مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1389 | دوره:8 | شماره:3 (مسلسل 32) |تعداد مقالات:8

پیش زمینه: شکستگی های پلاتوی تی بیا از شکستگی های داخل مفصلی زانو است که می تواند به ناتوانی بیمار منجر شود. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد مفصل زانو در بیمارانی بود که تحت درمان جااندازی باز و ثابت کردن با پلاک قرار گرفته و بدون عارضه جوش خوردگی پیدا کرده بودند.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی آینده نگر، 70 بیمار (46 مرد و 24 زن) که به علت شکستگی جا به جا شده و بسته استخوان پلاتوی تی بیا تحت درمان جااندازی باز و تثبیت استخوان با پلاک قرار گرفته بودند، در دو بیمارستان اهواز با یک پیگیری یک ساله بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 38 سال (54-23 سال) بود. نتایج عملکرد بر اساس سیستم نمره دهی HSS, SF-36 ثبت شدند.یافته ها: میانگین زمان جوش خوردگی 13 هفته، و میانگین دامنه حرکتی زانو، 125 درجه بود. میانگین نمره HSS 80 (19-100) گروه بود. شکستگی های نوع 1، 2، 3 و 4 «شاتزکر» نتایج بهتری نسبت به شکستگی های نوع 5 و 6 داشتند. نمره بیماران در شش زیر گروه پرسشنامه SF-36 ضعیف تر از زانوی طبیعی بود. پس از یک سال، بیشتر بیماران قادر به انجام فعالیت های روزانه بودند. سن بیماران و نوع شکستگی، مهمترین متغیرهای مرتبط با نتایج کارآیی بودند.نتیجه گیری: به دنبال جااندازی باز و ثابت کردن داخلی شکستگی های پلاتوی تی بیا، نمره HSS برای کارآیی زانو عالی بود؛ اگرچه کارآیی کلی بیمار بر اساس نمره SF-36 پایین تر از طبیعی بود

پیش زمینه: جوش نخوردن شکستگی گردن فمور در افراد جوان و میانسال یکی از معضلات است و می تواند بسیار ناتوان کننده باشد. در صورت زنده بودن سر فمور، مناسب ترین درمان، استئوتومی واگوس است که بدون تازه کردن محل شکستگی، فقط زاویه گردن فمور را زیادتر می کند تا نیروی لغزاننده به نیروی فشارنده تغییر یابد. در این مطالعه پس از تازه کردن محل جوش نخورده و برقراری رابطه طبیعی سر و گردن فمور، استئوتومی والگوس انجام گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه «بررسی موردها» از تمام بیمارانی که با گردن فمور جوش نخورده در طی دو سال به بیمارستان سینا مراجعه کردند و زیر 60 سال داشتند و سر فمورشان زنده بود، 22 بیمار (18 مرد و 4 زن) با میانگین سنی 34 سال (47-20 سال) مورد مطالعه قرار گرفتند. در 10 بیمار پیچ های تثبیت شکستگی از قبل وجود داشت. بیماران تا مدت یک سال با پرتونگاری ساده پیگیری شدند و از نظر نمره هیپ «هریس» و علایم جوش خوردن و بروز عوارض، بخصوص نکروز سر فمور، و علایم تخریب مفصل و آرتروز بررسی شدند.یافته ها: نمره هیپ هریس قبل از عمل 63 و بعد از عمل 89 بود. در تمامی بیماران زاویه گردن و شفت فمور به 150 درجه رسید و در همه موارد جوش خوردگی اتفاق افتاد. در 2 مورد نکروز سر ایجاد شد و در 3 مورد به دنبال کلاپس گردن، نوک ایمپلنت در حال ورود به مفصل بود که به سرعت خارج گردید. میانگین زمان ایجاد جوش خوردگی 4.5 ماه بود.نتیجه گیری: تازه کردن محل جوش نخورده قبل از استئوتومی والگوس در جوش نخوردن شکستگی گردن فمور باعث افزایش جوش خوردگی و کاهش عوارض می گردد.

