مجله تحقیقات دامپزشکی ایران (دانشگاه شیراز)
سال:1387 | دوره:9 | شماره:1 (مسلسل 22) |تعداد مقالات:22

بروسلوز گاوی یکی از بیماری های مشترک بین انسان و حیوان در سراسر دنیا می باشد که سبب بروز سقط جنین و کاهش باروری در گاو می گردد. برنامه مبارزه با بروسلوز در ایران شامل واکسیناسیون، تست و کشتار گاوهای آلوده می باشد. از اینرو شناسایی و تفریق سویه های واکسینال از سویه های فیلدی جدا شده، از اهمیت فراوانی برخوردار است. در این مطالعه به طراحی و ارزیابی واکنش زنجیره ای پلیمراز چندگانه جهت تفریق سویه های واکسن S19 و RB51 از دیگر سویه های فیلدی اقدام گردید. دو زوج پرایمر به کار رفته در این تکنیک، با توجه به جایگاه های ژنی eri و wbo موجود در سکانس DNA که به ترتیب جایگاه های اختصاصی سویه های S19 و RB51 می باشند، انتخاب گردید. کارایی این روش با استفاده از سویه های رفرانس، S19، RB51 و 29 سویه فیلدی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که این روش می تواند ایزوله های بروسلا رابه سه گروه مجزا تفکیک کند که شامل سویه های واکسن S19، RB51 و سویه های فیلدی بودند. روش واکنش زنجیره ای پلیمراز در مقایسه با روش رایج سنتی، با موفقیت جهت تفریق سویه های واکسن S19 و RB51 از سویه های فیلدی جدا شده بروسلا، مورد استفاده قرار گرفت.

هندانه ابوجهل یکی از گیاهان دارویی است که در طب سنتی مصرف می شود و می تواند مانع از جایگزنی جنین در رحم شود. هدف از این مطالعه بررسی تعداد جنین در هر حاملگی و میزان مرگ و میر در موش های باردار می باشد. 115 موش با پلاک واژنی مثبت به 4 گروه تقسیم شدند به گروه های آزمایش از عصاره هیدروالکلی هندوانه ابوجهل با غلظت های مختلف (30، 60 و 120 میلی گرم/ کیلوگرم) و به گروه کنترل حلال عصاره تا روز 17 بارداری خورانیده شد. در روز 17 حیوانات کشته، تعداد موش های باردار و تعداد جنین در هر حاملگی شمارش گردید. نتایج نشان داد که در غلظت 30 میلی گرم/ کیلوگرم متوسط تعداد جنین در هر بارداری 10.2 است در حالیکه در گروه های دیگر هیچ جنینی دیده نشد. به علاوه تعداد مرگ و میر موش های باردار با زیاد شدن غلظت عصاره افزایش یافت. بنابراین به نظر می رسد که هندوانه ابوجهل سبب کاهش تعداد جنین و افزایش میزان مرگ و میر در موش های باردار می شود که با افزایش غلظت عصاره رابطه مستقیم دارد.

