مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1397 | دوره:16 | شماره:3 (مسلسل 62) |تعداد مقالات:8

نقطه عطف میله گذاری به صورت نوین به جرارد کونچر برمی گردد. وی در سال 1940در کشور آلمان، میله گذاری نوین را معرفی کرد و به دو اصل کلی اعتقاد داشت: فیکساسیون پایدار و فیکساسیون شکستگی ها بدون بازکردن محل شکستگی. در ابتدا از میله هایی ابتدایی با نقاط ضعف متعدد و تنها در شکستگی های تنه استخوان های بلند از میله گذاری استفاده می شد. به مرور زمان، تغییرات تأثیرگذاری در طراحی و کارگذاری میله های استخوانی ایجاد گردید. هدف از این مقاله مروری بر تکامل طراحی میله ها و اصول ساده ولی بسیار مهم میله گذاری استخوان های بلند می باشد که در صورت عدم رعایت همین اصول ساده توسط جراحان، باعث عدم رسیدن به فیکساسیون دلخواه می شود.

مقدمه: تعیین ارتباط تعادل و حس عمقی مفصل زانو در تکواندوکاران اهمیت گنجاندن تمرینات حس عمقی در برنامه تمرینی تکواندوکاران را نشان می دهد و می تواند به عنوان یکی از مولف ههایی که منجر به ارتقا سطح حرفه ای ورزشکاران آماتور و حرف های می گردد مورد توجه ورزشکاران و مربیان رشته ورزشی تکواندو قرار گیرد. لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه وضعیت حس عمقی وضعیت مفصل زانو و تعادل در تکواندوکاران حرفه ای و آماتور بود. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر مقطعی و مقایس های بود. نمونه پژوهش حاضر دو گروه 40 نفری از تکواندو کاران حرفه ای و آماتور 18 تا 30 ساله بود. وضعیت فرد از نظر حرف های بودن (حرفه ای و آماتور) متغیر مستقل در نظر گرفته شد و میانگین خطای بازسازی زاویه هدف زانو 60 و 90 درجه و تعادل متغیرهای وابسته بودند که به ترتیب توسط ژیروسکوپ و دستگاه تعادل سنج بایودکس اندازه گیری، در سه زوایه 30 شدند. از آزمون تی تست مستقل و معادل ناپارامتریک آن یو مان-ویتنی (در صورت برقرار نبودن پیش فرض های آزمون پارامتریک) برای مقایسه متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه استفاده شد. درجه و نیز تعادل (p=0. 008) و 90 (p=0. 001) 60، (p=0. 001) یافته ها: نتایج نشان داد که بین حس وضعیت مفصل زانو در زوای ههای 30 در تکواندوکاران حرفه ای و آماتور تفاوت معنی داری وجود دارد و گروه حرفه ای نسبت به افراد آماتور نتایج بهتری را کسب کرده اند. (p=0. 001) نتیجه گیری: باتوجه به یافته های پژوهش نتیجه گیری می شود که انجام تمرینات تکواندو به صورت حرف های می تواند حس عمقی مفاصل و تعادل را با افزایش عملکرد جسمانی بهبود ببخشد و این موارد از نکات مهم تفاوت بین ورزشکاران حرفه ای نسبت به تکواندکاران آماتور می باشد.

