مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1383 | دوره:3 | شماره:2 (مسلسل 10) |تعداد مقالات:9

هدف از جمع آوری آخرین اطلاعات و به اصطلاح روزآمد کردن گزارش ها، خلاصه کردن مطالب عنوان شده در مجلات مهم و اطلاع رسانی به همکاران می باشد. آنچه را که در این مقاله ملاحظه می نمایید از مجلات آرتروپلاستی و جراحی مفصل استخوان آمریکا، و کنگره های عمده سال 2004 استخراج شده است تا با تاکید بر نکات ظریف و دقیق از آخرین دست آوردهای پژوهش گران بتوانیم آنان را در پزشکی روزانه بکار بگیریم و همچنین در اختیار بیماران مان قرار دهیم، با دانش بر آن که این عمل جراحی به اندازه بای پس عروق قلب در ارتقای کیفیت زندگی بیماران موثر است.

پیش زمینه: انواع مختلفی از شکستگی های استابولوم وجود دارد که شکل آنها به مقدار انرژی وارد شده از طرف سر فمور به استابولوم و وضعیت اندام تحتانی در موقع وارد شدن نیرو بستگی دارد. شکستگی لب خلفی استابولوم که شایع ترین نوع شکستگی استابولوم است به سه زیر گروه تقسیم می شود: ساده، چند قطعه ای و فرورفتگی حاشیه ای (مارژینال ایمپکشن). نتایج فانکشنال جا اندازی باز شکستگی استابولوم با دقت ریداکشن ارتباط مستقیم دارد. این پژوهش تجربه شخصی درمان شکستگی های لبه خلفی به خصوص با توجه به فرورفتگی حاشیه ای می باشد.مواد و روش ها: سی و یک بیمار (2 زن و 29 مرد) با شکستگی لب خلفی استابولوم بین سال های 1379 تا 1383 عمل جراحی باز شدند. میانگین سن بیماران 32 سال (68-22) بود. بیماران با میانگین زمان پیگیری 22 ماه تحت بررسی بالینی و پرتونگاری قرار گرفتند. علاوه بر سن، جنس و ضایعات همراه، شیوع فرورفتگی حاشیه ای در این بیماران بررسی شد.یافته ها: از 31 بیمار که تحت عمل جراحی قرار گرفتند، 8 بیمار قطعه فرو رفته حاشیه ای، 7 بیمار شکستگی چند قطعه ای لب خلفی، 5 بیمار قطعه آزاد در مفصل هیپ و 5 بیمار آسیب همراه در غضروف سر فمور داشتند. بیست و شش درصد بیماران شکستگی لب خلفی استابولوم همراه با فرورفتگی حاشیه ای داشتند که در همگی جهت جااندازی از استئوتومی و گرافت استخوانی استفاده شد.نتیجه گیری: شیوع فرورفتگی حاشیه ای در شکستگی های لب خلفی بالا می باشد و نیاز است که در موقع عمل جراحی و جا اندازی باز به ریداکشن آناتومیک قطعات، دقت و توجه بیشتری مبذول شود.

پیش زمینه: شکستگی های استابولوم از جمله شکستگی های با انرژی بالاست که در صورت درمان مناسب، ناتوانی مختصری برای بیمار ایجاد می کند و در صورت عدم برخورد صحیح با این شکستگی، ناتوانی قابل توجهی گریبان گیر بیمار خواهد شد که به طور عمده ناشی از تغییرات دژنراتیو در مفصل ران بوده و می تواند در نهایت به تعویض کامل این مفصل بیانجامد. این مطالعه به منظور تعیین نتایج کوتاه مدت عمل جراحی این شکستگی انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه به صورت توصیفی از تیر 81 لغایت مهر 83 بر روی بیماران با شکستگی استابولوم انجام شد. اطلاعات بیماران با استفاده از پرسشنامه ها جمع آوری شد و از نظر شکستگی، عمل جراحی، عوارض، نتایج و پیگیری تحت بررسی قرار گرفتند. اطلاعات اولیه برای 59 بیمار (50 مرد و 9 زن( با میانگین سنی 34±7.4 و اطلاعات مربوط به عمل جراحی و نتایج آن برای 36 بیمار که تحت عمل جراحی قرار گرفته و پیگیری شدند، بدست آمد.یافته ها: شایع ترین مکانیسم آسیب، تصادف بیمار با ماشین؛ شایع ترین نوع آسیب، شکستگی دیواره خلفی استابولوم؛ و شایع ترین آسیب همراه در اندام فوقانی، همراه در اندام فوقانی، شکستگی متافیز دیستال رادیوس و در اندام تحتانی، در رفتگی خلفی مفصل هیپ همان طرف بود. آسیب عصب سیاتیک ناشی از ترومای اولیه 6 مورد (%11) و آسیب عصب پرونئال ناشی از عمل جراحی 2 مورد (%5.6) بود. عفونت زخم در رویکرد خلفی نسبت به رویکرد ایلیواینگوینال شایع تر، و جرم غالب انتروباکتر و E Coli بود. استخوان سازی نابه جا در 7 مورد (%19.4) ایجاد شد ولی باعث محدودیت حرکت مفصل ران نگردند. عملکرد مفصل ران در این افراد در دو زمان تقریبی 6 و 10 ماه پس از عمل با معیار WOMAC محاسبه شد. بیشترین معیار محاسبه شده مربوط به شکستگی دیواره خلفی، و کمترین در انواع T، شکستگی ستون خلفی همراه دیواره خلفی و شکستگی عرضی همراه دیواره خلفی دیده شد. معیار WOMAC در ماه دهم نسبت به ماه ششم در شکستگی دیواره خلفی بیشترین افزایش را داشت.نتیجه گیری: نتایج بالینی و عملکرد مفصل ران نشان می دهد که این افراد خصوصا آنهایی که شکستگی دیواره خلفی دارند، در کوتاه مدت از عمل جراحی بهره خواهند برد. برای بررسی عملکرد ران این بیماران و جهت قضاوت دقیق تر، لازم است میزان جااندازی در مقاطع زمانی طولانی تر و با بررسی دقیق تر پرتو نگاری، ارزیابی شود.