مطالعه حاضر به منظور ارزیابی تاثیر افزودن رتینوئیک اسید به کشت همزمان سلول های کومولوسی و یا فیبروبلاستی، بر میزان تکوین جنین های موش در مراحل مقدماتی رشد انجام شد. جنین تک سلولی پس از سوپراوولاسیون موش های نژاد NMRI به دست آمدند. سلول های فیبروبلاستی از جنین های موش و سلول های کومولوسی از توده کومولوس- اووسیت گرفته شدند. برای ایجاد یک لایه از سلول های فوق تعداد 1×105 سلول در میلی لیتر در داخل قطرات 100 میکرولیتری کشت داده شدند. جنین های جمع آوری شده به طور تصادفی به 6 گروه مختلف آزمایشی تقسیم شدند به طوری که به نیمی از این 6 گروه به میزان 0.28 میکروگرم درهر میلی لیتر، رتینوئیک اسید اضافه شد. گروه های آزمایشی فوق شامل 1: محیط کشت سلول (کنترل 1)، 2: محیط کشت سلول + رتینوئیک اسید (آزمایش 1)، 3: کشت همزمان با سلول های کومولوسی (کنترل 2)، 4: کشت همزمان با سلول های کومولوسی + رتینوئیک اسید (آزمایش 2)، 5: کشت همزمان با سلول های فیبروبلاستی (کنترل 3) و 6: کشت همزمان با سلول های فیبروبلاستی + رتینوئیک اسید (آزمایش 3) بودند. محیط کشت سلول شامل aMEM + FBS %10 + 100 میکروگرم در هر میلی لیتر پنی سیلین + 100 میکروگرم در هر میلی لیتر استرپتومایسین بود. نسبت جنین هایی که بلوک دو سلولی را رد کردند در گروه کنترل 3 در مقایسه با سایر گروه ها به طور معنی داری بالاتر بود (P<0.05). درصد جنین هایی که بلوک دو سلولی را رد کردند و توانستند به مرحله بلاستوسیت برسند در هر دو گروه کشت همزمان با سلول های کومولوسی (کنترل 2، آزمایش 2) مشابه بود ولی افزودن رتینوئیک اسید به کشت همزمان سلول های فیبروبلاستی باعث کاهش تکوین جنین ها به مرحله بلاستوسیت شده بود (29.2% در برابر 57.7%، P<0.05). نتایج مطالعه نشان می دهد که افزودن رتینوئیک اسید به کشت همزمان سلولی، نمی تواند در رد کردن بلوک و توسعه به مرحله بلاستوسیتی موثر باشد، اگر چه حضور رتینوئیک اسید در محیط کشت تنها ممکن است عبور از مرحله حساس دو سلولی را بهبود ببخشد. همچنین، افزودن طولانی مدت رتینوئیک اسید به سلول هایی که گیرنده سلولی برای رتینول ندارند ممکن است موجب کاهش تکوین جنین ها شود.

سرژنتومیا سینتونی ناقل طبیعی گونه های انگل لیشمانیای مارمولک و یا سورو لیشمانیا است. این گونه پشه خاکی در اطراف و داخل لانه جوندگان به خصوص موش صحرایی رمبومیس اپیموس فراوان یافت می شود. پشه خاکی سرژنتومیا سینتونی از داخل اصطبل و محل نگهداری حیوانات، بیرون و داخل منازل مسکونی و از اطراف و نیز داخل لانه جوندگان مثل رومبومیس اپیموس از مناطق روستایی چند استان ایران جمع آوری گردید. از سایتوکروم بی میتوکندری این پشه خاکی که یک مارکر وراثتی مادرزادی است جهت کاراکتریزه کردن هاپلوتایپ ها و نیز جمعیت های مختلف این پشه خاکی استفاده شد. آنالیز بر اساس 717 جفت باز (bp) از ژن سایتوکروم بی بود که با ادامه 20 جفت باز از intergenic spacer and the transfer RNA ser (TCN) gene در مجموع بدون احتساب پرایمرها طول قطعه 737 جفت باز می شد. از ژن ITS-rDNA برای ردیابی و یافتن آلودگی انگل لیشمانیا در پشه خاکی سرژنتومیا سینتونی استفاده گردید. برای 22 عدد پشه خاکی سرژنتومیا سینتونی توالی قطعه 5' سایتوکروم بی، همچنین برای 22 عدد متوالی قطعه 3' سایتوکروم بی و برای 19 عدد توالی قطعه بلند سایتوکروم بی به دست آمد. با استفاده از nested PCR ژن ITS-rDNA حداقل دو انگل لیشمانیا میجر و لیشمانیا جربیلی از پشه خاکی در سرژنتومیا سینتونی جدا گردید. نیاز به مطالعات بیشتری است تا ثابت گردد که سرژنتومیا سینتونی نقشی را به عنوان ناقل در مناطق ایران با لیشمانیوز پوستی مشترک بازی می کند و نیز نقش مهم این پشه خاکی برای حفظ و نگهداری آلودگی لیشمانیا میجر در جوندگان جربیلیده و در انسان مشخص گردد.

