مجله دانشگاه علوم پزشکی گرگان
سال:1388 | دوره:11 | شماره:3 (پی در پی 31) |تعداد مقالات:18

زمینه و هدف: در سال های اخیر مطالعات زیادی در مورد اثر سودمند آسپرین بر اختلالات یادگیری و حافظه در بیماری های سیستم عصبی صورت گرفته است. این مطالعه به منظور بررسی اثر آسپرین بر یادگیری و حافظه مختل شده به وسیله کیندلینگ پنتیلن تترازول در موش صحرایی نر انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی ابتدا حیوانات به صورت تصادفی به شش گروه 8 تایی تقسیم شدند. به سه گروه از این حیوانات به ترتیب آسپرین (30 و 15 میلی گرم بر کیلوگرم خوراکی) و نرمال سالین از یک هفته قبل و در طی القا کیندلینگ تجویز شد. کیندلینگ در این سه گروه به وسیله تزریق پنتیلن تترازول (40 میلی گرم بر کیلوگرم داخل صفاقی) القا شد. دو گروه از حیوانات هم زمان با سایر گروه ها آسپرین در دو دوز 15 و 30 میلی گرم بر کیلوگرم را به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه دیگر تنها سالین را در سراسر بررسی دریافت کردند و به عنوان گروه کنترل سالم عمل کردند. بعد از القا کیندلینگ یادگیری و حافظه موش ها در دستگاه شاتل باکس ارزیابی شد. بررسی به سه مرحله سازش، اکتساب و تست یادسپاری تفکیک شد. زمان تاخیر اولیه قبل از دریافت شوک الکتریکی و زمان تاخیر حین عبور 20 دقیقه و 24 ساعت پس از آموزش به عنوان شاخص یادگیری و حافظه مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین فعالیت حرکتی حیوانات با استفاده از تست جعبه باز ارزیابی شد.یافته ها: کیندلینگ پنتیلن تترازول به شکل معنی داری زمان تاخیر اولیه و همچنین زمان تاخیر حین عبور، 20 دقیقه و 24 ساعت پس از اکتساب را کاهش داد و آسپرین به شکل معنی داری سبب افزایش این زمان در موش های کیندله گردید  .(P<0.05)  همچنین آسپرین تاثیر معنی داری بر فعالیت حرکتی حیوانات نداشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تجویز آسپرین سبب کاهش میزان اختلال یادگیری و حافظه ایجاد شده توسط کیندلینگ شیمیایی با پنتیلن تترازول می گردد.

زمینه و هدف: میدان های الکترومغناطیسی ضعیف (L.E.M.F) توسط دستگاه های مختلفی که با نیروی الکتریسیته کار می کنند؛ تولید می شوند. این مطالعه به منظور تعیین اثر میدان الکترومغناطیسی ضعیف بر مرگ جنینی داخل رحمی و مگاکاریوسیت های مغز استخوان نوزادان موش NMRI انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 64 سر موش ماده نژاد NMRI با سن حدود 8-6 هفته تهیه و در حیوان خانه دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اراک نگهداری شدند. هر دو سر موش ماده با یک سر موش نر هم قفس شدند و به واسطه مثبت شدن پلاک واژینال روز صفر حاملگی تعیین شد. موش های حامله به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و مورد قرار گرفتند. گروه مورد در روزهای 11-7 حاملگی به مدت 8 ساعت در روز در معرض امواج الکترومغناطیسی با قدرت 50HZ و 0.05mT قرار داده شدند. تعداد نوزادان زنده و مرده به دنیا آمده و وزن آنان ثبت گردید. نوزادان زنده در روز پانزدهم بعد از تولد پس از بیهوشی تشریح شدند و به روش فشردن تیبیا و کل ستون فقرات مقدار 1 میلی لیتر از مغز استخوان جمع آوری و به نسبت 1:1 با محیطIMDM  در لوله (FULCON) 15cc ترکیب شدند. سلول های منونوکلئار جداسازی شد و شمارش سلولی بر روی لام نئوبار با عدسی شئی 40 انجام شد. نتایج توسط آزمون تی تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: میانگین وزن نوزادان یک روزه در گروه مورد و شاهد از نظر آماری تفاوت معنی داری داشت .(P<0.05) میانگین تعداد نوزادان مرده در گروه مورد بیشتر از گروه کنترل بود .(P<0.05) میانگین تعداد مگاکاریوسیت ها در گروه مورد نسبت به گروه کنترل با دو روش لام نئوبار و هموسیتومتری افزایش یافت؛ ولی این افزایش از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که در معرض قراردادن موش های باردار با امواج الکترومغناطیسی ضعیف سبب افزایش تعداد مگاکاریوسیت ها و مرگ جنینی داخل رحمی شده و همچنین سبب کاهش وزن نوزادان زنده می گردد.

