گسترش فناوری اطلاعات واقعیتی است که بر عرصه های گوناگون زندگی بشری به شدت تاثیر گذاشته است. تلاش مقاله حاضر بر این است که تغییرات عمده شهرها را در قالب جست و جوی الگوی بهینه طراحی شهری پی گیرد. در این مورد، با تکیه بر پایگاه نظری مشخص درباره مفهوم طراحی شهری، کوشش می شود امکان جدیدی که فناوری اطلاعات برای هر کدام از مولفه های کیفی طراحی شهری و به دنبال آن لایه های فرم شهری مطرح می کند، موشکافی می شود. نهایتا نفی بسیاری از ضرورت های مدرن و بازگشت به پاره ای از فرصت های شهر مقابل صنعت در عصر پساصنعت در حالی با معرفی مجموعه کار - زندگی به مثابه الگوی بهینه عصر اطلاعات معنا می گیرد که همچنان خطر شهرگریزی در حکم امکان بالقوه مطرح است.