در این مطالعه توانایی چهار فراورده آنتی ژنی مختلف تولید شده از رده سلولی BLV-FLK در تولید آنتی بادی مونوکلونال علیه پروتئین های ویروس عامل لوکوز گاوان بویژه پروتئین gp51SU مورد بررسی قرار گرفت. این فراورده ها که برای ایمن سازی موش های BALB/c استفاده شدند، عبارت بودند از CL: لیز سلول های BLV-FLK، UF: بخشی از پروتئین های فراورده CL بین 30 و 100 کیلو دالتون، WVP: پیکره های ویروسی تخلیص شده و SP: پروتئین تخلیص شده gp51SU (توسط کروماتوگرافی تعویض یونی). جمعا نه فیوژن موفق توسط پلی اتلین گلایکول انجام گرفت که منجر به تولید 23 زده هایبریدومای تولید کننده آنتی بادی مونوکلونال علیه پروتئین gp51SU شد. بالاترین نسبت تولید هایبریدومای اختصاصی علیه پروتئین مورد نظر مربوط به فراورده آنتی ژنی SP بود. بر اساس واکنش مشاهده شده از آنتی بادی های مونوکلونال در آزمون وسترن بلاتینگ، آنتی بادی های مونوکلونال به چهار دسته تقسیم شدند: ضد gp51SU، شامل 23 کلون هایبریدومای تولید کننده آنتی بادی، ضد gp30TM، شامل 8 کلون هایبرویدوما، ضدPr72 ، شامل 5 کلون هایبریدوما و ضد سایر پروتئین های ویروسی، شامل 7 کلون هایبریدوما. بعضی از آنتی بادی های مونوکلونال ضد gp51SU در آزمون وسترن بلاتینگ با بیش از یک باند واکنش دارند که عامل این امر را ممکن است بتوان در واکنش آنتی بادی با پیش سازهای پروتئین مورد بحث جستجو کرد.

بیماری کیست هیداتید (هیداتیدوزیس) یکی از بیماری های مهم مشترک قابل انتقال بین انسان و حیوان می باشد که به وسیله مرحله لاروی کرم اکینوکوکوس گرانولوزوس ایجاد می شود. تشخیص بیماری بر مبنای علایم درمانگاهی مشکل است و برای تشخیص قطعی نیاز به روش های تشخیصی سرولوژی می باشد. از روش های سرولوژیکی همچنین می توان در مطالعات اپیدمیولوژیکی استفاده نمود. در مطالعه حاضر امکان استفاده از کیت الایزای تشخیصی هیداتیدوز انسانی برای تشخیص آلودگی در گوسفندان مورد ارزیابی قرار گرفت. تعداد 68 نمونه سرم گوسفندی آلوده به کیست هیداتید کبدی که در بازرسی لاشه بعد از کشتار در کشتارگاه صنعتی مشهد آلودگی آن ها به اثبات رسیده بود، جمع آوری شد. همچنین تعداد 11 نمونه سرم غیر آلوده به کیست هیداتید که در بازرسی لاشه علایمی از وجود کیست هیداتید در کبد و ریه آن ها دیده نشده بود، جمع آوری گردید. نمونه های سرمی طبق دستورالعمل شرکت سازنده با روش الایزا مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان داد که در تعداد 68 نمونه سرمی آلوده به کیست هیداتید، تعداد 67 نمونه واجد جذب نوری مثبت واقعی بودند. همچنین در 11 نمونه سرمی منفی تعداد 9 نمونه واجد جذب نوری منفی واقعی بودند. در مطالعه حاضر میزان حساسیت و ویژگی آزمایش به ترتیب 99 و 82% می باشد. با توجه به نتایج به دست آمده، کیت الایزا مورد استفاده در تشخیص هیداتیوز انسان می تواند در تشخیص آلودگی گوسفندان به کیست هیداتید مورد استفاده قرار گیرد.

