زمینه و هدف: درد یکی از شایعترین علامت ها در بیماری های مختلف است. ارزش مرفین در بهبودی بیمارانی که از درد شدید رنج می برند، بسیار قابل ملاحظه است. با این وجود ترس پرستاران از عوارض مرفین به عنوان مانعی برای استفاده از آن در تسکین درد بیماران تلقی می گردد. این پژوهش با هدف تعیین دیدگاه پرستاران در مورد استفاده از مرفین به منظور تسکین درد بیماران انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی، 85 نفر از پرستاران شاغل در بخش های داخلی و جراحی بیمارستان های امام رضا (ع)، قائم (عج) و 17 شهریور شهر مشهد، شرکت نمودند. نمونه گیری به روش مبتنی بر هدف انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم مشخصات فردی و پرسشنامه مک کافری به منظور سنجش دیدگاه پرستاران در مورد میزان مصرف مرفین، زمان مصرف و عوارض آن بود. اعتبار علمی ابزار با استفاده از روایی محتوایی و پایایی آن با استفاده از آزمون مجدد تایید شد که ضریب همبستگی پیرسون 0.72 بدست آمد.یافته ها: میانگین سنی پرستاران 32±8 سال بود. بیشتر افراد مونث (69.4%) و متاهل (68.2%) بودند. 47% از واحدهای مورد پژوهش معتقد بودند که افزایش مقدار مرفین باعث افزایش تسکین درد می شود، به عقیده 73% از آنان تجویز مخدرها به صورت PRN (در صورت نیاز)، نسبت به تجویز سر ساعت مشخص، موثرتر خواهد بود و فقط 5.9% معتقد بودند که کاهش تنفس در کمتر از 1% بیمارانی که مرفین دریافت می کنند، به وجود می آید، همچنین 53% از پرستاران عقیده داشتند کمتر از 1% از کل بیمارانی که مرفین دریافت می کنند، دچار اعتیاد می شوند.نتیجه گیری: طبق یافته های این پژوهش بیشتر پرستاران در مورد نحوه استفاده و درصد عوارض مرفین اطلاعات مناسبی نداشتند، در این خصوص برگزاری کارگاه های آموزشی به منظور ارتقای اطلاعات پرستاران در مورد نحوه صحیح استفاده از مرفین به منظور تسکین درد بیماران پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: ایمی پرامین یکی از درمان های دارویی رایج در شب ادراری کودکان محسوب شده که به طور متوسط 60-50% مؤثر است، هدف از این مطالعه بررسی تأثیر ایمی پرامین همراه با اکسی بوتینین در مقایسه باتک داروی ایمی پرامین در درمان شب ادراری غیرعارضه دار کودکان می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است و در آن 80 کودک دبستانی 12-6 ساله مبتلا به شب ادراری بدون عارضه که از میان 2500 کودک دبستانی شهر رفسنجان از طریق پرسش نامه غربالگری شده بودند، به صورت تصادفی به دو گروه 40 نفری تقسیم شدند، یک گروه تحت درمان با ایمی پرامین توأم با اکسی بوتینین و گروه دیگر تحت درمان با ایمی پرامین و پلاسبو به مدت 3 ماه قرار گرفتند. بعد از اتمام دوره درمانی و پیگیری در طول مدت درمان، موارد بهبودی و عدم بهبودی بررسی شد. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که میزان بهبودی با ایمی پرامین و پلاسبو60% و ایمی پرامین توأم با اکسی بوتینین 95% بدست آمد که از نظر بالینی و آماری معنی دار بود (p=0.00017).نتیجه گیری: بنظر می رسد روش درمان دو دارویی ایمی پرامین و اکسی بوتینین در شب ادراری غیرعارضه دار کودکان، روش مؤثرتری از درمان تک دارویی ایمی پرامین باشد هرچند پیشنهاد می شود درمطالعات بعدی، میزان عود شب ادراری و عوارض جانبی دارویی درهرکدام از متد فوق، مورد ارزیابی قرار گیرد.

