در این پژوهش گل آذین نابالغ ژربرا رقم Tropic BLEND پس از گندزدایی و جدا کردن کاسبرگ ها به چهار قسمت مساوی تقسیم شد و به منظور باززایی در محیط کشت با غلظت نصف MS حاوی مقادیر 05/0، 1/0، 5/0 و یک میلی گرم در لیتر تیدیازورون (TDZ) به همراه 1/0 میلی گرم در لیتر IAA و نیز در محیط کشت با غلظت نصف MS حاوی غلظت های 5، 10 و 15 میلی گرم در لیتر BAP و یک میلی گرم در لیتر IAA قرار داده شدند. ریزنمونه ها به مدت یک ماه در شرایط تاریکی قرار گرفتند. پس از آن به شرایط روشنایی منتقل شدند. پس از گذشت یک ماه در محیط کشت نصف MS حاوی BAP هیچگونه باززایی مشاهده نشد. بیشترین تعداد گیاهچه از محیط نصف MS حاوی 05/0 میلی گرم در لیتر TDZ به دست آمد. به منظور پرآوری سرشاخه گیاهچه های باززایی شده در محیط پایه MS حاوی غلظت های 2، 4 و 6 و 8 میلی گرم در لیتر کینتین و 1 میلی گرم در لیتر IAA بازکشت شدند. بیشترین و کمترین پرآوری به ترتیب در محیط کشت MS حاوی 2 و 8 میلی گرم در لیتر کینتین و یک میلی گرم در لیتر IAA حاصل شد. بیشترین تعداد برگ و بیشترین ارتفاع گیاه نیز در محیط دارای 2 و 4 میلی گرم در لیتر کینتین به دست آمد. شاخساره های پرآوری شده جهت ریشه زایی، روی محیط کشت MS با غلظت های 0، 5/0 و یک میلی گرم در لیتر NAA کشت شدند. نتایج نشان داد که بیشترین تعداد ریشه در محیط MS حاوی 5/0 میلی گرم در لیتر NAA تولید شد. در پایان گیاهچه های ریشه دار شده جهت سازگاری به گلدان منتقل و به خوبی سازگار شدند.

فرضیه: الکترولیت های پلیمری ژل مانند (شبه جامد) در سال های اخیر به عنوان جایگزین مناسب برای الکترولیت های مایع مورد توجه قرار گرفته اند. از سوی دیگر، مایعات یونی به طور چشمگیری رسانندگی یونی را در الکترولیت ها افزایش می دهند. در این پژوهش، الکترولیت های پلیمری ژل مانند بر پایه آمیخته پلی (وینیلیدن فلویورید-co-هگزافلویورو پروپیلن)-پلی (اتیلن اکسید) (PVDF-HFP/PEO) (برای کاربرد در سلول های خورشیدی رنگینه حساس) و مایعات یونی بر پایه ایمیدازولیوم تهیه شدند. آمیخته سازی این دو پلیمر می تواند درجه بلورینگی را کاهش داده و تخلخل آمیخته الکترولیتی را افزایش دهد و بدین ترتیب مقدار جذب و رسانندگی یونی الکترولیت بهبود می یابد. روش ها الکترولیت های آمیخته پلیمری در مجاورت یکی از مایعات یونی شامل 1-بوتیل-3-متیل ایمیدازولیوم یدید (BMII) یا 1-بوتیل-3-متیل ایمیدازولیوم تترافلویورو بورات (BMIMBF4) با روش وارونگی فاز، در نسبت های مختلف آمیخته تهیه شدند و خواص مختلف آن ها با گرماسنجی پویشی تفاضلی (DSC)، آزمون تخلخل سنجی جیوه، مقدار جذب الکترولیت و شکل شناسی به منظور بهینه کردن نسبت آمیخته بررسی شد. یافته ها نسبت 40/60w/w آمیخته PVDF-HFP/PEO بیشترین مقدار تخلخل و جذب الکترولیت را نشان داد. نتایج بررسی بلورینگی با DSC آشکار کرد که ارتباط مستقیمی میان کاهش درصد بلورینگی دو جزء پلیمری و بهبود رسانندگی یونی آمیخته الکترولیتی وجود دارد. جذب الکترولیت با افزایش غلظت جزء PEO تا 40wt% به تدریج رشد یافت و به ترتیب برای BMIMBF4 و BMII به بیشینه مقدار 98. 49 و %89. 48 رسید. اما، پس از این ترکیب درصد، کاهش جذب الکترولیت دیده شد که ویژگی نامطلوب برای نمونه های تولیدشده است. رسانندگی یونی در ترکیب درصد یادشده به ترتیب 2. 07 و 1. 78mS/cm برای الکترولیت های PVDF-HFP/PEO/BMIMBF4 و PVDF-HFP/PEO/BMII بوده است