در این بررسی، مورفولوژی لایه فتوسپتور شبکیه گربه نر تحت تاثیر نور و تاریکی مداوم مورد مطالعه قرار گرفت. 12 گربه سالم بالغ به سه گروه (4 گربه در معرض نور مداوم، 4 گربه در تاریکی مداوم و 4 گربه در گروه کنترل) تقسیم شدند و چشم های هر گروه پس از آزمایش بیرون آورده شد و برای مطالعه با میکروسکوپ الکترونی فیکس شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که ساختار کلی لایه فتوسپتور شبیه به بقیه گونه های مهره داران می باشد. سلول های میله ای بلند و استوانه ای شکل بودند. سلول های مخروطی کوتاه تر و ضخیم تر از سلول های میله ای بودند. در گربه هایی که 24 ساعت در معرض نور مداوم قرار داشتند، تعداد ملانوزوم ها در لایه رنگدانه ای شبکیه، افزایش یافته و قطعه خارجی سلول های میله ای و مخروطی بلند شده بودند. در قطعه داخلی این سلول ها واکوئل های کوچک و افزایش فضای بین سلولی مشاهده شد و تعدادی از هسته های سلول ها متراکم شده بودند. گروهی که در معرض تاریکی مداوم قرار داشتند، تعداد ملانوزوم های کمتری را نشان دادند. در این گروه افزایش فضای بین سلولی و هسته های متراکم بیشتر از گروه های دیگر مشاهده شد.

بیضه های شترهای یک کوهانه در فصل تولید مثلی و غیر تولید مثلی در یک کشتارگاه محلی جمع آوری گردید. اسپرم از قسمت های مختلف اپیدیدیم (سر، بدنه و دم) گرفته و به طور مجزا روی لام قرار داده شد، با ائوزین نیگروزین رنگ آمیزی و با خشک کن موی خشک شد و سپس به آزمایشگاه منتقل گردید. در آزمایشگاه لام ها در زیر میکروسکوپ نوری جهت ارزیابی میزان اسپرم های زنده و میزان اسپرم های دارای قطره پروتوپلاسمی مورد بررسی قرار گرفتند. میزان اسپرم های زنده 83، 90 و 86% در فصل تولید مثل و 80، 82 و 90.5% در فصل غیر تولید مثل برای قسمت های سر، بدنه و دم اپیدیدیم بود، که اختلاف معنی داری را در بین آن ها نشان نداد. همچنین هیچ اختلاف معنی داری بین درصد اسپرم های زنده بیضه های راست و چپ وجود نداشت. میزان اسپرم های زنده دارای قطره پروتوپلاسمی در فصل تولید مثل به ترتیب 66، 70 و 74% برای سر، بدنه و دم اپیدیدیم بود و در فصل غیر تولید مثل برای این قسمت ها به ترتیب 73، 70 و 82% بود که از نظر آماری اختلاف معنی داری بین آن ها وجود نداشت. همچنین اختلاف معنی داری بین بیضه های راست و چپ و بین فصل های تولید مثل و غیر تولید مثل وجود نداشت. نتیجه گیری می شود که اسپرم را می توان از هر قسمت بیضه به دست آورد.

در این آزمایش، تاثیر خوراندن مقادیر صفر (E8C0, n=10)8, (E0C0, n=10) و (E10C0, n=10) 10 میلی گرم افدرین به ازای هر کیلوگرم وزن متابولیکی و یا مخلوط افدرین/ کافئین با نسبت های 8 میلی گرم افدرین/ 80 میلی گرم کافئین (E8C80, n=10) و یا 10 میلی گرم افدرین/ 100 میلی گرم کافئین (E10C100, n=7)، به ازای هر کیلوگرم وزن متابولیکی بر ترکیب بدن و خون بره های نر هشت ماهه نژاد مهربان در یک دوره تغذیه 95 روزه بررسی شد. خوراک به صورت اختیاری و افدرین و کافئین به صورت محلول در آب، تغذیه شدند. وزن پایانی و نرخ افزایش وزن روزانه در تیمار افدرین/ کافئین، کاهش یافت. درصد لاشه تغییر معنی داری نشان نداد اما میزان افت لاشه در تیمار E10C100 کمتر از گروه شاهد بود (1.3 در برابر 2%). مخلوط افدرین و کافئین موجب افزایش پروتئین و کاهش ماده خشک و چربی گوشت لاشه شد. چربی حفره های درونی تحت تاثیر مخلوط افدرین/ کافئین کاهش معنی داری نشان داد. غلظت گلوکز سرم خون در اثر تیمار افزایش یافت. افدرین، کلسترول سرم را افزایش داد، اما مخلوط افدرین/ کافئین، تغییر معنی داری در کلسترول سرم ایجاد نکرد. پروتئین تام سرم تحت تاثیر تیمارهای E8C0 و E10C100، در مقایسه با تیمار شاهد، افزایش اندک و معنی داری نشان داد اما غلظت کل لیپید و تری گلیسریدهای سرم تفاوت معنی داری نشان نداد. یافته های این آزمایش نشان داد که خوراندن مخلوطی از افدرین و کافئین، می تواند ترکیب لاشه گوسفندان دنبه دار را تغییر دهد. بهترین مقدار مصرف خوراکی این ترکیب در آزمایش کنونی، 10 میلی گرم افدرین و 100 میلی گرم کافئین به ازای هر کیلوگرم وزن متابولیکی بود.

