مجله علوم انسانی
سال:1381 | دوره:9 | شماره:3 |تعداد مقالات:3

این مقاله به مطالعه ابزار خنیاگری دوران تیموریان که در شماری از نگاره¬های قرن پانزدهم به تصویر کشیده شده است می¬پردازد. بحث با بررسی و طبقه¬بندی ابزار و ادوات موسیقی شروع می¬شود که در عین حال به معرفی و توصیف ابزار موسیقی متداول در آن دوره بر اساس منابع موجود نیز اشاره کوتاهی دارد. بحث اصلی مقاله به بررسی جایگاه ابزار خنیاگری در تعدادی از نقاشی¬های زمان تیموریان می¬پردازد و در انتها به مقایسه اطلاعات به دست آمده از ابزار موسیقی و منابع تصویری پرداخته تا از این طریق به فهم صحیح¬تری در ارتباط با فرم و عملکرد ابزار خنیاگری در دوران تیموران نایل شود.

مبانی قانونگذاری در اسلام پیوسته در یک فرآیند تکاملی رشد کرده است. برخلاف تجربة غربی که در دورة رنسانس ارتباط میان قانونگذاری مبتنی بر وحی، از قانونگذاری مبتنی بر علایق و خواسته¬های مردم تفکیک گردید، در اسلام این دو نوع منبع قانونگذاری به صورت موازی در کنار هم جنبه تکمیلی و تکاملی داشته¬اند. ساختار حقوقی اسلامی به دو بخش قابل تقسیم است: بخش اول، شامل قرآن و سنت است که منابع اولیه قانون در اسلام را تشکیل می¬دهند و بخش دوم، به آن دسته از مباحث و مناظره¬هایی مربوط می¬شود که در میان مسلمین حادث می¬گردد. منابع دیگری برای قسمت دوم قانونگذاری در اسلام قابل ذکر می¬باشند: مثل اجماع، قیاس (طبق نظر اهل سنت) و با عقل (طبق نظر شیعه) و اجتهاد. محتوای این منابع نیز به نوبة خود از مبانی حقوقی قرآن و سنت قابل استنباط و استنتاج است. بنابراین، منبع نهایی تکامل روشی و مفهومی قانونگذاری مستقیماً از قرآن و سنت می¬باشد. استنباط هیچ منبع ثانوی بدون اتکاء به قرآن و سنت نمی¬تواند مشروعیت داشته باشد. بعد از مرگ پیامبر اسلام(ص)، رابطه میان قانون اسلامی و امور جاری مردم از طریق استنباطات ثانوی جنبه تکاملی به خود گرفته و به تناسب شرایط روز و نهایتاً مبتنی بر قرآن و سنت پیشرفت نمود. با توجه به تحولات روز و تغییرات دائمی در شرایط زندگی مسلمانان، دو منبع دیگر برای قانونگذاری اعتبار پیدا کرد: اول، استنباطات و فتاوای فقها و دوم، مجلس مشورتی. این دو منبع به ساختار قانونگذاری در اسلام، پویایی و انعطاف خاصی می¬بخشند. فقها عمدتاً به مواردی مانند ازدواج و طلاق، ارث و مالکیت و عقود مختلف اسلامی می¬پردازند و مجلس مشورتی به موارد بسیار پیچیدة روز مانند محیط زیست، قیمت¬گذاری، نظام آموزشی و امثالهم توجه نماید.

زبان مجاز، به ویژه استعاره، همواره برای دست¬اندرکاران آموزش زبان و زبانشناسی جالب توجه بوده است. دو نگرش در مورد زبان مجاز در زبانشناسی موجود است: یکی نگرش زبانشناسی سنتی که زبان مجاز را هم بخشی از معناشناسی می¬داند و نگرش زبانشناسی شناختی که زبان مجاز را در محدوده مفاهیم زیربنائی آنها مورد توجه قرار می¬دهد. در این مقاله استعارات مربوط به اندام بدن با کاربردهای مختلف در جهت آموزش زبان مجاز و از دیدگاه زبانشناسی شناختی مورد بررسی قرار گرفته و نشان داده شده است که نگرش زبانشناختی سنتی به زبان مجاز در آموزش زبان کمتر با توفیق همراه بوده است تا نگرش زبانشناسی شناختی.