زمینه و هدف: تریکومونیازیس بیماری است که توسط انگل تریکوموناس واژینالیس ایجاد می شود و پس از عفونت های ویروسی، شایع ترین بیماری منتقله از راه جنسی می باشد. درمان عفونت های تریکومونیایی از طریق تجویز خوراکی مترونیدازول به فرد مبتلا و شریک جنسی او صورت می گیرد. با توجه به موارد مقاومت دارویی نسبت به داروی مترونیدازول وتراتوژن بودن احتمالی این دارو، مطالعه و بررسی در خصوص یافتن داروی جایگزین برای درمان تریکومونیازیس ضروری به نظر می رسد. در این مطالعه تاثیر عصاره دو گیاه سیر و آنغوزه بر رشد و تکثیر تریکوموناس واژینالیس در شرایط آزمایشگاهی (In Vitro) مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: این مطالعه آزمایشگاهی (In Vitro) در دانشکده پزشکی یاسوج طی سال 1386 انجام شد. انگل تریکوموناس واژینالیس در محیط کشت TYI-S-33 رشد داده شد. سپس تاثیر عصاره سیر در غلظت های 0.1، 0.05، 0.025 و 0.0125 میلی گرم در میلی لیتر و عصاره آنغوزه در غلظت های 0.5، 1 و 2 میلی گرم در میلی لیتر در فواصل زمانی معین بر رشد انگل مورد بررسی قرار گرفت. تاثیر عصاره بر رشد انگل به وسیله شمارش انگل های زنده 1، 2 و 24 ساعت پس از تماس صورت گرفت.یافته ها: عصاره آنغوزه در غلظت 2 میلی گرم در میلی لیتر به مدت یک ساعت پس از مجاورت با انگل تریکوموناس موجب از بین رفتن 90 درصد از انگلها گردید و عصاره سیر در غلظت 0.1 میلی گرم در میلی لیتر دو ساعت پس از مجاورت با انگل ها موجب از بین رفتن95  درصد آنها شد. همچنین عصاره سیر در غلظت های 0.05، 0.025 و 0.0125 میلی گرم در میلی لیتر پس از گذشت 24 ساعت حتی در غلظت های پایین نیز سبب از بین رفتن 90 درصد انگل ها گردید.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که سیر و آنغوزه دارای اثرات ضدتریکومونایی مناسبی در شرایط آزمایشگاهی می باشند.

زمینه و هدف: پارگی لیگامان صلیبی قدامی به ویژه در افراد جوان و ورزشکار از شایع ترین آسیب های داخلی زانو می باشد که در صورت همراهی با آسیب های همراه (منیسک و لیگامان های جانبی زانو) باید در برنامه عمل بازسازی لیگامانی برای پیشگیری از استئوآرتریت قرار گیرد. این مطالعه به منظور بررسی مشکلات اولیه بیماران پس از عمل بازسازی لیگامان صلیبی قدامی به روش استفاده از تاندون پاتلا (Bone-Patellar Tendon-Bone graft) انجام گردید.روش بررسی: این مطالعه مقطعی آینده نگر روی 13 بیمار مراجعه کننده به مرکز پزشکی قائم (عج) دانشگاه علوم پزشکی مشهد طی زمستان 1386 تا بهار 1387 انجام شد. بیماران پس از عمل بازسازی لیگامان صلیبی قدامی (ACL) به روش استفاده از تاندون پاتلا هر دو هفته یک بار معاینه شدند و عوارض زودرس در فاصله سه ماهه اول ثبت گردید.یافته ها: درد ناحیه قدامی زانو و محدودیت حرکتی به ترتیب در 70 و 38 درصد از بیماران مشاهده شد. علایم عفونت محل عمل یا آرتریت سپتیک در این سه ماه بروز نکرد و در 15 درصد موارد درجاتی از عدم ثبات به جلو (ADT+ 5 mm) در عمل مشهود بود. سطح همکاری بیماران پس از عمل پایین بود و تنها 54 درصد بیماران به توصیه ها عمل نمودند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که باقی ماندن درجات معینی از ناپایداری قدامی زانو و درد ناحیه قدامی زانو از مشکلات اولیه در سه ماهه اول بعد از عمل بازسازی لیگامان صلیبی قدامی می باشد.

