ارمغان دانش
سال:1395 | دوره:21 | شماره:1 (پی در پی 108) |تعداد مقالات:12

زمینه و هدف: فلج مغزی یکی از دلایل رایج ناتوانی در دوران کودکی است که بر رشد حرکتی و وضعیت بدن تاثیر می گذارد و منجر به محدودیت در انجام فعالیت ها می شود. عملکرد بازو و دست در کودکان فلج مغزی همی پلژیک دچار مشکل می شود و همین امر منجر به ناتوانی در انجام فعالیت های روزمره زندگی آنها می شود. ارتز ها و اسپلینت ها به منظور بهبود وضعیت، دامنه حرکتی و عملکرد دست مورد استفاده قرار می گیرند و در نتیجه می توانند بر انجام فعالیت ها توسط کودک تاثیر بگذارند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر اسپلینت ضد پرونیشن استاتیک بر انجام فعالیت ها، اسپاستی سیته، دامنه حرکتی و زبردستی کودکان فلج مغزی همی پلژیک اسپاستیک 12-8 ساله می باشد.روش بررسی: روش مطالعه در این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی یک سویه کور می باشد. 20 بیمار فلج مغزی همی پلژیک اسپاستیک 8 تا 12 ساله از بین کودکانی که در مدارس جسمی حرکتی شهر تهران تحصیل می کردند و معیار های ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب شدند. این بیماران به صورت تصادفی در دو گروه مورد و شاهد قرار داده شدند. بیماران گروه مورد از یک اسپلینت ضد پرونیشن استاتیک به مدت 2 ماه و 6 ساعت در روز استفاده کردند. مدت زمان استفاده از اسپلینت در طول روز، سه وعده دو ساعته بود. در این مطالعه از مقیاس آشورث اصلاح شده برای ارزیابی اسپاستی سیته مچ دست، ساعد و آرنج، گونیامتر برای ارزیابی دامنه حرکتی مچ دست، ساعد و آرنج، از آزمون Box & Block برای ارزیابی زبردستی و از مقیاس Activity Scale for Kids برای بررسی نحوه انجام فعالیت های کودکان استفاده شد.یافته ها: در گروه مورد نتایج ارزیابی ها نشان دهنده بهبود معنادار اسپاستی سیته مفصل مچ دست (p<0.005)، اسپاستی سیته ساعد (p<0.003)، دامنه حرکتی مفصل مچ دست (p<0.001)، دامنه حرکتی ساعد (p<0.003)، زبردستی (p<0.001) و فعالیت های کودکان (p<0.002) بود، اما تاثیر معناداری بر اسپاستی سیته آرنج (p<0.157) و دامنه حرکتی آرنج (p<0.343) مشاهده نشد. در گروه شاهد، ارزیابی ها نشان دهنده بهبود معنادار در هیچ کدام از موارد فوق نبود (p>0.05). در مقایسه گروه مورد و شاهد با یکدیگر نتایج نشان می دهد که قبل از مداخله، تفاوت معناداری بین میانگین های گروه مورد و شاهد مشاهده نمی شود، اما بعد از مداخله، به غیر از دامنه حرکتی و اسپاستی سیتی آرنج، در سایر متغیرها تفاوت معناداری بین میانگین های گروه مورد و شاهد مشاهده شد.نتیجه گیری: استفاده از اسپلینت ضد پرونیشن استاتیک به مدت 2 ماه و 6 ساعت در روز، می تواند روش موثری جهت بهبود انجام فعالیت ها، اسپاستی سیته و دامنه حرکتی مفاصل مچ دست و ساعد، زبردستی کودکان فلج مغزی همی پلژیک باشد.

