چکیده فارسی:حملیه مردده المحمول، نام آشنایی در منطق است؛ با این حال بسیار اتفاق می افتد که بین آن و منفصله در معنا و لفظ تفاوتی نمی نهند، در حالی که این تفاوت لازم است؛ زیرا احکام این دو متفاوت اند. ما نخستین بار در مقاله «مردده المحمول و کاربرد آن در استدلال های مباشر و قیاس های اقترانی»، احکام منطقی آن را استخراج کردیم، که در برخی موارد کاستی هایی داشته است. آقای فلاحی به نقد این مقاله پرداختند که به نظر می رسد بیش تر نقدهای او وارد نیست که در این مقاله به کاستی های مورد اشاره در این نقدها خواهیم پرداخت.   چکیده عربی:الحملیة المرددة المحمول، اسم معروف فی المنطق، والحال أنه یتفق کثیرا عدم التمییز بینها وبین المنفصلة فی المعنی واللفظ، مع أن التمییز بینهما لازم، لأن أحکامهما متفاوتة. نحن ولأول مرة فی مقالتنا «المرددة المحمول وتطبیقها فی الاستدلالات المباشرة والقیاسات الاقترانیة» استخرجنا أحکامها المنطقیة و کانت قاصرة فی بعض مواردها. السید فلاحی نقد تلک المقالة، وما یظهر أن أکثر انتقاداته لیست واردة علی مقالتنا الأولی، وعلیه نبحث فی هذه المقالة موارد القصور فی انتقاداته.

حرکت به عنوان یکی از مفاهیم بنیادی در نظام شناختی بشر به گونه های مختلف در زبان ها بازنمایی می شود. پژوهش حاضر نحوة واژگانی شدگی فعل مرکب حرکتی در زبان فارسی را بررسی می کند. نوع پژوهش توﺻ, ﯿ, ﻔ, ﯽ, –,ﺗ, ﺤ, ﻠ, ﯿ, ﻠ, ﯽ,است که به چگونگی واژگانی شدگی در افعال مرکب حرکتی تشکیل شده از عنصر غیرفعلی (اسم، صفت یا قید) و همکرد (کردن، دادن، شدن، زدن، خوردن، رفتن، بردن، آمدن، کشیدن، و. . . ) براساس نظریة واژگانی شدگی تالمی (1985) می پردازد تا به میزان واژگانی شدگی این افعال در زبان فارسی که به دو گونة «مرکب واژگانی شده و مرکب تابع محور» تقسیم می شوند، دست یابد. ازاین رو، 100 فعل مرکب حرکتی مندرج در فرهنگ سخن (1381) جمع آوری و بررسی شدند. تحلیل ها نشان می دهد که واژگانی شدگی در مؤلفه های حرکت و شیوه از بسامد بیشتری برخوردار است. از نتایج دیگر، این است که اصل نظریة اسلوبین (1960)، درخصوص تمایل سخنگویان زبان های فعل محور بر حذف مسیر در جملات، درمورد زبان فارسی نیز صدق می کند. تالمی (2000ب) حضور شیوه و سبب را به طور هم زمان نفی می کند و زیر ساختی مجزا برای تعیین هریک به دست می دهد؛ اما حین بررسی با افعالی روبه رو شدیم که هم زمان شیوه و سبب را در فعل رمزگذاری می کنند.

