مجله مراقبت پرستاری و مامایی ابن سینا
سال:1394 | دوره:23 | شماره:1 (مسلسل 48) |تعداد مقالات:8

مقدمه: خودمراقبتی هسته اصلی سلامتی و مراقبت از بیماری های مزمن از جمله دیابت است. برای ارتقاء خودمراقبتی بیماران، استفاده از تئوری ها و الگوهای پرستاری پیشنهاد شده است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر آموزش الگوی خودمراقبتی اورم بر توان خودمراقبتی بیماران مبتلا به دیابت انجام شده است. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 20 نفر از بیماران دیابتی در بخش غدد بیمارستان امام رضا (ع) تبربز انجام شد. برای جمع آوری داده ها از چک لیست ارزشیابی توان خود مراقبتی بیماران دیابتی استفاده گردید. ابتدا بر اساس چک لیست ارزشیابی توان خود مراقبتی، میزان اطلاعات بیماران در 5 حیطه اصلی (رژیم غذایی، فعالیت فیزیکی، اندازه گیری قند خون، رژیم دارویی، مراقبت از پای دیابتی) بر اساس مقیاس لیکرت بین 0 تا 10 نمره گذاری گردید. سپس بر اساس شرایط بیمار با استفاده از الگوی خودمراقبتی اورم آموزش های لازم انجام گرفت. دوباره بر اساس چک لیست میزان اطلاعات بیماران ارزیابی گردید و نتایج قبل و بعد از مداخله مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: بر اساس نتایج مطالعه، میانگین نمره توان خودمراقبتی در هر یک از 5 حیطه شامل رژیم غذایی (0.04= p)، فعالیت فیزیکی (0.000= p)، اندازه گیری قند خون (0.003= p)، رژیم دارویی (0.001= p)، مراقبت از پای دیابتی (0.01= p) قبل و بعد از آموزش مبتنی بر الگوی خود مراقبتی اورم تفاوت معنی داری نشان داد. نتیجه نهایی: با توجه به اثرات مثبت آموزش مبتنی بر خود مراقبتی اورم، استفاده از این الگو به عنوان روش مناسب در کنار سایر اقدامات درمانی پیشنهاد می گردد.

مقدمه: همکاری بین پرستاران فرآیندی پیچیده و چند بعدی است که عوامل متعددی بر آن تاثیر گذارند. با توجه به اثرات سازنده این فرآیند، تعیین کردن عوامل انگیزشی تاثیرگذار بر آن از اهمیت ویژه ای برخوردارند. هدف این مطالعه پی بردن به عوامل انگیزشی همکاری بین پرستاران می باشد. روش کار: مشارکت کنندگان در این مطالعه کیفی 18 پرستار از بیمارستانهای شهرهای تهران، تبریز و ایلام بودند که بر اساس نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده ها از طریق مصاحبه عمیق باز بدون ساختار با پرستاران و یادداشت های در عرصه بدست آمد. مصاحبه ها پس از دست نویس شدن با استفاده از روش تحلیل محتوی استقرایی تحلیل گردیدند.یافته ها: طبقات آورده های فردی (با زیر طبقات اعتقادات و باورها، وجدان کاری، نگرش به همکاری درون حرفه ای و تجارب شخصی دریافت خدمات پرستاری) و قدرشناسی (با زیر طبقات تشویق شدن، حفظ احترام بین فردی، برآوردن انتظارات و مشورت و نظر خواهی)، به عنوان عوامل انگیزشی اثرگذار و ارتقاء دهنده در نحوه همکاری بین پرستاران شناخته شدند. نتیجه نهایی: یافته ها نشان می دهند که انگیزش عاملی تاثیرگذار بر نحوه همکاری پرستاران در کار کردن با هم می باشد. آگاهی و توجه به این مقوله، خصوصیات و ویژگی های آن در غلبه بر موانع همکاری کمک کننده خواهد بود.