به منظور بررسی علایم بالینی، خون شناسی و ضایعات آسیب شناسی اقدام به ایجاد آلودگی تجربی در بره ها نمودیم. تعداد 18 بره 4 تا 6 ماهه انتخاب و به سه گروه کنترل، واجد طحال و فاقد طحال تقسیم گردیدند. پس از تزریق وریدی خون آلوده به بابزیا اویس به گروه واجد طحال و فاقد طحال، حیوانات مورد بررسی روزانه قرار گرفتند. اطلاعات بالینی، دوره پارازیتمی، زمان مرگ و نتایج آزمایش های هماتولوژیک و سرولوژیک مورد توجه قرار گرفت. در بره های بیمار افزایش دما در طی مدت 2 تا 4 روز پس از تلقیح و علایم دیگری مانند بی اشتهایی، کم خونی، زردی و هموگلوبینوری مشاهده گشت. در حیوانات واجد طحال دمای بدن در چهارمین روز پس از اوج تب به حد طبیعی برگشت و پارازیتمی در 4 بره محو گردیده و در سایر بره ها، علایم حاد بیماری سبب تلف شدن دام شد. پارازیتمی در گوسفندان فاقد طحال حدود 7% و در واجد طحال ها حداکثر 1% بوده است. در هر دو گروه آلوده تعداد گلبول های قرمز، هماتوکریت و میزان هموگلوبین پس از ظهور پارازیتمی به شدت کاهش یافته و به کمترین سطح خود رسید. تعداد لکوسیت ها نیز کاهش یافت. سطح بیلی روبین گروه آلوده افزایش یافته و در روزهای بین 14 تا 16 پس از آلودگی به بالاترین مقدار خود رسید. همچنین، BUN-AST و سطح کراتینین اندکی افزایش یافت. در این آلودگی تجربی بیشترین ضایعات آسیب شناسی مربوط به کلیه ها و ریه ها بوده است. ادم آلوئولی حاد نفوذ نوتروفیل ها و ماکروفاژها در بافت بینابینی ریه و همچنین گلومرولیت پرولیفراتیو اتساع مویرگ ها و نکروز توبولار حاد نیز مشاهده گشت.

مطالعه ای به منظور ارزیابی تمایل به پرداخت (WTP) دامداران ایالت شبه جزیره ای تامیل نادو واقع در جنوب هند جهت دریافت خدمات بهداشتی سالانه به دام های شیری انجام گرفت. گستره ایالت بر اساس خط مبنای توسعه اولیه به دو منطقه با دامداری توسعه یافته (LD) و دامداری توسعه نیافته (LUD) تقسیم گردید. از روش ارزیابی مشروط (CV) برای ارزیابی حداکثر WTP دامداران برای دریافت دو نوع خدمات بهداشتی استفاده شد: 1) تامین خدمات بهداشتی در مراکز دامپزشکی دولتی (درون- مرکزی) و 2) تامین خدمات بهداشتی در محل زندگی دامدار (سر مزرعه). شکلی از کارت پرداخت (PC) برای ارزیابی حداکثر WTP دامداران جهت دریافت خدمات بهداشتی به گاوها و گاومیش ها به کار گرفته شد. از روش حداکثر راست نمایی فاصله روی نقاط میانی استفاده شد. به طور کلی، میانگین WTP دامداران برای دریافت خدمات بهداشتی سالانه در مراکز دامپزشکی دولتی (درون- مرکزی) برای گاوها، 202.34 روپیه بود. در حالیکه WTP دامداران برای دریافت همین خدمات در محل زندگی دامدار (سر مزرعه)، 261.66 روپیه محاسبه گردید. به همین ترتیب میانگین WTP دامداران برای دریافت خدمات بهداشتی سالانه برای گاومیش ها، 135.78 روپیه در مراکز دامپزشکی دولتی (درون- مرکزی) و 186.20 روپیه در محل زندگی دامدار (سر مزرعه) بود.میانگین ارزش WTP بیان شده برای دریافت خدمات در مراکز دامپزشکی دولتی و در محل زندگی دامدار در مناطق با دامداری توسعه یافته در مقایسه با مناطق با دامداری توسعه نیافته، بالاترین میزان را نشان داد که زمینه ای برای جبران هزینه های افزایش یافته را ایجاد می کند. این تخمین های WTP، معیاری را برای بازیابی هزینه ها نشان می دهد که می تواند به جای ارایه رایگان خدمات گسترش یافته جاری مورد استفاده قرار گیرد. علاوه بر این می تواند کلیدی برای طراحی سیاست vet-claim که همسو با سیاست medi-claim برای انسان هاست، باشد.