زمینه و هدف: امواج الکترومغناطیس تلفن همراه بر سیستم های زیستی تاثیر دارد. این مطالعه به منظور تعیین اثر امواج الکترومغناطیس تلفن همراه روی فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، ضربان و آریتمی قلب انجام پذیرفت.روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی دو سوکور 56 نفر از دانشجویان سالم دانشگاه علوم پزشکی کردستان در محدوده سنی 30-20ساله به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (29 نفر) و مواجهه (27 نفر) قرار گرفتند. در گروه مواجهه تلفن همراه کنار قلب قرار داده شد و در گروه کنترل از تلفن همراه فاقد کارکرد استفاده گردید. فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، ضربان قلب و الکتروکاردیوگرام اولیه ثبت شد. در مرحله یک (قبل از قرار دادن تلفن همراه)، مرحله دو (5 دقیقه پس از قرار دادن تلفن همراه)، مرحله سه (بعد از 6بار زنگ زدن در حالت بدون صدا)، مرحله چهار (بعد از 17 دقیقه تماس) و مرحله پنج (بعد از 34 دقیقه تماس) متغیرها ثبت شد. مانیتور قلبی (لید 2) در کلیه زمان ها از لحاظ وجود آریتمی سینوسی، برادیکاردی سینوسی، بلوک سینوسی، بلوک گره دهلیزی بطنی و انقباض زودرس دهلیزی و بطنی بررسی شد.یافته ها: فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و ضربان قلب در هیچ یک از مراحل بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. میزان آریتمی سینوسی در مراحل 4 و 5 در گروه مواجهه بیشتر بود؛ اما فقط در مرحله 4 تفاوت آماری معنی داری با گروه کنترل داشت (P<0.05). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که امواج الکترومغناطیس تلفن همراه در مکالمات 17 دقیقه ای باعث آریتمی سینوسی می شود. باتوجه به اهمیت پیشگیری از اثرات تلفن همراه در ایجاد آریتمی قلبی توصیه می گردد که تلفن همراه دور از قلب قرار گرفته و زمان استفاده از آن کاهش یابد.

