فیزیولوژی و فارماکولوژی
سال:1382 | دوره:7 | شماره:2 |تعداد مقالات:11

در این تحقیق، تاثیر تزریق داخل صفاقی دارویN6  - سیکلوهگزیل آدنوزین (؛ CHA آگونیست اختصاصی گیرنده آدنوزینی (A1 و داروی 8- سیکلوپنتیل 1-3- دی متیل- گزانتین ( CPT؛ آنتاگونیست اختصاصی گیرنده آدنوزینی A1) بر شدت تشنج ناشی از کیندلینگ قشر انتورینال، مورد بررسی قرار گرفت. داروی CHA بادوزهای 06/0، 12/0 و 25/0 میلی گرم بر کیلوگرم و CPT با دوزهای 06/0 و 12/0 میلی گرم بر کیلوگرم به گروه های مختلف حیوانات تزریق شد. حیوانات در زمان 15 دقیقه پس از تزریق دارو تحریک شده و کمیت های تشنجی در ﺁنها اندازه گیری شد. تزریق داخل صفاقی mg/kg (0.12 0.25) CHA، مدت زمان امواج تخلیه متعاقب قشر انتورینال (ADD)، مدت زمان مرحله 5 تشنج (S5D) و مرحله حمله تشنجی (SD) را به طور معنی داری کاهش داد و باعث افزایش معنی داری در زمان تاخیری بین تحریک تا شروع مرحله 4 تشنج (S4L) گردید.CHA  با دوز 06/0 میلی گرم برکیلوگرم تنها باعث کاهش معنی دار در S5D شد. تزریق داخل صفاقی CPT با دوز 12/0 میلی گرم بر کیلوگرم باعث افزایش معنی دار در ADD گردید اما CPT با دوز 06/0 میلی گرم بر کیلوگرم هیچ تاثیر معنی داری بر کمیت های تشنجی نداشت. پیش درمانی حیوانات با  (0.06 mg/kg) CPTاثرات (0.12 mg/kg) CPT بر کمیت های تشنجی را حذف نمود. نتایج حاصله پیشنهاد می کنند که فعالیت گیرنده های آدنوزینی A1 شدت حملات ناشی از کیندلینگ قشر انتورینال را کاهش می دهد.

برگ مو یا انگور (Vitis vinifera از تیره Vitaceae) در طب سنتی جهت درمان اسهال استفاده می شود ولی مطالعه بالینی و یا حیوانی در باره اثرات آن بر رحم انجام نشده است. عملکرد مهاری عصاره برگ مو بر انقباض ناشی از کلرور پتاسیم و استیل کولین در ایلئوم موش صحرایی گزارش شده است. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر عصاره آبی الکلی برگ مو بر فعالیت مکانیکی رحم موش صحرایی باکره در حضور بعضی از محرک های عضله صاف رحم (کلرور پتاسیم و اکسی توسین) می باشد. بدین منظور از برگ مو به روش خیساندن با الکل 70% پس از 72 ساعت عصاره گیری شد. رحــم موش های صحرایی بالغ باکره در حمام بافت حاوی محلول دیژالون (De Jalon) با دمای 30ºC قرار گرفتند. انقباضات رحم تحت نیم گرم کشش اولیه به روش ایزومتریک اندازه گیری شد. در این تجربه اثر کلرور پتاسیم (60 mM) و اکسی توکسین (4 mU/ml) به تنهایی و در حضور غلظت های مختلف عصاره (5/0 ، 1 ، 2، 4 و mg/ml 8) بررسی شد. درصد تغییرات نیروی انقباضی و یا نیروی انقباضی برحسب گرم به ازای 100 mg بافت محاسبه شد. نتایج نشان می دهند که عصاره به صورت وابسته به غلظت، انقباض رحم ناشی از کلرور پتاسیم را کاهش می دهد (P<0.0001). آنتاگونیست رسپتورهای b آدرنرژیک (پروپرانولول 1 μM) تغییری در انقباض ناشی از کلرور پتاسیم ایجاد نکرد و عملکرد مهاری عصاره در حضور پروپرانولول نیز همچنان وجود داشت. هم چنین انقباض رحم ناشی از اکسی توسین (4 mU/ml) به وسیله غلظت 4 mg/ml عصاره به صورت قابل ملاحظه کاهش یافت (P<0.0001). بر اساس نتایج به دست آمده می توان پیشنهاد نمود که، عصاره آبی الکلی برگ مو احتمالا بدون فعال کردن رسپتورهای آدرنرژیک و از طریق مهار کانال های کلسیمی وابسته به ولتاژ موجب کاهش و مهار انقباض ناشی از کلرور پتاسیم و اکسی توسین در رحم موش صحرایی می شود.