پیش زمینه: جوش نخوردگی های ساق پا بیشترین میزان جوش نخوردگی های مراجعه کنندگان را تشکیل می دهند و روش های درمانی مختلفی وجود دارد. روش الیزاروف که در سال های اخیر به طور وسیع به کار رفته است، امکان اصلاح همزمان دفورمیتی، نقص استخوان و عفونت را فراهم می آورد. در این مطالعه، نتایج و عوارض درمان جوش نخوردگی های ساق پا با این روش گزارش شده است.مواد و روش ها: مطالعه از نوع توصیفی آینده نگر انجام شد. 28 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان های امام خمینی و رازی اهواز به علت جوش نخوردگی ساق پا بر اساس طبقه بندی «پالی» دسته بندی و روش درمانی مناسب برای هر نوع انتخاب شد. بیماران از نظر جوش خوردگی و عوارضی نظیر آسیب عصبی- عروقی، بدجوش خوردگی، خشکی مفاصل و عفونت، بررسی و پیگیری شدند. میانگین زمان پیگیری یک سال (7-21) ماه بود. بررسی های بالینی و پرتونگاری ماهانه انجام شد. همه بیماران مرد و میانگین سنی آنها 32 سال بود. 26 بیمار در پیگیری ها شرکت و وارد مطالعه شدند و دو نفر به علت عدم مراجعه از مطالعه حذف گردیدند.یافته ها: متوسط زمان جوش خوردگی 4.6 ماه بود )بین 3 تا 10 ماه(، 6 نفر (%23) دچار عفونت محل وایر شدند که در 4 مورد سطحی و فقط با آنتی بیوتیک خوراکی درمان شدند و در یک مورد عفونت عمقی و نیاز به تعویض محل وایر داشت. هیچ گونه آسیب عصبی- عروقی ایجاد نشد. یک نفر دچار خشکی مفصل زانو و یک نفر دچار خشکی مفصل مچ پا شد که خشکی زانو با فیزیوتراپی بر طرف گردید. یک نفر نیز دچار بدجوش خوردگی شد که از نظر آناتومیک در حد قابل قبول بود.نتیجه گیری: با توجه به زمان جوش خوردگی قابل قبول و عوارض کم آن، استفاده از الیزاروف در درمان جوش نخوردگی های ساق پا به خصوص در موارد عفونی با نتایج بسیار خوبی همراه است. بنابراین توصیه می شود که در درمان جوش نخوردگی های مشکل از این روش استفاده شود.

پیش زمینه: جدا شدن لابروم )ضایعه بانکارت( شایع ترین دلیل دررفتگی های مکرر شانه می باشد و درمان آرتروسکوپی آن با روش های مختلف بخیه زدن بسیار متداول است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاه مدت عمل جراحی ترمیم ضایعه بانکارت با روش بخیه با «قلاب داخل استخوان» می باشد.مواد و روش ها: در یک بررسی مورد- گروهی، 40 بیمار مرد با روش ترمیم آرتروسکوپی ضایعه بانکارت با کمک «بخیه با قلاب داخل استخوان» ارزیابی شدند. میانگین سنی بیماران 26 سال (16-42) بود. بیماران در یک پیگیری 7 تا 23 ماه با استفاده از سه سیستم نمره گذاری شانه UCLA, Rowe و ASES ارزیابی شدند.یافته ها: کلیه بیماران سابقه بی ثباتی پس از ضربه در شانه داشتند. نتایج جراحی در کنترل دررفتگی رضایت بخش بود. در دو بیمار نتایج تست apprehension مثبت بود. در هیچ یک از بیماران بیش از چند درجه محدودیت حرکتی مشاهده نشد. با توجه به سیستم نمره گذاری «رو» و همکاران در 37 بیمار نتایج عالی و 3 بیمار نتایج خوب بدست آمد.نتیجه گیری: روش جراحی ترمیم آرتروسکوپی ضایعه بانکارت با کمک «بخیه با قلاب داخل استخوان» با نتایج خوب و قابل قبولی همراه است و قابل مقایسه با روش باز می باشد.

