز در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری (P<0.05) کاهش یافته بود.نتیجه گیری: استفاده از عصاره آبی گیاه سداب با تغییر در میزان هورمون های جنسی و مورفولوژی تخمدان منجر به تغییر عملکرد سیستم تولید مثلی در موش های نابالغ ماده می شود بنابراین احتمالا این گیاه می تواند جهت کنترل باروری مورد استفاده واقع گردد.

مقدمه: گابا یک توروترانسمینر مهاری است که با غلظت زیاد در سیستم عصبی وجود دارد برخی از مطالعات نشان داده اند غلظت گابا در نمونه های دیابتی کاهش می یابد. در رابطه با اثر گابا بر روی ترشح انسولین و گلوکاگن گزارشات ضد و نقیضی وجود دارد. هدف این مطالعه بررسی اثرات درمانی گابا در موش های دیابتیک NOD است و این که نشان داده شود آیا گابا می تواند ترشح انسولین را در موش های دیابتی به سطح نرمال باز گرداند؟ و برخی از علایم دیابت را بهبود بخشد.روش ها: در این مطالعه از 20 سر موش نر نژاد NOD (Non Obese diabetic mice) با سن هفت چهار استفاده شد دو ماه پس از القای دیابت حیوانات به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه روزانه 200 میکرومول گابا که در (Phosphate Buffer Solution) PBS حل شده بود (حجم 0.1 سی سی) به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت نمودند و گروه دیگر به صورت تزریق داخل صفاقی هم حجم گابا از محلول PBS به مدت یک ماه دریافت کردند و به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شده.یافته ها: تجویز گابا توانست غلظت گلوکز و گلوکاگن پلاسما را کاهش دهد همچنین میزان چربی در نواحی شکم و مزانتر و میزان مصرف آب و حجم ادرار نیز کاهش یافت. در حالیکه میزان C-Peptide پلاسما افزایش یافت. تجویز گابا تاثیری بر میزان مصرف غذا نداشت.نتیجه گیری: با توجه به اینکه موش های نژاد NOD به دلیل دستکاری ژنتیکی با افزایش سن در بدنشان مشابه افراد دیابت نوع یک، نوعی آنتی بادی بر علیه پانکراس ساخته می شود که سبب تخریب پانکراس می شود و تجویز گابا توانست سبب بهبود برخی از علایم دیابت در آنها شود بنابراین به نظر می رسد شاید بتوان در آینده از گابا جهت درمان دیابت نوع یک استفاده نمود.

مقدمه: دیابت ملیتوس تاثیرات مختلفی روی فعالیت های جنسی و تولید مثلی در انسان ها و حیوانات دارد. دیابت باعث کاهش باروری و میل جنسی می شود. از طرفی نقش گیاهان دارویی در کنترل و تخفیف بیماری ها از جمله دیابت مورد توجه قرار گرفته است. مطالعه حاضر بررسی اثر آب سیر روی عوارض تولید مثلی ناشی از دیابت می باشد.روش ها: 40 موش صحرایی نر از نژاد ویستار به 5 گروه تقسیم شدند. 1- گروه نرمال (N)، 2- گروه نرمال + سیر (N+G)، 3- گروه دیابتی (D)، 4- گروه دیابتی + سیر قبل (D+G) دریافت سیر به مدت سه هفته قبل از تزریق STZ و ادامه آن برای سه هفته دیگر 5- گروه دیابتی + سیر بعد (D+Ga) دریافت سیر به مدت سه هفته بعد از تزریق STZ، دیابت از طریق تزریق داخل صفاقی (60mg/kg) استرپتوزوتوسین ایجاد شد. آب سیر با دوز 1 میلی لیتر به ازا هر صد گرم وزن بدن توسط گاواژ به موش های صحرایی خورانده شد. تعداد سلول های لیدیگ شمارش شد. بیضه توزین گردید و سطح سرمی گلوکز، تستسترون و استرادیول مورد سنجش قرار گرفت.یافته ها: دیابت باعث کاهش قابل توجه در وزن بیضه، تعداد سلول های لیدیگ، سطح تستسترون و استرادیول سرم موش های صحرایی می شود. آب سیر باعث افزایش در تعداد سلول لیدیگ، وزن بیضه، سطح تستسترون و استرادیول سرم در گروه های D+gb و D+Ga در مقایسه با گروه D گردید. همچنین گروهی که قبل از تزریق STZ سیر دریافت نمود بهبودی بیشتری را نسبت به گروه دریافت کننده سیر پس از تزریق STZ از خود نشان داد.نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که مصرف آب سیر دارای هر دو تاثیر درمانی و پیشگیرانه روی عوارض تولید مثلی ناشی از دیابت در موش های صحرایی دیابتی می باشد.