پیش زمینه: امروز در خصوص انتخاب آرتروپلاستی در درمان شکستگی با جابجایی گردن فمور در افراد مسن اتفاق نظر وجود دارد. رویکردهای شایع جراحی در پشت یا کناری (پوستریور و لاترال) می باشند. استفاده از رویکرد جلو (دایرکت انتریور) در بسیاری مراکز دنیا محبوبیت پیدا کرده است. با درنظر گرفتن امتیازهای متعدد این رویکرد مطالعه ای برای بررسی نتایج آن در افراد مسنی که در مرکز ما تحت عمل همی آرتروپلاستی با رویکرد «مستقیماً جلو» قرار گرفته بودند انجام پذیرفت. مواد و روش ها: تمام موارد شکستگی گردن ران که در مرکز آموزشی درمانی امام خمینی تهران در فاصله سه سال 2010 تا 2013 تحت عمل همی آرتروپلاستی با رویکرد «مستقیماً جلو» قرار گرفته بودند از سیستم پروتکل آینده نگر آن مرکز استخراج شدند – اطلاعات قبل، ضمن و بعد از عمل که همگی با برنامه ریزی قبلی در سیستم موجود بودند جمع آوری شدند. همچنین اطلاعات پیگیری های بیماران در درمانگاه در فواصل معین که همگی ذخیره شده بودند در آورده شدند و آنالیز شدند. یافته ها: 45 بیمار شامل 16 مرد و 29 زن با متوسط سن 73. 4 در مطالعه شرکت داده شدند. بیماران پیگیری متوسط 76 ماه داشتند. هیچ یک از عوارض معمول از قبیل مشکلات زخم و عفونت عمقی و دررفتگی در این بیماران دیده نشد. امتیاز هاریس بیماران عدد 87 (95-76) بود. نتیجه گیری: به دلیل سن بالای اکثر افرادی که به شکستگی گردن فمور دچار می شدند، درمان همی آرتروپلاستی با رویکرد «مستقیماً جلو» امتیازهای متعددی دارد و در این گروه از بیماران قویاً توصیه می شود.

پیش زمینه: ناحیه دیستال ران شایع ترین مکان بروز تومور سلول غول آسا است. روش درمان جراحی شامل کورتاژ تومور و سیمان گذاری است. در حالیکه شکستگی یکی از معضلات پس از جراحی است، معیار یا داده بیومکانیکی دقیقی برای مشخص کردن بیمارانی که در معرض خطر بالای شکستگی قرار دارند وجود ندارد. مواد و روش ها: با توجه به ارتباط تنگاتنگ بین کاهش در استحکام استخوان و خطر شکستگی آن، در این تحقیق با استفاده از روش اجزای محدود بر مبنای تصاویر برش نگاری کمی کامپیوتری، و با در نظر گرفتن مکانیک سطح مشترک سیمان و استخوان، علاوه بر لحاظ خواص ناهمگن و رفتار استخوان پس از رسیدن به تنش تسلیم، به بررسی استحکام استخوان پس از جراحی پرداخته میشود. صحت و دقت مدل های اجزای محدود در پیش بینی استحکام استخوان با مقایسه نتایج آنها با داده های آزمایشگاهی روی 14 نمونه انسانی و روی یک گروه داده مستقل به کمک آزمون های آماری ارزیابی می شود. یافته ها: ازمون t زوجی تفاوت معناداری بین بار شکست محاسبه شده از تحلیل اجزای محدود و ثبت شده در آزمایشگاه را نشان نداده است. همچنین شیب بدست آمده در رابطه خطی بین دو بار شکست، محاسبه شده توسط روش اجزای محدود و ثبت شده در آزمون مکانیکی آزمایشگاهی، از تحلیل رگرسیون خطی تفاوت معناداری را از 1 نشان نداده است. نتیجه گیری: نتایج حاصل، توانایی روش اجزای محدود بر مبنای تصاویر برش نگاری کمی را در پیش بینی استحکام استخوان دیستال ران پس از جراحی تومور سلول غول آسا نشان میدهد. این مدل ها همچنین میتوانند برای بررسی بیشتر جنبه های نامشخص مسائل سیمان-استخوان مورد استفاده قرار بگیرند.

پیش زمینه: رایج ترین روش درمان برای تالوس عمودی جراحی گسترده بافت نرم است. یک روش با حداقل تهاجم بر پایه قالب گیری سریالی یا پشت سر هم «دوب» (پونستی معکوس) 15 سال پیش معرفی شد و نتایج قابل توجهی به دست آورد. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه ی نتایج میان مدت قالب گیری با روش گچ گیری است. مواد و روش ها: 12 بیمار مبتلا به تالوس عمودی در یک مطالعه آینده نگر قرار گرفتند، 6 بیمار با 10 فوت مبتلا به پونستی معکوس و 6 نفر دیگر با 10 فوت با جراحی بافت نرم خارجی تحت درمان قرار گرفتند. در یک پیگیری 18 تا 24 ماهه، نتایج با استفاده از محدوده حرکت مچ پا، پرسشنامه اکسفورد و اندازه گیری های رادیوگرافی مقایسه شدند. یافته ها: میانگین حرکات مچ پا در دو گروه قابل مقایسه بود (0. 35 = p)؛ نمره پرسشنامه اکسفورد بین دو گروه به لحاظ آماری تفاوت معناداری نداشت (p = 0. 876). نتیجه گیری: با توجه به نتایج قابل مقایسه بین جراحی گسترده و گچ گیری «پونستی معکوس» در این مطالعه میان مدت، تکنیک قالب گیری به دلیل ماهیت و طبیعت غیرتهاجمی این روش درمانی توصیه می شود.

