مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1395 | دوره:14 | شماره:2 و 3 (مسلسل 55) |تعداد مقالات:7

پیش زمینه: جراحان ارتوپدی تلاش می کنند که بهترین جایگزین را برای ترمیم استخوان پیدا کنند. اتوگرافت های استخوانی هنوز به عنوان استاندارد طلایی مطرح هستند. از غضروف خرد شده گوش خرگوش و سگ در ترمیم استخوان استفاده شده است هدف از این مطالعه بررسی امکان استفاده از غضروف انتهای دنده گاو و یا خرگوش برای ترمیم دیفکت استخوان است. مواد و روش ها: در این مطالعه از 20 عدد خرگوش بالغ با وزن تقریبی 2 کیلوگرم استفاده شد. قطعه استخوانی از استخوان رادیوس برداشته شد. خرگوش ها به صورت تصادفی به 4 گروه هرکدام 5 عددی تقسیم شدند. در گروه اول در محل نقیصه غضروف دنده گاو قرار داده شد. در گروه دوم در محل نقیصه غضروف دنده خرگوش قرار داده شد. در گروه سوم (گروه کنترل خالی)، هیچ ماده ای قرار داده نشد. نهایتا در گروه چهارم (گروه اتوگرافت)، قطعه برش خورده سر جای خود قرار داده شد و پوست و عضلات بخیه شدند. رادیوگرافی از دست خرگوش ها بعد از عمل و در روزهای 14، 28، 42 و 56 در نمای جانبی تهیه شد. نمونه برداری از استخوان جهت ارزیابی هیستوپاتولوژی در هفته هشتم انجام گرفت. رادیوگراف ها و نمونه ها از لحاظ میزان جوش خوردگی، فعالیت استخوان سازی و دوباره شکل پذیری مورد بررسی آماری قرار گرفتند.یافته ها: از نظر بررسی رادیولوژی در روز 56 گروه اتوگرافت استخوانی به شکل معناداری از گروه کنترل، گروه غضروف خرگوش و گروه غضروف گوساله بهتر عمل کرده بود. از نظر هیستوپاتولوژی گروه کنترل خالی نسبت به گروه اتوگرافت استخوانی و گروه غضروف آلوگرافت و گروه غضروف زنوگرافت ضعیف تر عمل کرده بود. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن بود که استفاده از غضروف دنده ای به صورت آلوگرافت و همچنین زنوگرافت در حد نزدیک به اتوگرافت استخوانی برای ترمیم نقیصه ایجاد شده موثر بوده اند. در این مطالعه مشاهده شد که غضروف آلوژنیک خرگوشی از گروه غضروف زنوژنیک گوساله و گروه کنترل خالی در استخوان سازی بهتر عمل کرده ولی از گروه اتوگرافت بهتر نبوده است.

پیش زمینه : توصیف رفتار مکانیکی مینیسک به علت نقش قابل توجه آن در تحمل بار مفصل زانو اهمیت زیادی دارد. تحقیقات نشان داده اند تنش های فشاری وارد بر مینیسک ها عامل اساسی در آسیب های مخرب مفصلی از جمله استئوآرتریت می باشد. همچنین پارگی لیگامان صلیبی متقاطع قدامی می تواند تاثیری عمیق بر مینیسک داشته باشد. از نظر کلینیکی، آسیب مینیسک دربیماران با لیگامان صلیبی پاره شده متداول می باشد. هدف اصلی این پژوهش تعیین دیاگرام توزیع تنش مینیسک های داخلی و خارجی و ارزیابی مقایسه تنش مینسک سالم و پارگی مینسک به همراه ثبات لیگامان صلیبی متقاطع و عدم ثبات این لیگامان می باشد. مواد و روش ها : مدل اجزای محدود 3 بعدی بیومکانیکی مفصل زانو به کمک عکس های سی تی اسکن ساخته شد. ساختار استخوانی مفصل سالم در نرم افزار میمیکس طراحی شدند. مدل بدست آمده برای تجزیه و تحلیل به نرم افزار آباکوس وارد شده است و نیروهای وارده به مینیسک تحت شرایط وجود یا عدم وجود لیگامان ACL بررسی شدند. نتیجه گیری: ماکزیمم تنش برشی روی صفحه مینیسک داخلی 1.73 مگاپاسکال و روی صفحه مینیسک خارجی 1.48 مگاپاسکال می باشد. در نتیجه مقدار تنش در مینیسک داخلی بیشتر از مینیسک خارجی است. از این رو مینیسک داخلی بیشتر دچار آسیب خواهد شد. پارگی در زمان سالم بودن لیگامان صلیبی متقاطع ماکزیمم تنش برشی روی صفحه مینیسک داخلی 8.33 مگاپاسکال و پارگی مینیسک با پارگی لیگامان صلیبی متقاطع ماکزیمم تنش برشی روی صفحه مینیسک داخلی 9.65 مگاپاسکال می باشد. بحث: نتایج مطالعات بیومکانیکی نشان داد که پارگی مینیسک و لیگامان صلیبی متقاطع قدامی نقش مهمی در ثبات مینیسک ها دارد. که با پارگی مینیسک و لیگامان دیاگرام توزیع تنش و مقدار تنش در مینیسک ها افزایش می یابد که می توان دریافت وابستگی متقابل مینیسک و لیگامان های اطراف برای عملکرد نرمال مفصل می باشد.

