فیزیولوژی و فارماکولوژی
سال:1386 | دوره:11 | شماره:1 |تعداد مقالات:16

مقدمه: نورونهای تیره که ویژگیهای مرفولوژیک آنها تشابه بارزی با سلولهای آپویتوتیک دارد، بعنوان پیامد شرایط مختلف پاتولوژیک شناخته می شوند. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی اثر درد التهابی بر ظهور احتمالی نورونهای تیره در نخاع موش صحرایی و نقش NO و JNK در آن طراحی شده است.روش ها: درد التهابی حاد و مزمن با تزریق غلظتهای %1، %2.5 و %5 فرمالین در موش های صحرایی نر از نژاد Wistar (250-300 گرم) القا گردید (n=7). سپس آنالیز اسپکتروفتومتریک نیتریت سرمی (متابولیت NO) و ارزیابی های هیستولوژیک جهت ردیابی نورونهای تیره در فواصل زمانی مشخص انجام شد. پیش درمانی با سلکوکسیب 20، 10 و 40 میلی گرم / کیلوگرم/ i.p.، کوئرستین (مهار کننده مسیر JNK) 40 و 100 میکروگرم i.t./rat/ و PTIO (NO scavenger) 20 و 30 میکروگرم i.t./rat/، به ترتیب بمنظور اثبات نقش درد التهابی در بروز پیامدهای احتمالی محیطی و مرکزی و همچنین نقش NO و JNK در این ارتباط انجام شد.یافته ها: تجویز فرمالین منجر به افزایش میزان نیتریت سرمی بطور وابسته به زمان و غلظت گردید که نقش فرمالین %5 به مراتب بیش از سایر غلظتها بود. اثر مذکور بواسطه پیش درمانی با سلکوکسیب 40 میلی گرم / کیلوگرم مهار گردید. روز پنجم؛ بدنبال تزریق روزانه غلظتهای مختلف فرمالین %5، تعداد نورونهای تیره در تیغه های سطحی بطور چشمگیری افزایش یافته بود. تجویز حاد و مزمن سایر غلظتهای فرمالین تاثیری بر مرفولوژی نورونهای شاخ خلفی نداشت. پیش درمانی با سلکوکسیب 40 میلی گرم / کیلوگرم؛ PTIO 30 میکروگرم rat/؛ و کوئرستین 100 میکروگرم rat/ منجر به کاهش معنی دار ظهور نورونهای تیره گردید.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، شدت و مدت زمان درد التهابی در بروز پیامدهای محیطی و مرکزی آن نقش بسزایی دارند. با عنایت به نقش NO و JNK؛ به نظر می رسد که استفاده از مهار کننده آنها و همچنین تجویز دوز مناسب سلکوکسیب مانع از ایجاد و یا پیشرفت عوارض ناشی از درد التهابی گردد.

مقدمه: تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS) در موضع کیندلینگ دارای اثرات تاخیری در روند صرع زایی می باشد. در تحقیق حاضر ما نقش گیرنده های گالانین در اثرات مهاری LFS بر تشنجهای کیندلینگ ایجاد شده توسط تحریک الکتریکی مسیر پرفورنت را مورد بررسی قرار دادیم.روش ها: حیوانات به صورت روزانه با شدت آستانه و با استفاده از پروتکل کیندلینگ سریع تحریک می شدند. LFS بلافاصله پس از تحریکات کیندلینگ اعمال می گردید. M35 (0.5 و 1 نانومولار در موضع)، آنتاگونیست غیراختصاصی گیرنده های گالانین، هر روز قبل از شروع پروتکل تحریک به داخل ژیروس دندانه دار حیوانات تزریق می شد و مراحل رفتاری تشنج و مدت زمان تخلیه متعاقب ثبت می گردید.یافته ها: استفاده از LFS باعث اثرات مهاری در روند کیندلینگ شد. LFS بطور معنی داری تعداد تحریکات لازم برای رسیدن به مراحل 3، 4 و 5 تشنج را افزایش داد LFS همچنین مجموع تخلیه های متعاقب طی روزهای تحریک را بصورت معناداری کاهش داد. تزریق M35 به داخل ژیروس دندانه دار اثرات مهاری LFS بر روند کیندلینگ را به طور معنی داری کاهش داد.نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که گیرنده های گالانین می توانند به عنوان واسطه بخشی از اثرات مهاری LFS بر تشنجات ناشی از کیندلینگ مسیر پرفورنت عمل کنند.

