زمینه و هدف اکوسیستم نوآوری، شبکه ای از ارتباطات و تعاملات میان بازیگرانی است که با همکاری و تسهیم دانش، فناوری، مهارت و منابع، توانایی خود را حول یک نوآوری ارتقاء می دهند. با توجه به اهمیت فهم این موضوع، این تحقیق به دنبال مدل سازی ساختاری تفسیری اکوسیستم نوآوری در صنعت بیمه است. روش شناسی: این پژوهش از نظر هدف، اکتشافی و از نظر نوع استفاده، پژوهشی کاربردی است و در آن از روش کیفی مبتنی بر پارادایم تفسیری استفاده شده است. برای شناسایی عوامل موثر بر اکوسیستم نوآوری از مبانی نظری استفاده شد در گام بعد پس از تشکیل ماتریس خودتعاملی ساختاری، داده های پژوهش با مراجعه به تعداد 30 نفر از خبرگان گردآوری و با استفاده از نرم افزار میک مک تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: بر مبنای ابعاد «قدرت هدایت» و «وابستگی»، «ایجاد حکمرانی خوب» به عنوان چتر حاکمیتی و راهبری کلان، «پیوند دانشگاه-صنعت-بیمه» به عنوان تعاملات فرا سازمانی، «تقویت بازاریابی و رقابت در بازار با محوریت خدمات بیمه» و «توسعه بسترها و زیر ساختارهای صنعت بیمه» در سطح سازمانی، به عنوان متغیرهای مستقل کلیدی مانند سنگ زیربنای الگو در سطح هشتم قرار دارند. نتیجه گیری: برای ایجاد و توسعه اکوسیستم نوآوری، سیاست گذاران و مدیران صنعت بیمه باید ابعاد سطح هشتم (حکمرانی خوب، پیوند دانشگاه-صنعت-بیمه، تقویت بازاریابی و رقابت در بازار و توسعه زیر ساختارهای صنعت بیمه) را در اولویت سیاست گذاری های خود قرار دهند.

اهداف: اکوسیستم نوآوری بیان می دارد که نوآوری از طریق شبکه های تعاملی در سطوح مختلف اتفاق می افتد. این شبکه یک طیف گسترده از ذی نفعان را داراست که به عنوان بخشی از اکوسیستم نوآوری، به طور پیچیده ای در فرآیند نوآوری با یکدیگر در ارتباط هستند. با توجه به اهمیت پیشگیری در بخش سلامت و نظر به اهمیت نقش فناوری های زیستی در این حوزه، هدف این تحقیق، ارایه تحلیلی بر اکوسیستم نوآوری واکسن های انسانی ایران بود. مشارکت کنندگان و روش ها: در پژوهش کیفی حاضر از نوع اکتشافی و توصیفی، ضمن بررسی ابعاد اکوسیستم نوآوری در ادبیات جهان و ویژگی های اصلی آن، وضعیت اکوسیستم نوآوری واکسن های انسانی ایران بررسی شد. این بررسی از طریق تحلیل محتوای اسناد موجود و مصاحبه های عمیق و نیمه ساختاریافته با صاحب نظران این حوزه، انجام و مدلی از وضعیت موجود اکوسیستم نوآوری واکسن کشور ترسیم شد. یافته ها: غالب دانش آموختگان آشنایی کافی با فنون و تکنیک های لازم برای حضور در صنعت نداشتند. وجود دو موسسه بزرگ واکسن ساز یعنی انستیتو پاستور و رازی از داشته های مهم اکوسیستم بودند. تعداد کم شرکت های ارایه دهنده خدمات و ارتباط اندک شرکت های خدماتی موجود با شرکت های دانش بنیان از جمله کاستی ها بود. کاستی ها در ویژگی های ثبات و تعامل پویا در اکوسیستم نوآوری واکسن های انسانی ایران مشهود و اتخاذ سیاست ها برای ایجاد یا تقویت این ویژگی ها از موضوعات مهم کشور در این حوزه بود. نتیجه گیری: اکوسیستم نوآوری واکسن های زیستی در ایران با وجود فراوانی عناصر و بازیگران این حوزه، هنوز به شکل سازمان یافته ای شکل نگرفته است و ایجاد و توسعه آن نیازمند توجه به ویژگی های اکوسیستم نوآوری و رفع چالش های آن است.

