مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1394 | دوره:13 | شماره:2 (مسلسل 51) |تعداد مقالات:8

پیش زمینه: پارگی رباط متقاطع جلویی، شایع ترین ترومای زانو در حین فعالیت های ورزشی است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمان پارگی رباط متقاطع جلویی به روش مینی آرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، از بین مراجعین یک مرکز درمانی اهواز در طی دو سال، تعداد 57 بیمار (55 مرد، 2 زن) 20 تا 45 ساله مبتلا به پارگی رباط متقاطع جلویی که به روش مینی آرتروتومی با استفاده از گرافت تاندون کشککی درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج براساس معاینه بالینی و نمره معیار «لی شلم» با میانگین زمان پیگیری 11.7 (7-28) ماه بررسی شدند.یافته ها: تعداد 33 بیمار ضایعه در سمت راست و 24 نفر ضایعه سمت چپ داشتند. پس از عمل، %86 بیماران هیچ محدودیت حرکتی و %82 ناپایداری زانو نداشتند و %96 بیماران قادر به انجام فعالیت های قبلی بودند. تنها 4 درصد قادر به انجام فعالیت ورزشی در سطح قبلی فعالیت خود نبودند. میانگین نمره «لی شلم» 83.63 (69-93) بود.نتیجه گیری: بازسازی پارگی رباط متقاطع جلویی به روش مینی آرتروتومی و با استفاده از گرافت تاندون کشککی دارای نتایج قابل قبولی از نظر درمان بیماران می باشد.

پیش زمینه: قرارگیری پیوند رباط متقاطع در محل غلط در سمت فمور می تواند باعث پارگی پیوند شود. با کارگذاری پیوند از طریق پورتال آنترومدیال در محل آناتونیک، می توان کینماتیک زانو را به حال اولیه برگرداند. اپروچ آنترومدیال با هر دو روش استفاده از «هدف یاب» و «دستی» میسر است. در این مطالعه، دقت در محل کارگذاری پین راهنما در پورتال آنترومدیال، با دو روش مقایسه گردید.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، 22 بیمار در دو گروه 11 تایی، با استفاده از دو روش «هدف یاب» و «دستی» جراحی شدند. برای بررسی وضعیت قرارگیری پین راهنما، فلوروسکوپی انجام شد. مختصات عمودی و افقی محل پین راهنما مشخص و با مختصات نقطه آناتومیک استاندارد پین راهنما مقایسه گردید.یافته ها: در گروه استفاده از هدف یاب، مختصات محل پین راهنما از محور عمودی و افقی به ترتیب %41.33 و %33.49 و در مقایسه با نقطه آناتومیک در هر دو محور عمودی (P=0.03) و افقی (p=0.02) تفاوت معنی دار بود. در گروه «دستی»، این مختصات به ترتیب %35.33 و %33.07، تفاوت محور پهنا با محل آناتومیک معنی دار (P=0.04)، و در این گروه، ارتفاع به محل آناتومیک بسیار نزدیک بود. مجموع خطاهای موجود در محور عمودی در گروه استفاده از ابزار 13.82 و در گروه دست آزاد 7.4 درصد بود.نتیجه گیری: کارگذاری محل آناتومیک از طریق پورتال آنترومدیال با دو روش استفاده از «هدف یاب» و «دستی» امکان پذیر است، ولیکن در محور عمودی، خطا در روش استفاده از ابزار بیشتر است.

پیش زمینه: رباط متقاطع جلویی از اجزای اصلی در بیومکانیک پایداری مفصل زانو است. پارگی این رباط، احتمال آسیب منیسک ها و غضروف مفصلی را افزایش می دهد. در این مطالعه، نتایج درمان بازسازی رباط متقاطع جلویی و آسیب غضروفی و پارگی منیسک، در بیمارانی که با تاخیر بیش از 7 سال درمان شده بودند، بررسی گردید.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، 43 بیمار (39 مرد، 4 زن) با میانگین سنی 38 سال که با تاخیر بیش از 7 سال تحت بازسازی رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. نتایج مقیاس های نمره دهی IKDC،KOOS ، «لی شلم» «تنگر»، و یافته های آرتروسکوپی بیماران از نظر آسیب منیسک و غضروفی، قبل از عمل و در زمان پیگیری نهایی مقایسه شدند. میانگین زمان پیگیری 34 ماه بود.یافته ها: میانگین زمان بین آسیب اولیه تا درمان 121 ماه بود. در 39 بیمار (%90.7) آسیب غضروفی در قسمت های مختلف سطح مفصلی بود که در 20 مورد، آسیب درجه I و II و 19 مورد درجه III و IV بود. آسیب رباط در 35 بیمار (%81.4) با آسیب منیسک همراه بود. تنها در 2 مورد (%4.6) آسیب رباط بدون آسیب منیسک یا غضروف بود. بهبودی معنی داری در نمرات تمامی مقیاس ها پس از جراحی مشاهده گردید (P<0.001).نتیجه گیری: علی رغم اینکه تاخیر در بازسازی رباط متقاطع جلویی، منجر به عوارضی از قبیل آسیب منیسک و غضروفی می گردد، لیکن بازسازی این رباط حتی با تاخیر چند ساله می تواند کیفیت زندگی و سطح فعالیتی بیماران را بهبود بخشد.

