لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

نوشتار درمانی یک روش درمانی غیر دارویی که بر اساس اصول روانشناسی و روان درمانی توسعه یافتهاست. پژوهش حاضر باهدف بررسی رابطه اثربخشی نوشتار درمانی بر نشخوار فکری، نگرانی و تاب آوری در بیماران مبتلا به اضطراب فراگیرانجام شده است که نوع هدف کاربردی و از لحاظ گردآوری داده ها از نوع طرح تک آزمودنی میباشد. جامعه آماری این پژوهش شامل افرادی که به مطبهای روانشناسان شهر ارومیه (1401) است که شامل 3 نفر از افراد میباشد که با نمونه گیری هدفمند برگزیده شدهاست. در پژوهش از مدل نوشتار درمانی جیمز پنه بیکر استفاده و ابزار استفاده شده از: (PSWQ)، (RRS) و (CD_RSC). تجزیه و تحلیل داده با برنامه اکسل انجام گردید. نتایج به دست آمده نشان می دهد نوشتار درمانی به تقویت مهارت های مقابله ای و افزایش تاب آوری در مواجهه با استرس و اضطراب منجر گردد. می تواند نویدبخش استفاده از نوشتار درمانی به عنوان یک روش درمانی مؤثر برای بیماران مبتلا به اضطراب فراگیر باشد.

یکی از نظریه های مهم اخلاقی که در دهه های اخیر مورد توجه حقوقدانان کیفری نیز قرار گرفته، نظریة اخلاق فضیلت است. این نظریه بر ویژگی­های اخلاقی، انگیزة فاعل از اعمال ارتکابی با ارجاع به شخصیت او و بررسی پشیمانی به عنوان مؤلفة بازنگری رفتار از سوی فاعل، تأکید دارد. این نظریة اخلاقی افقی نوین و متفاوت برای کاوش مبناهای سرزنش پذیریِ اعمال ناشی از جهل موضوعی می گشاید که برای واکنش به فاعلان جاهل عادلانه تر به نظر می رسد.مقالة حاضر بر آن است تا با روش توصیفی-تحلیلی، ملاکی برای نحوة مواجهة قانونگذار با این دسته از کنشگران با در نظر گرفتن مؤلفة پشیمانی و رذیلت های مربوط به شخصیت، ارائه دهد.بر اساس یافته های این پژوهش، اعمال ناشی از جهل به جزئیات، غیرعمدی است. بنابراین، فاعل جاهل در حالت عدم تقصیر چنانچه ابراز پشیمانی کند، بخشوده خواهد شد. اما اگر از ارتکاب عمل خود پشیمان نباشد، با اینکه در برابر جهل و عمل ناشی از آن سزاوار سرزنش نیست؛ موضوع واکنش هایی همچون خشم و آزردگی خواهد بود که در سطح حقوقی ممکن است در قالب اقدامات تأمینی و تربیتی جلوه گر شود. درصورتی که جهل فاعل از روی تقصیر باشد، صرفاً به اعتبار جهلش مسئول خواهد بود و سرزنش به اعتبار اعمال ناشی از چنین جهلی با مبانی اخلاقی موجه نیست، با این حال با توجه به اینکه در مسئولیت کیفری بر خلاف مسئولیت اخلاقی صِرف، ملاحظات اجتماعی در مقایسه با حالت های ذهنی بیشتر مدنظر قرار می گیرد، چنین رفتارهایی ممکن است به لحاظ کیفری مسئولیت آور باشد؛ به ویژه اگر فاعل از ارتکاب جرم پشیمان نباشد.