مقدمه: در این مطالعه یک روش آنالیز کامپیوتری با استفاده از برنامه گرادیان بیشینه برای استخراج تغییرات لحظه ای دیواره دور و نزدیک شریان کاروتید مشترک با استفاده از تصاویر متوالی فراصوتی ارایه شده است. در این کاربری خاص؛ برنامه گرادیان بیشینه اصلاح شده و چند مشخصه از الگوریتم برنامه ریزی پویا به آن اضافه شده است.روش ها: برنامه روی شریان کاروتید مشترک 15 دواطلب سالم مورد ارزیابی قرار گرفت. اندازه موضعی شدت روشنایی رگ؛ گرادیان شدت روشنایی و شرایط مرزی از تمام تصاویر فراصوتی متوالی و در طول سه سیکل قلبی استخراج شد. در این مطالعه تغییرات لحظه ای دیواره های دور و نزدیک و نیز قطر لومن شریان برآورد شد. برای اعتبارسنجی روش اتوماتیک؛ اندازه گیری های دستی انجام گرفت و با روش اتوماتیک مقایسه شد. سپس قطر در حداکثر سیستول؛ در انتهای دیاستول و نیز قطر میانگین در طول سه دوره قلبی با استفاده از روش اتوماتیک استخراج شد و با اندازه گیری های حاصله به روش دستی مقایسه شد.یافته ها: با استفاده از آنالیز توصیفی pair t-test تمایز معنی داری میان دو روش اتوماتیک و دستی مشاهده نشد (عدد p بیش تر از 0.05). همبستگی معنی داری میان پارامترهای اندازه گیری شده با روش اتوماتیک و روش دستی با آنالیز همبستگی (ضریب برازش 0.85 با عدد p کمتر از 0.05) و با تورش ناچیز (0.003 میلی متر) نیز توسط آنالیز Bland-Altman تعیین شد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که روش آنالیز کامپیوتری قادر است به طور اتوماتیک تغییرات لحظه ای دیواره شریان را در تصاویر فراصوتی متوالی استخراج کند.