مقدمه: اخیرا از داروی ضد صرع توپیرامات در ترک وابستگی فیزیکی به اوپیوئیدها و اعتیاد به کوکائین، نیکوتین، و الکل و اکستازی استفاده شده است. در این تحقیق اثر توپیرامات بر کسب و بیان ترجیح مکان شرطی شده و حساسیت رفتاری ناشی از مورفین بررسی شد.روش ها: در این تحقیق از موشهای کوچک آزمایشگاهی نر نژاد N-MARI استفاده شد. ترجیح مکان شرطی شده به روش غیرطرفدار و حرکت به روش میدان باز مورد بررسی قرار گرفت. دوزهای مختلف توپیرامات 30 دقیقه قبل از تجویز مورفین (کسب) یا در روز تست 30 دقیقه قبل از شروع آزمایش (بیان) به حیوانات تجویز شد.یافته ها: تجویز دوزهای مختلف مورفین (0.5 mg/kg، 5 و 50) سبب بروز فعالیت حرکتی در موشها شد. همچنین مورفین (1 mg/kg، 10 و 20) سبب القا ترجیح مکان شرطی شده در حیوانات شد. تجویز توپیرامات (20 mg/kg، 80 و 120( قادر به القا فعالیت حرکتی و یا ترجیح مکان شرطی شده در حیوانات نبود. تجویز توپیرامات در دوزهای (20 mg/kg و 80) سبب مهار کسب و در دوزهای (80 mg/kg و 120) باعث مهار بیان ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین گردید. همچنین تجویز دوزهای مختلف توپیرامات (20 mg/kg، 80 و 120) باعث مهار کسب حساسیت رفتاری ناشی از مورفین شد اما تجویز توپیرامات در دوز 80 mg/kg  باعث تقویت بیان حساسیت رفتاری ناشی از مورفین گردید.نتیجه گیری: به نظر میرسد که تجویز توپیرامات می تواند با اثرات سرخوشی آور و حرکتی مورفین تداخل کرده و این امر در کاربرد درمانی توپیرامات بایستی مد نظر قرار گیرد.

مقدمه: شواهد متعددی نشان می دهد که استرس های محیطی مختلف در طی دوران بارداری موش مادر بر رفتارهای فیزیولوژیک فرزندان آنها موثر است. در این مطالعه اثر محرومیت از خواب (Rapid Eye Movement) REM مادر در دوران بارداری بر یادگیری فضایی فرزندان نر بالغ آنها بوسیله مازآبی موریس مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: برای محروم کردن حیوانات از تکنیک water tank استفاده گردید. موشهای حامله در 5 گروه جداگانه قرار گرفتند: گروه اول فرزندان نر موش های بارداری بودند که در روزهای 14، 15 و 16 بارداری بوسیله سکوی کوچک (قطر: 5.5 سانتی متر) از خواب محروم شده بودند. گروه دوم شامل فرزندان نر بالغ موش های بارداری بودند که روی سکوی بزرگ (قطر: 19 سانتی متر) بعنوان شاهد قرار گرفته بودند. گروه سوم فرزندان نر موش های بارداری بودند که هیچگونه محرومیتی از خواب نداشتند. در تمام گروهها حیوانات در MWM مورد ارزیابی قرار گرفتند. مطالعه مشابهی روی 2 گروه دیگر فرزندان موشهایی که در روزهای 17، 18 و 19 تحت استرس بودند صورت گرفت.یافته ها: آنالیز آماری در مورد مسافت طی شده و زمان سپری شده تا رسیدن به سکوی مخفی در گروه های محروم از خواب REM (سکوی کوچک) و گروه شاهد (سکوی بزرگ)، کاهش معنی داری را در مقایسه با گروه کنترل در فرزندان نر نشان می دهد (P<0.05).نتیجه گیری: از نتایج چنین بر می آید که احتمالا این محدوده استرس ناشی از قرار گرفتن حیوان باردار در روزهای ذکر شده در دستگاه محرومیت از خواب توانسته است یادگیری فرزندان نر بالغ آنها را افزایش دهد.