زمینه و هدف: مطالعات متعددی شیوع بالای کمبود کوبالامین و فولات سرم را در سالمندان گزارش کرده اند که مهم ترین عامل آن سوء تغذیه، گاستریت آتروفیک و مصرف داروها می باشد. دژنراسیون ماکولای وابسته به سن (ARMD) یکی از اختلالات دژنراتیو منطقه مرکزی رتین همراه با کاهش تیزبینی است. مطالعات اخیر ارتباط قابل ملاحظه ای بین دژنراسیون ماکولا و کاهش فولات سرم، گلبول های قرمز و کاهش کوبالامین را گزارش کرده اند. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط بین دژنراسیون اگزوداتیو ماکولا در سالمندان با میزان فولات، کوبالامین و تست فتواسترس ریکاوری انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه مورد - شاهدی 124 سالمند (67 مرد و 57 زن) که از میان 30 خوشه جمعیتی که توسط مرکز بهداشت شهر مشهد طی سال 1385 معرفی شده بودند؛ شرکت داشتند. بیماران به منظور خون گیری به بیمارستان امام رضا (ع) مراجعه نمودند. پس از جداسازی سرم، مقادیر فولات و کوبالامین به روش رادیوایمونواسی با استفاده از کیت DRG اندازه گیری شد. معاینات چشمی شامل افتالموسکوپی غیرمستقیم، اسلیت لمپ برای بررسی دژنراسیون اگزوداتیو ماکولار وابسته به سن و اندازه گیری زمان فتواسترس ریکاوری، توسط چشم پزشک و اپتومتریست انجام گردید.یافته ها: میانگین و انحراف معیار کوبالامین و فولات در گروه مبتلا به دژنراسیون ماکولا به ترتیب 298.848±288.66 pg/ml و 5.543±3.58 ng/ml و در گروه سالم 310.775±531.38 pg/ml و 5.365±3.52 ng/ml بود. اختلاف قابل ملاحظه ای بین میانگین کوبالامین و فولات در بیماران مبتلا به دژنراسیون ماکولا و گروه کنترل مشاهده نشد. زمان تست فتواسترس ریکاوری (PSRT) به طور چشمگیری در بیماران مبتلا به دژنراسیون ماکولار وابسته به سن نسبت به افراد طبیعی افزایش نشان داد.(P<0.05)  بین زمان تست فتواسترس ریکاوری (PSTR) و میزان کوبالامین و فولات ارتباط معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان کوبالامین و فولات سرم در سالمندان مبتلا به دژنراسیون ماکولا بیشتر از گروه کنترل می باشد. ولی این اختلاف از لحاظ آماری معنی دار نبود. با توجه به این که زمان ریکاوری در تست فتواسترس ریکاوری در این بیماران به طور با اهمیتی بیشتر از افراد طبیعی بود؛ می توان از این تست به عنوان ابزار اسکرینینگ در تشخیص دژنراسیون ماکولا استفاده نمود.

زمینه و هدف: خودآزاری رفتاری غیرمهلک است که در آن شخص به طورعمد خود را مجروح می کند و یا ماده ای را بیش از مقدار نسخه شده مصرف می کند. این مطالعه به منظور تعیین میزان بروز خودآزاری و برخی عوامل مرتبط با آن در دانش آموزان پسر دبیرستان های شهر تبریز انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه طولی 1772 (13.7 درصد) دانش آموز پسر سال دوم دبیرستان های شهر تبریز به روش سهمی خوشه ای تصادفی انتخاب شدند و دو بار به فاصله یک سال در دو پایه تحصیلی متوالی مورد بررسی قرار گرفتند. در شروع مطالعه (اسفند 1383)، دانش آموزان یک پرسشنامه خود ایفای 48 سوالی پاسخ گزین را تکمیل کردند. بعد از یک سال (اسفند 1384)، پرسشنامه 10 سوالی دیگری به همان دانش آموزان که در سال سوم دبیرستان به تحصیل اشتغال داشتند؛ ارایه گردید تا بروز خودآزاری تعیین گردد. با استفاده از رگرسیون لجستیک عوامل مرتبط با بروز خودآزاری بررسی شد.یافته ها: میانگین سن دانش آموزان شرکت کننده در مطالعه به هنگام ورود به مطالعه 16.28±0.87 سال (دامنه سنی 19-15) بود. در طول یک سال، 4.8 درصد دانش آموزان بروز خودآزاری را ذکر کردند. بیشترین نوع خودآزاری بریدن و سوزاندن بود. پیشرفت در مراحل مصرف سیگار (OR=2.81)، داشتن دوستان نزدیک سیگاری (OR=1.78) و بروز مصرف الکل (OR=2.27) با بروز خودآزاری در دانش آموزان ارتباط داشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که بروز خودآزاری در این گروه از نوجوانان ایرانی 4.8 درصد در سال است. بروز خودآزاری با عواملی مانند سن دانش آموزان، وضعیت مصرف سیگار و مصرف الکل ارتباط داشت.

