پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1388 | دوره:12 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

هدف: رگ زایی یا تشکیل رگ های خونی جدید در رشد تومور و در متاستاز آن ضروری است. فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) و گیرنده های آن نقش مهمی در « رگ زایی وابسته به تومور» دارند و مطالعات اخیر نشان داده اند که دومن دوم از گیرنده یک VEGFR-1) VEGF)، یک فاکتور کلیدی برای برهم کنش VEGF و VEGFR-1 است.مواد و روش ها: در این تحقیق بعد از تخلیص RNA و ساخت cDNA، دومن دوم VEGFR-1-II)VEHFR-1) با PCR تکثیر و در ناقل T/A کلون شد. در مرحله بعد به منظور افزایش بیان پروتئین نوترکیب، ژن آن در pET22b(+) ساب کلون شده و در پایان ناقل به سوش باکتری مناسب بیان (Rosetta-gami 2) منتقل شد. پس از القا به وسیله IPTG پروتئین نوترکیب بیان شد و به وسیله SDS-PAGE و وسترن بلاتینگ تایید شد. سپس پروتئین نوترکیب VEGFR-1-II با کمک ستون نیکل تخلیص شده و مهار رشد و تکثیر سلول های اندوتلیال سیاهرگ بندناف انسانی (HUVEC) در حضور پروتئین نوترکیب VEGFR-1-II بررسی شد.نتایج: نتایج حاصل از SDS-PAGE و بلاتینگ تاییدکننده موفقیت در تخلیص پروتئین نوترکیب است. میزان پروتئین خالص شده از هر لیتر کشت، با آزمون برادفورد حدود 300 میکروگرم محاسبه شد. مهار رشد سلول های HUVEC با این پروتئین نوترکیب، نشان دهنده عملکرد رقابتی آن با VEGFR-1 در اتصال به VEGF است.نتیجه گیری: چون این پروتئین نوترکیب در شرایط آزمایشگاهی خاصیت مهار رشد سلول های اندوتلیالی را دارد؛ می تواند به عنوان یک عامل مهارکننده رگ زایی در نظر گرفته شود.

هدف: مطالعه حاضر به بررسی نقش سن در انتقال فرد به فرد مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در ایزوله های جدا شده از منطقه شمال غرب ایران (استان های آذربایجان شرقی و غربی) می پردازد.مواد و روش ها: در این مطالعه برای بررسی ایزوله های منطقه شمال غرب ایران از روش RFLP روی قطعه IS6110 استفاده شد. در مجموع 165 ایزوله مایکوباکتریوم توبرکلوزیس با این روش مطالعه شد.نتایج: در مجموع 30.52 درصد از نمونه هایی که دارای 5 یا بیشتر کپی IS6110 هستند در دسته های انتقال فرد به فرد قرار گرفتند که 16 دسته را تشکیل دادند. دسته ها بین 2 تا 10 عضو داشتند. 69.48 درصد ایزوله ها نیز دارای الگوی RFLP منحصر به فرد بودند. جنس مذکر بیشتر از مونث در دسته های انتقال قرار گرفتند که البته از نظر آماری معنی دار نبود (P<0.05). در مطالعه حاضر مشاهده شد که افراد با سن 56 و بالاتر بیشترین گروه مشتمل بر دسته ها را شامل می شدند (59.6 درصد) که به صورت معنی داری بیشتر از افراد جوان بود (P<0.05).نتیجه گیری: در مطالعه حاضر مشاهده شد که در سن بالا انتقال فرد به فرد مایکوباکتریوم توبرکلوزیس از فاکتورهای اصلی ابتلا به بیماری در مقایسه با فعال شدن مجدد بیماری پیشین است، همچنین در مطالعه حاضر بیکاری و فقر و سطح پایین فرهنگی از عوامل خطرزای دخیل در انتقال فرد به فرد باکتری بودند.

