(علوم تشریح ایران) Anatomical sciences journal
سال:1390 | دوره:9 | شماره:34 |تعداد مقالات:8

هدف: بررسی اثر فشار هیدرواستاتیک بر بلوغ آزمایشگاهی تخمک های موش.مواد و روش ها: در این مطالعه فولیکول های آنترال سالم با قطر تقریبی 500 میکرومتر از تخمدان موش های ماده بالغ نژاد NMRI با رده سنی 6-8 هفته به روش مکانیکی جدا و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در گروه آزمایش فولیکول های به محفظه اعمال فشار منتقل شدند و در معرض 20 میلی متر جیوه فشار هیدروستاتیک به مدت 30 دقیقه در انکوباتور قرار گرفتند. در گروه کنترل فولیکول ها در محفظه دیگری بدون آنکه به آن ها فشار اعمال شود، در انکوباتور قرار داده شدند. فولیکول ها به طور جداگانه در قطره های 100 میکرولیتری محیط کشت a-MEM همراه با 5 درصد سرم جنینی گاو، 100 میلی واحد در میلی لیتر هورمون تحریک رشد فولیکولی نوترکیب، 10 نانوگرم در میلی لیتر فاکتور رشد نوترکیب و 7.5 واحد بین المللی هورمون گنادوتروپین انسانی جفت به مدت 48 ساعت کشت داده شدند. پس از 24 ساعت توده سلولی کومولوس- تخمک (COCs) از درون فولیکول ها جدا و بلوغ تخمک ها از نظر درصد تخمک های مراحل ژرمینال وزیکول (GV)، شکستن غشای هسته (GVBD) و متافاز II (MII) تا 48 ساعت بررسی شد. همچنین میزان زنده ماندن تخمک و سلول های کومولوس با استفاده از رنگ آمیزی حیاتی هسته (پروپیدیوم یدید و بیس بنز آمید) بررسی شد.یافته ها: نتایج نشان داد که فشار هیدروستاتیک بلوغ آزمایشگاهی تخمک را بهبود بخشید. به طوری که 24 ساعت پس از کشت، افزایش معنی داری در میزان تشکیل تخمک های GVBD و MII در گروه آزمایش نسبت به کنترل مشاهده شد (p<0.05). 48 ساعت پس از کشت نیز میزان تشکیل تخمک های MII در گروه آزمایش نسبت به کنترل افزایش معنی داری نشان داد (p<0.05). افزایش معنی دار در میزان مرگ سلولی در سلول های کومولوس گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (p<0.05). فشار هیدروستاتیک بر میزان بقای تخمک بی تاثیر بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد فشار هیدروستاتیک می تواند عامل القای مرگ سلولی در سلول های کومولوس باشد. فشار هیدروستاتیک ممکن است با القای مرگ سلولی در سلول های کومولوس و دسترسی بهتر اووسیت به فاکتورها و هورمون ها سبب بهبود بلوغ آزمایشگاهی آن شود.