باکتری اشریشیا کولای سروتیپ O157:H7 یکی از باکتری های مهم بیماری زای انسانی است که موجب عوارض کولیت خونریزی شده (HC)، سندرم همولیتیک- اورمیک (HUS) و ترمبوتیک- ترمبوستوپنیک پورپورا (TTP) می گردد. در این مطالعه تعداد یکصد نمونه گوشت چرخ کرده به صورت تصادفی در ماه های خرداد و تیر سال 1384 از فروشگاه های عرضه گوشت در سطح شهرستان جمع آوری گردید و در محیط کشت آبگوشت تریپتیک سوی اصلاح شده (m-TSB) غنی سازی گردید. سپس در محیط آگار سوربیتول مک کانکی حاوی سیفیکسیم و تلوریت پتاسیم (CT-SMAC) کشت داده شد. از کلنی های غیر تخمیر کننده سوربیتول، ابتدا آزمایش های بیوشیمیایی جهت تایید باکتری اشریشیا کولای صورت گرفت، سپس تست PCR با استفاده از پرایمرهای اختصاصی ژن های کد کننده آنتی ژن های O157 و H7 انجام گردید. در این مطالعه از تعداد 7 نمونه، باکتری اشریشیا کولای غیر تخمیر کننده سوربیتول جداسازی گردید و در تست PCR فقط یک نمونه به عنوان سروتیپ O157:H7 مورد تایید قرار گرفت. تست PCR که در این مطالعه مورد استفاده قرارگرفت ممکن است به عنوان جایگزینی برای تست های ایمونولوژیک که حضور آنتی ژن های پیکری و تاژکی را مشخص می کنند مطرح باشد.

فاسیولوزیس در ایران بیماری انگلی با اهمیتی در انسان و دام محسوب می شود. معمولا عامل آلودگی شامل یک یا دو گونه می باشد. در بررسی حاضر الگوی الکتروفورتیک پادگن های بدنی و دفعی- ترشحی فاسیولا هپاتیکا و فاسیولا ژیگانتیکا توسط روش سدیم دودسیل سولفات پلی اکریلامید ژل الکتروفورزیس (SDS-PAGE) تعیین گردید. پادگن های بدنی و دفعی- ترشحی بعد از جمع آوری ترماتودهای بالغ از مجاری صفراوی به ترتیب با هموژنیزاسیون و انکوباسیون آن ها تهیه شد. الگوی الکتروفورتیک پادگن دفعی- ترشحی در هر دو گونه مشابه و با داشتن 6 باند پروتئینی به وزن مولکولی 42، 33، 24، 20، 16 و 15 کیلو دالتون مشخص شد. ولی در پادگن بدنی فاسیولا ژیگانتیکا 11 باند پپتیدی (68، 62، 60، 57، 46، 42، 36، 33، 24، 22 و 18 کیلو دالتون) و در فاسیولا هپاتیکا 8 باند پپتیدی (62، 46، 42، 36، 33، 24، 22 و 18 کیلو دالتون) مشاهده شد. با توجه به اختلاف بین الگوی پروتئینی پادگن بدنی و شباهت پادگن دفعی- ترشحی در بین دو گونه فاسیولا مطالعات بیشتری در مورد اهمیت پادگن های مربوطه جهت تهیه واکسن و تشخیص سرمی فاسیولوزیس انسانی و حیوانی باید صورت پذیرد.

