مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1384 | دوره:4 | شماره:1 (مسلسل 13) |تعداد مقالات:9

پیش زمینه: شکستگی ران در بچه ها نسبت به بالغین بسیار نادر است و چنانچه قطعات شکسته جابه جا شوند صدمه به عروق خونی سر استخوان و صفحه رشد به وجود می آید. هدف از مطالعه انجام شده بررسی نتایج درمانی بیمارانی است که به علت شکستگی گردن فمور آنها تحت عمل جراحی جااندازی بسته یا باز و ثابت کردن داخلی شکستگی قرار گرفته اند.مواد و روش ها: در یک بررسی گذشته نگر 17 بیمار با شکستگی گردن فمور در محدوده سنی 13-6 سال با یک پیگیری 26 ماهه (60-12) مورد بررسی قرار گرفتند. تمام بیماران فیکساسیون بسته یا باز شکستگی دریافت کرده بودند. این مطالعه شامل بررسی بالینی و پرتو نگاری و ارزیابی نتیجه درمان می باشد.یافته ها: از 17 بیمار، یک بیمار دچار نوع یک؛ 12 بیمار نوع دو؛ و 4 بیمار دچار نوع شکستگی گردن  فمور بودند (طبقه بندی دلبت). شش بیمار دچار نکروز آواسکولار سرفمور؛ 2 بیمار دچار جوش نخوردن شکستگی گردن فمور و 2 بیمار به بدجوش خوردن شکستگی (به شکل کوکساوارا) مبتلا شدند. هفت بیمار دچار کوتاهی اندام از 2 الی 5 سانتی متر (میانگین 2.6) شدند. بعضی از بیماران همزمان دچار چند عارضه بودند.نتیجه گیری: شکستگی گردن فمور در بچه ها با عوارض زیادی همراه است و نکروز آواسکولر عارضه شایع ترین نسبت به سایر عوارض است که به دلیل شدت تروما و تاخیر در درمان می باشد.

پیش زمینه: لیگامان صلیبی جلویی از مهم ترین عناصر پایدار کننده زانو است که در حوادث ورزشی و تروماهای زانو آسیب می بیند. با پاره شدن این لیگامان، زانو در جهت جلو ناپایدار می شود و به مرور زمان موجب آسیب عناصر دیگر زانو و در نهایت آرتروز زودرس خواهد شد. هدف ما در این مطالعه بررسی نتایج یکی از روش های درمان جراحی آسیب لیگامان صلیبی جلویی بود.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی در مدت چهار سال بر 39 بیمار مرد بین 15 تا 44 سال مبتلا به پارگی لیگامان صلیبی جلویی که به روش استخوانی- تاندونی کشکک تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، انجام شد. با اقتباس از فرم پیگیری لیگامان صلیبی جلویی مربوط به انجمن ورزشی جامعه ارتوپدی آمریکا (AOSSM)، امتیازهای عملکرد زانو قبل و بعد از عمل و میزان رضایت بیمار از لحاظ افزایش کارآیی زانو مورد بررسی آماری قرار گرفت.یافته ها: شایع ترین مشکل بعد از جراحی، درد ناحیه جلویی زانو بود که در 31 بیمار (82.1%) به میزان متفاوتی وجود داشت. میزان خالی کردن زانو از 33 بیمار (84.6%) به 8 بیمار (20.5%) کاهش یافت. پنج بیمار (12.8%) بهبودی کامل یافته و مثل سابق به ورزش پرداختند. بیست و هفت نفر (71%) فعالیت ورزشی کمتر از قبل داشتند و در مجموع 29 بیمار (75.7%) از عمل رضایت داشتند.نتیجه گیری: روش پیوند استخوانی- تاندونی کشکک برای بازسازی لیگامان صلیبی جلویی یک روش مطلوب است و در دو سوم بیماران نتایج رضایت بخش دارد.