پیش زمینه: آسیب های مچ پا یکی از علل شایع مراجعه بیماران به اورژانس های ارتوپدی هستند، در حالی که بخش اندکی از بیماران (حدود (%15 دچار شکستگی های بالینی قابل توجه می باشند، با این حال تقریبا همیشه از این بیماران پرتونگاری تهیه می شود.مواد و روش ها: این تحقیق که از نوع پیمایشی آینده نگر است با هدف بررسی قوانین مچ پای اتاوا (OARs) در جمعیت ایرانی، بر روی 200 بیمار دچار آسیب های حاد مچ پا در یک دوره 3 ماهه انجام گرفت. سنجه های پیامد اصلی عبارت از حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی و نسبت درست نمایی آزمون ORAs بود.یافته ها: حساسیت OARs برای تشخیص 37 مورد شکستگی در ناحیه مچ پا 23) مورد در ناحیه مالئولار و 14 مورد در ناحیه میانی پا (معادل) %100 در هر دو ناحیه برابر (%100 و ویژگی این آزمون برای تشخیص شکستگی ها در موارد ارزیابی کلی، ارزیابی ناحیه مالئولار و ارزیابی ناحیه میانی پا به ترتیب برابر %40.50, %40.50 و %56.00 بود. با به کارگیری این قانون، مواد پرتونگاری به میزان تقریبی %33 کاهش یافت.نتیجه گیری: قوانین مچ پای اتاوا ابزاری دقیق و بسیار حساس برای تشخیص شکستگی های مچ پا محسوب می شوند. با به کارگیری این قوانین امکان کاهش قابل توجه موارد پرتونگاری و هزینه های آن، میزان مواجهه با اشعه و زمان صرف شده در بخش های اورژانس فراهم می گردد.

پیش زمینه: با توجه به شیوع شکستگی تیبیا و گزارش های متعددی که از اپیدمیولوژی آن وجود دارد، این تحقیق به منظور تعیین فراوانی و نحوه توزیع شکستگی های ساق پا در بزرگسالان مراجعه کننده به یکی از بیمارستان های دانشگاهی طی سال های 1375-82 انجام گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش به روش مقطعی انجام شد. کلیه بیماران بیشتر از 14 سال با شکستگی تیبیا که اطلاعات کامل آنها وجود داشت، و حداقل یک سال پیگیری داشتند، مورد مطالعه قرار گرفتند. مشخصات فردی، نوع، الگو، محل و علت ایجاد شکستگی، پرتونگاری، درمان و عوارض آن بررسی و ثبت گردید. سپس این بیماران به بیمارستان فراخوانده شدند، مجددا معاینه شده و نتایج با آماره های توصیفی و تحلیلی بیان گردید.یافته ها: در مجموع 2259 بیمار با شکستگی تیبیا بررسی شدند که از این تعداد 854 بیمار 768) مرد و 86 زن( واجد شرایط بودند. سن آنها 31±14 سال بود و بیشترین شکستگی های تیبیا در گروه سنی 20-30 دیده شد و تا سن 50 سالگی در مردان شایع تر بود. مهم ترین عامل شکستگی، تصادفات (61%) بود. چهل و شش درصد از شکستگی ساق به صورت باز و شایع ترین الگوی شکستگی، خردشدگی (31%) بود. در جمعیت مورد بررسی %12 شکستگی پروگزیمال تی بیا، %40 شکستگی میانه ساق، %38 شکستگی دیستال، و %10 شکستگی در نواحی مختلف دیده شد. %47 بیماران پس از درمان دچار عارضه شدند. فراوان ترین عوارض به ترتیب، درد در محل شکستگی و اندام مبتلا (18%)، جوش نخوردگی (17%)، و عفونت (13%) بود.نتیجه گیری: شایع ترین سن شکستگی تیبیا در جامعه مورد مطالعه ایران یک دهه بیشتر و افزایش شیوع آن در زنان، دو دهه جوان تر از کشورهای اروپایی و آمریکای شمالی است. دلیل ایجاد شکستگی ها علاوه بر ضربه با انرژی خیلی بالا، ضربه های متعدد و چند جهتی به اندام می باشند.