زمینه و هدف: اختلال نعوظ از شایع ترین عوارض دیابت است و سبب کاهش کیفیت زندگی مردان دیابتی می شود. این مطالعه به منظور تعیین شیوع اختلال نعوظ و برخی از عوامل خطر آن در بیماران مرد دیابتی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 700 مرد دیابتی 20 تا 69 ساله مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان سینا و مرکز درمانی ابوذر تهران طی سال های 83-1381 انجام شد. برای تعیین اختلال نعوظ در بیماران از پرسشنامه IIEF استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-10 و آزمون آماری کای اسکوئر تجزیه و تحلیل شدند و آلفای کمتر از 0.05 سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: فراوانی اختلال نعوظ در 35.1 درصد بیماران مشاهده شد. فراوانی اختلال نعوظ در بیماران دیابتی نوع یک و دو به ترتیب 25.8 درصد و 36.7 درصد بود .(P<0.05) اختلال نعوظ خفیف، متوسط و شدید به ترتیب برابر 5.6، 19.3 و 10.3 درصد بود. اختلال نعوظ از 9.7 درصد در سنین 30-20 سال به 43.4 درصد در سنین بالای 60 سال رسید(P<0.05) . مدت ابتلای 5-1 سال (25.4 درصد) در مقایسه با مدت ابتلای 11-6 سال (34.3 درصد) و 30-12 سال (43.5 درصد) با شیوع کمتر اختلال نعوظ همراه بود   .(P<0.05) شیوع اختلال نعوظ در افرادی که به خوبی تحت کنترل قند نبودند؛ افزایش چشمگیری داشت. اختلال نعوظ در کنترل قند خوب، متوسط و بد به ترتیب برابر 28.4، 39.0 و 44.4 درصد بود .(P<0.05) بین اختلال نعوظ و نوع درمان، نوع دیابت و مصرف سیگار رابطه معناداری وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که کنترل مناسب قندخون و کاهش مصرف سیگار برای کاهش اختلال نعوظ در بیماران دیابتی ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: میزان موفقیت IVF به علل ناباروری و درمان آن بستگی دارد. روش های مختلف درمانی و مراکز مختلف، میزان موفقیت متفاوتی را گزارش کرده اند. این مطالعه به منظور بررسی نتایج باروری به دنبال IVF و عوامل موثر بر آن در مرکز ناباروری منتصریه مشهد انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی در مرکز ناباروری منتصریه وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد روی 150 زوج نابارور به دنبال IVF طی سال های 85-1380 انجام شد. اطلاعات به وسیله پرسشنامه ای که شامل سن زن، سن همسر، علت ناباروری، اسپرموگرام، مدت ناباروری، تعداد فولیکول های ایجاد شده به دنبال درمان، تعداد اووسیت های به دست آمده، تعداد جنین های تشکیل شده، منتقل شده و نتایج درمان بود؛ جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون های آماری کای اسکوئر، تی مستقل،ANOVA  یک طرفه و رگرسیون لجستیک تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: متوسط سن زنان مورد مطالعه 29.7±5.4 سال بود. میانگین تعداد فولیکول های شمارش شده 11±6، تعداد اووسیت های به دست آمده 6±3.9 و تعداد جنین های منتقل شده 2.6±1.5 بود. میزان موفقیت IVF با تعداد فولیکول های شمارش شده (P<0.05)، تعداد اووسیت به دست آمده (P<0.05) و تعداد جنین های منتقل شده (P<0.05) رابطه معنی داری وجود داشت. میزان باروری 24.6 درصد بود. میزان باروری در بین گروه های مختلف سنی اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که پاسخ تخمدان به تحریک تخمک گذاری و تعداد جنین های انتقال یافته از عوامل مهم و موثر در پیش بینی نتایج IVF می باشد.