تحقیق حاضر با هدف" بررسی نقش دانشگاه وصنعت دراکوسیستم نوآوری درراستای تحقق نوآوری پایدار" انجام شد. روش پژوهش، آمیخته بود. در بخش کیفی، جامعه آماری شامل کلیه متخصصان حوزه های دانشگاه و صنعت بودند. نمونه آماری برابر20 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب گردید. در بخش کمی، جامعه آماری شامل مدیران میانی و اجرایی حوزه دانشگاه و صنعت بودند که در تهران بودند. در این بخش، از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای استفاده گردید که بدین ترتیب تعداد 205 نفر با این روش انتخاب شدند. داده ها با روش مصاحبه نیمه ساختار یافته و پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری شد. برای تحلیل داده های کیفی از روش تحلیل مضمون و برای تحلیل داده های کمی از روش حداقل مربعات جزیی استفاده گردید. نتایج نشان داد که نقش های دانشگاه و صنعت شامل شش نقش آموزش، پژوهش، خدمات اجتماعی، کمک به توسعه فناوری، کمک به توسعه نوآوری، کمک به توسعه کار آفرینی است که هریک کار کردهای مربوط به خود را دارند. بر اساس یافته های تحقیق حاضر، نقش های دانشگاه، صنعت، بر اساس شاخص نیکویی برازش از برازش بالایی برخوردار بود. در این الگو هر دو نهاد دانشگاه و صنعت، تاثیر معناداری در اکوسیستم داشتند. نهاد صنعت با بار عاملی بیشتر در جایگاه اول اهمیت نقش آن در ایجاد اکوسیستم و نهاد دانشگاه با بار عاملی کمتر در مرتبه بعدی قرار دارد. معیار قدرت پیش بینی مدل حاکی از آن بود که متغیرهای برون زا یعنی نقش های دانشگاه و صنعت از قدرت پیش بینی کنند گی بالایی برای پیش بینی ایجاد اکوسیستم (ارتباط) دانشگاه، صنعت برخوردارند.

اکوسیستم نوآوری نقش ارزشمندی در توسعه ی نوآوری و کارآفرینی دارد. از این رو، این مقاله با هدف واکاوی ابعاد و مولفه های اکوسیستم نوآوری به منظور طراحی چارچوبی در این زمینه با استفاده از روش فراترکیب مدل سندلوسکی و باروسو انجام شده است. 438 مقاله مرتبط به صورت هدفمند براساس معیارهای ورود مورد بررسی قرار گرفتند که نهایتا 42 مقاله برای تحلیل نهایی انتخاب شدند. یافته ها نشان می دهد چارچوب اکوسیستم نوآوری متشکل از پنج بعد مشتمل بر بازیگران(1-سطح کلان: دولت، دانشگاه ها، نهادهای سیاستگذار، محیط جغرافیایی و منطقه ای. 2-سطح خرد: نهادهای تحقیقاتی خرد، کارآفرینان، مشتریان و سرمایه گذاران). ساختار(در دو سطح، 1-فرآیندی: چرخه عمر، سیستم های بازخورد رقابت همکارانه، قابلیت های پویا، عوامل محیطی و منطقه ای. 2-عملیاتی: شبکه سازی، بازار محوری، نوآوری باز، مدل های چندگانه نوآوری) روابط و تعاملات (روابط: شبکه ای رسمی و غیر رسمی. تعاملات: جذب قابلیت های تخصصی و مکمل، جهت گیری کارآفرینانه جهت خلق ارزش) نحوه عملکرد و پیامدها (1-راهبردی: آماده سازی محیطی و زیر ساختی، تدوین سیاست ها و استراتژی های مبتنی بر دانش و نوآوری. 2-عملیاتی: بازخورد و تقویت نظام نظارتی، رهبری فعال، سازماندهی کلیه ارکان کلیدی توسط یک پلتفرم مرکزی، مدیریت جریان دانش، انعطاف پذیری، انتقال فناوری بازاریابی و فروش) و نتایج(1-سطح کلان: رشد و توسعه اقتصادی، ارزش جامع پیشنهادی، توسعه پایدار. 2-سطح خرد: ایجاد مزیت رقابتی، افزایش کارایی، تجاری سازی و افزایش سود) است. چارچوب ارایه شده می تواند بینش های ارزشمندی برای گسترش پژوهش2ها در این حوزه فراهم آورد

