مجله تحقیقات علوم پزشکی زاهدان (طبیب شرق)
سال:1388 | دوره:11 | شماره:4 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: استئوآرتریت زانو یکی از شایع ترین و محدودکننده ترین بیماری های بشر می باشد. از حرکات کمکی غیر فعال ریتمیک موبیلیزاسیون در درمان این بیماری می توان استفاده کرد. در این مطالعه تاثیر موبیلیزاسیون درجه یک در کاهش درد آرتروز زانو بررسی شده است.مواد و روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی یکسو کور با روش نمونه گیری تصادفی می باشد. 30 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه فیزیوتراپی مس سرچشمه در سال 1386 با تشخیص استئوآرتریت به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند. گروه اول تحت موبیلیزاسیون + تمرین درمانی، گروه دوم: تمرین درمانی و گروه سوم: موبیلیزاسیون قرار گرفتند. به علاوه، اولتراسوند با شدت کمتر از 0.2 W/Cm2 به عنوان فریب دهنده (Placebo) برای همه گروه ها استفاده شد. مدت درمان، 10 جلسه طی 3 هفته بود. ابزار ارزیابی درد در این مطالعه، پرسشنامه WOMAC (نوع لیکرت) بوده و ارزیابی قبل و بعد از درمان و یک هفته بعد از اتمام دوره درمان انجام شد. از آزمون هایFriedman ، Kruskal-Wallis و Wilcoxon جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد و سطح معنی داری 0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: مقایسه درد قبل و بعد از درمان در گروه های 1  (P=0.010)و 3 (P=0.040) تغییرات معنی داری را نشان داد اما این تغییرات در گروه 2 معنی دار نبود (P=0.135). تفاوت درد در جلسه پیگیری نسبت به قبل از درمان تنها در گروه 1 معنی دار بود .(P=0.007) تغییرات درد بعد و قبل از درمان (P=0.504) و در جلسه پیگیری نسبت به قبل از درمان بین سه گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (P=0.18).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که موبیلیزاسیون درجه 1 درد استئوآرتریت زانو را کاهش می دهد. در صورتی که از تمرین درمانی در کنار موبیلیزاسیون استفاده نماییم تاثیر درمان حداقل برای مدت یک هفته ادامه خواهد یافت.

زمینه و هدف: مواجهه با مخلوط حلال های آلی و همچنین سر و صدا در کارگران بسیاری از صنایع رخ می دهد. برخی مطالعات این فرضیه را مطرح نموده اند که مواجهه همزمان با مخلوط حلال های آلی و سر و صدای موجود در محیط کار می تواند سبب ایجاد افت شنوایی شدیدتر از مواجهه با هر یک از موارد مذکور به تنهایی گردد. این مطالعه به بررسی فرضیه فوق می پردازد.مواد و روش کار: این مطالعه توصیفی - تحلیلی در سال 1387 بر روی 441 کارگر شاغل در یکی از کارخانه های خودروسازی تهران انجام گرفته است. کارگران به سه گروه: کارگران سالن مونتاژ که فقط با سر و صدا مواجهه داشتند، گروه کارگران سالن رنگ جدید که علاوه بر سر و صدا با مخلوط حلال های آلی در سطوح مجاز مواجهه داشتند و گروه کارگران سالن رنگ قدیم که علاوه بر سر و صدا با مخلوط حلال های آلی در سطوح بالاتر از حد مجاز مواجهه داشتند، تقسیم شدند. سه گروه فوق از نظر شیوع افت شنوایی بر اساس مدل 1 (میانگین آستانه شنوایی در فرکانس های 0.5، 1 و 2 کیلوهرتز بیشتر از 25 دسی بل) و مدل  2(میانگین آستانه شنوایی در فرکانس های 3، 4، 6 و 8 کیلوهرتز بیشتر از 25 دسی بل) با یکدیگر مقایسه شدند.یافته ها: میزان افت شنوایی بر اساس مدل 2 در کارگرانی که علاوه بر سر و صدا با مخلوط حلال های آلی در سطوح بالاتر از حد مجاز مواجهه داشتند نسبت به کارگرانی که تنها با سر و صدا مواجهه داشتند به طور معنی داری بالاتر بود (P<0.05) و حتی پس از تعدیل عوامل مخدوش کننده با استفاده از آنالیز آماری رگرسیون لوجستیک این اختلاف معنی دار همچنان باقی ماند (OR=4.12 و P<0.001).نتیجه گیری: توصیه می شود در کارگرانی که به طور هم زمان با مخلوط حلال های آلی و سر و صدا مواجهه دارند توجه ویژه به اجرای صحیح و دقیق تر برنامه حفاظت شنوایی از جمله انجام معاینات ادیومتریک با فواصل کوتاه تر و یا استفاده از گوشی های حفاظتی با قدرت بیشتر مدنظر قرار گیرد.