زمینه و هدف: در معرض بیس فنول آ (BPA) قرار گرفتن افزایش قابل توجهی در سطوح mRNA گیرنده D 1 دوپامین در کل مغز ایجاد کرده است. لذا هدف تحقیق حاضر عبارت است از: اثر BPA بر توزیع گیرنده D 1 دوپامین در هسته های اکامبنس و پوتامن دمی در مغز موش های صحرایی نر در شرایط بدون یادگیری و همراه با یادگیری بود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 30 موش صحرایی نر با وزن 220-300 گرم استفاده شد. حیوانات به 6 گروه 5 تایی تقسیم شدند. BPA در دو دوز 5 و 50 میلی گرم به ازای یک کیلوگرم وزن بدن در روز به مدت 15 روز به صورت خوراکی استفاده شد. گرو های شاهد روغن کنجد را به عنوان حلال PBA، به صورت گاواژ دریافت کردند. تست یادگیری و حافظه احترازی غیر فعال توسط شاتل باکس انجام شد. بررسی توزیع گیرنده D 1 دوپامین توسط تکنیک ایمنوهیستوشیمی انجام گردید. جهت مقایسه رنگ در نمونه ها از نرم افزار تحلیل گر تصویر (Image Analyzer) و همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یکطرفه و تست تشخیصی توکی استفاده شد.یافته ها: داده های این پژوهش نشان داد که BPA در هر دو دوز در مقایسه با گروه شاهد2 باعث کاهش معنی داری (p<0.05) در توزیع گیرنده D 1 دوپامین در هسته اکامبنس در موش های صحرایی نر همراه با یادگیری شد. BPA در هر دو دوز در مقایسه با گروه شاهد1 و2 باعث کاهش معنی داری (p<0.05) در توزیع گیرنده D 1 دوپامین در هسته پوتامن دمی در موش های صحرایی نر بدون یادگیری و همراه با یادگیری شد. توزیع گیرنده D 1 دوپامین در هسته های اکامبنس و پوتامن در گروه شاهد 2 بطور معنی داری (p<0.05) بیش از شاهد1 بود.نتیجه گیری: بر اساس نتایج حاضر BPA باعث اختلال در توزیع گیرنده D 1 دوپامین در هسته های اکامبنس و پوتامن شد، در حالیکه، BPA در موش های آموزش دیده اثر قابل توجهی بر توزیع گیرنده D 1 دوپامین در موش هایی که در معرض BPA قرار داشتند، نداشت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: آپلین، آدیپوکاین جدیدی است که نقش مهمی در تنظیم هومئوستاز انرژی و بهبود مقاومت به انسولین دارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر تمرین هوازی تداومی بر غلظت آپلین پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 بود.روش بررسی: این مطالعه از نوع کاربردی و به روش نیمه تجربی بود. در این مطالعه 24 مرد بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 شهر اهواز به روش هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تمرین هوازی تداومی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) قرار گرفتند. شاخص های تن سنجی، ترکیب بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی ها با استفاده از آزمون تعدیل شده بروس، اندازه گیری شد. آزمودنی ها تمرین هوازی تداومی را به مدت هشت هفته (3 جلسه در هفته، 20 تا 45 دقیقه در هر جلسه با شدت 40 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب) به اجرا در آوردند. پیش از شروع تمرین های و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، غلظت پلاسمایی آپلین، گلوکز و انسولین و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی وابسته، تحلیل کواریانس و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: نتایج تحقیق، کاهش معنی دار غلظت گلوکز خون، انسولین خون و شاخص مقاومت به انسولین گروه تمرین را در مقایسه با پیش آزمون و گروه کنترل نشان داد، در حالی که افزایش معنی دار غلظت آپلین پلاسما گروه تمرین در مقایسه با پیش آزمون و گروه کنترل مشاهده گردید. هم چنین، بین غلظت آپلین پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین پس از هشت هفته تمرین هوازی تداومی رابطه معکوس و معنی داری مشاهده شد.نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین هوازی تداومی با شدت کم تا متوسط می تواند بر غلظت آپلین پلاسما موثر باشد، هم چنین موجب کنترل قند خون و بهبود مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع 2 گردد.