مقدمه: هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تابش لیزر کم توان بر فیبروبلاست های انسانی کشت داده شده در محیط کشت محتوی غلظت زیاد گلوکز می باشد.مواد و روش ها: فیبروبلاست های پوست انسانی درون محیط Dulbecco's Modified Eagle's Medium فشار 5 CO2 درصد و رطوبت 95 درصد نگهداری شدند تا به کشت مناسب برسند. پس از آن که سلول ها به کشت مناسب رسیدند تحت تابش لیزر کم توان هلیوم-نئون با توان خروجی 1.5 میلی وات و قطر پرتو 17 میلی متر روی چاهک های گروه تجربی قرار گرفتند. در مرحله بعد سلول های به کشت مناسب رسیده به مدت یک هفته درون محیط با غلظت بالای گلوکز (15 میلی مولار بر لیتر) نگهداری شدند. تابش لیزر کم توان هلیوم-نئون با همان مشخصات روی چاهک های گروه تجربی انجام پذیرفت. گروه شاهد لیزر دریافت نکردند. سلول ها با سه دوز 0.5، 1 و 2 J/cm2 طی سه روز متوالی تحت تابش قرار گرفتند. میزان تکثیر سلول ها توسط آزمونMTT (dimethylthiazol-diphenyltetrazolium bromide)  ارزیابی شد. توزیع داده های زیرگروه های شاهد و تجربی هر گروه با Student t test یا Mann-Whitney-U آزمون شد.یافته ها: این بررسی نشان داد که تابش لیزر با دوزهای (P=0.002) 0.5 و 1 ژول بر سانتی مترمربع (p=0.046) باعث افزایش توان تکثیری و میزان حیات فیبروبلاست های انسانی در شرایط محیط کشت (in vitro) با غلظت طبیعی گلوکز در مقایسه با گروه شاهد می شود اما با دوز 2 ژول بر سانتی مترمربع اثر معکوس دارد.(p=-0.011)  این در حالی است که تابش با هر یک از دوزهای (P=0.042) ،(P»0) 1 و 2 ژول بر سانتی مترمربع (p»0) باعث افزایش توان تکثیری و میزان حیات فیبروبلاست های انسانی که به مدت یک هفته در محیط با غلظت بالای گلوکز (15 میلی مولار بر لیتر) کشت داده شده بودند، در مقایسه با گروه شاهد شد.نتیجه گیری: تابش لیزر کم توان هلیوم-نئون باعث افزایش رشد و تکثیر فیبروبلاست های انسانی که درون محیط با غلظت طبیعی و زیاد گلوکز کشت داده شده بودند شد.

هدف: بررسی کیفی روند بهبود زخم استخوانی را در دو داربست زنوگرفت و هیدروکسی آپاتیت/تری کلسیم فسفات.مواد و روش ها: طی یک مطالعه تجربی 5 سر خرگوش نیوزلندی با وزن تقریبی 2 کیلوگرم مورد مطالعه کیفی قرار گرفتند. حیوانات با استفاده از تزریق 60 mg/kg کتامین (Sigma-Aldrich, Germany) و 6 mg/kg زایلازین(Sigma-Aldrich, Germany)  بیهوش شدند. پس از ایجاد حفره ای به ابعاد 3´2 سانتی متر در استخوان تیبیای حیوان، داربست های مورد نظر در پای حیوان قرار گرفت. قابل ذکر است که داربست زنوگرفت در اندام تحتانی راست حیوان و در اندام تحتانی دیگر داربست تجاری به عنوان گروه کنترل قرار داده شد. در پایان ماه دوم خرگوش ها کشته شده و سپس میزان ترمیم در استخوان تیبیای خرگوش ها با استفاده از تصاویر رایولوژیک ارزیابی شد. برای تایید روند پیشرفت ترمیم بافتی، نمونه ها پس از دکلسیفیه شدن تحت رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین قرار گرفت.یافته ها: با توجه به نتایج به دست آمده در مطالعه حاضر نقص ایجاد شده در استخوان تیبیای خرگوش توسط داربست سنتتیک HA/TCP و داربست زنوگرفت تهیه شده از استخوان اسفنجی گوسفند به خوبی ترمیم شد.نتیجه گیری: داربست زنوگرفت، ادغام استخوانی بهتری را در مقایسه با داربست تجاری نشان داد.

