اتیلن گلیکول و دی اتیلن گلیکول کاربرد گسترده ای دارند. از اتیلن گلیکول در تهیه الیاف مصنوعی پلی استری، ضد یخ، مواد منفجره، صنایع نساجی و کاغذ یا چرم و غیره، استفاده می شود. لذا شناسایی میکروارگانیسم های مصرف کننده آنها بسیار مهم است، و از بین بردن مواد دارنده اتیلن گلیکول که پس از استفاده در محیط جمع شده و باعث آلودگی محیط زیست می شود، لازم است. در این پژوهش، در مرحله نخست، باکتری سودوموناس آئروژینوزا که مصرف کننده اتیلن و دی اتیلن گلیکول است، جداسازی و شناسایی شد. در مرحله دوم، میزان مصرف این مواد به وسیله این میکروارگانیسم با روش های میکروبیولوژیکی مانند: روش سری رقت لوله ای، تولید کلنی روی محیط کشت پایه حداقل آگاردار که به آن اتیلن گلیکول و یا دی اتیلن گلیکول به عنوان تنها منبع کربن و انرژی افزوده شده بود، تعیین شد. نتایج نشان داد که این سویه باکتری سودوموناس آئروژینوزا می تواند روی محیط کشت حاوی حداکثر 30 میلی گرم در میلی لیتر از اتیلن گلیکول و 5 میلی گرم در میلی لیتر از دی اتیلن گلیکول زنده بماند و رشد کند. میزان مصرف این مواد با روش کروماتوگرافی گازی در فواصل زمانی مختلف، تعیین شد.

نمک های معدنی حاصل از خنثی سازی کاتالیزور مصرفی با اسید در تهیه پلی اتیلن گلیکول به وسیله صاف کردن جدا می شود. با وجود اینکه مقدار زیادی از نمکها خارج می شود، ولی مقدار کمی از آنها به صورت ذرات خیلی ریز در پلیمر تشکیل شده پراکنده می گردد که به آن خاکستر می گویند و مقدار آن حداکثر می تواند به 0.3 درصد وزنی برسد. اگر چه این خاکستر در بسیاری از کاربردها اشکالی ایجاد نمی کند و اثر چندانی ندارد، ولی چنانچه ترکیب ساخته شده مثلا به عنوان یک ماده روان کننده مورد استفاده قرار گیرد این نمکهای معدنی باقیمانده در ترکیب، رسوب می کند و مشکلاتی را بوجود می آورد. در این پژوهش، پلی اتیلن گلیکول از اتیلن اکسید در مجاورت کاتالیزور قلیایی تهیه می شود. برای تهیه این ترکیب با مقدار خاکستر کم، پس از جداسازی رسوب حاصل از عمل خنثی سازی، به مخلوط واکنش یک مجموعه الکل خطی و گلیکول سبک اضافه می گردد و با جداسازی رسوب، مقدار خاکستر آن معین و در نهایت حلال مناسب نیز انتخاب می شود. بر اساس نتایج بدست آمده استفاده از 10 درصد وزنی متانول سبب می شود که مقدار خاکستر به 0.01 درصد وزنی کاهش یابد.

نانوپودرها/ نانوساختارها به دلیل خواص قابل تنظیم و کاربردهای تعمیم یافته شان مورد توجه مهندسین و دانشمندان قرار گرفته اند. یکی از کاربردهای تعمیم یافتة نانوپودرها، نانوشاره ها هستند. نانوشاره ها، مرجح ترین خنک کننده های نسل بعدی به شمار می روند و پایداری آنها برای به کارگیری موفقیت آمیز آنها ضروری است. نانوذرات اکسید آهن به روش سل-ژل با استفاده از سولفات آهن به عنوان پیش ماده تهیه شد. نانوذرات تهیه شده با روش های XRD و نورتابی فوتونی مشخصه یابی شدند. نانوشاره های اکسید آهن (0/1 و 0/3 درصد حجمی) با اتیلن گلیکول به عنوان شارة پایه به یک روش دو مرحله ای تهیه شد. نانوشاره ها برای پایداری دینامیکی (در بازه های زمانی 1، 3، 6، 12 و 24 ساعته) مورد آزمایش قرار گرفتند. تغییرات پتانسیل زتا با زمان برای پیش بینی تحولات پایداری آنها مورد تحلیل قرار می گیرد. مشاهده می کنیم که نانوشاره 3/0 درصد حجمی، نسبت به نانوشارة کمتر پایدار 0/1 درصد حجمی، مشخصه ّهای پایداری دینامیکی بهتری نشان می دهد

