(علوم تشریح ایران) Anatomical sciences journal
سال:1390 | دوره:9 | شماره:35 |تعداد مقالات:8

هدف: نقص بافت اسکلتی که به دلیل جراحت یا بیماری هایی مثل تروما، سرطان یا جراحی رخ می دهد و همین طور آسیب های استخوانی که باعث جا به جایی مفاصل می شود، بخش مهمی از مشکلات مربوط به سلامت جامعه را تشکیل می دهد. از آن جا که مسیر Wnt از جمله اصلی ترین مسیر های تنظیم کننده در کنترل سلول های بنیادی چند توان است، فعال سازی Wnt می تواند موجب ایجاد پاسخ های مختلف سلولی شود.مواد و روش ها: در پژوهش حاضر اثر BIO به عنوان مهارکننده اختصاصی گلیکوژن سنتاز کیناز-3بتا (GSK-3β) و بنابراین فعال کننده مسیر اصلی Wnt، بر سلول های USSC در حال تمایز به استخوان در روزهای 4 و 7 و 14 و 21 با استفاده از روش های MTT، سنجش ماتریکس استخوانی و RT-PCR بررسی شد.یافته ها: نتایج بررسی بیان ژنی نشان داد که BIO تا 14 روز پس از کشت بیان ژنهای اختصاصی تمایز استخوانی (Alkaline phosphatase, Runx2) را افزایش و پس از 21 آنها را کاهش می دهد. نتایج بررسی سنتز ماتریکس استخوانی نشان داد که BIO پس از 21 روز کشت باعث کاهش معنی دار سنتز ماتریکس استخوانی شده است. همچنین نتایج نشان داد که BIO توانایی زیستی USSC های در حال تمایز به سلولهای استخوانی را کاهش می دهد.نتیجه گیری: در مجموع نتایج حاضر نشان می دهد که BIO به عنوان مهار کننده GSK-3β و فعال کننده مسیرWnt ، بطور کلی باعث کاهش تمایز USSC ها به سلولهای استخوانی می شود.

هدف: بررسی اثر تابش لیزر کم توان هلیوم- نئون بر التیام تاندون آشیل قطع شده به روش جراحی در موش های صحرایی سالم و دیابتی شده به وسیله استرپتوزوتوسین به روش ارزیابی بیومکانیکیمواد و روش ها: 33، سر موش صحرایی نر بالغ استفاده شدند. موش ها به دو گروه سالم و دیابتی تقسیم شدند. موش های گروه دیابتی به وسیله تزریق استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. بعد از گذشت یکماه برش عرضی به تاندون آشیل اندام حرکتی عقبی سمت راست همه موش ها داده شد. سپس برای ازمایش تنسیومتری در گروه های سالم و دیابتی موش ها به سه زیر گروه مساوی شامل دو گروه تجربی برای دو دوز مختلف لیزر و یک گروه شاهد تقسیم شدند. دو زیر گروه تجربی موش های سالم تحت تابش لیزرهلیوم نیون با خروجی 7.2 میلی ولت به مدت 10 روز با دو دوز 2.9 ژول بر سانتی متر مربع و 11.5 ژول بر سانتی متر مربع و دو زیر گروه موش های دیابتی تجربی تحت تابش لیزر به مدت 10 روز با دو دوز 2.9 ژول بر سانتی متر مربع، 4.3 ژول بر سانتی متر مربع قرار گرفتند. سپس همه موش ها نمونه برداری شدند و قند خون و وزن آن ها ثبت شد. نمونه ها تحت آزمایش تنسیومتری کشش قرار گرفتند. داده ها به روش student t test تجزیه وتحلیل آماری شد.یافته ها: نه سر موش در جریان تحقیق از بین رفتند. استرس حداکثر (نیوتن بر میلی متر مربع) در گروه های تجربی سالم با دوز های 2.9 ژول بر سانتی متر مربع و 11.5 ژول بر سانتی متر مربع به ترتیب 1.1±4.7 و 5.2±6.1 بود و در گروه شاهد سالم برابر 1.6±2.4 بود و میزانvalue p  به ترتیب برابر با p=0.018، p=0.137 بود. استرس حداکثر (نیوتن بر میلی متر مربع) در گروه های تجربی دیابتی با دوز های 2.9 ژول بر سانتی متر مربع و 4.3 ژول بر سانتی متر مربع به ترتیب 0.5±2.7 و 0.8±2.1 بود و در گروه شاهد دیابتی برابر 0.9±1.3 بود و میزان p value به ترتیب برابر با p=0.019 و p=0.230 بود.نتیجه گیری: تابش لیزر کم توان هلیوم-نئون بر تاندون آشیل قطع شده به روش جراحی در موش های صحرایی تجربی سالم و دیابتی شده به وسیله استرپتوزوتوسین با دوز 2.9 ژول بر سانتی متر مربع باعث افزایش معنی دار استحکام و استرس حداکثر بافت ترمیمی شد که به وسیله آزمایش بیومکانیکی کشش مشخص شد.