امروزه با توجه به تاکیدهای که روی توسعه پایدار و ارگانیک و پویایی اجزاء اکوسیستم نوآوری می شود و با توجه به اینکه همه نهادهای اکوسیستم نوآوری کشور در قالب یک پیکر، ملزم به همکاری و هماهنگی در راستای سوق دادن کشور در مسیر نوآوری، علم و فناوری هستند؛ وجود دانشگاه نوآور به عنوان یکی از اصلی ترین اجزای اکوسیستم نوآوری حائز اهمیت است. با توجه به پیشرفت روزافزون تکنولوژی و تغییرات سریع محیطی، ازجمله ورود فناوری های مختلف و روزآمد به بازار و شکل گیری رقابت سخت بین عاملان اقتصادی مختلف، و در راستای توسعه و رشد اقتصادی، سازمان های مختلف و ازجمله دانشگاه ها، اگر بخواهند به رشد و توسعه و حیات خود به عنوان نقشی که در اکوسیستم نوآوری در راستای توسعه علم و فناوری و پاسخگویی به نیازمندی های جامعه دارند، پاسخ دهند، ملزم به انطباق هر چه بیشتر با محیط و تشویق کارکنان خود به نوآوری و خلاقیت و حرکت به سمت تبدیل شدن به یک دانشگاه نوآور هستند. پژوهش حاضر باهدف طراحی الگوی دانشگاه نوآور در چارچوب اکوسیستم نوآوری در ایران و تعیین اجزای اکوسیستم نوآوری و دانشگاه نوآور انجام گرفت. روش شناسی روش شناسی پژوهش از نوع گراندد تئوری بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه مدیران و اعضای هیئت علمی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، موسسه پژوهش و برنامه ریزی آموزش عالی، مدیران و کارشناسان سازمان پژوهش های علمی و صنعتی ایران، مدیران و کارشناسان صنایع کوچک و شهرک های صنعتی ایران، اعضای انجمن جمعیت صنعت و دانشگاه، کارشناسان، مدیران و اعضای هیئت علمی عضو دفاتر مرتبط با ارتباط دانشگاه و صنعت، نوآوری و فناوری در دانشگاه های فنی دولتی، دانشگاه آزاد و فرهنگیان و مرکز تحقیقات و سیاست های علمی کشور تشکیل می دادند. روش نمونه گیری هدفمند و تا دستیابی به حد اشباع نظری بود. مصاحبه شوندگان از طریق روش گلوله برفی انتخاب و مورد مصاحبه نیمه ساختمند قرار گرفتند. از روش نمونه گیری هدفمند و گلوله برفی استفاده شد. یافته ها مولفه های اکوسیستم نوآوری و دانشگاه نوآور از طریق تجزیه تحلیل نتایج از طریق هم توسط پژوهشگر کیفی و تحلیل محتوای متن مصاحبه ها و کدگذاری سه مرحله ایی بر اساس روش نظریه داده بنیاد (GT) و هم با استفاده از نرم افزار مکس کیو دی ای10، تعیین و تبیین گردید. نتیجه گیری درنهایت الگوی اکوسیستم نوآوری و دانشگاه نوآور طراحی و تحلیل مربوط به اثربخشی الگو آورده شد.

زمینه و هدف: الگوهای سیستم ملی نوآوری عمدتا به زیست بوم نوآوری بی توجه هستند. از این رو نمی توانند چرایی رونق یا کسادی نوآوری در بین کشورها را به خوبی تبیین کنند. این مقاله به تبیین نقش زیست بوم نوآوری در رونق و کسادی نوآوری در چارچوب الگوی اکوسیستم ملی نوآوری می پردازد. روش شناسی: این پژوهش از نظر نوع استفاده، کاربردی و از نظر هدف، پژوهشی توصیفی است که در آن از داده های پنل کشوری (داده های 137 کشور جهان در سه سال متوالی)، تکنیک مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار اسمارت پی آل اس استفاده شد. یافته ها: تحلیل های تجربی نشان داد که مولفه های متنوع زیست بوم نوآوری در پرورش و رونق نوآوری نقشی اساسی دارند. فناوری اطلاعات، آموزش دانشگاهی، پژوهش دانشگاهی و تعاملات نوآورانه مولفه های پایه اکوسیستم ملی نوآوری هستند. کمیت، کیفیت و ظرفیت این مولفه ها، میزان خلاقیت، ظرفیت باروی، میزان پویایی و سطح چالاکی اکوسیستم ملی نوآوری را تعیین می کنند. کمیت و کیفیت کارآفرینی، میزان دسترسی به اعتبارات مالی، کمیت و کیفیت زیرساخت های فیزیکی و میزان سرمایه گذاری های مالی و فیزیکی توسط کارآفرینان، دولت و بنگاه ها به پرورش، رونق و گسترش نوآوری کمک می کنند. این مولفه ها علاوه بر تولید دانش در داخل زیست بوم و جذب دانش از خارج زیست بوم، به تجاری سازی دانش جدید کمک می کنند. نفوذ و اشاعه دانش در زیست بوم و پایداری اکولوژیک از پیامدهای اصلی اکوسیستم ملی نوآوری