مقدمه: عدم رعایت بهداشت قاعدگی می تواند منجر به مشکلاتی در سلامت دختران نوجوان شود. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر دو روش آموزشی (سخنرانی و گروه همسالان) بر عملکرد دختران در مورد بهداشت قاعدگی در دبیرستانهای شهر همدان بود. روش کار: در این مطالعه مداخله ای 200 دانش آموز دختردوره اول متوسطه با روش نمونه گیری خوشه ای از شهر همدان انتخاب شدند. افراد نمونه در دو گروه 100 نفره (آموزش همسالان و آموزش سخنرانی) طی 4 جلسه هفتگی آموزش دیده و مقایسه شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه آگاهی و عملکرد بهداشت قاعدگی بود که قبل، بلافاصله بعد از آموزش و یک ماه پس ازآموزش تکمیل شد. اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی، آزمونهای t مستقل و زوجی، کای اسکوئر و آنالیز واریانس با اندازه گیریهای مکررتحلیل شدند. یافته ها: بین دو گروه تفاوت معنی داری از نظر میانگین سنی (در گروه سخنرانی 13.35 و در گروه همسالان13.31 سال، P>0.05) و سن منارک وجود نداشت (در گروه سخنرانی12.41 و در گروه همسالان 12.20 سال، P>0.05). در گروه سخنرانی وگروه همسالان میانگین نمره آگاهی و عملکرد در طول زمان (قبل، بلافاصله و یک ماه پس از آموزش) افزایش معناداری داشت (P<0.001). بین دو گروه تفاوت معنی داری از نظر آگاهی و عملکرد بهداشت قاعدگی دیده شد (P<0.001). نتیجه نهایی: روش آموزشی گروه همسالان در ارتقای بهداشت قاعدگی دختران نوجوان روش موثری بود. از اینرو برنامه ریزان بهداشتی باید از روش های مناسب جهت آموزش مسایل بهداشتی و توانمندسازی دختران نوجوان بهره جویند.

مقدمه: ناباروری اثرات روانشناختی زیادی بر روحیات زوجین نابارور دارد و استرس های شدیدی را در زن و مرد ایجاد می کند. تکنیک تن آرامی از جمله روش های موثر دررفع استرس بوده که باعث تعادل استرس می شود. در همین راستا هدف از این مطالعه، تعیین تاثیر روند مراقبتی کاهش استرس دوره درمان بر رضایتمندی زنان نابارور می باشد. روش کار: این پژوهش کارآزمایی بالینی کنترل دار بود که بر روی 76 نفر از زنان 18 تا 35 سال نابارور تحت درمان IVF و یا ICSI انجام شد. این زنان که برای درمان ناباروری خود به کلینیک نازایی اصفهان مراجعه نموده بودند، به روش نمونه گیری آسان و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند (36 نفر در گروه مداخله و 36 نفر در گروه کنترل). تکنیک تن آرامی در گروه مداخله به مدت 12 جلسه انجام شد. اطلاعات بوسیله پرسشنامه استاندارد استرس ناباروری نیوتن و میزان رضایتمندی از روند درمانی قبل و بعد از مطالعه توسط افراد دو گروه تکمیل شد. یافته ها: آزمون های آماری نشان داد که تفاوت معنی داری در ویژگی های فردی باروری افراد گروه مداخله و کنترل وجود ندارد. آزمون من ویتنی نشان داد بین رضایت از روند مراقبتی کاهش استرس دوره درمان در دو گروه اختلاف معنی داری وجود داشت و این رضایتمندی در گروه مداخله بطور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (0.001= P). نتیجه نهایی: استفاده از تکنیک تن آرامی به عنوان یک تکنیک کاهنده استرس بر رضایتمندی زنان از این روند مراقبتی (حتی زنانی که نتیجه تست بارداری آن ها منفی شده) تاثیر مثبت دارد که این موضوع می تواند به پیگیری بهتر برنامه درمانی در زوجین نابارور کمک کند.