هدف: بررسی بیان رسپتور استروژن a در نورون های هرمی ناحیه CA1 هیپوکامپ در موش صحرایی اورکتومی شده.مواد و روش ها: ابتدا موش های صحرایی ماده اورکتومی شدند. با دریافت تاموکسیفن و -b-17 استرادیول به طور همزمان یا با تاخیر 12 ساعت بعد، بررسی انجام شد. سپس بیان پروتئین رسپتور استروژن a، با میزان واکنش های حاصل از فعالیت های ایمونوراکتیویتی رسپتور استروژن در گروه های مختلف، ارزیابی شد.یافته ها: نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان می دهد که پروتئین KDa 55 رسپتور استروژن a تنها در سیتوپلاسم سلول های هرمی ناحیه CA1 بیان می شود. هم چنین بیان رسپتور استروژن a در گروه های تحت تاثیر تاموکسیفن، با همزمانی دریافت تاموکسیفن و استرادیول و بیان رسپتور استروژن a در گروه های تحت تاثیر آنتاگونیست استروژن، با تاخیر زمانی 12 ساعت بعد، افزایش را نشان می دهد. در گروه هایی که تزریق -b-17 استرادیول را به همراه حلال تاموکسیفن داشتند بیان پروتئین رسپتور استروژن، بیشترین واکنش را در داخل سلول نشان داد. کمترین واکنش در گروه های تزریق حلال ها بود. هم چنین در زمان تزریق با فاصله زمانی 12 ساعته، به دلیل طول عمر تاموکسیفن، با توجه به ورود تاموکسیفن به عنوان آنتاگونیست استروژن، تاثیرپذیری تزریق -b-17 استرادیول به قوت خود باقی می ماند.نتیجه گیری: پروتئین رسپتور استروژن a تنها در سیتوپلاسم سلول های هرمی ناحیه CA1 یافت می شود. هم چنین بیان رسپتور استروژن a در گروه های تحت تاثیر آنتاگونیست استروژن کاهش نشان می دهد که با دریافت تاموکسیفن و به فاصله 12 ساعت بعد، استرادیول، سبب این کاهش می باشد که ناشی از اهمیت نیمه عمر تاموکسیفن است.