پیش زمینه: یکی از مشکلات شایع و علل مهم مراجعه به مراکز درمانی آسیب های ارتوپدی است که عوامل مختلفی چون آسیب های خود به خودی، برخورد با وسایل نقلیه، در محیط کار و یا هنگام ورزش در آن نقش دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین فراوانی و علل بروز آسیب های ارتوپدی است. مواد و روش ها: کلیه بیماران مراجعه کننده به اورژانس بیمارستان آموزشی اختر استان تهران در سال 94 نمونه آماری پژوهش حاضر است که با روش پرسشنامه ثبت آسیب توسط پرستار به صورت تصادفی جمع آوری گردید. از آمار توصیفی مانند فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد برای بررسی شیوع آسیب و بیان ویژگی های نمونه آماری استفاده شد. از آمار استنباطی خطی دو جهت مقایسه ی بین میزان شیوع آسیب در نواحی مختلف بدن استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر بیانگر آن بود که آسیب های اندام تحتانی بیشتر از نواحی دیگر است و آسیب های اندام فوقانی در رتبه دوم است. بین جنسیت و علت بروز حادثه سطح معنی داری وجود دارد (P<0. 03). همچنین بین جنسیت و میزان بروز آسیب به ترتیب در اندام های تحتانی چپ (P<0. 001) و راست (P<0. 049) و اندام فوقانی راست (P<0. 001) و چپ (P<0. 001) سطح معنی داری وجود دارد. بروز آسیب در میان مردان بیش از زنان و همچنین مچ پا شایع ترین ناحیه آسیب دیده در اندام تحتانی چپ و راست و مچ دست شایع ترین ناحیه در اندام فوقانی راست و چپ بود. نتیجه گیری: باتوجه به نتایج حاصل از این بررسی می توان بیان کرد علت اصلی آسیب های ارتوپدی مراجعین به بیمارستان اختر استان تهران حوادث سواره و پیاده است و بیشترین مصدومین در بازه سنی 20 تا 40 سال می باشند.

شکستگی های «پری پروستتیک» اطراف شانه، عارضه ای نادر و در عین حال مشکل برای درمان است. این نوع شکستگی را در 3% موارد تعویض مفصل شانه می توان دید. این مقاله تکنیک جدیدی را گزارش می کند که با استفاده از پلاک قفل شونده مخصوص انتهای فمور شکستگی اطراف مفصل مصنوعی (پری پروستتیک) را درمان کرده است. 3 بیمار بین نوامبر 2008 تا ژوئیه 2016 با شکستگی «پری پروستتیک» استخوان هیومروس با جراحی باز و فیکساسیون با چنین پلاکی درمان شدند. هر سه بیمار تا جوش خوردن کامل براساس رادیوگرافی پیگیری داشته اند. شکستگی ها بین 1 تا 5/7 سال (متوسط 2/5 سال) پس از پروتز شانه بوقوع پیوسته بودند. دو نوع شکستگی به عنوان رایت کافیلد نوع C و یک نوع شکستگی بعنوان رایت کافیلد نوع B طبقه بندی شدند. جراحی تثبیتی با میانگین 6 روز پس از شکستگی انجام شد. همه با یک پلاک قفل شونده با زاویه ثابت درمان شدند. جوش خوردگی هر سه بیمار با استفاده از رادیوگرافی، میانگین 11. 8 ماه (در محدوده 3 تا 28. 5 ماه) تأیید شد. هیچ بیمار نیازی به جراحی دوباره نداشت. بدست آوردن تثبیت کافی استخوان در اطراف شکستگی های استخوانی پریپروستتیک، چالش برانگیز باقی مانده است. استفاده از یک پلاک قفل شونده ممکن است در بیماران با پروتز با تنه طولانی مفید باشد که نیازمند افزایش تثبیت دیستال است.