پیش زمینه: درمان های شکستگی تنه استخوان فمور کودکان برحسب سن و شرایط بیمار متفاوت است و شامل روش های گچ گیری، کشش و سپس گچ گیری، تثبیت خارجی، پیچ و پلاک و میله داخل کانالی می باشد. اختلاف طول اندام تحتانی شایع ترین عارضه بعد از شکستگی شفت فمور کودکان است. علل افزایش تحریک رشد در شکستگی شفت فمور کودکان از زمان های قبل شناخته شده ولی عامل دقیق آن همچنان ناشناخته است. در این مطالعه اختلاف طول در بچه های زیر سن 12 سال که با روش جااندازی بسته و گچ گیری اسپایکا و یا روش جااندازی باز و پلاک گذاری درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی، 233 کودک زیر 12 سال که در سال های 82 تا 86 با تشخیص شکستگی تنه فمور در دو بیمارستان شهرستان اهواز درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران بر اساس نوع درمان گچ گیری یا پلاک گذاری در دو گروه جراحی (125 بیمار) یا غیرجراحی (108 بیمار) قرار گرفتند. با یک پیگیری 49 ماهه (82-22 ماه)، بررسی بالینی و پرتونگاری (با کمک اسکانوگرام) در مورد اختلاف طول اندام انجام، و عوامل موثر در ایجاد اختلاف طول بررسی شدند.یافته ها: میانگین تغییرات طول اندام های تحتانی در روش پلاک گذاری 6.6 میلی متر و در روش گچ گیری 1.93 میلی متر بود. بین سمت درگیر و جنسیت با اختلاف طول بعد از درمان تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: در کودکانی که تحت عمل جراحی قرار می گیرند، احتمال ایجاد اختلاف طول اندام بیشتر است؛ لیکن میزان اختلاف طول کم می باشد.

پیش زمینه: ضایعات تروماتیک دست از مهم ترین آسیب هایی است که منجر به کارافتادگی می گردد. با توجه به درصد بالای گروه های سنی فعال اجتماعی و کاری که دچار چنین ناتوانی هایی می شوند، بررسی نتایج درمانی آسیب های عصبی و تاندونی دست، جهت دست یابی به رویکرد مناسب درمانی در بخش اورژانس ارتوپدی مورد نظر قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، از مراجعان اورژانس ارتوپدی یک بیمارستان در مشهد، 91 بیمار (87 مرد و 4 زن) به صورت تصادفی انتخاب شدند و با پیگیری 18 ماهه مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 26.6 سال بود. اطلاعات جمعیت شناسی و جزییات آسیب ها قبل و بعد از عمل، تکمیل و مقایسه شدند.یافته ها: میانگین اندازه آسیب های دست 4.4 سانتی متر و بیشتر لبه های تیز داشتند. آسیب تاندون های خم کننده سطحی انگشت دوم و خم کننده کارپی رادیالیس؛ و نیز تاندون های بازکننده مشترک انگشتان 3 و 4 و بازکننده بلند شست، از شایع ترین آسیب ها بودند. شایع ترین عارضه، خشکی مفصل بود که رابطه مستقیم با ناکافی بودن فیزیوتراپی داشت. نتایج ترمیم عصب اولنار بدتر از مدیان بود و هیچ کدام از اعصاب بازگشت کامل حس و حرکت نداشتند.نتیجه گیری: نتایج درمان آسیب های تاندونی و عصبی به صورت اورژانس چندان مطلوب نمی باشد و بهتر است آسیب عصب یا چند تاندون با هم به صورت اورژانس انجام پذیرد. با توجه به شیوع بیشتر آسیب های عصبی و تاندونی دست در مردان جوان و سنین کار، اجرای طرح مدون در شهر جهت بالا بردن ایمنی کار ضروری می باشد.