نوکلئوزید آدنوزین درتمامی سلول ها و مایعات فیزیولوژیک وجود داشته و تولید آن از مسیرهای متابولیک داخل و خارج سلول پدیده ای وابسته به انرژی بوده که در نهایت منجر به افزایش غلظت خارج سلولی آدنوزین می شود. اثرات فیزیولوژیک، بیوشیمیایی و فارماکولوژیک آدنوزین خارج سلولی توسط گیرنده های آدنوزین (P1-purinergic receptors) اعمال می شود. اگر چه این گیرنده ها در سلول های نرمال و سرطانی گزارش شده اند، ولی تاکنون حضور و نقش آنها در سلول های سرطان پستان مورد مطالعه قرار نگرفته است که تحقیق حاضر به این مهم پرداخته است. رده های سلولی MCF-7 و MDA-MB468 در محیط کشت RPMI-1640 در حضور غلظت های مختلف آگونیست اختصاصی IB-MECA و آنتاگونیست اختصاصی MRS-1220 گیرنده آدنوزین A3 در زمان های مختلف کشت داده و با استفاده از تست MTT پاسخ سلول بررسی می گردد. بیان گیرنده های آدنوزین در سطح mRNA توسط تکنیک RT-PCR نشان داده می شود. نتایج نشان می دهد که IB-MECA در غلظت های بالاتر از ده میکرومولار باعث افزایش مرگ سلولی می شود (P<0.05). استفاده از آنتاگونیست MRS-1220 باعث تعدیل اثر سیتوتوکسیسیتی آگونیست IB-MECA می گردد. نتایج تکنیک RT-PCR که وجود mRNA را نشان می دهد تایید دیگری بر وجود گیرنده های A3 است. یافته های این تحقیق اهمیت نقش آدنوزین در افزایش مرگ سلولی در سرطان پستان که به ویژه از طریق گیرنده A3 اعمال می شود را برای اولین بار مورد توجه قرار می دهد.

تحریک الکتریکی موجب تغییر تحریک پذیری موتونورون های نخاع می شود. مشخص شده است که استفاده از دو آند و یک کاتد در TENS (تحریک الکتریکی سه قطبی) تأثیر بیشتری بر فعالیت موتونورون ها بر جای می گذارد، اما مکانیزم انتقال تحریک و نقش گیرنده های پوستی بر فعالیت های سیناپسی مشخص نشده است. هدف این مطالعه مشخص کردن نقش گیرنده های پوستی در انتقال جریان TENS می باشد. 10 زن سالم و غیرورزشکار طی سه جلسه به صورت کنترل اول (اسپری پلاسبو، TENS خاموش)، کنترل دوم (اسپری لیدوکایین، TENS خاموش) و آزمایش (اسپری لیدوکایین، TENS روشن) در این تحقیق وارد شدند. اسپری به مدت 20 ثانیه روی پوست ستون فقرات زیر محل قرارگیری الکترودهای TENS پاشیده شد. TENS به مدت 15 دقیقه با فرکانس 100 Hz و عرض پالس 300 ms بر روی ستون فقرات به صورت سه قطبی (کاتد روی مهره T11 محل خروج ریشه S1، یک آند 3 cm بالاتر و آند دیگر 6 cm پایین تر از کاتد) اعمال شد. منحنی فراخوانی رفلکس H سه بار به ترتیب در ابتدای هر جلسه، 20 دقیقه پس از اسپری شدن پوست و پس از خاتمه TENS ثبت شد. شدت تحریک الکتریکی هنگام ثبت Hmax کاهش یافت و شیب صعودی منحنی فراخوانی رفلکس H پس از پاشیدن اسپری افزایش نشان داد. پس از اعمالTENS  بر پوست بیحس شده ستون فقرات تحریک پذیری موتونورون های Slow کاهش یافت و تحریک پذیری موتونورون های Fast افزایش پیدا کرد. با توجه به بیحسی نسبی گیرنده های پوست در زمان اعمال تحریک الکتریکی، TENS سه قطبی همچنان اثرات خود را به صورت تغییر تحریک پذیری موتونورون های نخاع نشان داد که می تواند دلیلی بر نفوذ عمقی TENS در ستون خلفی نخاع علاوه بر انتقال از طریق مسیرهای پوستی باشد.