هدف: ارزیابی و مقایسه تاثیرات تجویز موضعی ژل صبرزرد، کرم هورمون تیروئید و کرم سیلور سولفادیازین بر ترمیم زخم در موش های صحرایی نژاد ویستارمواد و روش ها: در یک آزمایش تجربی، از دوازده سر موش صحرایی نر نژاد ویستار و با وزن 300-250 گرم، برای ارزیابی و مقایسه 5 گروه ژل صبرزرد، کرم هورمون تیروئید، کرم سیلور سولفادیازین، ناقل کرم و کنترل استفاده شد. به منظور بررسی اثر هر یک از درمان ها یک آزمایش اندازه گیری طول استفاده شد. حیوانات در روز های 4، 7 و 14 مورد مطالعه قرار گرفتند. یافته ها به وسیله آزمون واریانس یک طرفه (ANOVA) و آزمون Tukey (با در نظرگیری سطح معنی داری p≤0.05) با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 مقایسه شد.یافته ها: میانگین درصد بهبودی در گروه های ژل صبرزرد و کرم هورمون تیروییدی، در روز های 7 و 14 به طور معنی داری بیشتر بود .(p≤0.05) اختلاف معنی داری در میانگین درصد بهبودی، در بین گروه های کرم سیلور سولفادیازین، ناقل کرم و کنترل مشاهده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد تجویز موضعی ژل صبرزرد و کرم هورمون تیرویید در درمان زخم های باز پوستی موثر باشد. این یافته ها پیشنهاد می کند که امکان دارد کرم سیلور سولفادیازین تاثیری در بهبود زخم های بازپوستی نداشته باشد.

مقدمه: اکستازی (متیلن دی آکسی متا آمفتامین) دارویی سنتتیک از مشتقات آمفتامین ها می باشد که توسط بعضی افراد مورد استفاده قرار می گیرد. این ماده منجر به تغییرات شیمیایی در نورون های سرتونژیک و دوپامنیرژیک در مغز میانی می شود.مواد و روش ها: در این مطالعه از 49 سر موش صحرایی نژاد Sprague-Dawley با وزن 250-200 گرم استفاده شد که در 7 گروه و هر گروه شامل 7 سر رت بود. گروه اول اکستازی، گروه دوم CGS (آگونیست رسپتورA2A ) و گروه سوم SCH (آنتاگونیست رسپتور A2A)، گروه چهارم حامل SCH وCGS ، گروه پنجم گروه حامل اکستازی، گروه ششم CGS و MDMA و گروه هفتم اکستازی و SCH را دریافت نمودند. تزریق در همه گروه ها به صورت درون صفاقی(ip:Intraperitoneal)  روزانه و به مدت 7 روز انجام شد. در تعدادی از رت ها بعد از پرفیوژن، نمونه های هیپوکامپ خارج شد و برای بررسی آپوپتوز با کیت تانل رنگ آمیزی و توسط میکروسکوپ نوری مطالعه شد. در تعداد دیگری از رت ها بافت هیپوکامپ را به صورت تازه خارج کرده و با استفاده از وسترن بلاتینگ بیان پروتئین های BCL-2 و BAX بررسی شد.یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که مصرف MDMA همراه با CGS میزان بیان BAX را کاهش داد و مانع از بروز آپوپتوز در سلول های هیپوکامپ می شود. مصرف MDMA با SCH میزان بیان BAX و تعداد سلول های آپوپتوتیک در هیپوکامپ را افزایش داد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که CGS با MDMA عوارض ناشی از مصرف MDMA را کاهش می دهد.

هدف: بررسی اثر فاکتور های رشد (Transforming growth factor) TGF-b و (basic Fibroblast growth factor) b-FGF بر قابلیت سلول های بنیادی استخراج شده از خون محیطی و مغز استخوان در ترمیم زخم موشمواد و روش ها: استخراج و کشت سلول های بنیادی از خون محیطی و مغز استخوان موش های سوری و افزودن فاکتور های رشد (TGF-b) و (b-FGF) به محیط کشت، علامت گذاری سلول ها با PKH26-GL و تزریق سلول ها به ورید دمی موش های مدل زخم پوست و بررسی مهاجرت به محل زخم توسط میکروسکوپ فلورسنت، ارزیابی رونویسی ژن کلاژن نوع 1 به روش.RT-PCR (Reverse trans-Polymerase Chain Reaction) یافته ها: یافته ها نشان می دهد با استفاده از فاکتور های رشد ذکر شده مهاجرت سلول های بنیادی به محل زخم افزایش می یابد همچنین در محل زخم رونویسی ژن کلاژن نوع 1 در سلول های بنیادی استخراج شده از خون محیطی و مغز استخوان موش های سوری افزایش می یابد.نتیجه گیری: فاکتور های رشد بر قابلیت سلول های بنیادی استخراج شده از خون محیطی و مغز استخوان در ترمیم زخم موش اثر مثبتی دارند.