مقدمه: مطالعات متعدد نشان داده اند آمینوگوانیدین ضایعات دیرس ناشی از ایسکمی مغزی را در مدل های حیوانی کاهش می دهد، ولی اثرات آن در مراحل اولیه ایجاد ایسکمی مغزی روشن نیست. لذا این تحقیق طراحی گردید، تا اثرات درمانی آنرا در مراحل اولیه ایجاد ایسکمی مغزی موضعی - موقتی بر ضایعات کورتکس، استرایتوم و اختلالات نرولوژیکی ارزیابی شد.روش ها: تعداد 30 سرموش صحرایی بطور تصادفی به گروه های مساوی ده تایی، کنترل و درمان با آمینوگوانیدین با دوز 75 و 150 (mg/kg ip) تقسیم شدند. ایسکمی مغزی موضعی - موقتی با مسدود کردن شریان میانی مغز به مدت 1 ساعت و سپس برقراری مجدد جریان خون به مدت 24 ساعت ایجاد گردید. آمینوگوانیدین و سالین در شروع ایسکمی بصورت داخل صفاقی تجویز شده و 24 ساعت بعد اختلالات نرولوژیکی ارزیابی و سپس حیوان کشته و حجم ضایعه مغزی در کورتکس و استرایتوم تعیین می شد.یافته ها: تجویز آمینوگوانیدین با دوز 75 و 150 mg/kg در شروع ایسکمی مغزی موجب کاهش معنی دار حجم ضایعات کورتکس (به ترتیب %47 و %69) و استرایتوم (بترتیب %42 و %36) در مقایسه با گروه کنترل گردید (P<0.001). علاوه بر این آمینوگوانیدین فقط در دوز 150 mg/kg بطور معنی داری باعث بهبود اختلالات نرولوژیکی شد (P<0.01).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد، تجویز آمینوگوانیدین در مراحل اولیه ایسکمی، ضایعات کورتکس و استرایتوم را کاهش داده و باعث بهبود اختلالات نرولوژیکی در مدل تجربی ایسکمی مغزی موضعی - موقتی در موش صحرایی می شود.

مقدمه: هدف این تحقیق، بررسی اثر تجویز خوراکی فلاونوئید کوئرستین در جلوگیری از بروز زخم معده ناشی از استرس مقید شدن و تعلیق در آب موش صحرایی میباشد.روش ها: موشهای صحرایی نر به هفت گروه تقسیم شدند. به گروه اول (S) سالین بصورت گاواژ تجویز شد و تحت استرس قرار نگرفت. به گروه های دوم تا ششم، قبل از اعمال استرس به ترتیب سالین (SS)، سوسپانسیون کوئرستین (QS) به مقدار 25، 50، 100 و 200 mg/kg به روش گاواژ و به گروه هفتم امپرازول (OS) به میزان 20 mg/kg به روش زیرجلدی تجویز شد و یک ساعت بعد بمدت 3.5 ساعت در مقید کننده و تا سطح جناغ در آب 23oC قرار گرفتند. 3.5 ساعت بعد از اتمام استرس حجم خروجی، pH، مقدار اسید و شاخص زخم معده اندازه گیری گردید.یافته ها: pH محتویات معده در گروه های QS50 تا QS200 از گروه SS بود (P<0.05). مقدار اسید معده گروه S بیشتر از گروه های QS50, SS و QS200 بود (P<0.05). امپرازول مانع از ترشح اسید گردید. شاخص زخم معده در گروه های QS25 و QS50 کمتر از گروه SS بود (P<0.05 و P<0.01) ولی در گروه های QS100 و QS200 شاخص زخم معده مشابه گروه SS بود. در معده گروه های S و OS زخم وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج این تحقیق پیشنهاد میکند که کوئرستین در بعضی از غلظتها با وجود عدم توانایی در جلوگیری از ترشح اسید، میتواند معده موش صحرایی را در برابر زخم ناشی از استرس مقید شدن و تعلیق در آب حفاظت کند.