هستند. نتیجه گیری: دولت برای پرورش اکوسیستم ملی نوآوری در ایران و رونق بخشیدن به میزان خلاقیت و نوآوری ابتدا باید مولفه های زیست بوم نوآوری (مانند محیط یادگیری، سیاسی، حقوقی و کسب و کار) را اصلاح کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه: تاکنون عوامل اثرگذار بر اکوسیستم نوآوری صنعت فناوری ارتباطات به شکلی نظام یافته و مستقل از اکوسیستم نوآوری صنعت فناوری اطلاعات، در قالب یک مدل کمی مورد تحلیل قرار نگرفته است. هدف: شناسایی و اولویت بندی عوامل موثر بر اکوسیستم نوآوری صنعت فناوری ارتباطات ایران و بررسی میزان تاثیر هر یک بر مدل نهایی اکوسیستم جهت استفاده نهادهای حاکمیتی وفعالان صنفی این صنعت است. روش: پژوهش از حیث هدف کاربردی و از حیث روش توصیفی پیمایشی است. گروه خبرگان این پژوهش به صورت هدفمند از میان مدیران اصلی و مدیران کلیدی شرکتهای خصوصی و نهادهای حاکمیتی صنعت فناوری ارتباطات ایران انتخاب شده اند. به منظور شناسایی عوامل موثر بر اکوسیستم نوآوری، از روش دلفی فازی (FDM) در سه مرحله بهره گرفته شده است. همچنین تجزیه و تحلیل داده ها و بررسی اعتبار و برازش مدل پژوهش و تحلیل سوالات، به ترتیب از طریق تحلیل عاملی تاییدی و معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار AMOS انجام شده است. یافته ها: یافته های این پژوهش نشان می دهد عوامل نهادی، مدیریت نوآوری، کسب و کار، ملی و منطقه ای، علم و فناوری، و مالی و اقتصادی تاثیر معناداری بر مدل اکوسیستم نوآوری صنعت فناوری ارتباطات دارند. مدل نهایی ارایه شده نیز دارای برازشی مناسب است. نتیجه گیری: تحلیل ضرایب تعیین نشان می دهد عامل مدیریت نوآوری بیشترین تاثیر وعامل ملی و منطقه ای کمترین تاثیر را بر مدل اکوسیستم نوآوری صنعت فناوری ارتباطات دارا هستند. پیشنهاد می شود ضمن مد نظر قرار دادن اولویت بندی عوامل تاثیرگذار بر مدل اکوسیستم، به دلیل پویایی صنعت و فناوری، تاسیس رصدخانه علم و فناوری ICT با هدف کمک به اکوسیستم نوآوری دانش بنیان و پیش بینی روندهای علم و فناوری این صنعت در دستور کار نهادهای ذیربط قرار گیرد.

پارک های علم و فناوری نقش اساسی در استراتژی های تحقیق و نوآوری برای تخصص هوشمند، ابزار سیاست گسترش فناوری از طریق کارآفرینی و اقتصاد دانش دارند. پارک های علمی و فناوری نقش مهمی درایجاد اکوسیستم نوآوری دارند. تحقیق حاضر با هدف شناسایی نقش های پارک های علمی و فناوری در ایجاد اکوسیستم نوآوری درسال 97-96 انجام شد. روش پژوهش، آمیخته اکتشافی از نوع ساخت ابزار بود. در بخش کیفی، جامعه آماری متخصصان حوزه های دانشگاه، صنعت و دولت بودند. مشارکت کنندگان برابر20 نفر با نمونه گیری هدفمند انتخاب گردیدند. در بخش کمی، جامعه آماری 440 نفر از مدیران میانی و اجرایی چهار حوزه دانشگاه، صنعت، دولت و نهادهای واسط بودند که با نمونه گیری طبقه ای به صورت تصادفی انتخاب گردیدند. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 205 نفر بود. داده های بخش کیفی با روش مصاحبه نیمه ساختار یافته و بخش کمی با پرسشنامه محقق ساخته جمع آوری شد. یافته های داده های کیفی با روش تحلیل مضمون و کمی با روش حداقل مربعات جزئی تحلیل گردید. یافته ها نشان داد نقش های پارک های علمی و فناوری در ایجاد اکوسیستم دانشگاه، صنعت، دولت؛ عبارتند از حمایتی، واسطه ای و ظرفیت سازی که هر یک دارای کارکرد خود هستند. نتیجه این که این عوامل مجموعاً حدود 90 درصد تغییرات اکوسیستم دانشگاه، صنعت، دولت را تبیین نمودند. شاخص پیش بینی کنندگی (0/74) حاکی است نقش های پارک های علمی و فناوری از قدرت پیش بینی کنندگی بالایی در ایجاد اکوسیستم برخوردارند.