پیش زمینه: استئوتومی بالای تیبیا یک روش معمول برای درمان ناهم راستایی محوری اندام تحتانی (بدشکلی های واروس-والگوس) است. موفقیت این جراحی به میزان اصلاح محور بارگذاری وابسته است. هدف از این مطالعه شبیه سازی جراحی استئوتومی بالای تیبیا در یک بیمار دارای بدشکلی واروس به منظور بررسی رابطه گوه استئوتومی با تغییرات محور مکانیکی و تغییرات پیکربندی مفصل بود.مواد و روش ها: به این منظور یک مدل المان محدود از بیمار دارای بدشکلی واروس برای تحلیل در محیط آباکوس ایجاد شد. هندسه مدل با استفاده از تصاویر سی تی اسکن کل اندام تحتانی و ام آر آی مفصل زانو بازسازی شد. جراحی استئوتومی به صورت استئوتومی گوه بسته با قراردادن گوه هایی با زوایای مختلف در قسمت پروگزیمال تیبیا و اعمال تغییر امتداد بارگذاری ناشی از آنها در مدل شبیه سازی شد. در طی آنالیز، یک بار 600 نیوتنی در راستای محور مکانیکی مدل به مفصل ران اعمال شد و نتایج تغییرات در موقعیت فمور نسبت به تیبیا و توزیع نیرو در بافت های نرم مفصل مورد مطالعه قرار گرفت.یافته ها: مطالعه نشان داد که میزان اصلاح واقعی محور مکانیکی همواره کمتر از مقدار پیش بینی شده بر اساس امتداد استخوان ها در پیش از جراحی است که در آن اثرات بافت های نرم بر پیکربندی مفصل پس از جراحی در نظر گرفته نمی شود.نتیجه گیری: مدل سازی اختصاصی بیمار می تواند با شبیه سازی عمل جراحی پیش از اجرای آن و تعیین میزان بهینه اصلاح، به بهبود نتایج عمل جراحی استئوتومی بالای تیبیا کمک کند.

پیش زمینه: عمل تعویض مفصل زانو براساس راستای مکانیکی استوار است. در روش راستای کینماتیک، به اندازه ضخامت استخوان و غضروف فرسایش یافته و نیز ضخامت استخوان و غضروف و تیغ اره برداشته شده از دیستال و پشت کوندیل های فمور، فلز کمپوننت و سیمان فمور جایگزین می شود. در این مطالعه، نتایج دو روش در «تعویض مفصل زانو» مقایسه شدند.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، بر روی 90 بیمار (2 گروه 45 نفری)، دو روش راستای مکانیک و کینماتیک برای تعویض مفصل زانو بکار گرفته شد. یک سال بعد از عمل، بیماران دو گروه از نظر تعداد روزهای بستری، نمره «لی شلم»، میزان رضایت مندی و زمان کنار گذاشتن واکر مقایسه شدند.یافته ها: 73 بیمار در زمان پیگیری مراجعه نمودند (37 بیمار گروه کینماتیک و 36 بیمار گروه مکانیک). بین میانگین هموگلوبین قبل از عمل در دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت، ولی میانگین هموگلوبین بعد از عمل بین دو گروه معنی دار بود (P=0.001). بین میانگین رضایت مندی از عمل جراحی در دو گروه تفاوت معنی دار وجود نداشت در حالی که تفاوت میانگین نمرات معیار امتیازدهی «لی شلم» در دو گروه معنی دار بود (P=0.000).نتیجه گیری: در مجموع نتایج نشان داد که در تعویض مفصل با روش کینماتیک، درد بیمار کمتر، برگشت به فعالیت روزمره زودتر، خونریزی عمل جراحی کمتر و رضایت مندی بیمار بیشتر است.

آرتروپلاستی کامل مفصل ران، جایگزین پروتزهای مصنوعی به جای مفصل ران است و یکی از موفق ترین جراحی های ارتوپدی محسوب می شود. مهم ترین چالشی که در این خصوص وجود دارد، سطوح تماسی ایمپلنت هاست که ارتباط نزدیکی با میزان بقای پروتز دارد. پس از ساخت اولین ایمپلنت موفق، تاکنون پیشرفت های زیادی در زمینه افزایش قدرت و کاهش میزان شکنندگی و سایش این سطوح صورت گرفته است، زیرا ساییدگی با ایجاد استئولیز، باعث کاهش بقای ایمپلنت می شود. این پیشرفت ها باعث به وجود آمدن سطوحی همچون فلز بر روی پلی اتیلن، فلز بر روی فلز و سرامیک بر روی سرامیک های پولی اتیلن همراه با نسل هایی با ویژگی های بهتر شده است تا بتوان از آنها علاوه بر افراد مسن که فعالیت کمتری دارند، در افراد جوان تر و فعا ل تر نیز استفاده نمود. در این مطالعه به بحث در زمینه انواع ایمپلنت ها و نسل های جدید آنها و همچنین مزایا و مضرات هر کدام از این سطوح پرداخته شده است.