مقدمه: پرتودرمانی با طیف وسیعی از اثرات جانبی، عملکرد کیفیت زندگی بیماران را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر یوگا بر حیطه عملکرد کیفیت زندگی زنان مبتلا به سرطان پستان تحت پرتودرمانی بود. روش کار: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی دو مرحله ای قبل و بعد از مداخله بود. 40 زن مبتلا به سرطان پستان در دو بخش پرتودرمانی - انکولوژی بیمارستان های امید و میلاد اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. جلسات یوگا در فاصله 8 هفته به مدت 75 دقیقه روزهای زوج هر هفته اجرا می شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات جمعیتی و بالینی، و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان پژوهش و درمان سرطان اروپا EORTC QLQ-C30)) و پرسشنامه استاندارد اختصاصی جهت بررسی کیفیت زندگی در مبتلایان به سرطان پستان (EORTC QLQ-BR23) بود که به صورت مصاحبه چهره به چهره با بیماران توسط یک متخصص انکولوژی- رادیوتراپی، طی 3 ماه از ابتدای فروردین تا پایان خردادماه 1391 تکمیل گردید. یافته ها: میانگین نمره عملکرد کیفیت زندگی قبل از مداخله در گروه یوگا 54.04 با انحراف معیار 14.9 تعیین شد که بعد از مداخله، نمره 13.4 ± 83.1 را به خود اختصاص داد. همچنین در میانگین نه حیطه عملکردی افزایش قابل توجهی مشاهده شد که از نظر آماری معنی دار بود (P<0.001). نتیجه نهایی: از برنامه یوگا می توان به عنوان یک روش موثر، راحت و کم هزینه در ارتقاء کیفیت زندگی این دسته از مددجویان در مراکز درمانی و مراقبتی- حمایتی مربوط به آنها استفاده کرد.

مقدمه: سندرم پیش از قاعدگی می تواند بر کیفیت زندگی و تاب آوری در برابر استرس نوجوانان تاثیر گذارد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش گروهی آگاهی افزایی از سندرم پیش از قاعدگی بر تاب آوری در برابر استرس و کیفیت زندگی دانش آموزان دختر دبیرستانی انجام شد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون دو گروهی بود. دانش آموزان دختر پایه دوم دبیرستانهای تهران در سال تحصیلی 1392-93 با نمونه گیری خوشه ای از مناطق 20 گانه آموزش و پرورش، دو دبیرستان و از هر دبیرستان یک کلاس انتخاب شدند. به طور تصادفی، از یک کلاس 15 نفر به گروه کنترل و از کلاس دیگر 15 نفر به گروه آزمون اختصاص یافتند. مداخله طی 10 جلسه صورت گرفت. داده ها در ابتدا و دوماه پس از پایان جلسات گردآوری شد. ابزار پژوهش، مشخصات جمعیت شناختی، پرسشنامه تشخیصی اختلال پیش از قاعدگی، مقیاس تاب آوری (Connor-Davidson resilience scale)، پرسشنامه زمینه یابی سلامت فرم کوتاه (SF-36) بود. تحلیل داده ها با آزمون تی، تی - زوجی و من - ویتنی با اطمینان 95% توسط نرم افزار SPSS/16 انجام شد. یافته ها: مشخصات فردی دو گروه کنترل و آزمون تفاوت معنی داری نداشت (0.05>P). در بدو ورود، میانگین نمرات اختلال پیش از قاعدگی، مقیاس تاب آوری و کیفیت زندگی دو گروه مشابه بودند (0.05 > P). اما در مرحله دوم اندازه گیری، تنها در گروه آزمون، ارتقای واضحی در میانگین نمرات اختلال پیش از قاعدگی (0.001>P)، تاب آوری (0.01> P)، و کیفیت زندگی (0.01> P) دیده شد. نتیجه نهایی: آموزش می تواند سبب بهبود نشانگان اختلال پیش از قاعدگی، تاب آوری در برابر استرس و کیفیت زندگی نوجوانان شود.

