احساس تعلق به دانشگاه با جنبه های متعددی از سلامت روانی-اجتماعی دانشجویان ارتباط دارد. با این حال در مفهوم سازی و سنجش این سازه، ابهامات زیادی وجود دارد. اندک ابزارهای طراحی شده در حیطه آموزش عالی نیز بیشتر میزان احساس تعلق را می سنجند و اندازه گیری مؤلفه های تعلق به دانشگاه در مطالعات قبلی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر، ساخت و اعتباریابی مقیاس احساس تعلق دانشجویان به دانشگاه بود. در یک طرح همبستگی و از نوع ساخت ابزار، 345 نفر از دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد در مرحله اول و 477 نفر از دانشجویان دانشگاه بیرجند در مرحله دوم به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. نتایج تحلیل عاملی اکتشافی در مرحله اول، چهار عامل با 72/49 درصد تبیین واریانس را نشان داد که شامل مؤلفه های تعامل با استادان، تعامل با همسالان، جو دانشگاه و عزت نفس بود. نتایج تحلیل عاملی تأییدی نشان داد که مدل چهار عاملی دارای برازش است و ضریب آلفای کرونباخ خرده مقیاس ها در دامنه 90/0-75/0 گزارش شد. به علاوه، تحلیل های دیگر شواهدی را برای حمایت از همسانی درونی، روایی همگرا و روایی واگرای مقیاس احساس تعلق فراهم کردند و مشخص شد که هر کدام از ابعاد این مقیاس با مقیاس های تعهد به دانشگاه، تنهایی اجتماعی-هیجانی، رضایت از زندگی، افسردگی و درگیری عاملی روابط معنادار داشت. بعلاوه، نتایج ضریب بازآزمایی خرده مقیاس ها در دامنه 74/0–64/0 قرار داشت. مطابق با یافته های پژوهش حاضر، مقیاس احساس تعلق دانشجویان به دانشگاه از ویژگی های روان سنجی مطلوبی برخوردار است و می توان از آن به عنوان ابزاری معتبر استفاده نمود.

ابزار هنری، واسطه موثر در تحقق معنای اثر هنری است. نوع و شیوه تهیه این ابزار نیز متاثر از هستی شناسی هنرمندان است. در هنرهای اسلامی، ابزار هنری و آداب هنرمندی، از ممیزات تاثیرگذار، در نتیجه کار هنری هستند. چگونگی مواد انتخابی برای ساخت ابزار، همچنین التزام به آداب انجام کار، مقوم روح معنوی در هنر اسلامی است. این مقاله از طریق مطالعات کتابخانه ای و تحلیل تطبیقی نمونه هایی از آثار هنری تاریخ جهان و ابزار هنری به کار رفته در آنها، در مقایسه با آثاری از هنر اسلامی، می کوشد تا نشان دهد که هستی شناسی هنرمندان جهان به چه میزان در انتخاب نوع ابزار هنری موثر بوده و هست.نتایج این مقاله نشان می دهد که استفاده از ابزار هنری در هر دوره از تاریخ، رابطه مستقیمی با تفکر مسلط در آن دوره داشته است. همچنین، در قیاس با ابزار هنری در هنر غیر دینی، این ابزار در هنر اسلامی دو ساحت مادی و معنوی دارند که هنرمندان، بدانها توجه می کردند. علاوه بر این، رعایت آداب خاص فعل هنری نیز به مثابه تضمینی برای تحقق هدف غایی و اظهار عبودیت هنرمندان مسلمان از طریق هنر، به درگاه حق بوده است.