زمینه و هدف: فاکتور 13 انعقادی پیش آنزیمی است که در سیستم انعقادی لخته فیبرین را مستحکم می کند. در فقدان این آنزیم لخته فیبرینی تشکیل شده در اسیداستیک یا اوره 5 مولار از هم گسسته می شود. این فاکتور شامل دو زنجیره B با نقش ناقلی و دو زنجیره کاتالیتیکی A می باشد که ژن زیر واحد A روی کروموزوم شش قرارگرفته است. کمبود فاکتور 13 جزء بیماری های کمیاب بوده و در حدود یک در دو میلیون نفر جمعیت رخ می دهد. این تحقیق با هدف شناسایی جهش در ژن زیر واحد A و روش غربالگری مناسب ناقلین انجام گرفت.مواد و روش کار: این مطالعه پس از تکمیل فرم رضایت نامه انجمن هموفیلی ایران و رسم شجره نامه 10 بیمار مبتلا به کمبود فاکتور 13-A و خانواده در دسترس آنها بدون در نظر گرفتن سن و جنس در سال 1385 در بیمارستان علی اصغر زاهدان انجام شد. ابتدا نمونه خون تهیه و DNA با روش هضم لکوسیت ها به کمک آب مقطر، پروتئیناز K و اتانل استخراج و اگزون های ژن زنجیره A با پرایمرهای اختصاصی تکثیر گردید. سپس هر محصولی که دارای هترودوبلکس با روش CSGE بود برای تعیین توالی مستقیم انتخاب و تعیین سکانس شد. هر جهش با استفاده از نرم افزار ژن رانر برای یافتن آنزیم مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه تمام ده بیمار دارای موتاسیون مشترک جایگزینی C به جای T و در نتیجه تغییر رمز تریپتوفان به آرژینین در اگزون 4 به صورت هموزیگوت بودند.نتیجه گیری: جهش یافت شده در این مطالعه در بخش مرکزی یا کاتالیتیک آنزیم قرار داشت و به نظر می رسد با تغییر در بار الکتریکی و تمایل آنزیم به سوبسترا موجب کاهش فعالیت آنزیم می شود.

مواد و روش کار: این مطالعه یک پژوهش کاربردی است که به صورت تجربی و در مقیاس آزمایشگاهی در آزمایشگاه شیمی محیط دانشگاه علوم پزشکی بقیه اله (عج) انجام گرفت. پوسته تخم مرغ به عنوان جاذب مورد نظر در شرایط آ زمایشگاه(20-25 oC)  آماده سازی شد. جاذب با استفاده از آسیاب برقی خرد و با الک های استانداردASTM  دانه بندی گردید. اندازه موثر (D10) وD6  به ترتیب 3 و 5.1 میلی متر و ضریب یکنواختی (UC) جاذب مورد استفاده 1.7 بود. مطالعه بر روی فاضلاب سنتتیک حاوی غلظت های رنگ 25 و 50 میلی گرم در لیتر انجام گرفت.یافته ها: میزان جذب رنگ راکتیو قرمز 123 بر روی پوسته تخم مرغ تابعی از جرم جاذب مورد استفاده بود و با افزایش جرم جاذب از 1 گرم به 5 گرم در 100 میلی لیتر راندمان جذب رنگ از 48 به 80.7 درصد افزایش یافت. بیشترین میزان جذب رنگ در 60 دقیقه اول اتفاق افتاد. بررسی تاثیر درجه حرارت نشان داد که با افزایش دما تا 45oC میزان جذب رنگ افزایش می یابد. تغییرات pH محیط از محدوده اسیدی به قلیایی (8-5) باعث افزایش راندمان جذب رنگ از 30 به 48 درصد شد. ایزوترم جذب رنگ مطالعه شده منطبق بر ایزوترم لانگمیر (R2=0.90) و حداکثر ظرفیت جاذب 1.26 mg/g بود.نتیجه گیری: با توجه به pH قلیایی و دمای بالای اغلب فاضلابهای نساجی و رنگرزی و کارآیی مطلوب پوسته تخم مرغ به عنوان جاذب در pH قلیایی و محدوده دمایی 45oC می توان نتیجه گیری کرد که این جاذب طبیعی می تواند در تصفیه چنین فاضلاب هایی کاربرد داشته باشد.