زمینه و هدف: استفاده از شاخص های تن سنجی یکی از بهترین شیوه های تعیین وضعیت سوء تغذیه و چاقی که از مشکلات بهداشتی امروز کودکان دنیاست؛ می باشد. این مطالعه با هدف مقایسه وضعیت رشد جسمی در گروه های قومی ترکمن و غیرترکمن ساکن روستاهای شهرستان گرگان انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی مقطعی روی 551 کودک ترکمن و 895 کودک غیرترکمن 5-2 ساله ساکن روستاهای شهرستان گرگان در پاییز 1384 انجام شد. اندازه گیری قد و وزن و مشخصات فردی کودکان در پرسشنامه ثبت گردید. از شاخص های -1SD، -2SD و -3SD استاندارد NCHS و صدک های BMI برای مقایسه استفاده شد.یافته ها: میانگین وزن و قد کودکان ترکمن به ترتیب 426 گرم و 4.9 سانتی متر بیشتر از کودکان غیرترکمن بود. میانگین و انحراف معیار قد کودکان دختر ترکمن و غیرترکمن به ترتیب 95.3±8.1 و 90.5±48 و در کودکان پسر 96±7.6 و 90.9±8.6 سانتی متر بود. همچنین انحراف معیار و میانگین وزن کودکان دختر ترکمن و غیرترکمن به ترتیب 14.5±2.4 و 14.2±2.9 و در کودکان پسر 15±2.03 و 14.5±2.3 بود. اختلاف بین دو گروه از نظر قد و وزن معنی دار بود .(P<0.05) کوتاه قدی و کم وزنی به ترتیب 13.2 درصد و 1.9 درصد بر اساس -2SD در کودکان ترکمن کمتر از کودکان غیرترکمن بود .(P<0.05) چاقی و افزایش وزن به ترتیب 24.5 درصد و 2.6 درصد به صورت معنی داری در گروه ترکمن کمتر از گروه غیرترکمن بود .(P<0.05) کم وزنی در دختران بیش از پسران (7.2 درصد در مقابل 4.2 درصد) بود. چاقی در دختران (26.5 درصد) کمتر از پسران (28.9 درصد) بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که رشد جسمی کودکان دو گروه قومی متناسب با یکدیگر نیست و کودکان ترکمن کمتر از کودکان غیرترکمن دچار سوء تغذیه هستند.

زمینه و هدف: لپتوسپیروز یک بیماری مشترک انسان - حیوان شایع در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری است و در استان گیلان آندمیک می باشد. معمولا در هر منطقه آندمیک، تعداد اندکی از سروتایپ ها شایع هستند و شناسایی آنها به شناسایی مخزن و یا مخازن اصلی کمک می کند. این مطالعه به منظور جداسازی لپتوسپیراها از آب شالیزارها، کانال و رودخانه های ناحیه شرق منطقه جلگه ای استان گیلان و به منظور شناسایی گونه ها و زیرگونه های بومی انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی مقطعی نمونه برداری از آب های سطحی شهرستان های استان گیلان در فاصله زمانی خرداد تا پایان شهریور سال 1385 انجام شد. مقدار 2 میلی لیتر از آب فیلتر شده هر نمونه در محیط کشت مایع EMJH حاوی 5-فلورواروسیل تلقیح شد و در دمای 30 درجه سانتی گراد در انکوباتور قرار داده شد و هر 2 هفته یک بار با میکروسکوپ زمینه تاریک مورد مشاهده قرار گرفت. موارد مثبت با استفاده از 30 نوع آنتی سرم های ضدسویه های استاندارد شناسایی شدند.یافته ها: در مجموع 320 نمونه بررسی شد. 47 نمونه مثبت و 273 نمونه منفی شدند. هویت گونه ای و زیرگونه ای ایزوله های مشخص شده به ترتیب شامل گونه ساپروفیت بی فلکسا شامل سروگروپ های آندامانا و سمارانگا و گونه های بیماری زا شامل اینتروگانس، کیرشنری و بورگ پترسنی بودند که سروگروپ های ایکتروهموراژی، پومونا، سجروئه، هارجو، کانیکولا و گریپو تیفوزا را شامل می شدند. در این مطالعه سروگروپ های غیربیماری زا در همه انواع آب های سطحی مطالعه شده؛ یافت شدند. ولی سروگروپ های بیماری زا تنها از شالیزارها جدا شدند.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه با شیوع بالای لپتوسپیروز در نواحی روستایی و در فصل شالیکاری در این منطقه مطابقت داشت. رفت و آمد زیاد جوندگان و حیوانات اهلی در شالیزارها و نیز بالا رفتن دما و اسیدیته آب شالیزارها می تواند؛ سبب حضور گونه ها و زیرگونه های بیماری زا در شالیزارها شود.