مقدمه: مطالعان نشان داده اند که ورزش اثرات متناقضی بر حافظه فضایی دارد. در این تحقیق با استفاده از ماز آبی موریس (MWM) اثرات دویدن با ترید میل روی حافظه فضایی در مدل حیوانی بیماری آلزایمر مورد ارزیابی قرار گرفت.روش ها: ابتدا همه حیوانات در دستگاه MWM مورد آزمون یادگیری و حافظه فضایی قرار گرفتند سپس به گروه های شم، آلزایمری، شم – آلزایمری، آلزایمری – ورزش کوتاه مدت (10 روز) و آلزایمری – ورزش بلند مدت (60 روز) (n=10) تقسیم شدند. در گروه شم فقط در هسته قاعده ای ماگنوسلولاریس سوزن تزریق عبور داده شد ولی گروه های آلزایمری – ورزش کوتاه مدت و آلزایمری – ورزش بلند مدت توسط تزریق ایبوتونیک اسید در NBM آلزایمر ایجاد گردید سپس توسط دستگاه تردمیل ورزش داده شدند.یافته ها: پس از آزمون حافظه فضایی نتایج نشان دادند که بین گروه شم و سالم تفاوت معنی داری مشاهده نگردیده است. علاوه بر این زمان شنا کردن در ناحیه اول (هدف) در زمان های 1 هفته پس از آموزش شنا کردن در گروه مورد آزمون قبل و بعد آلزایمری شدن تفاوت معنی داری وجود داشته است (P<0.001). همچنین زمان شنا کردن در ناحیه اول (هدف) در گروه های آلزایمری شده قبل و بعد از ورزش کوتاه مدت (آلزایمری – ورزش کوتاه مدت) تفاوت معنی دار نشان داده است (P<0.001). همچنین زمان شنا کردن در ناحیه اول (هدف) در گروه های آلزایمری شده قبل و بعد از ورزش بلند مدت (آلزایمری – ورزش بلند مدت) تفاوت معنی دار نشان داده است (P<0.001).نتیجه گیری: نتایج نشان می دهند که هم ورزش کوتاه مدت و هم ورزش بلند مدت می تواند کاهش حافظه فضایی در مدل حیوانی بیماری آلزایمر را بهبود بخشد هر چند که ورزش بلند مدت بهبود بیشتری در بیماری آلزایمر ایجاد می کند که البته تحقیقات گسترده ای در این زمینه توسط محقق در حال انجام می باشد.

مقدمه: کهولت سن، از علل مهم بیماری های نورودژنراتیو مانند آلزایمر و پارکینسون محسوب می گردد. شواهد بسیاری دلالت بر دخالت استرس اکسیداتیو در پاتوفیزیولوژی این بیماری ها وجود دارد. در این مطالعه تجربی، اثر آنتی اکسیدانت کورکومین در مقابل سمیت عصبی ناشی از هوموسیستئین بررسی شده است.روش ها: در این مطالعه کورکومین در مقادیر 5، 15 و 45 میلی گرم بر کیلوگرم بطور داخل صفاقی در موش صحرایی و یکبار تزریق در روز در یک دوره 10 روزه تزریق شد و شروع تزریقات 5 روز پیش از تزریق داخل بطنی مغزی (i.c.v) هوموسیستئین (0.2mmol/ml) بوده است. آزمون های رفتاری، بیوشیمیایی و بافت شناسی در گروه های جداگانه 24 ساعت پس از آخرین تزریق کورکومین و یا حامل آن انجام شد. آزمون های رفتاری شامل تست اجتناب غیر فعال و بررسی فعالیت حرکتی بوده است. در بررسی بیوشیمیایی غلظت مالوندی آلدهید (MDA) و آنیون سوپراکساید (SOA) در بافت هوموژن مغز موش اندازه گیری شد. همچنین بررسی های بافت شناسی نشان داد که هوموسیستئین قادر به کاهش تعداد سلول های هیپوکامپ می باشد و با مصرف کورکومین این کاهش مهار شد.یافته ها: نتایج حاصله حاکی از آن است که هوموسیستئین موجب القا لیپید پراکسیداسیون در مغز رت و افزایش سطح غلظت مالوندی آلدهید و آنیون سوپراکسید در آن شده و از طرف دیگر سبب اختلال در ضبط حافظه در موش گردید. از طرفی کورکومین از مغز موش در مقابل لیپید پراکسیداسیون محافظت نمود.نتیجه گیری: ترکیبات پلی فنل آنتی اکسیدانت ممکن است سیستم عصبی را در مقابل استرس اکسیداتیو ناشی از هوموسیستئین محافظت کرده و سبب بهبو حافظه و یادگیری شوند. لذا محتمل است تجویز کورکومین در پیشگیری از برخی اختلالات دژنراتیو سیستم عصبی موثر واقع گردد.