زمینه و هدف: عوارض قلبی ناشی از اضافه بار آهن شایع ترین علت مرگ و میر در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور است. مطالعه حاضر کارایی روش درمان ترکیبی دسفرال - دفریپرون را در بهبود عملکرد قلبی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور مورد بررسی قرار می دهد.مواد و روش کار: این مطالعه نیمه تجربی آینده نگر بر روی مبتلایان به بتاتالاسمی ماژور بالای 8 سال مراجعه کننده به بیمارستان علی اصغر (ع) زاهدان طی سال 1383-1384 که در اکوکاردیوگرافی داپلر روتین سالیانه اندکس های دیاستولیک قلبی کمتر از حد نرمال داشتند و علایم بالینی واضحی نداشتند، انجام شد. پس از آزمایشات اولیه، اکوکاردیوگرافی به سه روش دو بعدی،M-mode  و داپلر جهت اندازه گیری اندکس های عملکرد دیاستولیک قلب چپ و راست انجام شد. بیماران به مدت یکسال تحت درمان ترکیبی دسفرال (دو شب در هفته به میزان30-40 mg/kg/day ) و دفریپرون (75 mg/kg/day سه بار در روز) قرار گرفتند. در پایان طرح مجددا اندکس های قلبی اندازه گیری شد. آنالیز داده ها با استفاده از آزمون t و نرم افزار SPSS انجام شد و P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: از 38 بیمار که تحت درمان ترکیبی (دسفرال - دفروپیرون) قرار گرفتند 19 دختر با میانگین سنی 3.1±16.9 سال و 19 پسر با میانگین سنی 2.6±17.3 سال بودند. از اندکس های دیاستولیک قلب راست نسبت PEP/ET به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بود  (P>0.05)ولی در سایر اندکس ها اختلاف معنی داری بین قبل و بعد از درمان وجود نداشت (P>0.05). اندکس های دیاستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان کاهش یافته بودند.(P>0.05)  ولی در peak-A-Velocity بطن چپ اختلاف معنی داری قبل و بعد از درمان وجود نداشت (P>0.05). اندکس های سیستولیک قلب چپ به صورت معنی داری بعد از درمان افزایش یافته بودند (P<0.05). همچنین MPI و LVMI نیز بعد از درمان ترکیبی کاهش معنی داری را از نظر آماری نشان دادند (P<0.05).نتیجه گیری: طبق یافته های این مطالعه پس از یکسال درمان ترکیبی با دسفرال - دفریپرون در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور پیشرفت قابل ملاحظه ای در بهبود عملکرد سیستولیک و دیاستولیک قلب چپ و عملکرد دیاستولیک قلب راست مشاهده می شود.

