به منظور بررسی اثر مدیریت آبیاری و تغذیه ای بر خصوصیات کیفی گیاه شنبلیله، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 15 تیمار و سه تکرار در مزرعه آموزشی دانشگاه آزاد بیرجند، در بهار سال90-1389 انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل دور آبیاری (در سه سطح شامل آبیاری در هر 6، 9 و 12 روز) و کود زیستی (در چهار سطح شامل نیتروکسین، بیوسفر، قارچ های میکوریزای G. mosseae و G. intraradices و یک سطح شاهد فاقد کود) بودند. نتایج تجزیه های آماری نشان داد تیمار دور آبیاری اثر معنی داری بر فاکتورهای فیزیولوژیکی مانند کربوهیدارت، کلروفیل a، خاکستر، پرولین، میزان سدیم و پتاسیم داشت. اثر کود زیستی نیز بر کربوهیدرات، کلروفیل a و میزان خاکستر معنی دار بود. نتایج نشان داد با افزایش دور آبیاری به هر 12 روز یکبار، میزان پرولین، کربوهیدرات، سدیم، کلروفیل b در برگ و خاکستر افزایش یافت، اما از میزان پتاسیم و کلروفیل a در برگ شنبلیله کاسته شد. حداکثر مقادیر کربوهیدرات های محلول و کلروفیل a در برگ در تیمارهای تغذیه ای میکوریزا موسوآ و بیوفسفر و بیشترین مقدار خاکستر در تیمار G. intraradices مشاهده شد. به طور کلی، نتایج این تحقیق حاکی از آن است که کاربرد کود های زیستی بر خصوصیات فیزیولوژیکی گیاه دارویی شنبلیله، اثر مثبتی داشته و با افزایش دور آبیاری، در گیاه نوعی سازگاری به شرایط تنش خشکی ایجاد گردید.

گلوتاتیون فراوان ترین ترکیب تیول دار غیرپروتئینی با جرم مولکولی پایین می باشد که نقش اصلی را در دفاع سلولی علیه استرس اکسیداتیو به عهده دارد؛ همچنین گلوتاتیون در تنظیم بیان ژن، انتقال سیگنال، تکثیر و مرگ سلولی، تولید سیتوکین ها و پاسخ ایمنی دخیل می باشد. غلظت گلوتاتیون داخل سلولی در حدود 1-10 میلی مولار می باشد که قسمت اعظم آن به فرم گلوتاتیون احیا می باشد. نسبت گلوتاتیون احیا/ گلوتاتیون اکسید مهمترین شاخص کارایی و سلامتی یک سلول می باشد. کمبود گلوتاتیون در فرایند پیری و پاتوژنز بسیاری از بیماری ها شامل بیماری های قلبی - عروقی، دیابت، ایدز، بیماری های سیستم عصبی و تنفسی نقش ایفا می کند. استفاده از مواد پروتئینی حاوی پیش سازهای سنتز گلوتاتیون و دوری از عوامل اکسیدان خارجی مانند اشعه های یونیزه کننده، سیگار، ورزش های شدید و مصرف بی رویه برخی داروها همگی می توانند راهکارهای مناسبی در جهت جلوگیری از تهی شدن سلول ها از منابع گلوتاتیون باشند.

متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

امروزه کودهای بیولوژیک به عنوان یک جایگزین برای کودهای شیمیایی با هدف افزایش باروری خاک و تولید محصولات در کشاورزی پایدار محسوب می شوند. این کودها از نظر اقتصادی مقرون به صرفه و از دیدگاه زیست محیطی قابل پذیرش هستند. در این راستا آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کاملا تصادفی در چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد گرگان اجرا شد. تیمارها شامل نسبت های مختلف کود اوره و کود زیستی نیتروکسین شامل N1 (100 درصد مصرف اوره)، N2 (75 درصد مصرف اوره و 25 درصد مصرف نیتروکسین)،  N3(50 درصد مصرف اوره و 50 درصد مصرف نیتروکسین)، N4 (25 درصد مصرف اوره و 75 درصد مصرف نیتروکسین)،  N5(100 درصد مصرف کود زیستی نیتروکسین) و تیمار دوم شامل سه رقم گندم (کوهدشت، N-80-19، N-81-18) بود. مصرف نیتروکسین بر افزایش شاخص هایی نظیر ارتفاع، تعداد دانه در سنبله، سطح برگ و وزن خشک در مراحل مختلف رشد گندم تاثیر معنی داری داشت. به نظر می رسد کود بیولوژیک نیتروکسین می تواند جایگزین مناسبی برای کودهای شیمیایی در زراعت گندم باشد.

درسال زراعی 1372 و 1373 آزمایشهایی مشابه جهت تعیین اثرات تراکم کاشت ( 60, 45, 30 بوته درمترمربع) برخصوصیات فیزیولوژیکی ارقام لوبیاچیتی (تلاش، شاد و دانشجو) در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تهران واقع در دولت آباد کرج به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا گردید. در این آزمایش ها کرت های اصلی به ارقام و کرت های فرعی به تراکم بوته در مترمربع اختصاص یافت. تاریخ کاشت در سالهای اول و دوم به ترتیب در 21 و 22 اردیبهشت ماه بود. برای ارزیابی شاخص های رشد در تیمارهای مختلف نمونه برداری هفتگی انجام گرفت علاوه بر آن در هر دو سال هنگام رسیدگی فیزیولوژیکی عملکرد دانه وعملکرد بیولوژیکی بر اساس سیزده درصد رطوبت عملکرد دانه به کیلوگرم در هکتار محاسبه گردید. در سال دوم تعداد بذرهای بارور رشد نکرده (غیرطبیعی) شمارش و درصد آن محاسبه گردید. برای تعیین اجزای عملکرد و نیز تعداد ساقه فرعی تعداد بیست بوته از هر کرت انتخاب و تعداد ساقه های فرعی، تعداد دانه در غلاف و وزن صد دانه اندازه گیری شد. برای برآورد وزن خشک (DM) و از روی آن، سرعت رشد محصول (CGR) و سرعت رشد نسبی (RGR) روش رگرسیون مورد استفاده قرار گرفت. روند تغییرات CGR و RGR در طول فصل رشد بر اساس مقادیر برآوردشده ترسیم گردید. در پایان بهترین معادله بین CGR ماکزیمم با عملکرد دانه محاسبه شد. نتایج تجزیه آماری نشان داد که عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیکی ارقام با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشته اند درحالی که با افزایش تراکم میانگین عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیکی افزایش معنی داری یافت. براساس نتایج بدست آمده اثر سال تنها بر وزن صد دانه معنی دار بود. بطور کلی از نتایج این تحقیق می توان چنین استنباط کرد که در شرایط اقلیمی کرج بازده ارقام تلاش، شاد و دانشجو از نظر عملکرد دانه مشابه است همچنین در انتخاب ارقام و تیمارها CGR حداکثر در طول فصل رشد بعنوان شاخص فیزیولوژیکی مناسب برای توجیه عملکرد توصیه میشود.