با توجه به مصارف درمانی قابل توجه اپیوییدها در پزشکی خصوصا در تسکین دردهای شدید مثل دردهای سرطانی و نیاز به سنتز داروهای اختصاصی تر با عوارض کمتر، 6 داروی اپیوییدی جدید که در دانشکده داروسازی تهران سنتز شده است مورد بررسی قرار گرفت: داروهای F, E, D, C, B, A و مرفین. هدف بررسی داروهایی است که اخیرا سنتز شده و احتمال دارد نسبت به گیرنده مو (m) یا دلتا(d) انتخابی باشند. از آن جا که مهار انقباض عضلات صاف توسط اپیوییدها از طریق گیرنده آنها به اثبات رسیده است، لذا اثرات مهاری این داروها را بر روی ایلئوم خوکچه هندی (گیرنده μ) و وازدفران موش سوری (گیرنده δ) مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه هر دارو حداقل 6 بار با استفاده از دستگاه فیزیوگراف، آزمایش شد و نتایج حاصل به صورت مقایسه IC50 (غلظتی از دارو که بتواند قدرت انقباض عضلانی را تا نصف کاهش دهد) آنها با مرفین و با همدیگر و با در نظر گرفتن نسبت IC50 MVD/IC50 GPI (وازدفران موش سوری = MVD و ایلئوم خوکچه هندی = GPI) ارزیابی گردید. این ارزیابی نشان داد که: اولا تمام داروهای مذکور دارای اثرات مهاری بر روی تویچ عضلانی است که نشان دهنده آگونیست بودن ترکیبات فوق می باشد. دوم اینکه داروهای فوق الذکر نسبت به گیرنده مو در مقایسه با گیرنده دلتا اختصاصی تر هستند و سوم اینکه  IC50داروی F در خوکچه هندی در مقایسه با IC50 مرفین اختلاف معنی دار نداشته و IC50 داروهای A, B, C, D, E اختلافشان نسبت به مرفین معنی دار است.در موش سوری اختلاف IC50 تمام داروهای به کار رفته نسبت به مرفین معنی دار می باشد.