پیش زمینه: سندرم تونل کارپال شایع ترین شکل درگیری موضعی اعصاب محیطی است. اغلب، سندرم تونل کارپال و رادیکولوپاتی گردنی با یکدیگر رخ می دهند که به عنوان سندرم دابل کراش شناخته می شوند. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی مقطعی، 117 بیمار دارای سندرم تونل کارپال مراجعه کننده به کلینیک امام رضا) ع (مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات این بیماران از طریق پرسشنامه ای که شامل نتایج آزمایش الکترودیاگنوز، مشخصات فردی بیمار، شرح حال و تشخیص اولیه بیماری بود و نتایج بررسی EMG /NCV، مشخصات NCV شامل نوع (موارد یکطرفه و دوطرفه) و نیز شدت بیماری تونل کارپال، نتایج EMG، شامل اطلاعات مربوط به وجود رادیکولوپاتی گردنی همراه نوع و سندرم دابل کراش ثبت شد و اطلاعات در نهایت وارد نرم افزار SPSS شد و از طریق آزمون های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از 117 بیمار با تشخیص اولیه سندرم تونل کارپال، 21 نفر (17.9%) بیماران مرد و 96 نفر (82.1%) زن، با میانگین سنی 46.5 سال بودند. بیشترین درصد (%41.5) بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال (CTS) را زنان خانه دارتشکیل می دادند. 48 نفر (41%) از کل بیماران CTS دو طرفه و 69 بیمار (59%) CTS یکطرفه داشتند. شیوع سندرم دابل کراش در این مطالعه حدود 35% برآورد شد.از 41 بیمار مبتلا به سندرم دابل کراش، 25 نفر (61%) دابل کراش یکطرفه داشتند و که در بیشتر موارد (48.8%) با شدت متوسط و با درگیری در ریشه عصبیC7 (70.7%) بود. با استفاده از Regression Binary Logistic و با استفاده از مدل Enter مشخص گردید سن و شاخص توده بدنی (BMI) دو متغیر تاثیرگذار بر بروز توام سندرم تونل کارپال و درگیری مهره های گردنی بوده اند .(p<0.0001)نتیجه گیری: از آنجا که اطلاع از همزمانی وجود رادیکولوپاتی گردنی در درمان بیماران مبتلا به سندرم تونل کارپال ضروری می باشد، لازم است بیماران مبتلا به این سندرم، از نظر وجود سندرم دابل کراش نیز مورد بررسی قرار گیرند.

پیش زمینه: شکستگی ساق و شکستگی تنه فمور از شکستگی های شایع و درمان استاندارد هر دوی آنها استفاده از میله داخل کانال است. این مطالعه به منظور تعیین بهترین روش تخمین طول میله داخل کانالی قبل از عمل جراحی انجام شد. مواد و روش ها: در 82 بیمار با شکستگی تیبیا و 25 بیمار با شکستگی تنه فمور، قبل از عمل جراحی با چند روش مختلف طول میله داخل کانالی مورد نیاز حدس زده و با اندازه نیل مناسبی که حین عمل جراحی استفاده شده بود مقایسه شد. همچنین در قسمت اول مطالعه، در موارد قابل انجام و با اندازه گیری بر روی افراد سالم، میزان پایایی درون و بین مشاهده گر در مورد این روش ها بررسی شد. روش های مورد مطالعه در مورد فمور عبارت بودند از فاصله تروکانتر بزرگ تا کشکک (T-P) تروکانتر بزرگ تااپی کوندیل کناری (T-LE) و الکرانون تا نوک انگشت پنجم (O-5F) در مورد تیبیا روش های مورد مطالعه عبارت بودند از مدیال مالئول تا توبرازیته (MM-T) رادیوگرافی ساق سالم و همچنین الکرانون تا صفحه متاکارپ پنجم (O-5MB). توافق داده ها با اندازه گیری ICC ،SEM ،CV% و رسم B & A plot بررسی شد. یافته ها: تقریبا تمام روش های مورد مطالعه پایایی درون و بین مشاهده گران «خوب» نشان دادند. در عمل و بر روی بیماران با شکستگی، بهترین ICC (0.876) و پایین ترین (SEM (0.777 را در مورد شکستگی های فمور، روش گریتر پاتلا (T-P) نشان داد. در مورد شکستگی های تیبیا بهترین ICC (0.860 و پایین ترین (SEM (0.602 را روش مالئول توبرکل (MM-T). نشان داد B & A plot برای یافته های قسمت دوم مطالعه رسم شد که نتیجه گیری را تقریبا تایید کرد. در روش گریتر پاتلا در %64 موارد، در روش الکرانون انگشت پنجم در %93 و در روش گریتر اپی کوندیل در تمامی موارد و در مورد تیبیا، در روش مالئول مدیال در %40.9 موارد، در روش الکرانون متاکارپ در %37.3، و در روش رادیوگرافی در %65.06 اندازه تخمین زده شده بزرگتر از اندازه نیل بعد از عمل بود. نتیجه گیری: بهترین تخمین از اندازه میله داخل کانالی مورد نیاز در شکستگی فمور را روش گریتر تروکانتر تا پاتلا (T-P) و در مورد تیبیا روش مالئول مدیال تا توبرازیته (MM-T) به دست می دهند، ولی روش کاملا مناسبی در بین روش های امتحان شده وجود ندارد.