مقدمه: مکانیسم عمل روش های مورد استفاده در طب سنتی ایران هنوز ناشناخته است. یکی از مفاهیم اساسی مطرح شده در طب سنتی ایران، و مزاج هر فرد است. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی تفاوت افراد گرم مزاج و سرد مزاج در سیستم نورواندوکرین و الگوی سایتوکاینی (Th1/Th2) پاسخ های ایمنی بوده است.روش ها: سی و هفت داوطلب مرد سالم 20 تا 40 ساله با استفاده از یک پرسشنامه استاندارد به دو گروه گرم مزاج و سرد مزاج تقسیم شدند. نسبت شدت گرمی مزاج به شدت سردی آن (Warmth/Coldness) برای تمام افراد بر اساس نتایج حاصل از پرسشنامه تعیین گردید. غلظت پلاسمایی هورمون های اپی نفرین (Epinephrine)، نوراپی نفرین (Norepinephrine) و کورتیزول (Cortisol) و نیز غلظت سایتوکاین های IFN-g و IL-4 تولید شده توسط سلول های تک هسته ای خون محیطی (PBMCs) تحریک شده با میتوژن اندازه گیری شد.نتایج: نسبت های Norepinephrine/Epinephrine و Norepinephrine/Cortisol در گروه گرم مزاج به طور معناداری بیشتر از این نسبت ها در افراد سرد مزاج بود (به ترتیب با P=0.006 و (P=0.007. نسبت IL-4/IFN-g در گروه گرم مزاج بیشتر از این نسبت در گروه سرد مزاج بود و این تفاوت نزدیک به سطح معناداری بود (P=0.08). نسبت Norepinephrine/Epinephrine با نسبت شدت گرمی مزاج به شدت سردی آن (Warmth/Coldness) همبستگی مثبت معناداری را نشان می داد (.(P=0.008 همچنین یک همبستگی معنی دار غیر خطی بین نسبت IL-4/IFN-g و نسبت Warmth/Coldness وجود داشت (P=0.022).نتیجه گیری: به نظر می رسد افراد گرم مزاج دارای فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک محیطی بیشتر و فعالیت سمپاتیک فوق کلیوی، فعالیت کورتیکوستروئید فوق کلیوی و فعالیت سیستم عصبی پاراسمپاتیک کمتری نسبت به افراد سرد مزاج هستند. همچنین تمایل الگوی سایتوکاینی در آن ها نسبت به افراد سرد مزاج، بیشتر به سمت Th2 می باشد. علاوه بر آن، با افزایش نسبت شدت گرمی مزاج به شدت سردی آن فعالیت سیستم عصبی سمپاتیک محیطی افزایش می یابد. همچنین هنگاهی که مزاج به سمت شدیدا گرم یا شدیدا سرد میل می کند، انحراف سیستم ایمنی به سمت پاسخ های شدیدا گرم افزایش می یابد. اما این افزایش هنگام میل به سمت مزاج شدیدا گرم بسیار بیشتر از هنگامی است که مزاج به سمت شدیدا سرد میل می کند.