مقدمه و اهداف: مقاومت آنزیمی بتالاکتاماز طیف گسترده (ESBL) یکی از شایع ترین مقاومت آنزیمی بتالاکتامازدر باکتری های عامل عفونت های بیمارستانی است.از مهمترین عوامل این نوع مقاومت دارویی، مصرف خودسرانه و یا بیش از حد آنتی بیوتیک ها می باشد. الگوی مقاومت سویه های باکتریایی مولد عفونت های بیمارستانی با مکانیسم ESBLs در مناطق مختلف ایران در دسترس نمی باشد وشیوع آن در فصل های سال متفاوت بوده و موارد مقاومت آن درحال افزایش می باشد. هدف از این مطالعه، تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی و وجود ژن های بتالاکتامازی SHV، TEM، -M CTX در سویه های کلبسیلا مولد ESBL از نمونه های بالینی در بیمارستان یحیی نژاد بابل بود.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی در مقطع زمانی شش ماهه در سال 1393 انجام گرفت. از میان 2075 نمونه های بالینی (ادرار، خون، ترشحات برونش، لوله تراشه، زخم، مایعات پلور، CSF، آسیت، مفصل، مغز استخوان) تعداد 39 ایزوله سویه های کلبسیلا از بیماران بستری وسرپایی بیمارستان شهید یحیی نژاد با روش انتشار دیسک بر اساس دستور العمل (CLSI) تعیین هویت شدند. برای تمامی سویه ها تست حساسیت آنتی بیوتیکی انجام وسپس سویه ها با روش سینرژیک دودیسک از نظروجود ESBL جداسازی شد. درمرحله بعد DNA استخراج شده با استفاده از پرایمر های اختصاصی ازنظر حضور ژن های SHV، TEM، -M CTX به روش PCR بررسی گردید.داده ها با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: فراوانی سویه های تشخیص داده شده شامل، 31 (79.49 درصد) ایزوله کلبسیلا پنومونیه، 5 (12.82 درصد) ایزوله کلبسیلا اکسی توکا، 3 (7.69 درصد) ایزوله کلبسیلا اوزنه بود.ازمیان ایزوله سویه های کلبسیلا 19 (48.72 درصد) ایزوله مقاوم به سفوتاکسیم، 14 (35.90 درصد) ایزوله مقاوم به سفتازیدیم، 18 (46.16 درصد) ایزوله مقاوم به آمیکاسین، 13 (33.34 درصد) ایزوله مقاوم به مروپنم، 18 (46.15 درصد) ایزوله مقاوم به سیپروفلوکساسین، 26 (66.67 درصد) ایزوله مقاوم به سفتریاکسون، 12 (30.77 درصد) ایزوله مقاوم به پنی سیلین تازوباکتام و16 (41.03 درصد) ایزوله مقاوم به آمپی سیلین سولباکتام بودند. تعداد 10 (25.64 درصد) ایزوله کلبسیلا پنومونیه ESBL مثبت بودند، که 10 (100 درصد) ایزوله ژنbla SHV ، 6 (60 درصد) ایزوله ژنbla TEM و 4 (40درصد) ایزوله ژنbla CTX-M را داشتند.نتیجه گیری: با توجه به درصد بالای مقاومت به سفالوسپورین های نسل سوم، انجام دقیق آنتی بیوگرام و پرهیز از تجویز بی رویه آنتی بیوتیک ها در عفونت های ناشی از ارگانیسم های تولید کننده ESBL و غربالگری نمونه های بالینی از لحاظ مقاومت به ESBL و همچنین راهکارهای لازم جهت کمک به پزشکان در تشخیص بیماری و استفاده از درمان مناسب از اهمیت زیادی برخوردار است.