استفاده همزمان از مواد موثر بر پاسخ های بیولوژیک و داروهای مورد استفاده در شیمی درمانی باعث افزایش کارایی و کاهش اثرات جانبی روشهای درمانی سرطان می گردد. هر چند مکانیسم دقیق واکنش بین این دو دسته از داروها به خوبی روشن نیست. اینترفرون گاما یکی از مدولاتورهای بیولوژیک می باشد که باعث افزایش تمایز و کاهش تکثیر سلولهای سرطانی می گردد و با داروهای ضد سرطان اثر سینرژیک دارد. در این تحقیق با استفاده از رده سلولی KE-37 منتج شده از لوسمی لنفوبلاستیک حاد نوع T به بررسی اثر هم افزایی اینترفرون گاما با بعضی از داروهای مورد استفاده در شیمی درمانی پرداختیم. ابتدا رده سلولی مذکور در فلاسک سلول کشت داده شد و سپس به پلیت کشت 96 خانه ای منتقل گـردید. دزهـای مختلف داروهـای وین کریستین ، متیل پردنیزولون و دونوروبیسین به سوسپـانسیـون سلـولی اضافـه شـد و میـزان 100 IU/ml اینترفرون گـامـا بـه محیط کشت سلـول ها در فـواصل زمـانی مختلف (ساعات صفر، 8، 36 و 60) اضافه شد. اثر سینرژیک این داروها و اینترفرون گاما با استفاده از بررسی میزان تکثیر سلول ها با روش سنجش MTT ارزیابی گردید. نتایج به دست آمده، موید اثر سینرژیک اینترفرون گاما با وین کریستین، متیل پردنیزولون و دونوروبیسین می باشد. بدین ترتیب که اینترفرون گاما اثر سیتوتوکسیک و یا سیتواستاتیک داروهای مذکور را افزایش داده و این افزایش از لحاظ آماری معنی دار می باشد (P<0.05) علاوه بر این اضافه کردن اینترفرون گاما در ساعات 36 و 60 نسبت به ساعات صفر و 8 پس از اضافه نمودن دارو در جلوگیری از رشد و تکثیر سلول ها موثرتر می باشد (P<0.05).

هموفیلی نوعی اختلال ژنتیکی خونریزی دهنده وابسته به کروموزوم X است. این بیماران برای متوقف شدن خونریزی ها نیازمند تزریق فاکتورهای انعقادی بر اساس وزن بدن هستند. برای متوقف شدن خونریزی ساده یک کودک بیست کیلویی به حدود 500 واحد فاکتور هشت نیاز است. هر واحد فاکتور VIII حدود بیست سنت در بازارهای بین المللی به فروش میرسد. مشکلات زیاد دسترسی به وریدهای سطحی به خصوص در سنین کودکی هر بار تزریق را به کابوسی مبدل کرده است. در این پژوهش، اثر ورزش ارگومتریک بر افزایش فعالیتF-VIII  بیماران هموفیل A- مورد بررسی قرار گرفته است. آخرین مطالعه در این زمینه در سال 1984 انجام شده است . ده بیمار شامل دو هموفیل متوسط و هشت هموفیل خفیف بر اساس Accepted Pediatric Bicycle Protocol ورزش کردند. نمونه های خون قبل، هشت دقیقه و چهل و پنج دقیقه پس از انجام ورزش جمع آوری شد. فعالیت F-VIII:C هشت دقیقه بعد 32/30 % و چهل و پنج دقیقه بعد 95/22% افزایش یافت. میزان خطا نزدیک به سطح معنی داری بود. بیشترین افزایش F-VIII:C مربوط به هموفیل های خفیف تر بود. کاهش PTT چهل و پنج دقیقه بعد و فعالیت vWF هشت دقیقه بعد معنی دار شد. افزایش vW:Ag در هر دو زمان نمونه گیری معنی دار بود. نتیجه اینکه ورزش ارگومتریک موجب افزایش فعالیت انعقادی F-VIII با خطای نزدیک به 05/0 و کاهش زمان انعقاد در مسیر داخلی می شود. افزایش فعالیت F-VIII:C تا چهل و پنج دقیقه پس از اتمام ورزش نیز حفظ شد. بنابراین، توصیه جهت انجام یک برنامه ورزشی مناسب به وسیله فیزیوتراپیست به افراد هموفیل نه تنها موجب تقویت سیستم اسکلتی- عضلانی بلکه موجب افزایش F-VIII:C نیز می شود.