زمینه و هدف: در مورد نحوه تغذیه پس از عمل سزارین بین پزشکان مختلف و مراکز درمانی متفاوت اختلاف نظر وجود دارد. دامنه این تفاوت از شروع زود هنگام مایعات یا مواد غذایی تا شروع دیر هنگام آنها (حتی تا 24 ساعت یا بیشتر پس از عمل) متفاوت است. این مطالعه با هدف ارزیابی و مقایسه پیامدها، مدت بستری در بیمارستان و میزان رضایت مندی بیماران در پی تغذیه زودهنگام (2 ساعت) و دیر هنگام ( 8 ساعت) پس از عمل جراحی سزارین بی عارضه تحت بی حسی نخاعی انجام شد.مواد و روش کار: این کارآزمایی شاهددار تصادفی روی 112 بیمار کاندید سزارین تحت بی حسی نخاعی در سال 1387 تا 1388 در زاهدان انجام شد. شرکت کنندگان در این مطالعه به صورت تصادفی به دو گروه شروع زودهنگام تغذیه (2 ساعت پس از عمل) و شروع دیر هنگام تغذیه (8 ساعت پس از عمل) تقسیم شدند. بیماران این دو گروه با استفاده ازآزمون های آماری t و مجذور کای از حیث پیامدها، عوارض احتمالی، مدت بستری در بیمارستان و میزان رضایت مندی مورد مقایسه قرار گرفتند. P<0.05 معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که دو گروه، از نظر مشخصات دموگرافیک و متغیرهای زمینه ای قبل و حین عمل تفاوتی با هم نداشتند. همچنین مشخص شد که دو گروه از نظر میزان تهوع و استفراغ پس از شروع مایعات و جامدات، ایلئوس و دیگر عوارض پس از عمل و مدت زمان بستری تفاوتی با هم نداشتند ولی از نظر زمان شروع دفع گاز (P=0.03) و میزان رضایت پس از عمل (P<0.0001) با یکدیگر تفاوت داشتند. میانگین زمان آغاز حرکت پس از عمل هم گرچه در دو گروه تفاوت آماری معنی داری با هم نداشت  (P=0.29)ولی از نظر بالینی در گروه با تغذیه زودهنگام کمتر بود.نتیجه گیری: شروع زود هنگام (2 ساعت) تغذیه در سزارین های بدون عارضه تحت بی حسی نخاعی، بدون افزایش عوارض گوارشی و غیر گوارشی پس از عمل سبب افزایش میزان رضایت مندی پس از عمل می شود.

زمینه و هدف: با توجه به احتمال بروز عفونت های خطرناک در افراد دچار ضعف سیستم دفاعی آلودگی میکروبی خطوط آب یونیت های دندانپزشکی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه بررسی میزان آلودگی باکتریایی آب یونیت های دانشکده دندانپزشکی زاهدان بود.مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی که در سال 1387 در دانشکده دندانپزشکی زاهدان انجام شد، 400 نمونه آب از 4 قسمت هر یونیت شامل پوارآب وهوا، مجرای سر توربین (قبل و بعد از فلاشینگ)، لیوان پرکن و یک نمونه آب از منبع آب شهری ورودی به یونیت ها گرفته شد. نمونه گیری در روز شنبه (اولین روز کاری هفته) و چهارشنبه (آخرین روز کاری هفته)، قبل از شروع و بعد از اتمام کار صورت گرفت. نمونه های گرفته شده داخل ظروف در بسته استریل به آزمایشگاه میکروبیولوژی منتقل شد. تمام نمونه ها در محیط بلاد آگار و مک کانکی آگار به مدت 72 ساعت در دمای 37oC انکوبه شدند، سپس کلنی های رشد یافته شمارش گردید. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS 15  و آزمون آماری ANOVA و آزمون t مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند و P<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: میانگین کل شمارش باکتریایی 6914 cfu/ml بود. میانگین شمارش باکتریایی روز شنبه(8859 cfu/ml)  بیشتر از روز چهارشنبه(P=0.176) (4969 cfu/ml)  و همچنین میانگین شمارش باکتریایی بعد از اتمام کار(8673 cfu/ml)  بیشتر از قبل از شروع کار(5155 cfu/ml)  بود(P=0.221) . بخش پروتز بیشترین (13439 cfu/ml) و بخش پریودانتیکس کمترین(3012 cfu/ml)  میانگین شمارش باکتریایی را داشتند (P=0.09).نتیحه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که میزان آلودگی آب یونیت های دندانپزشکی بالاست و دندانپزشکان باید همواره به حضور تعداد قابل توجهی میکروارگانیسم در منابع آب یونیت ها توجه داشته باشند و برای کم کردن ریسک عفونت کارکنان و بیماران تلاش کنند.