زمینه و هدف: کیتوزان و پروتئین انعقادی مورینگا اولیفرا از منعقد کننده های طبیعی هستند که امروزه به منظور رفع مشکلات مربوط به منعقد کننده های شیمیایی، کاربرد فراوانی پیدا کرده اند. این مطالعه به منظور تعیین کارآیی این ترکیبات طبیعی به عنوان کمک منعقد کننده به همراه آلوم، برای حذف ذرات کلوئیدی، باکتری های اشرشیاکلی و استرپتوکوکوس فیکالیس در شرایط بهینه انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای شبه تجربی، نمونه های آب ساختگی با کدورت های کم (10-20NTU)، کدورت متوسط (100-120NTU) و کدورت زیاد (200-220NTU) تهیه شد. غلظت بهینه آلوم توام با کمک منعقد کننده ها و PH بهینه از طریق آزمایش جار تعیین گردید. سنجش کدورت از طریق دستگاه کدورت سنج HACH مدل  P2100و بر اساس اصل پراکندگی نور صورت گرفت. نمونه برداری از عمق 10 سانتی متری زیر سطح آب برای تعیین کدورت و حذف باکتری ها انجام گرفت. آزمون تی زوج با ضریب اطمینان 95 درصد در این مطالعه استفاده شد.یافته ها: غلظت بهینه آلوم برای کدورت های کم، متوسط و زیاد به ترتیب 40، 20 و 20 میلی گرم در لیتر و PH بهینه 7-7.5 به دست آمد. کاربرد پروتئین انعقادی مورینگا بین 12.5 تا 62.5 درصد و کایتوزان بین 50 تا 87.5 درصد غلظت منعقد کننده آلوم را در کدورت های مختلف کاهش داد و آلومینیوم باقی مانده را تا زیر 0.2 mg/l رساند. میزان حذف باکتری ها بین 90 تا 99.9999 درصد بود و بعد از 24 ساعت هیچ گونه رشد مجددی از باکتری ها در نمونه های آب تصفیه شده مشاهده نگردید.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که کیتوزان و پروتئین انعقادی مورینگا اولیفرا به عنوان کمک منعقد کننده، بدون فیلتراسیون، کدورت آب را تا زیر 5NTU کاهش می دهند.

زمینه و هدف: کار در شیفت شب اثرات منفی فیزیکی، روانی و اجتماعی روی زندگی فردی پرستاران دارد و در ساعات طولانی کار، سلامت آنها را به مخاطره می اندازد. این مطالعه به منظور بررسی اثر بی خوابی بر سلامت عمومی پرستاران شیفت شب شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی 124 پرستاری که شرایط ورود به مطالعه را داشتند؛ به صورت سرشماری از بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی استان گلستان طی سال 1387 انتخاب شدند. داده ها در یک پرسشنامه حاوی مشخصات فردی و دو پرسشنامه در ارتباط با اثر بی خوابی و سلامت عمومی (GHQ-28) ثبت گردید.یافته ها: اثر بی خوابی به ترتیب در بیشترین و کمترین واحدهای مورد پژوهش 55.6 درصد و 2.4 درصد و میزان بی خوابی (58±9) در حد متوسط بود. بیشترین درصد (60.6 درصد) سلامت عمومی مطلوب و کمترین درصد (2.5 درصد) سلامت عمومی نامطلوب داشتند. اثر بی خوابی بر سلامت عمومی پرستاران از نظر آماری معنی داری بود(P<0.05)  و با افزایش اثرات بی خوابی، سلامت عمومی کاهش می یافت. همچنین بین اثر بی خوابی با سن، سابقه کار و تعداد شیفت شب ارتباط آماری معنی داری یافت شد      .(P<0.05)  به طوری که با افزایش سن، سابقه کار و تعداد شیفت شب میزان اثرات و عوارض بی خوابی کمتر می شد.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که بی خوابی در پرستاران سبب کاهش سلامت عمومی می گردد. لذا برنامه ریزی در راستای بهبود کیفیت خواب پرستاران ضروری است.