در پژوهش حاضر، تاثیر محیط کشت جانسون (بدون نمک) و محیط کشت های ایزو اسموتیک مختلف بر رشد (نقسیم سلولی و وزن تر) و مورفولوژی سلول دونالیلا سالینا مورد بررسی قرار گرفت. فشار اسمزی معادل فشار اسمزی محلول های 2.5 و 7.5 و 12.5 درصد نمک طعام، با ترکیبات مختلف شامل پلی اتیلن گلیکول، اتیلن گلیکول، سوکروز، مانیتول، نمک طعام و گلیسرول بر پایه محیط کشت جانسون تهیه شد. درصدهای مختلف پلی اتیلن گلیکول و نسبت های مختلف نمک طعام و پلی اتیلن گلیکول نیز از جمله تیمار ها بودند. سویه جلبک مورد آزمایش از آزمایشگاه تحقیقات گیاهان دارویی جهاد دانشگاهی شهید بهشتی تهیه و در ارلن های 250 میلی لیتری در 100 میلی لیتر محیط کشت، کشت داده شد. شرایط کشت در آزمایشگاه با ایجاد محیط کشت استریل، شدت نور 5000 لوکس،دمای 25±2 و هوادهی روزانه یک ساعت فراهم شد. ازمایش پس از سازگاری جلبک به مدت 12 روز ادامه یافته و هر روز بررسی و شمارش سلولی انجام شد.. نتایج بررسی رشد، در این تیمارها نشان داد که رشد بهینه در تیمار 7.5 درصد نمک اتفاق افتاد و دور شدن از غلظت بهینه نمک، سبب کاهش معنی دار در رشد گردید (P<0.05). اما وزن یک سلول در تیمار 7.5 درصد نمک طعام، کاهش معنی داری نسبت به دو تیمار دیگر داشت (P<0.05). این امر به دلیل تقسیمات سلولی فراوان قابل انتظار بود. نتایج نشان داد که در محیط کشت جانسون بدون نمک و محیط های ایزو اسموتیک غیرنمکی، سویه مورد آزمایش قادر به خوگیری نبوده و اثر تیمار پس از ایجاد تغییرات مورفولوژیک در سلول جلبک دونالیلا سالینا، به مرگ آن منجر شد. این تغییرات در محیط پلی اتیلن گلیکول و اتیلن گلیکول شدیدتر و سریعتر از سایر تیمارها رخ داد. در تیمار گلیسرول، به ویژه در تیمار ایزواسموتیک با محیط نمک طعام 7.5 درصد، تغییرات مورفولوژیک ناچیز بوده و مرگ سلولی بسیار با تاخیر اتفاق افتاد. اما در این تیمار هم جلبک قادر به تکثیر نبود. نتایج گویای این حقیقت است که محیط واجد نمک نه تنها شرایط اسمزی مناسب جلبک دونالیلا سالینا را فراهم می سازد بلکه محیط یونی مناسبی برای فرایندهای زیستی لازم در این جلبک را نیز ایجاد می کند.

