به منظور موقعیت یابی ماهواره ای با استفاده از سامانه های GNSS/GPS، نیاز به دریافت سیگنال از حداقل 4 ماهواره وجود دارد تا موقعیت به صورت مختصات بر مبنای طول، عرض و ارتفاع جغرافیایی تعیین شود. در حالت استاندارد دقت به دست آمده بین 5 تا 25 متر صحت دارد. وجود خطاهای اتمسفری یونسفر و تروپسفر، خطاهای مداری موقعیت، ساعت ماهواره (خطای گیرندگی)، ساعت گیرنده، نویز و چندمسیری باعث خطای مذکور در تعیین موقعیت می شود. حذف یا کاهش خطاهای موقعیت یابی با استفاده از یک گیرنده مرجع CORS که دارای مختصات دقیق است، امکان پذیر می شود. هدف از این طرح، تولید یک نرم افزار با قابلیت های هم زمان سازی مشاهدات کد و فاز قبل از ایجاد ترکیبات تفاضلی، حل صحیح ابهام فاز تفاضلی دوگانه از طریق دو الگوریتم لامبدا و تئوری شبکه، برآورد خطاهای یونسفری و تروپسفری بین ایستگاه های مرجع از طریق محاسبه مقادیر ابهام فازها، تعیین موقعیت تقریبی ایستگاه سیار از طریق کد به صورت اپک به اپک و نهایتا اعمال تصحیحات به گیرنده سیار از طریق پردازش های اولیه شبکه، انتخاب ایستگاه مرجع اصلی و تفکیک خطاهای یونسفری و تروپسفری است. با تکنیک درون یابی و مدل سازی، اثر فاصله از گیرنده مرجع تا حدودی از بین رفت و موجب شد علاوه بر اینکه تراکم ایستگاه های مرجع کاهش (مزیت اقتصادی) و دقت به دست آمده، مستقل از فاصله گیرنده نیز افزایش یابد. با استفاده از این نرم افزار امکان اعمال تصحیحات به گیرنده سیار و افزایش دقت میسر شده است.

هدف این تحقیق تهیه شناسنامه جامع نخبگان شاهد و ایثارگر در استان خراسان رضوی (بانک اطلاعات) و شناسایی عوامل موثر بر موفقیت آنان بوده است. در فاز اول، نخبگان در چهار گروه ایثارگری (همسر شهید، فرزندشهید، آزاده و جانباز) و چهار حوزه نخبگی (آموزشی، فرهنگی و هنری، شغلی و ورزشی وگروه های ترکیبی از آنها) در شهرهای مشهد، گناباد، تربت حیدریه، کاشمر، نیشابور و سبزوار شناسایی شدند که مجموع آنان بالغ بر 240 نفر شد و اطلاعات آنها درهفت بخش شامل: مشخصات عمومی، تحصیلی، شغلی، موفقیت، شهید، آزادگی و جانبازی، گردآوری شد و به همراه عکس و تصاویری از آثار موفقیت، در قالب یک نرم افزار به بنیاد شهید عرضه گردید. فاز دوم نیز به میزان موفقیت نخبگان و عوامل موثر بر آن اختصاص داشت. نتایج نشان داد که بیشتر نخبگان (97.2 درصد) در عرصه موفقیت رقابتی و 45.5 درصد نیز در حوزه غیررقابتی موفق بوده اند. 43.4 درصد نیز دارای هر دو موفقیت رقابتی و غیررقابتی بودند. عوامل تاثیرگذار بر موفقیت غیررقابتی عبارتست از: سن، جنس، شهر محل سکونت، اعتقاد به خلاقیت، اعتقاد به هوش بالا، اعتقادات مذهبی، احساس موثر بودن در جامعه، تحصیلات اعضای خانواده، وسائل کمک آموزشی، وجود افراد موفق در خانواده، استفاده کاربردی از مدارک موفقیت و عوامل موثر بر میزان موفقیت رقابتی شامل: سن، جنس، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات، اعتقادات مذهبی، انتظارات دیگران مهم، وجود مشوق درزندگی، استفاده کاربردی از مدارک موفقیت، تشویق در جشنواره و مسابقه، حمایت بنیاد شهید حمایت و سازمان های دولتی بوده است. 

