مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1394 | دوره:13 | شماره:3 (مسلسل 52) |تعداد مقالات:6

پیش زمینه: پارگی تاندون از آسیب های متداول می باشد. علی رغم درمان جراحی تاندون آسیب دیده، نتایج حاصل مطلوب نبوده و در بهترین حالت، تاندون ترمیم یافته، تقریبا نیمی از خواص مکانیکی را بعد از مدتی به دست می آورد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر ژل پلاکتی زنولوگوس بر روند ترمیم و مقایسه آن با ژل پلاکتی اتولوگوس در مدل حیوانی خرگوش بود. مواد و روش ها: 45 خرگوش بالغ در محدوده سنی 7 ماه تا 1 سال به 3 گروه اتولوگ، زنولوگ و شاهد تقسیم شدند. بعد از قطع تاندون خم کننده سطحی انگشتان و بخیه به روش مایر، 0.5 سی سی ژل پلاکتی اتولوگ یا زنولوگ - بسته به گروه مربوطه - در محل تزریق شد. در گروه شاهد هیچ ماده ای تزریق نشد. در روزهای 7، 14 و 21 پنج حیوان از هر گروه معدوم و تاندون آنها برداشته شد. سپس آزمایش بیومکانیک و هیستوپاتولوژیک بر روی آنها انجام گردید. نتایج حاصل از نظر آماری بررسی شدند. یافته ها: در فاکتورهای بیومکانیکی سه گروه، در روز 7 و 28 تفاوت آماری معنی دار مشاهده شد. این فاکتورها در گروه اتولوگ و زنولوگ بهتر از گروه شاهد و در گروه اتولوگ بهتر از گروه زنولوگ بود. از نظر فاکتورهای هیستوپاتولوژی اختلاف آماری معنی دار بین گروه های اتولوگ و شاهد و همچنین اتولوگ و زنولوگ در میزان بلوغ فیبروبلاست ها در هفته های مختلف مشاهده شد. نتیجه گیری: ژل پلاکتی زنولوگ روند مثبتی بر روند ترمیم دارد، اما اثر آن بهتر از ژل پلاکتی اتولوگ نمی باشد.

پیش زمینه: انحراف به خارج شست پا، شایع ترین دفورمیتی پا می باشد و با تغییر راستای انگشتان و تغییر در مرکز فشار کف پا و قدرت تعادل فرد همراه است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر کاربرد پدهای سیلیکونی بین انگشتی در وضعیت تعادلی و بیومکانیکی مبتلایان به این دفورمیتی بود. مواد و روش ها: مطالعه از نوع شبه تجربی بود و برروی 24 فرد مبتلا به انحراف به خارج شست پا در یک بیمارستان آموزشی تهران انجام شد. اطلاعات مربوط به نوسانات مرکز فشار کف پا، ازطریق صفحه نیروی BERTEC جمع آوری گردید. سنجش تعادل با دو آزمون TUG و FR انجام شد. نوسانات مرکز فشار در دو مرحله بدون استفاده از پد و با استفاده از پد به مدت 15 ثانیه بررسی گردید و متغیرهای جابه جایی مرکز فشاردر جهت جلویی پشتی، داخلی خارجی، طول مسیر طی شده مرکز فشار، سرعت جابه جایی مرکز فشار و سطح نوسان وضعیتی به دست آمد. داده ها با روش های آماری بررسی شدند یافته ها: استفاده از پد بین انگشتی در جابه جایی مرکز فشار در جهت جلویی پشتی، داخلی خارجی، سطح نوسان وضعیتی، سرعت جابه جایی مرکز فشار و طول مسیر مرکز فشار تاثیر نداشت (p≥0.05)، اما نتایج آزمون های تعادلی را بهبود بخشید (P<0.05).نتیجه گیری: استفاده از پد بین انگشتی باعث تغییر در جابه جایی مرکز فشار کف پا و مقادیر سرعت، سطح نوسان وضعیتی و طول مسیر جابه جایی مرکز فشار کف پا دچار انحراف به خارج شست پا نمی شود، اما در بهبود نتیجه آزمون های تعادلی موثر است.