  عمل جراحی تعویض مفصل لگن تبدیل به یکی از متداول ترین اعمال جراحی ارتوپدی شده است، به گونه ای که به واسطه آن امکان زندگی مطلوبی برای بیماران مبتلا به ضایعات پیچیده و دردناک مفصل لگن فراهم می شود. با توجه به افزایش روز افزون این عمل های جراحی، معرفی چالش ها و تهدیدات جدید در این زمینه ضروری است. سایش و خوردگی در متغیرهای طراحی و تولید استم ها در عمل تعویض مفصل لگن، همواره مورد بحث بوده است. این مقاله تلاش می کند دانش علمی مربوط به مسائل موجود در بحث «خوردگی» و «سایش» در ناحیه مخروطی گردن استم را تشریح کند چرا که بی توجهی به این مهم می تواند منجر به یک فاجعه شود. به دنبال وجود نیروهای برشی متعدد در ناحیه مشترک بین پروتز سر فمور و ناحیه مخروطی پروتز استم، خوردگی ناشی از اصطکاک و سایش در سطح مشترک این دو که تحت عنوان تیپروزیس قلمداد می شود، سبب تولید یون های فلزی و ذرات بسیار ریز رها شده از سطح فلزی موجود، بر روی لاینرهای پلی اتیلنی مفصل هیپ می شود که این خود سبب بروز پیامدهایی چون متالوزیس، استئولیز استخوان و از بین رفتن ثبات پروتز و... می شود. اهمیت بالینی تیپروزیس هنوز ناشناخته باقی مانده است، اما نقش تیپروزیس در واکنش های تخریبی مشاهده شده و روبه افزایش است. این مقاله با بررسی مقالات به روز سعی در بیان و معرفی این چالش و ضروت توجه بیشتر به آن را دارد.

سابقه و هدف: اعمال جراحی خارج کردن سخت افزارهای ارتوپدی جزئ شایعترین اعمال الکتیو ارتوپدی می باشد. باورها و نظرات جراحان ارتوپب در مورد خارج کردن وسایل ارتوپدی متفاوت است. راهکار مبتنی بر شواهدی در مورد خارج کردن وسایل ارتوپدی وجود ندارد. مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر، کلیه بیمارانی که برای جراحی خارج کردن وسیله ارتوپدی در دو بیمارستان ساری بستری شده بودند برای تعیین محل شایع و دلیل انجام مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: از 105 بیمار واردشده در مطالعه 80 نفر مرد (%76.2) و 25 زن (%23.8) بودند که میانگین سنی آنها 4.14±34.5 بود. بیشترین محل آناتومیک مربوط به ساق %45.7، ران %35.2 و ساعد 14.3 درصد بود و کمترین لگن و آرنج و بازو با 1 درصد بود.75.2 درصد از بیماران به صورت اختیاری (شامل پایان درمان و درخواست بیمار) و 24.8 درصد به صورت اجباری (درد، عقونت شکستن ایمپلنت و جوش نخوردن و دیرجوش خوردن (داشت. میانگین مدت عمل جراح 102.43±35.5 دقیقه و مدت بستری 1.5±3.18 روز بوده است. میانگین مدت زمان عمل جراحی در بیمارانی که به علت اجباری تحت عمل جراحی قرار گرفتند 120.27±49.2 دقیقه و مدت بستری 2.3±4.31 روز بوده است. نتیجه گیری: تصمیم گیری در مورد درآوردن قطعات ارتوپدی سخت بوده و نیازمند توجه به همه مسائل و اندیکاسیون های موجود می باشد. درآوردن ایمپلنت ها به دلایل غیرضروری اکثریت موارد را شامل می شود که در نتیجه فشار مالی و انسانی زیادی را به سیستم بهداشت وارد می نماید.