هدف: عفونت های ناشی از انتروکوکسی های مقاوم به ونکومایسین در تمامی دنیا در حال افزایش است. مقاومت این باکتری ها به آنتی بیوتیک های گلیکوپپتیدی در ارتباط با ژن های van A, B, C, D, E است که باعث کاهش تاثیر این آنتی بیوتیک ها در دیواره این باکتری ها می شود. منشا این ژن ها تاکنون شناخته نشده است؛ اما مطالعات در سال های اخیر مقاومت انتروکوکوس ها را ناشی از انتقال ژن van B از طریق باکتری های فلور روده ای گزارش نموده اند. هدف از این مطالعه بررسی شیوع ژن های van A, B, C, D, E در انتروکوکوس های جدا شده از مدفوع بیماران بستری در بیمارستان امیراعلم بوده است.مواد و روش ها: برای تعیین شیوع انتروکوکسی های مقاوم به ونکومایسین در مدفوع بیماران بستری در بیمارستان امیراعلم، 422 انتروکوکسی از مدفوع این بیماران جداسازی شدند، مقاومت این باکتری ها با روش دیسک دیفوزیون نسبت به ونکومایسین تعیین، MIC باکتری های مقاوم به ونکومایسین نیز با روش رقت در آگار و حضور ژن های van A, B, C, D, E با PCR بررسی شد.نتایج: در این مطالعه 60 درصد از انتروکوکسی ها دارای ژن van A و 40 درصد دارای ژن van B و 20 درصد هر دو ژن van A و van B را دارا بودند. در هیچ کدام از انتروکوکسی ها ژن van C, D, E مشاهده نشد. MIC انتروکوکسی های مقاوم به ونکومایسین در این بررسی بین 512-1024 میکروگرم در میلی لیتر بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که بیشتر انتروکوکسی های مقاوم به گلیکوپپتیدهای جدا شده از مدفوع حاوی ژن van A و van B هستند. این احتمال وجود دارد که عفونت های ناشی از انتروکوکوس های مقاوم به ونکومایسین در کشور ما در حال افزایش باشد.

هدف: انتقال خون نقش گسترده و انکارناپذیری در ارتقای سلامت و افزایش طول عمر بشر داشته است. اما در کنار این اثرات سودمند، انتقال خون همچنین دارای عوارض ناخواسته و ناخوشایندی نیز بوده است.TRIM یا تعدیل ایمنی ناشی از انتقال خون از موضوعات بحث برانگیز طب انتقال خون بوده و با توجه به این که مرگ برنامه ریزی شده سلولی یکی از مکانیسم های احتمالی TRIM است، هدف این مطالعه بررسی آثار خون نگهداری شده در ایجاد مرگ برنامه ریزی شده در یک مدل آزمایشگاهی بود.مواد و روش ها: برای ارزیابی آثار خون نگهداری شده در ایجاد مرگ برنامه ریزی شده، تاثیر بخش پلاسمایی خون در روزهای مختلف نگهداری بر روی سلول های جرکات، که نسبت به مرگ برنامه ریزی شده حساس هستند، مطالعه شد. برای این منظور، در روزهای 3، 10، 21 و 35 بعد از اهدای خون کامل، بخش پلاسمایی خون توسط سانتریفوژ جدا و سپس به سلول های جرکات اضافه شد و به مدت 24 ساعت در کنار یکدیگر کشت داده شدند. در نهایت میزان مرگ برنامه ریزی شده از طریق بررسی انکسین V روی سلول های جرکات با استفاده از آنالیز فلوسیتومتری محاسبه شد.نتایج: درصد مرگ برنامه ریزی شده در سلول های جرکات در روزهای 3، 10، 21 و 35 به ترتیب 1.52±3.85، 2.12±5.27، 1.90±8.40 و 2.32±12.01 بود. همچنین درصد مرگ برنامه ریزی شده سلول ها در گروه کنترل منفی و مثبت به ترتیب 1.94±3.85 و 2.28±65.80 بود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که بخش پلاسمایی خون کامل دارای اثر القای مرگ برنامه ریزی شده بوده و این اثر پلاسما با افزایش زمان نگهداری آن تشدید می شود. این مدل آزمایشگاهی برای مطالعه و بررسی دیگر مکانیسم های مرتبط با آثار تعدیل ایمنی انتقال خون نیز مناسب است.