پیش زمینه: در زمینه تاثیر وجود یا عدم وجود تاندون پالماریس لانگوس بر قدرت چنگش و نیشگون، بررسی هایی انجام شده و تاثیر وجود فلکسور سطحی پنجم دست بر قدرت چنگش نیز مورد توجه قرار گرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر وجود یا عدم وجود همزمان و همچنین حالت های مختلف کالبدشناسی پالماریس لانگوس و تاندون فلکسور پنجم بر قدرت چنگش و نیشگون بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، 523 داوطلب و به عبارت دیگر 1046 دست بررسی شد. هر دست، از نظر وجود یا عدم وجود تاندون های پالماریس لانگوس و فلکسور سطحی پنجم و احتمال وابستگی تاندون های فلکسور سطحی چهارم و پنجم معاینه گردید. سپس قدرت چنگش و نیشگون با دستگاه دینامومتر جامر اندازه گیری شدند. یافته ها: وجود یا عدم وجود پالماریس لانگوس برروی قدرت چنگش، و وجود یا عدم وجود فلکسور سطحی بر قدرت چنگش و نیشگون تاثیر نداشتند. تاثیر وجود تاندون پالماریس لانگوس بر قدرت نیشگون، از نظر آماری معنی دار بود (25.38 پوند در دست های دارای تاندون در مقابل 24.43 پوند در دست های بدون تاندون) (p=0.03). قدرت چنگش و نیشگون در مردان بیش از زنان (0.001>p)، و در سمت راست بیشتر از سمت چپ بود (0.13=p). نتیجه گیری: به نظر می رسد نداشتن تاندون پالماریس لانگوس احتمالا باعث کاهش قدرت نیشگون دست می شود، در حالی که داشتن یا نداشتن تاندون پالماریس بر قدرت چنگش و داشتن یا نداشتن فلکسور پنجم بر قدرت چنگش و نیشگون تاثیر ندارند.

پیش زمینه: تعویض مفصل زانو بک درمان استاندارد برای زانوهای مبتلا به ساییدگی است و اندازه گیری زاویه چرخش ناحیه دیستال فمور یکی از مهم ترین مباحث می باشد. در روش های متداول، این زاویه به صورت دوبعدی و با تصاویر سی تی اسکن اندازه گیری می شود که البته با خطا همراه است. هدف از این تحقیق، بررسی نحوه اندازه گیری این زاویه به صورت سه بعدی بود. مواد و روش ها: با استفاده از تصاویر سی تی اسکن، مدل سه بعدی فمور 40 بیمار با نرم افزارهای مهندسی استخراج گردید. با قرار دادن نشانه ها، زاویه چرخش ناحیه انتهایی، با استفاده از محورهای برآمدگی پشتی، آناتومیک بین اپی کوندیل ها، جراحی بین اپی کوندیل ها و خط وایت ساید در دو نمای عمود بر محور آناتومی و مکانیکی محاسبه شد. یافته ها: در حالت نمای مشاهده عمود بر محور مکانیکی، میانگین زاویه بین خط برآمدگی پشتی با خط وایت ساید، محور جراحی بین اپی کوندیل ها و محور آناتومیک بین اپی کوندیل ها به ترتیب برابر با 3.41، 1.31- و 5.53، و در حالت نمای مشاهده عمود بر محور آناتومی، به ترتیب 0.74-، 1.26- و 5.67 درجه بود. نمودار بلند آلتمن نشان داد، جز در محورهای بین اپی کوندیل ها و جراحی بین اپی کوندیل ها، رابطه ای بین سایر زوایا وجود ندارد. نتیجه گیری: محورهای برآمدگی پشتی، آناتومیک بین اپی کوندیل ها، جراحی بین اپی کوندیل ها، تحت تاثیر نمای اندازه گیری نمی باشند، اما اختلاف حدود 4 درجه نشان می دهد اندازه گیری هایی که بر مبنای محور خط وایت ساید انجام می گیرد، تحت تاثیر نحوه قرارگیری اندام می باشد. عدم ارتباط این خطوط نشان می دهد که باید محورهای دیگر و بیشتری برای بهبود عمل جراحی استفاده شود.

پیش زمینه:. «بوروز» (bruise) در ام آرآی استخوان یک تغییر سیگنال در مغز استخوان است و می تواند ناشی از ادم، خونریزی یا شکستگی ترابکول های استخوانی باشد. تحلیل دقیق محل «بوروز» می تواند الگوی آسیب را مشخص کند و بینش بهتری در مورد ضایعات ساختارهای داخلی همراه در زانو فراهم نماید. در این پژوهش، رابطه بین رخداد، محل و شدت درد با «بوروز» استخوان بررسی شد. مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر، 22 بیمار (20 مرد، 2 زن) با «بوروز» استخوان ایزوله به دنبال ترومای حاد زانو در یک مرکز درمانی بررسی شدند. برای نمره درد بیماران، از مقیاس بینایی درد (VAS) و برای محاسبه حجم «بوروز» در ام آرآی، از بردار سه بعدی A×B×C استفاده شد. با نرم افزار تحلیل تصاویر، شدت «بوروز» در مقطع کرونال بر حسب پیکسل تعیین شد و رابطه بین شدت درد و توزیع محل «بوروز» محاسبه گردید. یافته ها: بین سن و شدت درد بیماران، و همچنین بین محل «بوروز» و محل حداکثر شدت درد رابطه معنی داری وجود نداشت (p≥0.05). میانگین حجم «بوروز» در بیماران 8.77±8.12 سانتی متر مربع و میانگین شدت درد 1.78±4.63 بود و بین این دو متغیر ارتباط معنی داری وجود نداشت. میانگین شدت «بوروز»، 176.4±42.47 پیکسل و میانگین شدت درد 1.78±4.63 بود، یعنی با افزایش شدت «بوروز» استخوان، شدت درد نیز افزایش یافت. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان دادند شدت ادم حاد استخوانی، موثرترین عامل در افزایش شدت درد می باشد.