هیستون های رابط (H1 و H5) نقش مهمی در سازماندهی کروماتین دارند و به عنوان بازدارنده های بیان ژن شناخته می شوند. هسته گلبول های سرخ بالغ جوجه (و بعضی سلول های جانوری) حاوی هر دو پروتیین است. هر چند که میان کنش هیستون H5 با DNA قوی تری از میان کنش H1 است، ولی مانع بیان برخی ژن های ویژه اریتروییدی نمی شود. بررسی ها نشان داده که بعضی دگرگونی ها نقش بسیار مهمی در میان کنش هیستون ها با DNA، به خصوص در تنظیم رونویسی دارد. استیله شدن هیستون ها باعث تغییر شکل کروماتین به فرم فعال می شود. آسپیرین به عنوان یک استیله کننده غیر آنزیمی پروتیین ها پیشنهاد و در طی سال های اخیر نیز، از آن به عنوان یک داروی ضد سرطان استفاده شده است. در این مطالعه، ابتدا هیستون H5 با یک روش اصلاح شده از گلبول های سرخ جوجه استخراج، خلوص و شناسایی آن به وسیله الکتروفورز SDS-PAGE و با استفاده از پروتیین استاندارد، انجام گرفت. مطالعات اسپکتروفتومتری حاصل از انکوبه کردن هیستون H5 با آسپیرین در لرزاننده نشان داد که شرایط بهینه برای استیله شدن H5 توسط آسپیرین، غلظت 5/6 میلی مولار آن در مدت 5/3 ساعت در دمای اتاق می باشد. مطالعات فلوریمتری نشان داد که انکوبه شدن هیستون H5 با آسپیرین در شرایط بهینه باعث کاهش نشر آن می شود که این امر ناشی از استیله شدن پروتیین و باز شدن نسبی تاخوردگی آن است. همچنین پروتیین استیله شده نسبت به پروتیین طبیعی تحرک الکتروفورتیک کمتری را در الکتروفورز در حضور غیرطبیعی کننده (SDS-PAGE)، نشان داد که این امر به دلیل افزایش وزن مولکولی آن است. مطالعات بعدی، بررسی میان کنش هیستون H5 استیله در مقایسه با شکل طبیعی آن، با DNA بود. میان کنش هیستون استیله شده توسط آسپیرین با DNA کاهشی حدود 15 واحد در نسبت مولی جفت باز DNA به هیستون را در 50% رسوب، در مقایسه با هیستون طبیعی نشان داد. هرچند که افزایش آسپیرین به کمپلکس H5-DNA تنها در حدود 5 واحد کاهش در نسبت فوق ایجاد کرد. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که هیستون H5 با آسپیرین استیله می شود و به دلیل خنثی شدن بخشی از بارهای مثبت آن و تغییرات بنای فضایی، میان کنش کمتری با DNA برقرار می کند.

حافظه و یادگیری از جمله پیچیده ترین و مهمترین فرآیندهای رفتاری بوده و با توجه به اینکه طیف مصرف داروهای بیهوشی در سطح دنیا در حال گسترش روزافزون است. آگاهی از اثرات این داروها بر فرآیند حافظه و همچنین فراخوانی حافظه از اهمیت خاصی برخوردار است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات پیش گرا (anterograde) و پس گرای (retrograde) بیهوشی ایزوفلوران بر فرآیند حافظه می باشد. در این مطالعه موش های بزرگ آزمایشگاهی نر در یک گروه کنترل و دو گروه تجربی قرار داده شده اند. هر سه گروه به روشsingle trial passive avoidanee learning  آموزش می دیدند و گروه های تجربی bوc  به صورت قبل از آموزش و بعد از آموزش بترتیب تحت بیهوشی با ایزوفلوران با حداقل غلظت آلوئولی (1.4%(MAC به مدت 60 دقیقه قرار می گرفتند و 24 ساعت بعد تست به خاطرآوری بعمل می آمد. نتایج حاصل حاکی از آن است که میانگین تاخیر در زمان ورود (Retention Latency) که در گروه کنترل به صورت توتال در نظر گرفته می شد و 600 ثانیه بود. در گروههای تجربی b وc  به ترتیب به 139 و 179 ثانیه کاهش یافته بود که این اختلاف بین گروه کنترل و گروه های تجربی کاملا معنی دار بود (P<0.05).این پژوهش نشان داد که استفاده از ایزوفلوران هم به صورت قبل از آموزش و هم به صورت بعد از آموزش منجر به اختلال در فرآیند فراخوانی حافظه شده و باعث فراموشی پیش گرا و پس گرا در موش های بزرگ آزمایشگاهی گردید.