این پژوهش تأثیر روش تدریس با رویکرد اجتماعی-فرهنگی را بر ارتقا دانش منظور شناسی زبان انگلیسی در زبان آموزان ایرانی، با تاکید بر کنش گفتاری انتقاد کردن بررسی می کند. شرکت کنندگان دو کلاس 25 نفره از دانشجوی زبان انگلیسی بودند (گروههای ازمایش و کنترل). سعی بر آن شد که در این روش، زبان آموزان تحت اصول رویکرد اجتماعی-فرهنگی عمل کنند یعنی یادگیری حین انجام کارهای مشارکتی. همچنین مهم ترین روشی که در این تحقیق استفاده شد این بود که از دانشجویان خواسته می شد تا از تکالیف همدیگر به صورت شفاهی انتقاد کنند. معلم هم آموزش فردی و خصوصی منطبق با نیاز هر فرد را ارائه می داد. میزان یادگیری زبان-آموزان از طریق پیش آزمون، پس آزمون های فوری و تاخیری بررسی شد. آزمونهای استفاده شده، آزمون تکمیل گفتمان و آزمون ایفای نقش بودند. اطلاعات جمع اوری شده و به کمک آزمون تی تحلیل شدند. نتابج نشان داد که دانش منظور شناسی زبان آموزان در گروه آزمایش به طور معناداری بهبود پیدا کرد و آنها خیلی بهتر از گروه کنترل عمل کردند که نشان دهنده ی تأثیر فوق العاده عالی این روش تدریس بود. سپس از طریق مصاحبه با شرکت کنندگان، محققان به احساسات مثبت آنها در طی آموزش تحت این روش پی بردند (سطوح بالای هیجان و انگیزه، اضطراب کم، اوقات خوش، واضح بودن دستورالعملها و توضیحات) که خود سندی بر تأثیرات مثبت این روش است.