امروزه تحقیقات در زمینه مهندسی بافت در سطح وسیعی رو به گسترش است به طوری که مهندسی بافت توانایی بالقوه برای ساخت عضو و بافت را به صورت de novo دارد. به منظور بهتر شدن کارایی کشت سلول و بافت در مهندسی بافت، نیاز به خلق شرایط سه بعدی بدن (in vivo) در حالت خارج بدن (ex vivo) است. برای نیل به این هدف، سلول های بافت مورد نظر روی داربست ها کشت داده می شوند. داربست ها ساختارهایی مبتنی بر مواد موجود در ماتریکس خارج سلولی است که تیمارهای مختلفی روی آن ها انجام شده است. در ابتدا این مواد تنها برای انتقال دارو و هورمون به بدن به کار می رفت ولی تحقیقات بعدی نشان داد که این مواد توانایی حفظ، نگهداری و حتی انتقال سلول ها به بدن را دارد. روند پیشرفت در زمینه استفاده از داربست ها در پیوند عضو به سرعت رو به افزایش است و برای بهبود آن از مواد و ساختارهایی شبیه به بافت هدف استفاده می کنند. برای تکثیر سلول ها روی داربست ها تحقیقات همچنان ادامه دارد تا بدین وسیله کارایی کشت سه بعدی افزایش یابد. برای این منظور نیاز به شبیه سازی محیط داخل بدن است که از کشت هم زمان سلول های هدف و سلول های استرومایی استفاده شده است. در نوشته حاضر اطلاعات موجود در ارتباط با جنبه های مختلف داربست ها شامل تاریخچه، جنس و انواع آن ها، روش های ساخت داربست ها و کاربردهای آن ها در پزشکی و مهندسی بافت مرور شده است.

هدف: ارزیابی دیدگاه دوره های مختلف دانشجویان پزشکی رفسنجان در مورد یک روش ترکیبی در ارایه دروس آناتومی و مقایسه آن با روش مرسوممواد و روش ها: در این مطالعه دروس عملی آناتومی به دو روش متفاوت ارایه شد. در روش اول از همان شیوه سنتی استفاده شد. در این روش عناصر مورد نظر روی جسد، مولاژ یا استخوان نشان داده می شد. در روش دوم زمان کل تعیین شده برای هر جلسه به چند قسمت تقسیم شده و دانشجو وظیفه داشته که عناصر را به شکل همزمان روی جسد، مولاژ و استخوان خود پیدا نموده و در همان جلسه فیلم های آموزشی مربوط را مشاهده و گزارش نمایند و در طول ترم مسوولیت ساخت یک مولاژ را بر عهده گیرند. در نهایت دانشجویان به دو روش فوق نمره دهند.یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمرات دانشجویان سال اول برای روش ترکیبی 3.1±14.19 و برای روش مرسوم 2.8±17.28 بود که اختلاف معنی داری داشت .(p≤0.001) برای دانشجویان سال دوم اختلاف معنی داری برای نمرات داده شده وجود نداشت. اما مجددا برای دانشجویان سال سوم به پایین اختلاف معنی داری به نفع روش ترکیبی در نتایج دیده شد. میانگین نمرات دانشجویان سال پنجم برای روش مرسوم به شکل معنی داری کاهش یافت(p≤0.01) . اختلاف معنی دار مشابهی برای نتایج استخراج شده از دانشجویان سال چهارم و پنجم به دست آمد، اما اختلافات مذبور شدت کمتری داشت.(p≤0.05) نتیجه گیری: نتایج مطالعه ما نشان داد که روش ترکیبی اگر چه وقت بیشتری از دانشجو را خواهد گرفت ولی تاثیر بیشتری در یادگیری آن ها داشته است و به خصوص دانشجویان سال های بالاتر نظر مثبت تری به این روش دارند.