هدف چالش های فزاینده سوءمصرف مواد مخدر و الکل، ضرورت توجه به اعضای خانواده های متأثر از اعتیاد را که با پیامدهای آسیب زا و چالش های پیچیده­ ناشی از اعتیاد یکی از اعضای خود روبه رو هستند، نمایان کرده است. این مطالعه بر مادران متأثر از اعتیاد و استراتژی های مقابله ای آن ها در طول مدت مصرف مواد مخدر فرزندشان تمرکز دارد و هدف آن بررسی تجربیات آنان در دوره های اعتیاد و بهبود است. روش بررسی در مطالعه حاضر با استفاده از تحلیل پدیدارشناختی تفسیری، 9 مادر متأثر از اعتیاد که فرزندانشان بهبودی را تجربه کرده اند، در مصاحبه های نیمه ساختارمند شرکت کردند. نمونه گیری هدفمند اطمینان از دست یابی به بینش عمیق اولیه را فراهم کرد و تحلیل داده ها مبتنی بر اصول تحلیل پدیدارشناختی تفسیری شامل کدگذاری، طبقه بندی و تفسیر بود. اعتبار داده ­ها از طریق بررسی اعضای تحقیق، همکاران و رعایت ملاحظات اخلاقی، حفظ شد. یافته ها تحلیل داده ها و کدهای استخراج شده از مصاحبه ها، 4 مضمون اصلی و 14 زیرمضمون را نشان داد. چهار مضمون اصلی شامل 1)انفصال اجتماعی، 2) مسیرهای باتلاقی، 3) تسلسل آسیب ها و 4) تلاش برای رهایی و بهبودی بود. سه مضمون اول شامل 11 زیرمضمون بود که آن بخش از تجربیات مادران را نشان می داد که ناشی از اعتیاد فرزندشان است و مضمون چهارم که شامل 3 زیرمضمون بود، راهکارها و مکانیزم های مؤثر برای مقابله با مشکلات ناشی از اعتیاد در مسیر بهبودی و توانبخشی بود. نتیجه گیری مطالعه حاضر، با ارائه منبعی از اطلاعات مبتنی بر شواهد، امکان ارائه خدمات و سیاست های مؤثر در خصوص مادران متأثر از اعتیاد را فراهم می­ کند. مداخلات تخصصی در راستای پاسخ به نیاز آن ها و خانواده ­هایشان ضروری است تا تأثیرات مستقیم و غیرمستقیم اعتیاد کاهش یابد. تشویق مادران برای مشارکت آن ها در جلسات آموزشی و پشتیبانی بسیار حائز اهمیت بوده و استفاده از منابع و راهکارهای مؤثر می­ تواند به «بهبودی» بلندمدت، هم برای فرد درگیر سوءمصرف مواد و هم اعضای خانواده کمک کند و به درک عمیقی از پویایی های خانوادگی منجر شود.

اهمیت تغییرات غلظت لیپید و کلسترول لیپوپروتئین ها در بسیاری از اختلالات از جمله قلبی - عروقی و متابولیکی شناخته شده است. مقاله حاضر با مطالعه روی بیماران مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد (ALL) به بررسی تغییرات مقادیر هر یک از این مواد و تعیین الگوی معینی از نحوه این تغییرات می پردازد. برای این منظور، غلظت هر یک از فاکتورهای لیپید و کلسترول لیپوپروتئین ها در 42 بیمار مبتلا به ALL در دو گروه بزرگسالان (بالاتر از 15 سال) و کودکان (زیر 15 سال) و در دو مرحله قبل از درمان و بعد از اتمام مرحله اول شیمی درمانی و با دو روش رسوب دهی و الکتروفورز استات سلولز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده با هر دو روش نشان داد که غلظت TG و VLDL-C در بیماران (در مرحله قبل از درمان) در مقایسه با گروه شاهد افزایش معنی دار (به ترتیب از 112.7 به  142.2 mg/dlو از 22.5 به 28.5 mg/dl) و غلظت HDL-C کاهش معنی دار داشت (32.3 بهmg/dl  21.5). در بیمارانی که بهبودی کامل یافته بودند غلظت TG و VLDL-C در مرحله بعد از درمان در مقایسه با مقادیر قبل از درمان کاهش معنی دار (به ترتیب از 142.9 به 121.0 mg/dl و از 28.6 به 24.2 mg/dl) و غلظت HDL-C افزایش معنی دار نشان داد (از 22.0 به 29.8 mg/dl)، در حالی که میزان غلظت LDL-C بطور معنی دار تغییر نکرد. در ضمن در بیمارانی که بهبودی کامل نیافته بودند تفاوت معنی دار در هیچ یک از فاکتورهای فوق بین دو مرحله قبل و بعد از درمان مشاهده نشد.از آنجا که HDL-C بر خلاف TG و VLDL-C کمتر تحت تاثیر رژیم غذایی یا سایر عوامل از جمله استرس قرار می گیرد، تعیین سریالی غلظت آن در بیماران مبتلا به ALL می تواند وسیله ارزشمندی جهت ارزیابی روند بیماری باشد و به عنوان یک علامت از شیمی درمانی موثر مورد توجه قرار گیرد.