مقدمه: تالاسمی بیماری با توارث اتوزومی مغلوب که به علت اختلال در واریانت های ساختاری یا سنتز زنجیره های گلوبینی ایجاد می شود. غربالگری بیماری تالاسمی در داوطلبین ازدواج، فرصتی مناسب جهت پیش گیری و کنترل این بیماری است. با توجه به اهمیت تغییرات اندکس های خونی این مبتلایان، این مطالعه با هدف مقایسه تغییرات میانگین اندکس های خونی در داوطلبین ازدواج استان کهگیلویه و بویراحمد با نوع تالاسمی انجام بود.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی نتایج آنالیز ژنتیکی با روش GAP-PCR متضمن نوع تالاسمی و مقادیر ایندکس های خونی حجم متوسط سلولی (MCV)، هموگلوبین متوسط سلولی (MCH)، هموگلوبین A2 (HBA2) و شمارش گلبول قرمز (RBC) مربوط به 111 نفر از داوطلبین ازدواج مراجعه کننده به مراکز بهداشت استان به همراه مشخصات جمعیت شناختی آنها وارد نرم افزار شده و با استفاده از آزمون های آنوا و ضریب همبستگی پیرسون، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: تالاسمی آلفا با 78.4 درصد، غیر آلفا-بتا با 9 درصد و بتا با 8.1 درصد بیشترین فراوانی را داشتند. میانگین اندکس های خونی داوطلبین ازدواج تالاسمیک HBA 2 با 2.77±0.75، MCV با 75.62±5.58، MCH با 23.87±2.40 و RBC با 5.61±0.62 بود. میانگین MCV در مبتلایان به تالاسمی آلفا بطور معنادار آماری بیشتر از این شاخص در مبتلایان به تالاسمی بتا بود. تفاوت میانگین اندکس MCV در بیماران تالاسمی آلفا و بیماران دچار تالاسمی غیر آلفا/بتا معنادار نبود. تفاوت میانگین MCV برای تالاسمی بتا با هر دو تالاسمی آلفا و غیر آلفا/بتا معنادار بود. برای اندکس های MCH و HBA 2، نتایج مشابه با MCV بدست آمد در حالی که تفاوت میانگین RBC برای هیچ یک از انواع تالاسمی معنادار نبود. در تمامی مبتلایان به انواع تالاسمی بین MCV و MCH همبستگی مستقیم معنادار وجود داشت. در مبتلایان به آلفا تالاسمی بین این دو اندکس با RBC همبستگی معنادار معکوس بود (p=0.01).نتیجه گیری: تفاوت معنا دار میانگین اندکس های خون MCV، MCH و HBA 2 در مبتلایان به تالاسمی آلفا با بتا و تالاسمی غیر آلفا/بتا با بتا و بتا تالاسمی با هر دو می تواند به عنوان یک شاخص پیشگویی کننده در تشخیص بالینی انواع تالاسمی در استان عمل نماید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: میزوپروستول یک آنالوگ سنتتیک پروستاگلاندین E 1 است که برای پیشگیری از زخم اولسرپپتیک ناشی از NSAID به کار می رود. میزوپروستول جهت القای لیبر و ختم بارداری در اواسط بارداری و قبل از دیلاتاسیون و کورتاژ در ترایمستر اول استفاده می شود. پارگی رحم یکی از عوارض نادر اما جدی القای لیبر در مصرف میزوپروسترول است. این مقاله با هدف یک مورد پارگی رحم به دنبال مصرف میزوپروستول در خانم پرایمی گراوید بود.معرفی بیمار: خانمی 19 ساله پرایمی گراوید با درد اپی گاسترمراجعه کرده که در بخش اورژانس بیمارستان توسط متخصص زنان تحت سونوگرافی پرتابل قرار گرفته و ضربان قلب جنین در ناحیه سوپراپوبیک قابل سمع نبود و با توجه به مایع آزاد و خون آزاد فراوان در شکم در هفته 12 بارداری با تشخیص هیدروپس فتالیس مجوز سقط قانونی را گرفته و در هفته 16 بارداری در بیمارستان بستری و طی 48 ساعت باتوجه به استفاده از میزوپروستول و اکسی توسین طبق پروتکل بخش بدون هیچ گونه علایمی دال برخونریزی و دیلاتاسیون، مرخص می شود. مجددا ظرف 48 ساعت به بیمارستان مراجعه و مجددا اقدامات فوق برای بیمار اجرا می شود که منجر به دفع جنین نمی گردد، 18 روز پس از این اقدام با علایم شکم حاد به بیمارستان مراجعه کرده و در اورژانس اقدامات لازم برای بیمار انجام شده و با انجام سونو گرافی هموپریتول تشخیص داده می شود، تحت عمل لاپاروتومی قرارمی گیرد که جراح جفت و جنین را از داخل حفره شکم خارج می کند و با بررسی رحم، شاخ فرعی و رحم دارای سپتوم ناقص برای بیمار در هنگام عمل مشاهده می شود.نتیجه گیری: پارگی به دنبال میزوپروستول بسیار نادر است و با توجه به عوارض جبران ناپذیر ذکر شده در این مقاله، باید تمهیدات لازم در طی استفاده از آن به عمل آید و حتما قبل از تجویز دارو از نرمال بودن رحم، اطمینان حاصل شود.