پیش زمینه: به دنبال حوادث سوختگی و آسیب های شدید دست، نقص بافت نرم وسیعی در دست به وجود می آید که نیاز به بازسازی دارد. روش های متداول بازسازی اکثرا چند مرحله ای است ولی روش مورد بحث یک مرحله ای بوده و همزمان پوست زیرجلد و تاندون ها را با استفاده از فلاپ آزاد دورسالیس پدیس بازسازی می کند. بنابراین از بستری های متعدد و هزینه های اضافی جلوگیری می کند و مهم تر از آن بازتوانی را نیز تسریع می کند تا حداکثر عملکرد حاصل گردد.مواد و روش ها: شش بیمار مبتلا به نقصان بافت نرم پشت دست شامل پوست و تاندون ها و برهنه بودن استخوان های متاکارپ تحت جراحی قرار گرفتند. روش کار به این صورت بود که ابتدا محل گیرنده دبریدمان و آماده شد، سپس از محل دهنده که در واقع پشت پا بوده فلاپ آزاد پایه عروقی (شریانی وریدی) همراه تاندون های اکستانور بلند انگشتان پا برداشته شد و به محل گیرنده انتقال یافت و آناستوموز شریانی وریدی و اتصال تاندون ها صورت گرفت. محل دهنده نیز با استفاده از پیوند پوشش داده شد. دست مدت 4 هفته بی حرکت و از هفته 5 نوتوانی شروع شد.یافته ها: بیماران به طور یکسان پیگیری شدند. برای همگی از هفته 5 حرکات پاسیو باز کردن و اکتیو خم کردن انگشتان با کمک دینامیک اسپلینت شروع شد. به طور متوسط 85% دامنه حرکتی نسبت به طرف مقابل و 83% قدرت و آزاد کردن انگشتان )ریلیز) نسبت به طرف مقابل بدست آمد، به طوری که کاهش اکستانسیون انگشتان به طور متوسط 20% بود. در محل دهنده اسکار قابل توجه تشکیل نشد و عوارضی نیز به دنبال نداشت.نتیجه گیری: در صورت امکان عمل جراحی میکروسکپی، بازسازی صدمات پشت دست در ناحیه IV و V را می توان به صورت فلاپ آزاد و انتریور تیبیالیس همراه با تاندون های اکستانور پا در یک مرحله انجام داد تا به این وسیله از جراحی های متعدد و به تبع آن از چسبندگی و کاهش دامنه حرکتی بیشتر انگشتان جلوگیری شود.

پیش زمینه: درگیری همزمان عصب اولنار در سندرم تونل کارپ دیده می شود، ولی به نظر می رسد میزان شیوع تعیین شده در تحقیقات سایر کشورها بسیار بالاتر از میزان آن در کشور ما باشد. هدف این مطالعه مشخص نمودن میزان شیوع درگیری همزمان عصب اولنار در سندرم تونل کارپ بر حسب سن و جنس و مشخص کردن محل درگیری آن بود.مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر، 165 اندام مبتلا به سندرم تونل کارپ با روش های الکترودیاگنوستیک و با کنترل درجه حرارت دست مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: درگیری عصب اولنار در 9.7% جمعیت مورد مطالعه یافت شد. از نظر محل درگیری عصب اولنار، 43.75% افراد دچار درگیری اولنار در ناحیه مچ دست بودند. در 43.75% موارد محل درگیری در آرنج و در 12.5% محل درگیری در ساعد تعیین شد. همچنین در بیمارانی که شکایت های حسی در محدوده انگشتان 4 و 5 هم داشتند، شیوع درگیری عصب اولنار بالاتر بود (p<0.001).نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که شیوع همراهی درگیری عصب اولنار در سندرم تونل کارپ بسیار کمتر از موارد ذکر شده در تحقیقات قبلی است و درگیری در ناحیه مچ دست با آرنج برابر است. توصیه می شود در بررسی بیماران مشکوک به سندرم تونل کارپ به خصوص در مواردی که بیمار شکایت های حسی در کل دست دارد؛ و در تفسیر نتایج حاصل از مقایسه بین دو عصب، به این مساله توجه شود.

پیش زمینه: شکستگی اسکافویید شایع ترین شکستگی استخوان های مچ دست است و جوش نخوردن این شکستگی از عوارض شایع آن می باشد. هدف این مطالعه بررسی نتایج درمان جراحی جوش نخوردگی شکستگی استخوان اسکافویید با استفاده از گرافت استخوانی با پایه عضله پروناتورکوادراتوس می باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی بین سال های 1382 و 1383 تعداد یازده بیمار با جوش نخوردگی شکستگی اسکافوئید مچ دست با روش تثبیت شکستگی و استفاده از گرافت استخوانی عضلانی درمان جراحی شدند. متوسط سن بیماران 22.9 سال (بین 18 تا 29 سال) و متوسط زمان جوش نخوردگی شکستگی استخوان اسکافوئید 12.2 ماه (بین 6 تا 24 ماه) بود. بیماران بعد از عمل به مدت 6 ماه به طور کلینیکی و رادیولوژیکی پیگیری شدند.یافته ها: جوش خوردگی در 10 نفر از 11 بیمار اتفاق افتاد. میانگین زمان جوش خوردگی بعد از عمل 12 هفته بود. میانگین درد در بیماران قبل از عمل از حد متوسط به حد خفیف در بعد از عمل کاهش یافت. در 7 بیمار درد مچ دست بهبودی یافت و این بیماران به فعالیت طبیعی باز گشتند ولی 3 بیمار درد با فعالیت ادامه داشت. قدرت مشت گره شده در 6 بیمار معادل دست سالم بود و در 4 بیمار کمتر از دست سالم بود. متوسط حرکات مچ دست بعد از عمل 19 درجه اکسانسیون و 15 درجه فلکسیون و 5 درجه انحراف به سمت رادیال و 10 درجه انحراف به سمت اولنار بود. ارزیابی نهایی براساس امتیاز بندی درد، دامنه حرکت و کارآیی مچ دست، در 6 بیمار عالی، 3 بیمار خوب و 2 بیمار کم و در یک بیمار بد بود.نتیجه گیری: گرافت استخوانی با پایه عضله پروناتور کوادراتوس، درمان موثر برای جوش نخوردگی شکستگی اسکافوئید مچ دست می باشد به طوری که در جوش خوردگی تاثیر دارد ولی زمان عمل جراحی و وسعت محل بیشتر از روش های متداول می باشد.