امروزه بسیاری از جنگ ها و خشونت ها به اسم اسلام و با انگیزه های اسلامی انجام می شود که بخشی از آن به دلیل باطل دانستن سایر مذاهب است. مسئلۀ این مقاله فهم و تحلیل نگاه اسلام به سایر ادیان است و اینکه بداند این نوع نگاه، چگونه و تا چه حد صلح و همزیستی را به دنبال دارد. پرسش اصلی مقاله این است مبانی صلح گرایانۀ اسلام در نگاه به سایر ادیان کدامند؟ مقصود از اسلام در این مقاله قرآن و سنت نبوی است که عمدۀ استنادات و استدلال های مقاله به آن هاست. در این مقاله سه مبنای مهمِ صلح گرایانه و صلح جویانۀ اسلام در مورد نوع نگاه به سایر ادیان و پیروان آن ها بحث شده که عبارتند از: اجباری نبودن دین یا اعتقادی خاص، محترم دانستن عمل هر کس طبق دین خود، و تفکیک حقانیت از واقعیت به عنوان یک چارچوب نظری برای فهم برخی آیات قرآن. ذیل هر کدام از مباحث دسته بندی هایی ارائه می شود. در این تحقیق از دو روش استفاده شده است، نخست روش تحلیل محتوای کیفی و دوم روش تحقیق پایه. نتایج مقاله نشان می دهد نگاه قرآن و سنت به سایر ادیان یک نگاه روشنگرانه و واقع بینانه است و نه تنها هیچ گونه جوازی برای ارتکاب خشونت به دست نمی دهد بلکه اساس مستحکمی برای صلح و همزیستی است.

شریف جان مخدوم صدر ضیا در 27 رمضان 1283 هجری قمری برابر 27 ژانویه سال 1847 میلادی در بخارا چشم به دنیا گشاده و فوتش به آخر 1350 تقریبا برابر آخر آوریل 1932 راست آمده است. نام خود را در نوشته هایش بیشتر میرزامحمد شریف صدر المتخلص به ضیا می نویسد. در سرچشمه های تاریخی، او را محمد شریف مخدوم، قاضی محمدشریف، قاضی شریف جان، شریف جان قاضی صدر نام گرفته اند و، در سندهای رسمی روسی زمان شوروی، شریف شکوراف می نوشتند. نام خانوادگی شکوراف از اسم پدر او داملا عبدالشکور صدر، که در شعر آیت تخلص داشت، گرفته شده است. در این نام، واژه «داملا» معنای ملای بزرگ دارد (دا- ده به زبان چینیایی [چینی] به معنای بزرگ بوده است و واژه داملا شاید در کاشغر و اویغورستان پیدا شده بعد به ورارود و افغانستان کنونی آمده باشد). مخدوم واژه ای است که در بخارای سده های آخر به نام فرزندان علما علاوه می کردند. صدر عنون علمی است که سومین (پس از اوراق و صدور) و عالی ترین عنوان علما به شمار می رفت. صدرضیا، مانند پدرش، از جوانی با ادیبان و دانشمندان هم نشین بوده در حویلی (= حوالی، پیرامون) خود محفل ادبی ای تشکیل کرده بود و، در این محفل، شاعران، شعرشناسان، لطیفه گویان، شیرین کاران، علما و فضلای زمان صحبت می آراستند. اکثر اینها حق جوی و آزاداندیش بودند و به معارف پرور (روشنگر) بزرگ تاجیک، احمد دانش (1242/1826-1314/1897)، پیروی کردند و در نهضت معارف پروری 15 سال آغاز سده 20، که به نام جنبش جدیدان مشهور است، شرکت گرفتند، «مکتب اصول جدید» گشادند، کتاب و روزنامه به طبع رسانیدند، اصلاحات اجتماعی و فرهنگی طلب کردند و خواستند «انقلاب علمی» برپا سازند. به این گناه، بسیاری از آنها، در سال 1336/1918، که در بخارا ارتجاع بالا گرفت، کشته شدند. صدرضیا به زندان افتاد و حکم نامه قتل او تصادفا به اجرا نرسید. چون او را به زندان می بردند، دست نویس بعضی از نگاشته های او را که یک نسخه بود سوزانیدند. پس از انقلاب سال 1339/1920، که در بخارا جمهوری شوروی و حکومت پانترکیستی تاسیس شد، صدرضیا، بعد از مدتی، خانه نشین شد و آثار نابود شده اش را دوباره نوشت و یا از روی پاره های مسوده برقرار کرد...