هدف: ارزیابی فراساختار اسپرم های اپیدیدیمی رت بدنبال مصرف مزمن الکل.مواد و روش ها: تعداد 16 سر رت ویستار با سن 10 هفته به دو گروه تقسیم شدند. گروه کنترل شامل 8 رت بود که دسترسی به آب و غذا داشتند. گروه تجربی نیز شامل 8 رت بود که به جای آب آشامیدنی، الکل 5 درصد را به صورت روزانه 50 سانتی مترمکعب و به مدت 30 روز مصرف نمودند. بعد از این مدت نمونه اسپرم های اپیدیدیمی هر دو گروه برای بررسی میکروسکوپ الکترونی استخراج شدند.یافته ها: در گروه کنترل ناهنجاری های فراساختاری خاصی مشاهده نشد. در گروه تجربی (گروه مصرف کننده الکل) در اغلب اسپرم ها طیف وسیعی از ناهنجاری های فراساختاری مانند تراکم غیرطبیعی کروماتین، نواحی متورم، پارگی و تخریب غشای سیتوپلاسمی، وجود تعداد زیادی قطرات سیتوپلاسمی، تورم و ایجاد واکوئل در میتوکندری، فقدان میکروتوبول های آکسونمی، دژنرسانس کامل آکسونم، حذف یک یا بیشتر الیاف متراکم خارجی و از بین رفتن کامل غشای دم اسپرم مشاهده شد.نتیجه گیری: اسپرهای اپیدیدیمی رت های تحت تیمار الکل انواع ناهنجاری های فراساختاری را در سر، قطعه میانی و قطعه اصلی دم نشان دادند. این ناهنجاری ها می تواند به عنوان یکی از دلایل مهم کاهش باروری یا ایجاد ناباروری در مصرف کنندگان الکل محسوب شود.

هدف: پیوند (Marrow MesenchymalStem Cells) MSCs و پیش سازهای شبه عصبی مشتق از آن ها (NLPs: Neural like progenitors) به مدل ضایعه نخاعی و زنده مانی، مهاجرت و توانمندی های تمایزی این سلول ها در حیوانات مدل.مواد روش ها: NLPs از MSCs (القا شده با bFGF, hEGF و رتینوییک اسید) به دست آمده و با استفاده از روش های فلوسیتومتری و رنگ آمیزی ایمونو فلورسنس تجزیه و تحلیل شد. سپس سلول های MSCs و NLPs به موش های دچار ضایعه نخاعی از طریق ورید دمی تزریق شدند. همچنین محل ضایعه نیز با داربست کلاژنی پر شد. آزمون های رفتاری به صورت هفته ای تا 5 هفته بعد از پیوند انجام شد.یافته ها: روند بهبود حرکتی و حسی حیوانات پس از پیوند سلولی طی پنج هفته مطالعه شد. هیچ گونه تغییر قابل توجهی در زمینه بهبود وضعیت عملکرد نخاع پس از پیوند سلولی در حیوانات مورد مطالعه مشاهده نشد. همچنین با استفاده از روش ایمونوفلورسنس و آنتی بادی های (Human neuclaer antigen) HNU و BrdU زنده مانی و مهاجرت سلول ها در مقاطع بافتی بررسی شد و در مجاورت بخش های سری-دمی محل ضایعه سلول های پیوند شده قابل ردیابی بود.نتیجه گیری: با وجود بیان نشانگرهای اختصاصی نورونی در محل ضایعه توسط MSCs و NLPs این سلول ها نمی توانند موجب بهبود کامل ضایعات نخاعی شوند و هنوز سوالات بسیار زیادی در مورد مکانیسم عملکرد این سلول ها وجود دارد که باید به آن پاسخ داد.

هدف: تاثیر ملاتونین بر غده اشکی واپی تلیوم قرنیه چشم.مواد و روش ها: در این مطالعه 20 موش سوری نر 11 ماهه با وزن 20-23 گرم به طور تصادفی به دو گروه مساوی کنترل و تجربی تقسیم شدند؛ به گروه تجربی ملاتونین به صورت تک دوز روزانه 10 میلی گرم بر کیلوگرم حل شده در سالین به مدت چهارده روز به صورت داخل صفاقی تزریق شد و موش های کنترل فقط سالین دریافت کردند. پس از اتمام تزریق ها موش ها با اتر کشته و غده اشکی و چشم آن ها خارج شد و برای مطالعه با میکروسکوپ نوری آماده شد و انداز ه گیری های مورفومتری برای تعیین ضخامت قرنیه صورت گرفت. سپس داده ها در نرم افزار SPSS و آزمون t تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: ضخامت اپی تلیوم قرنیه در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافته بود (P<0.001) و در لومن آسینی های غدد اشکی انکلوزیون های با اندازه مختلف مشاهده شد.نتیجه گیری: ملاتونین بر غده اشکی واپی تلیوم قرنیه چشم آثار متفاوتی داشت.