زمینه و هدف: توری های فانوس در اغلب موارد حاوی سطوح پایینی از ماده رادیواکتیو توریم هستند. اگرچه این توری ها در حالت عادی چندان خطرناک نیستند اما ورود توریم به بدن می تواند خطر ساز باشد. این مطالعه با هدف ارزیابی اثر مواجهه کوتاه مدت با پودر توری های فانوس بر روی سطح سرمی کورتیزول و شمارش سلول های خونی انجام شد.مواد و روش کار: این مطالعه تجربی طی سال های 1386 و 1387 در دانشکده پزشکی رفسنجان انجام شد. 28 سر موش صحرایی نر نژاد Albino N Mary (محدوده وزنی 200 تا 250 گرم) به صورت تصادفی به 2 گروه مساوی تقسیم شدند. حیوانات گروه اول به مدت 24 ساعت در مجاورت 600 میلی گرم از پودرتوری فانوس با اکتیویته 800 بکرل قرار گرفتند و علاوه بر دریافت پرتو به صورت خارجی رادون 220 آزاد شده از توری ها را استنشاق نمودند. حیوانات گروه دوم در مدت زمانی مشابه در مجاورت دارونمای حیوانی قرار گرفتند. یافته ها با استفاده از آزمون آماریt-test paired  تجزیه و تحلیل شدند و P<0.05 از نظر آماری معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: مواجهه کوتاه مدت موش های صحرایی با پودر توری های فانوس رادیواکتیو موجب کاهش معنی دار آماری در سطح سرمی کورتیزول گردید. در حالی که در حیوانات مواجهه داده شده با توری های فانوس غیر رادیواکتیو تفاوت معنی داری در سطح کورتیزول ایجاد نشد. همچنین در گروه آزمون کاهش معنی داری در شمارش کلی گلبول های سفید پس از مواجهه مشاهده گردید.نتیجه گیری: در این مطالعه علیرغم تغییر سطح سرمی کورتیزول، مواجهه با پودر توری رادیواکتیو نتوانست بروز اثرات تحریکی را در شمارش برخی سلول های خونی نشان دهد.

عفونت هپاتیت A فرم شایع هپاتیت در سنین کودکی است و از بیماری های اندمیک کشور ما محسوب می شود. ویروس هپاتیت A تنها به صورت هپاتیت حاد و با علایمی نظیر بی اشتهایی، استفراغ، تب، زردی، احساس ناراحتی شکم وتیرگی ادرار بروز می کند. تجمع مایع در فضای جنب و شکم از جمله عوارض نادر و خوش خیم هپاتیت A خصوصا در کودکان می باشد، در این مقاله یک مورد نادر تجمع مایع در فضای جنب در بیمار مبتلا به هپاتیت A معرفی شده است.بیمار کودک 28 ماهه ای بود که چهار روز قبل از مراجعه دچار علایم بی اشتهایی، استفراغ، تب، درد شکم، زردی و تیرگی رنگ ادرار شده و با تشخیص احتمالی هپاتیت ویروسی در بخش کودکان بیمارستان حضرت علی بن ابیطالب (ع) زاهدان بستری گردید. پس از بررسی های تکمیلی تشخیص هپاتیت A برای وی گذاشته شد. در رادیوگرافی قفسه سینه و سونوگرافی شکمی تجمع دو طرفه مایع در فضای جنب و آسیت مشاهده گردید. بیمار بدون درمان دارویی و صرفا با مایع درمانی وریدی بعد از یک هفته بهبود یافت و ترخیص گردید. ضمن پیگیری تجمع مایع در فضای جنب و آسیت به طور کامل برطرف شد. با توجه به نتایج به دست آمده باید تجمع مایع در فضای جنب را در هپاتیت A به ویژه در کودکان مدنظر داشت.