یک بز چهارساله ماده از نژاد بومی با تاریخچه بی اشتهایی و عدم دفع به درمانگاه دانشکده دامپزشکی شیراز ارجاع شد. بز مزبور تحت لاپاراتومی قرار گرفت. حین اکتشاف مشخص شد انسداد پیلور و جابجایی شیردان رخ داده است. یک فیتوبیزور توپی شکل باعث انسداد پیلور شده بود. وضعیت بز مزبور یک ماه بعد از عمل رضایت بخش بود. در این بیمار نتیجه گیری شد که جابجایی شیردان متعاقب انسداد شیردان رخ داده است.

انگل های جنس گونژیلونما، نماتودهایی هستند که عموما نشخوارکنندگان و به ویژه گوسفندان و بز را آلوده می کنند. یک راس الاغ ماده 11 ساله با سابقه کولیت حاد به بیمارستان آموزشی دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد ارجاع داده شد. در بررسی پس از مرگ، خطوط زیگزاگ متعدد به رنگ سفید مایل به صورتی در مخاط مری و معده وجود داشت که حاوی کرم های طویل سفید رنگ بود. پس از مطالعه میکروسکوپیک انگل از نوع گونژیلونما پولکروم تشخیص داده شد.

یک سگ 4 ساله ماده نژاد پینچر مینیاتوری با سابقه کاهش وزن، رخوت و استفراغ که از 40 روز پیش شروع شده بود به بیمارستان دام های کوچک دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران ارجاع گردید. بیمار به زردی شدید، اسهال مزمن و حضور چربی در مدفوع نیز مبتلا بود. تلاش های به عمل آمده به منظور نجات جان بیمار موفقیت آمیز نبود و در نهایت با وخیم تر شدن علایم، حیوان به دلیل شوک هیپوولمیک و عدم تعادل الکترونیکی تلف شد. در کالبدگشایی بدن دچار لاغری شدید بود و در عین حال زردی بارز نیز وجود داشت. تومور سفتی با منشا پانکراس به داخل صفاقی منتشر شده بود که در چند نقطه با دئودنوم اتصال یافته بود. در برخی از غدد لنفاوی موضعی و کبد نیز متاستاز ایجاد شده بود. بر اساس شاخص های هیستوپاتولوژیک توده شکمی به عنوان آدنوکارسینوم تقریبا تمایز یافته بخش برون ریز پانکراس مورد تشخیص قرار گرفت.

این مطالعه به منظور ارزیابی اولتراسونوگرافی سه بعدی چشم سگ و به دست آوردن محور طولی چشم انجام گرفت. دوازده قلاده سگ مخلوط شامل 6 قلاده نر و 6 قلاده ماده انتخاب شدند و با استفاده از پراب 5 تا 12 مگاهرتز دستگاه اولتراسونوگرافی مورد بررسی قرار گرفتند و محور طولی چشم مابین قرنیه و دیسک بینایی در تصاویر سه بعدی اندازه گیری شد. اندازه های به دست آمده از محور چشم توسط تست آماری t جفتی مورد ارزیابی قرار گرفت. به دلیل امکان چرخش در تصاویر حاصل جزییات بیشتری از ساختار چشم قابل بررسی بود. در تصاویر سه بعدی جسم زجاجیه، اتاقک قدامی و کرتکس و هسته عدسی به صورت مجزا و ان اکو تا هیپواکو خود را نمایان می کردند. در حالی که کپسول قدامی و خلفی و دیسک بینایی هیپراکو دیده می شدند. میانگین اندازه محور طولی چشم در نرها 2.07±0.9 میلی متر و در ماده ها 26.3±0.6 میلی متر بود به گونه ای که اختلاف معنی داری بین چشم نر و ماده مشاهده شد، اما اختلاف معنی داری بین چشم راست و چپ مشاهده نگردید. نتایج تصاویر سه بعدی نشان داد که تفسیر یافته های تصاویر به دست آمده در تمامی محورهای فضایی چشم به صورت دقیق تری قابل بررسی است.