پیش زمینه: انتقال تاندون برای فلج عصب رادیال غالبا یک درمان بسیار موفق است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه نتایج سه روش مختلف انتقال تاندون در فلج عصب رادیال بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، 41 بیمار با فلج غیرقابل برگشت عصب رادیال که طی پنج سال (1384 تا 1389) تحت جراحی انتقال تاندون قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در 18 بیمار انتقال تاندون با عضله خم کننده کارپی آلناریس، در 10 بیمار با خم کننده کارپی رادیالیس، و در 13 بیمار انتقال با خم کننده سطحی انگشتان انجام شده بود. در یک دوره با میانگین زمان پیگیری 20 ماه، بیماران از نظر دامنه حرکات بدست آمده، توانایی برگشت به شغل قبلی و رضایت کلی از عمل جراحی بررسی شدند. نمره «داش» نیز برای هر بیمار محاسبه گردید.یافته ها: بین سه گروه از نظر نمره «داش»، توانایی و زمان برگشت به شغل قبلی و رضایت از عمل جراحی مشاهده اختلاف معنی داری وجود نداشت. رضایت کلی بیماران از عمل جراحی حدود 95% بود و در هیچ یک بیماران عارضه عمده ای مشاهده نشد.نتیجه گیری: در مطالعه فعلی سه روش متفاوت انتقال تاندون، صرفنظر از روش بکار گرفته شده، با نتایج خوب همراه بودند.

پیش زمینه: روش های مختلفی برای درمان شکستگی تنه استخوان بازو وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نتایج تثبیت این شکستگی ها به روش کمتر تهاجمی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر، 10 بیمار (7 مرد، 3 زن) دچار شکستگی تروماتیک تنه استخوان بازو بررسی شدند. میانگین سنی بیماران 9.8±31.7 سال (51-16 سال) بود. بر اساس طبقه بندی OTA، یک بیمار دچار شکستگی A1، دو بیمار A2، سه بیمار A3، سه بیمار B2 و یک بیمار C2 بودند. میانگین فاصله شکستگی از آرنج 3.11±7.7 سانتی متر (13-4.5 سانتی متر) بود. دو بیمار دچار له شدگی عصب رادیال بودند. بیماران با استفاده از روش کمتر تهاجمی درمان شدند. کارآیی شانه و آرنج با دو معیار نمره دهی شانه دانشگاه کالیفرنیا-لوس آنجلس (UCLA) و آرنج مایو (MEPS) ارزیابی شد. میانگین زمان پیگیری 9 ماه بود.یافته ها: میانگین زاویه دو قطعه بعد از جوش خوردن 3.2±7.7 درجه بود. در تمامی بیماران میزان چرخش طبیعی بود و کوتاهی قد دیده نشد. یک بیمار دچار تاخیر جوش خوردگی شد و در نتیجه به پیوند استخوان نیاز پیدا کرد. میانگین نمرات کارآیی شانه و آرنج به ترتیب 1.2±34.2 و 6.3±97 بود. در هیچ یک از بیماران آسیب عصب رادیال دیده نشد و دو بیمار دچار له شدگی عصب رادیال نیز پس از 4 و 4.5 ماه بهبود یافتند.نتیجه گیری: روش کمتر تهاجمی باعث آسیب اندک بافت نرم می شود. این روش با میزان جوش خوردگی بالا و عوارض کمتری همراه است و می توان از آن در درمان شکستگی های تنه استخوان بازو استفاده کرد.

دررفتگی مادرزادی زانو در طیفی از باز شدن بیش از حد مفصل زانو تا دررفتگی جلویی تی بیا روی فمور بروز می کند. درمان این اختلال معمولا از سنین کودکی آغاز می شود. در این گزارش، دختر 16 ساله با دررفتگی مادرزادی زانو درمان نشده ارائه می شود. پس از درمان جراحی در این سن، وی قادر است بایستد و راه برود.