کیفیت پوشش نیکل در فرایند پوشش دهی الکترولیتی شامل میزان براقیت و ضخامت پوشش، به ترکیبات شیمیایی وان و به ویژه نوع و مقدار افزودنی ها وابسته می باشد. در این تحقیق، شرایط وان واتس در حضور اتیلن گلیکول و یا دی اتیلن گلیکول به عنوان افزودنی، بر کیفیت پوشش نیکل بر روی بستر استیل مورد مطالعه قرار گرفته است. جهت بهینه نمودن شرایط، از روش یک متغیر در یک زمان استفاده شد. با استفاده از تصویربرداری توسط گوشی هوشمند و پردازش تصویر در نرم افزار متلب، میزان براقیت پوشش نیکل تعیین شده و ضخامت پوشش توسط دستگاه ضخامت سنج، اندازه گیری شد. در شرایط بهینه 120 گرم بر لیتر دی اتیلن گلیکول و یا 50 گرم بر لیتر اتیلن گلیکول، pH برابر با 5/4، زمان 20 دقیقه، دمای 45 درجه سانتی گراد و چگالی جریان 6 آمپر بر دسی متر مربع، درصد براقیت 94% با ضخامت 18 میکرومتر برای پوشش نیکل بدست آمد. به منظور مطالعه مورفولوژی سطح و آنالیز عناصر پوشش، از تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی ( SEM ) همراه با طیف بینی پاشندگی انرژی (EDS ) استفاده شد. نتایج حاصله، توزیع یکنواخت پوشش نیکل همراه با خلوص 100% بر روی بستر را نشان داد. نتایج طیف سنجی پراش اشعه ایکس ( XRD ) نیز نشان داد که پوشش نیکل، دارای ساختار بلوری fcc می باشد. نتایج منحنی های پلاریزاسیون حاکی از 83% کاهش سرعت خوردگی استیل با پوشش نیکل در محلول 5/3% وزنی سدیم کلرید در مقایسه با استیل بدون پوشش می باشد.

سه نوع مشتق پلیمری ایبوپروفن بر اساس حامل پلی اتیلن گلیکول تهیه شدند و رفتار هیدرولیزی آنها در محلول های بافری، و پلاسمای انسان مورد بررسی قرار گرفتند. برای تهیه مشتقات پلیمری ایبوپروفن ابتدا ترکیبات حد واسط هیدروکسی اتیل استر (HEE)، هیدروکسی اتیل آمید (HEA) و هیدروکسی اتیل تیواستر (HET) از ایبوپروفن تهیه و به مشتق مونومتوکسی پلی اتیلن گلیکول سوکسینات متصل شدند. پیش داروهای پلیمری حاصل در محلول هایی بافری (4، 7.8، 1=pH) و در پلاسمای انسان مورد هیدرولیز واقع شدند. نتایج نشان دادند که سرعت هیدرولیز و درصد آزاد شدن دارو در pHهای اسیدی و قلیایی تفاوت نسبتا محسوسی را از خود نشان می دهد. افزایش آرام سرعت هیدرولیز در مایعات بیولوژیکی حاکی از دخالت آنزیم ها در سرعت و درصد رهش دارو از پلیمر می باشد. سرعت هیدرولیز آنزیمی هر سه پلیمر در مقایسه با هیدرولیز شیمیایی افزایش تقریبا قابل ملاحظه ای دارد. زمان لازم برای آزاد شدن نصف داروی متصل به پلیمر در حدود 87.5 ساعت برای HETE-PEG، 150 ساعت برای HEA-PEG و 200 ساعت برای HEE-PEG می باشد.

جذب سطحی پلیمرها به وسیله نانو ذرات، پایداری سوسپانسیون را در برابر کلوخه شدن بهبود می بخشد. در این مقاله، برای جلوگیری از کلوخه شدن، از نانو ذرات اکسید روی (ZnO) به عنوان اکسید فلزی انتخابی و از پلی اتیلن گلیکول (PEG) به عنوان پلیمر جذب شونده انتخابی استفاده شده است. انجام عمل جذب، توسط طیف سنجی فرو سرخ (IR)، اندازه و ساختار کریستالی نانو ذرات توسط آنالیز پراش اشعه ایکس (XRD)، میزان جرم پلیمر پوششی توسط آنالیز گرما وزن سنجی (TGA) و بالاخره میزان کلوخه ای شدن و انباشتگی نانو ذرات توسط تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، مورد بررسی قرار گرفته است. کاهش جرم مولکولی پلی اتیلن گلیکول سبب افزایش جرم پلیمر جذب شده بر روی نانو ذرات، کوچک شدن اندازه آن ها و کروی تر شدن ذرات شد. نتایج بدست آمده نشان می دهد پس از پوشش دهی، پراکنش نانو ذرات ZnO بیش تر شده و میزان کلوخه ای شدن ذرات کم تر شده است.