هدف: به منظور مطالعه مکانیسم های دخیل در فرایند تشکیل آمیلوئیدها، مدل کشت سلولی تجمع پروتئین آمیلین ابداع و ویژگی های آن بررسی شد.مواد و روش ها: فیبریل های آمیلوئیدی از سلول های CHO استخراج شد و تمایل اتصال آن ها به رنگ تیوفلاوین T و قرمز کونگو بررسی شد. انکسار مضاعف سبز- زرد فیبریل های استخراج شده تحت نور پلاریزه مورد بررسی قرار گرفت. به منظور بررسی بهتر تشکیل آمیلوئید در سلول های CHO، پروتئین آمیلوئیدزایی در این سلول ها بیش بیان شد. بدین منظور توالی ژن ProIAPP به کمک PCR تکثیر و در ناقل بیانی EGFP-N1 ساب کلون شد. سلول های CHO با ناقل EGFP-N1–ProIAPP و ناقل EGFP-N1 به عنوان شاهد، ترانسفکت شدند. فنوتیپ حدود 100 سلول ترانسفکت شده در روزهای مختلف پس از ترانسفکشن به وسیله میکروسکوپ فلورسنت ارزیابی شد. وجود ساختارهای آمیلوئیدی در این سلول ها به وسیله رنگ آمیزی قرمز کونگو در زیر نور پلاریزه بررسی شد. آزمون حیات سلول به کمک رنگ آمیزی تریپان بلو روی این سلول ها انجام گرفت.نتایج: به طور طبیعی ساختار های آمیلوئیدی در مقدار کم، در سلول های CHO وجود داشت. به علاوه سلول های ترانسفکت شده با ProIAPP-EGFP فنوتیپ تجمع را نشان می دادند که این فنوتیپ در ریخت شناسی های گرد به مراتب بیشتر از نوع بیضوی بود.نتیجه گیری: فیبریل های آمیلوئیدی در سلول های CHO به مقدار کم وجود دارند. پروتئین آمیلین با بیان افزایش یافته در سلول های CHO ایجاد فنوتیپ تجمع می نماید که از آن می توان به عنوان مدل کشت سلولی تجمع پروتئین استفاده کرد. ویژگی های آمیلوئیدزایی این پروتئین می تواند به طور گسترده ای ما را در مطالعه مکانیسم های درگیر در فرایند تشکیل آمیلوئیدها در پستانداران از جمله انسان یاری نماید.

هدف: تقریبا در 50 درصد موارد از ناباروری فاکتورهای مردانه به تنهایی یا همراه با فاکتورهای زنانه دخالت دارند. یکی از ناهنجاری هایی که اخیرا نقش آن در ناباروری بررسی شده است تغییرات نابه جا در الگوی اپی ژنتیک خصوصا متیلاسیون است که می تواند باعث تغییر در بیان و حتی خاموشی ژن شود. GSTM1 (گلوتاتیون S- ترانسفراز mu1) به عنوان پروتئین انتقالی درون سلولی در انتقال هورمون ها و استروئیدهای جنسی ضروری برای اسپرماتوژنز شرکت می کند. گزارش های اخیر بیانگر نقش داشتن ژن GSTM1 در ناباروری مردان می باشد. به دلیل عملکرد مهم این ژن در اسپرماتوژنز و محافظت از اسپرم ها، گزارش نقش تغییرات اپی ژنتیکی این ژن در ناباروری مردان در بعضی جمعیت ها و همچنین نقش تغییرات اپی ژنتیکی این ژن در بیماری های مختلف دیگر و فرضیه نقش این ژن و تغییرات اپی ژنتیکی آن در بیماران ایرانی مبتلا به ناباروری مردان بررسی شد.مواد و روش ها: این تحقیق روی نمونه خون محیطی 50 مرد نابارور مبتلا به آزواسپرمی غیرانسدادی و 50 فرد بارور به عنوان کنترل، همچنین نمونه بافت بیضه از 32 فرد نابارور مبتلا به آزواسپرمی غیرانسدادی و 5 فرد نابارور انسدادی به عنوان کنترل انجام گرفت. روش استفاده شده در این تحقیق برای بررسی متیلاسیونMethylatoin Specific PCR است.نتایج: در مورد ژن GSTM1 در همه نمونه های خون و بافت بیمار و کنترل، آلل متیله و غیرمتیله مشاهده شد، به جز در مورد 2 نمونه (6.25 درصد) بافت نابارور غیرانسدادی که تنها آلل متیله وجود داشت.نتیجه گیری: با این که در نتایج حاصل از این تحقیق، تمایل به سمت متیله شدن ژن GSTM1 در بیماران ایرانی مبتلا به آزواسپرمی مشاهد شد ولی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نیست (0.3=P-value). بر اساس این تحقیق به نظر می رسد که ارتباط بین متیلاسیون ناحیه پروموتری ژن GSTM1 که در بعضی از تحقیقات انجام شده در بیماران مبتلا به آزواسپرمی متیله شده است؛ دربیماران ایرانی نقش نداشته باشد.