زمینه و هدف: سرطان های مری و معده از سرطان های شایع در دنیا و عامل مرگ و میر بالایی در سال می باشد. عوامل خطر و محافظتی متعددی برای این سرطان ها تصور شده اند. یکی از عوامل محافظتی مطرح شده سختی آب آشامیدنی است. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط سختی آب آشامیدنی با بروز سرطان های مری و معده در استان گلستان انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه اکولوژیک، داده های منابع آب شهری استان گلستان طی سال های 84-1383 برای هر شهر به صورت میانگین گزارش شد. تمامی بیماران تشخیص داده شده ساکن مناطق شهری در طی این مدت وارد مطالعه شدند. تقسیم بندی شهرها به مناطق بروز پایین، متوسط و بالا بر اساس صدک های 33 درصد و 66 درصد برای هر کدام از سرطان ها انجام شد. برای یافتن روابط موجود از Pearson Correlation Coefficient و مدل های رگرسیونی استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که آب آشامیدنی مناطق شهری استان از آب های سبک و نسبتا سخت بوده و در محدوده استاندارد تعریف شده برای آب آشامیدنی قرار دارد. ارتباط معنی داری بین میزان سختی آب آشامیدنی و میزان بروز سرطان های مری و معده در مناطق مختلف استان وجود نداشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که سختی آب آشامیدنی در سطح اکولوژیک بر بروز سرطان مری و معده در مناطق شهری استان گلستان تاثیری ندارد.

زمینه و هدف: بیماری لیشمانیوز یک بیماری زئونوتیک می باشد که به وسیله پشه خاکی به انسان منتقل می شود. این مطالعه به منظور بررسی برخی خصوصیات اکولوژیک ناقلین بیماری لیشمانیوز در شهرستان کلاله (استان گلستان) طی سال های 86-1385 انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی 6 روستا با توجه به توزیع جغرافیایی روستاها و تعداد موارد مثبت بیماری در سال های گذشته انتخاب شدند. برای صید پشه خاکی از تله های چسبان استفاده شد. در هر روستا سه مکان انتخاب و در هر مکان 20 عدد تله نصب گردید. کل نمونه های صید شده جمع آوری و برای تعیین گونه از کلیدهای تشخیص استفاده شد. همچنین تعداد موارد انسانی تایید شده مبتلا به لیشمانیوز به تفکیک ماه های سال ثبت گردید.یافته ها: از 6 آبادی تحت مطالعه در مجموع 4900 پشه خاکی تعیین گونه گردید و وجود 12 گونه پشه خاکی مشخص شد. این گونه ها عبارت از P.papatasi، P. mongolensis، P. caucasicus، P. caucasicus group، P. sergenti، P.alexandri، P. kazeroni، P. brevis، P.(adlerius)sp، S. sintoni،S. clydei  و S. sogdiana بودند.P.papatasi  گونه غالب در اماکن داخلی (46.1 درصد) و S.sintoni گونه غالب در اماکن خارجی (37.3 درصد) بود. فعالیت فصلی پشه های خاکی از نیمه دوم اردیبهشت ماه شروع و در دهه اول آبان ماه خاتمه یافت. پشه های خاکی دارای دو پیک فعالیت در اواخر تیرماه و در نیمه شهریور ماه بودند. پیک بیماری در انسان در نیمه دی ماه اتفاق افتاد. از میان گونه های یافت شده P.brevis، P.kazeruni،P. (Adlerius)sp  و S.sogdiana برای اولین بار از این شهرستان گزارش گردید.نتیجه گیری: بر طبق نتایج این مطالعه P.papatasi به عنوان گونه غالب پشه خاکی منطقه شناخته شد. پیک دوم فعالیت پشه خاکی از لحاظ انتقال بیماری مهم و دوره کمون بیماری 4 ماه بود.