ساخت افزایشی (AM) یک روش تولید نوین است که در آن قطعات با استفاده از افزودن تدریجی مواد به صورت لایه به لایه تولید می شوند. این روش مزایای متعددی نسبت به روش های سنتی تولید دارد که از جمله آن ها می توان به توانایی تولید قطعات با اشکال هندسی پیچیده، عدم نیاز به قالب گیری و کاهش زمان و هزینه تولید اشاره کرد. یکی از روش های AM، ساخت افزایشی سیم-قوس (WAAM) است که در آن سیم فلزی توسط قوس الکتریکی ذوب و به صورت لایه به لایه روی یک سطح اعمال می شود. در این پروژه، تأثیر پارامترهای فرایند WAAM بر خواص فیزیکی و مکانیکی قطعات تولیدی از جنس آلیاژ انتروپی متوسط پایه نیکل و آلیاژ نیکل-تیتانیم بررسی شد. طرح حاضر بر قابلیت های تکنولوژی تکامل یافته ساخت افزایشی متمرکز بوده است. این موضوع برپایة قوس-سیم برای رسوب دهی به صورت لایه به لایه آلیاژهای انتروپی متوسط پایه نیکل در جهت ساخت پره توربین و همین طور آلیاژ نیکل-تیتانیم برای کاربردهای پزشکی بوده است. در این راستا تغییرات خواص و رفتار این آلیاژها پس از به کارگیری الگوی تکامل یافتة WAAM مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتایج تایید کرد که پارامترهای فرایندWAAM، از جمله شدت جریان الکتریکی، ولتاژ، سرعت اسکن و فاصله اسکن، تأثیر قابل توجهی بر ریزساختار، خواص مکانیکی و خواص خوردگی قطعات تولیدی دارند. در ادامه، ریزساختار و خواص مکانیکی قطعات تولیدی از جنس دو آلیاژ به روش WAAM با مشخصات این قطعات که به روش های سنتی برپایة ذوب ریزی در خلاء ایجاد شده بودند مورد مقایسه قرار گرفت و تفاوت های میان آن ها تحلیل شدند. نتایج تحلیل نشان دادند که با کنترل دقیق پارامترهای فرایند WAAM، می توان قطعاتی با خواص مکانیکی و خوردگی بهبودیافته تولید کرد.

در صنعت نفت، گازهای مشعل (فلر) به صورت گازهای همراه تولیدی با نفت یا حین عملیات در تأسیسات نفت و گاز تولید می شود. در سال 1400، میزان فلرینگ شرکت ملی نفت و شرکت ملی گاز به ترتیب معادل روزانه 41/7 و 8/8 میلیون مترمکعب بوده و در مقایسه با این دو شرکت، گاز مشعل پالایشگاه های نفت مقدار ناچیزی است. مجموع این میزان فلرینگ تقریباً برابر میزان صادرات گاز کشور و یا معادل ظرفیت تولید گاز از حدود 2 فاز پارس جنوبی است.در قانون برنامه ششم توسعه دولت مکلف به مهار و کنترل 90 درصد گازهای مشعل تا سال پایانی برنامه شده است، اما طی سال های اجرای این قانون، این اقدامات منجر به جمع آوری 1/43 میلیون مترمکعب در روز گاز مشعل از طریق مزایده و فروش و کاهش روزانه 0/61 میلیون مترمکعب گاز مشعل پالایشگاه های گازی شده است که عملکرد حدود 5 درصدی برای محقق شدن اهداف برنامه در کاهش گازهای مشعل در بازه زمانی سال های 1395 الی 1400 را نشان می دهد. لذا با توجه به مشکلات فعلی جهت کاهش فلرینگ ازجمله عدم جذابیت مالی اجرای این پروژه ها در مقایسه با سایر پروژه های شرکت های تابعه وزارت نفت، عدم وجود رویکرد تنبیهی، عدم مشارکت مؤثر بخش خصوصی و نبود زیرساخت های مناسب، حکم قانونی در قالب برنامه هفتم توسعه ارائه شده است که با تعیین دقیق شرایط مشعل سوزی و همچنین اتخاذ رویکردی تشویقی-تنبیهی، نظام انگیزشی شرکت های تولید کننده گازهای مشعل را به گونه ای تغییر دهد که برای اجرای طرح های جمع آوری و ساماندهی این گازها انگیزه مضاعف پیدا کرده و از به تعویق انداختن طرح ها اجتناب شود.