هدف: لیستریا مونوسیتوژنز باکتری بی هوازی اختیاری و گرم مثبت است که در خاک، آب، سبزیجات پوسیده، شیر خام و محصولات لبنی آلوده یافت می شود. لیستریا مونوسیتوژنز عامل بیماری لیستریوز است. این بیماری از طریق مدفوع یا لبنیات آلوده از حیوان به انسان منتقل می شود. این باکتری باعث بیماری شبه سرماخوردگی یا انتریت خود محدود شونده می شود. اما در سالمندان، نوزادان، زنان باردار و افرادی که نقص سیستم ایمنی دارند، منجر به بیماری جدی می شود. در صورتی که زنان باردار با لیستریا مونوسیتوژنز آلوده شوند، احتمال این که نوزاد ناقص یا زودهنگام به دنیا بیاید یا سقط شود، زیاد است.به علت اهمیت باکتری در سلامت زنان باردار و نوزادان، مطالعات زیادی روی این باکتری انجام شده است. کشت دادن باکتری مشکل و وقت گیر است و حداقل به 5 روز زمان برای تأیید نیاز دارد.هدف ما از انجام این تحقیق تعیین یک روش مولکولی برای ردیابی سریع این باکتری درنمونه های واژن است.مواد و روش ها: در این مطالعه 100 نمونه واژن بررسی شد. تمام نمونه ها کشت داده شدند و به روش PCR نیز بررسی شدند.نتایج: در بین نمونه های مورد بررسی، 7 نمونه با استفاده از روش کشت و 36 نمونه با استفاده از روش PCR آلوده به لیستریا مونوسیتوژنز شناخته شدند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که PCR روش سریع تر، حساس تر و دقیق تری در مقایسه با روش کشت برای تشخیص حضور این باکتری در نمونه های واژینال است.

هدف: استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین یکی از عوامل اصلی عفونت های بیمارستانی و اکتسابی از جامعه است. آمینوگلیکوزیدها عوامل باکتریسیدال قدرتمندی هستند که اغلب به صورت ترکیبی همراه با بتالاکتام ها یا گلیکوپپتید ها به خصوص در درمان اندوکاردیت استافیلوکوکی مصرف می شوند. غیرفعال سازی آنزیمی دارو توسط آنزیم های سلولی تغییردهنده آمینوگلیکوزیدها، اصلی ترین مکانیسم مقاومت به این داروها در استافیلوکوک ها است.هدف اصلی تحقیق حاضر تعیین فراوانی ژن ant(4′)-Ia کدکننده یکی از مهم ترین آنزیم های تغییردهنده آمینوگلیکوزیدها به همراه ژن mecA که موجب مقاومت به متی سیلین می شود، به طور همزمان به روش Multiplex-PCR در ایزوله های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس است.مواد و روش ها: پس از جمع آوری 100 ایزوله بالینی استافیلوکوکوس اورئوس از بیمارستان های شریعتی و بقیه الله تهران، الگوی حساسیت آنتی بیوتیکی سویه ها به روش انتشار از دیسک توسط دیسک های آنتی بیوتیکی پنی سیلین، اگزاسیلین، ونکومایسین، تتراسایکلین، اریترومایسین، جنتامیسین، توبرامایسین، آمیکاسین، نتیل مایسین و کانامایسین با رعایت اصول CLSI تعیین شد. همچنین توسط روش رقیق سازی در آگار، حداقل غلظت مهار کنندگی با استفاده از پودر  آنتی بیوتیک های اگزاسیلین، جنتامیسین، توبرامایسین و آمیکاسین تعیین شد. برای تشخیص ژن های مقاومت ant(4′)-Ia و mecA از دو جفت آغازگر اختصاصی استفاده شد و با استفاده از روش Multiplex-PCR فراوانی آن ها تعیین شد.نتایج: تمامی سویه ها نسبت به پنی سیلین مقاوم بودند (100 درصد) و پس از آن بیشترین میزان مقاومت به ترتیب در مقابل کانامایسین (68 درصد)، تتراسایکلین (61 درصد)، اریترومایسین (56 درصد)، توبرامایسین (53 درصد)، جنتامیسین (52 درصد)، آمیکاسین و اگزاسیلین (48 درصد) و نتیل مایسین (22 درصد) مشاهده شد. همچنین تمامی سویه ها نسبت به ونکومایسین حساس بودند (100 درصد). در روش رقیق سازی در آگار 50 درصد سویه ها نسبت به اگزاسیلین مقاوم بودند و 49 درصد، 45 درصد و 51 درصد سویه ها نیز به ترتیب نسبت به جنتامیسین، آمیکاسین و توبرامایسین مقاومت نشان دادند. همچنین 37 درصد سویه ها مقاومت سطح بالا نسبت به جنتامیسین با حداقل غلظت مهاری 128 میکروگرم در میلی لیتر نشان دادند. در روشMultiplex-PCR 53 درصد سویه ها دارای ژن mecA بودند و 58 درصد سویه ها نیز از نظر حضور ژن ant(4′)-Ia مثبت بودند.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده توسط آزمون های فنوتیپی و ژنوتیپی تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی نشان می دهند که ارتباط معناداری از نظر آماری بین مقاومت به متی سیلین و مقاومت آمینوگلیکوزیدی در سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین وجود دارد (P<0.05) .