پیش زمینه: با توجه به رواج داروهای جدید جهت ایجاد بی دردی در حین بیهوشی که مدت اثر کوتاهی دارند، گرچه درد بیماران در ضمن عمل از بین می رود ولی درد بعد از عمل خصوصا، در اعمالی مانند ارتوپدی که درد شدید ایجاد می کنند، همچنان وجود دارد. مخدرها به ویژه مرفین داروهایی هستند که جهت بی دردی بعد از عمل جراحی از قدیم استفاده می شدند ولی دارای عوارض متعددی می باشند. دانشمندان در فکر یافتن داروهایی هستند که علاوه بر داشتن خاصیت ضد درد، عوارض کمتری را همراه داشته باشند. پروپاستامول (پرودافالگان) که یک پیش داروی استامینوفن می باشد از داروهای جدیدی است که جهت بی دردی پس از عمل مورد بررسی قرار گرفته است. هدف ما از این تحقیق: بررسی اثر بی دردی پروپاستامول در مقایسه با مرفین جهت تسکین درد بعد از اعمال جراحی ارتوپدی بر روی اندام تحتانی می باشد.مواد و روش ها: مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی آینده نگر، با روش تصادفی و دوسوکور انجام شد. شصت بیمار 15 تا 55 ساله انتخاب شدند که همگی دارای II، ASA I بوده و کاندید عمل جراحی باز شکستگی استخوان ساق پا بودند. بیماران را به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم کردیم. روش بیهوشی در همه آنها یکسان بود و از میدازولام (0.03mg/kg) به عنوان پیش دارو و پروپوفیل (2mg/kg) و رمی فنتانیل (1mg/kg) برای القای بیهوشی و آتراکوریوم (0.6mg/kg) جهت لوله گذاری استفاده شد. سپس بیهوشی با مخلوط N2O-O2 50) درصد( و پروپوفیل (100mg/kg/min) و رمی فنتانیل (0.1-0.25mg/kg/min) ادامه یافت. نیم ساعت قبل از پایان عمل جراحی به گروه اول 30mg/kg پروپاستامول و گروه دوم 0.1mg/kg مرفین را تزریق وریدی نمودیم. پس از پایان عمل میزان درد بیماران را در ساعت اول پس از خارج کردن لوله تراشه هر ربع ساعت و سپس هر یک ساعت تا 5 ساعت با مقیاس بینایی درد به وسیله شخص سوم سنجیده و ثبت گردید. در طی این مدت مقدار داروی اضافی جهت از بین بردن کامل درد بیماران 0.05mg/kg مرفین بود و در صورت نیاز هر 20 دقیقه یک بار تکرار و پس از تجویز دفعات و مقدار آن ثبت گردید.یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که در زمان های مذکور بین شدت درد بیمارانی که پروپاستامول گرفته بودند با بیمارانی که مرفین گرفته بودند، تفاوت معنی داری وجود نداشت (p≥0.05). همچنین بین تعداد دفعات مصرف داروی اضافی مورد نیاز در دو گروه (گروه پروپاستامول 0.6±2.4 بار و گروه مرفین 0.8±2 بار( تفاوت آماری نداشت (p≥0.05).نتیجه گیری: 30mg/kg داروی پروپاستامول جهت دردهای شدید پس از عمل جراحی استخوان های ساق پا کافی نمی باشد ولی اثر ضد درد آن باعث می شود مرفین مصرفی در طول عمل تا 5 ساعت بعد از پایان عمل جراحی به مقدار 40 درصد کاهش یابد.

پیش زمینه: احتمال صدمات عصبی در اثر شکستگی های سوپراکوندیلار استخوان بازو وجود دارد. این صدمات می توانند در زمان حادثه ایجاد شوند یا در طی جااندازی و ثابت کردن شکستگی بوجود آیند. معمولا این صدمات خود به خود خوب شده و درمان محافظه کارانه توصیه می شود. فلج دیررس عصب رادیال به علت ترومای مکرر با لبه تیز یک پین تاکنون گزارش نشده است. انتخاب پین با طول مناسب، تیز نبودن لبه انتهایی آن و خارج کردن پین بعد از جوش خوردن استخوان می تواند از به وجود آمدن این عارضه نادر جلوگیری نماید.

پارگی تاندون به وسیله ضربه غیر نافذ در شخص سالم زیاد شایع نیست و پارگی چند تانون در شرایط فوق نادر است. این گزارشی است از پارگی اکستانسورهای مشترک انگشتان در ناحیه بالای ساعد همراه با شکستگی انتهای استخوان رادیوس.