مقدمه: پرستاران مهمترین شاخص سنجش برتری یک بیمارستان هستند. تعهد سازمانی عاملی مهم در پیش بینی و درک رفتار سازمانی است و شناسایی عوامل موثر بر آن می تواند در ارتقای تعهد سازمانی کمک کننده باشد. هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین رفتارهای حمایتی و غیر حمایتی مدیران و فرسودگی شغلی پرستاران با کنترل تعهد سازمانی است. روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی و تحلیلی است که بصورت مقطعی انجام شد. جامعه آماری کلیه پرستاران شاغل در یکی از بیمارستان های شیراز بودند که از طریق نمونه گیری تصادفی نمونه ای با حجم 150 نفر مشخص گردید. ابزار های سنجش شامل پرسشنام ه رفتارهای حمایتی و غیرحمایتی مدیران رونی و گوتلیب (2007)، پرسشنامه تعهدسازمانی آلن و مایر (1990) و سیاهه فرسودگی شغلی مسلش (1985) بود که روایی و پایایی آن در مطالعات مختلف به اثبات رسیده است. داده ها از طریق تحلیل همبستگی پیرسون، همبستگی جزئی و SPSS/19 تحلیل شد. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که بین رفتار حمایتی مدیران و فرسودگی شغلی، تعهدسازمانی و فرسودگی شغلی در سطح 0.001≥P رابطه معکوس و معناداری وجود دارد. بین رفتار غیر حمایتی مدیران و فرسودگی شغلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. در نهایت اینکه ضریب همبستگی سهمی بین مدیریت حمایتی و فرسودگی شغلی بدون کنترل متغیر تعهد سازمانی معنادار می باشد ولی پس از کنترل متغیر تعهد سازمانی، معنادار نمی باشد. نتیجه نهایی: نتایج نشان داد که تعهد سازمانی در رابطه بین رفتار حمایتی مدیران و فرسودگی شغلی نقش مهمی را ایفا می کند بنابراین برگزاری کارگاه های آموزشی در این مورد برای پرستاران پیشنهاد می گردد.

مقدمه: یائسگی یک مرحله بحرانی و مهمترین واقعه دوران میانسالی زنان به شمار می رود که از یک سو باعث ایجاد مشکلات فیزیولوژیک از جمله گرگرفتگی، تعریق شبانه، اضطراب، اختلال خواب واز سوی دیگر می تواند اثرات معناداری بر روی کیفیت زندگی زنان یائسه بر جای بگذارد. مطالعه حاضر با هدف بکار گیری الگوی پرسید در بررسی عوامل مرتبط با کیفیت زندگی زنان یائسه شهر بندرعباس صورت گرفت. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بود. که بر روی 170 زنان یائسه 65-40 ساله شهر بندرعباس صورت گرفت. روش نمونه گیری بصورت خوشه ایی تصادفی ساده و ابزارگرد آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود. داد ه ها از طریق نرم افزار SPSS/16 با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت p<0.05 از نظر آماری معنی دار تلقی گردید. یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 8.15 ± 57 سال و میانگین کیفیت زندگی زنان یائسه در این مطالعه 27.05 ± 76.62 بدست آمد. بین کیفیت زندگی با عوامل قادر ساز (p=0.048)، عوامل تقویت کننده (p=0.026)، و همچنین در عوامل مستعد کننده بین نگرش (p=0.002) و خود کارمدی درک شده (p=0.045) ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد. نتیجه نهایی: اجرای برنامه های آموزشی و بهداشتی توسط کارکنان بهداشتی، جلب مشارکت سایر اعضای خانواده در برنامه های ارتقای سلامت و ایجاد شبکه های حمایت اجتماعی به منظور ایجاد حمایت عاطفی درارتقای کیفیت زندگی زنان یائسه بسیار حائز اهمیت است.