هدف: بررسی هم بیانی نورون های GnIH و GnRH در ناحیه پیش بینایی (Preoptic area, POA) هیپوتالاموس در گامه های چرخه فحلی میش.مواد و روش ها: سه میش در سه گامه پرواستروس، استروس و لوتئال (n=9) انتخاب شدند و تعداد نورون های GnIH و GnRH و میزان هم بیانی این دو نوروپپتید در ناحیه POA در هر سه گامه فحلی با استفاده از روش ایمیونوهیستوشیمی برآورد شد.یافته ها: نورون های GnIH و GnRH در ناحیه POA در هر سه گامه چرخه فحلی حضور داشتند و هم بیانی آن ها مشاهده شد. تعداد نورون های GnIH به طور معنی داری در گامه لوتئال در مقایسه با گامه پرواستروس و استروس بیشتر بود (P<0.01). در حالی که تفاوت معنی داری در تعداد نورون های GnRH در سه گامه فحلی میش در ناحیه POA وجود نداشت (P>0.05). درصد نورون های GnRH با بیان GnIH در گامه لوتئال به طور معنی داری کمتر از گامه پرواستروس و استروس بود (P=0.008).نتیجه گیری: بیان نورون های GnIH در POA گوسفند در گامه لوتئال بیشتر از گامه فولیکولی است، در حالی که تفاوتی در بیان نورون های GnRH در این ناحیه هیپوتالاموس مشاهده نشد. این نشانگر اثر مستقیم نورون های GnIH در POA بر نورون های GnRH و کنترل غیرمستقیم ترشح LH است.

هدف: بررسی اثر اسید رتینوئیک در دوران بارداری بر اسپرماتوژنز و استروییدوژنز در زاده های موش صحرایی نر.مواد و روش ها: تعداد 50 راس موش صحرایی ماده نژاد Wistar باردار به صورت تصادفی به 5 گروه کنترل، شم، آزمون 1، آزمون 2 و آزمون 3 تقسیم شدند. گروه های آزمون در روزهای 8.5، 10.5، 12.5 و 14.5 بارداری به ترتیب mg/kg10 (آزمون 1)، mg/kg20 (آزمون 2) و mg/kg30(آزمون 3) اسیدرتینوییک درون صفاقی دریافت نمودند. سپس به حیوانات باردار اجازه استراحت و زایمان داده شد. در زمان بلوغ (10 هفتگی)، پس از خون گیری، اندام های تناسلی دو طرف شامل بیضه، اپیدیدیم و وازودفران برای بررسی های مورفومتریک خارج شد. بیضه ها پس از تهیه مقاطع میکروسکوپی، مورد بررسی های هیستولوژیک قرار گرفت. سرم خون حیوانات نیز برای سنجش سطح هورمون ها، به روش رادیوایمونواسی ارزیابی شد. محاسبات آماری با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و به دنبال آن آزمون تکمیلی Tukey انجام شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که دوز mg/kg 30 اسیدرتینوییک موجب کاهش معنی دار میزان هورمون های FSH، LH، قطر لوله های اسپرم ساز، تعداد اسپرماتوسیت، اسپرماتید و سلول های لایدیگ شد. همچنین اسیدرتینوییک در دوزهای به کار رفته موجب کاهش معنی دار وزن مجرای اپیدیدیم، دفران و تعداد اسپرم های اپیدیدیم شد.نتیجه گیری: مصرف اسیدرتینوییک در دوران بارداری روی اسپرماتوژنز و استروییدوژنز فرزندان دارای آثار تخریبی بوده و باعث کاهش آن می شود.