هدف: مطالعات فراوانی در مورد اثر اتساع مری بر فعالیت حرکتی معده وجود دارد در حالی که در مورد اثر آن بر فعالیت ترشحی معده اطلاعات بسیار کمی در دسترس است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر اتساع مری بر ترشح اسید و پپسین معده و مطالعه مکانیزمهای درگیر می باشد.روش ها: از موش های صحرایی نر، نژاد Wistar با وزن تقریبی 240-200 گرم استفاده شد. حیوانات پس از بیهوشی تراکئوستومی شدند. بعد از لاپاراتومی، معده از طریق دئودنوم جهت شستشو و اتساع لوله گذاری شد. همچنین جهت اتساع مری (10 دقیقه و به میزان (0.3 ml، یک بالون در انتهای مری سینه ای قرار داده شد. تحریک ترشح اسید معده بوسیله اتساع معده توسط محلول سالین، انسولین و پنتاگاسترین و جهت تحریک ترشح پپسین معده از کارباکول استفاده شد. اثرات واگوتومی و تجویز رزرپین بر عملکرد اتساع مری نیز مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: اتساع مری، ترشح تحریک شده اسید معده توسط اتساع، انسولین و پنتاگاسترین را بطور معنی داری کاهش داد. همچنین اتساع مری، ترشح تحریک شده پپسین توسط کارباکول را کاهش داد. پس از واگوتومی، اثر مهاری اتساع مری بر ترشح تحریک شده اسید معده توسط اتساع از بین رفت. در حیواناتی که بلوک کننده سیستم اعصاب آدرنرژیک (رزرپین) دریافت کرده بودند، اتساع مری ترشح پایه اسید معده را بطور معنی داری کاهش داد.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که اتساع مری ترشح اسید معده را کاهش می دهد و در این تاثیر مهاری اعصاب واگ دخالت داشته اما سیستم عصبی آدرنرژیک نقشی در آن ایفا نمی کند.

مقدمه: از آنجا که منفی کردن تست تشخیص ادراری مورفین آرزوی دیرینه افراد معتاد می باشد. در این مطالعه بر آن شدیم تا تداخل احتمالی بین قرص های ضد بارداری و کیتهای تشخیص مورفین را مورد مطالعه قرار دهیم.روش ها: در برون تن، غلظت های مختلف اتینیل استرادیول و لوونورژسترل در ادرار بلانک و ادرار افراد معتاد با پاسخ مثبت، تهیه گردید و با کیت تشخیص مورفین مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در حضور غلظتهای مختلف مورفین تکرار گردید. در درون تن ابتدا دوزهای مخلتف دو دارو به موشهای صحرایی نر کنترل، وابسته به مورفین، و دریافت کننده دوز منفرد مورفین (20 mg/kg) تجویز گردید. نمونه های ادراری در فواصل 6-3، 15-12، 24-21 ساعت جمع آوری شده و مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: هیچ یک از اجزای قرصهای ضد بارداری HD و متابولیت های ادراری آنها به طور منفرد و یا توام تاثیری بر کیتهای تشخیص مورفین نداشت. این تداخل در شرایط وجود وابستگی به مورفین یا تجویز دوز منفرد نیز مشابه و خنثی بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد تداخل بین مورفین و اجزای قرص های ضد بارداری HD منتفی است و اطلاع رسانی موثر در این زمینه میتواند از بروز عوارض جانبی این داروها جلوگیری کند.

مقدمه: در افراد وابسته به مرفین میزان هورمونهای تیروئیدی تغییر یافته و نتایج متفاوتی در خصوص فعالیت محور هیپوتالاموس هیپوفیز و تیروئید گزارش شده است. در این مطالعه تغییرات فعالیت غده تیروئید با تجویز حاد و مزمن لووتیروکسین بر علایم قطع مرفین مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: 42 موش سفید آزمایشگاهی نر بالغ در 6 گروه استفاده شد. گروههای دریافت کننده لووتیروکسین داخل صفاقی 0.5 mg/kg (بصورت حاد، مزمن 4 روزه و مزمن 16 روزه) و گروههای شاهد همگی توسط مرفین در مدت چهار روز (20 mg/kg، 40 و 80) معتاد شده و توسط نالوکسان پدیده سندرم قطع مرفین القا گردید. علایم سندرم قطع شامل ایستادن روی دو پا، صعود از دیواره، پرش و کاهش وزن به مدت 30 دقیقه اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد که لووتیروکسین حاد علایم سندرم قطع مرفین را افزایش می دهد. مصرف لووتیروکسین به مدت 4 روز باعث کاهش تعداد پرش و صعود از دیواره و مهار کاهش وزن شد. مصرف لووتیروکسین به مدت 16 روز فقط تعداد ایستادن روی دو پا را کاهش داد.نتیجه گیری: به نظر می رسد تیروکسین با اثر بر میزان هورمونهای تیروئیدی در تشدید و یا تضعیف علایم ناشی از قطع مرفین اثر نموده و این اثر بصورت وابسته به مدت تغییر می یابد.