در چند دهه اخیر، تحقیقات وسیعی برای اصلاح قیر و آسفالت با استفاده از پلیمر بویژه لاستیکهای گرمانرم انجام شده است. امروزه، توجه زیادی به اختلاط دو یا چند پلیمر مختلف برای تهیه لاستیک گرمانرم و استفاده از آن در قیر شده است. در این پژوهش، از یک لاستیک گرمانرم، که از اختلاط فیزیکی PS و PB بطور مکانیکی تهیه شده، برای ساخت یک مخلوط قیر - پلیمر استفاده شده است. سپس، مکانیسم پایداری و خواص آن در قیر مورد بررسی قرار گرفته است. در آمیخته با ترکیب درصد زیاد پلی استیرن (75 درصد (PS و قیر، علاوه بر اینکه قطره های پلی استیرن درشت اند، پایداری خوبی نیز ندارند. ولی، در آمیخته با ترکیب درصد فاز هم پیوسته PS /PB با قیر نه تنها قطره ها ریزتراند. بلکه از پایداری خوبی نیز برخوردارند که می توان آن را ناشی از پایدارکردن فضایی آمیخته دانست. در مرحله بعد، آمیخته PS/PB/SBR و قیر مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که این آمیخته علاوه بر بهبود خواص مخلوط قیر - پلیمر، خاصیت بازگشت الاستیک را به مقدار قابل توجهی بهبود می دهد.

آمیخته پلی کربنات- پلی (بوتیلن ترفتالات) PC/PBT از جمله آمیخته های امتزاج ناپذیر است که واکنش تبادل استری رخ داده در سطح مشترک دو فاز آن می تواند به عنوان سازگارکننده واکنشی عمل کند و موجب ریزترشدن شکل شناسی شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی واکنش تبادل استری آمیخته PC/PBT در مجاورت نانوذرات خاک رس و بررسی اثر آن بر شکل شناسی نانوکامپوزیت است. بدین منظور، از سه نوع نانوذرات خاک رس به نام های تجاری کلویزیت 20A، 30B و  15Aاستفاده شد. نتایج آزمون طیف سنجی زیر قرمز تبدیل فوریه در نانوکامپوزیت های حاوی کلویزیت 20A و 15A نشان دهنده افزایش شدت واکنش تبادل استری در مجاورت نانوذرات خاک رس است. همچنین، نتایج آزمون پراش پرتو X با زاویه کوچک (SAXS) از نمونه های حاوی این نانوذرات خاک رس، نشان دهنده افزایش فاصله صفحات نانوخاک رس در آنها و دست یابی به شکل شناسی یکپارچه در آمیخته است. این رفتار نشان دهنده وابستگی بین واکنش های بین فازی، شکل شناسی نانوذرات خاک رس و شکل شناسی آمیخته به یکدیگر است، نتایج حاصل از آزمون SAXS نشان دهنده تخریب گرمایی در نمونه های حاوی کلویزیت 30B و کاهش فاصله بین صفحات نانوخاک رس در این آمیخته ها به دلیل تخریب گرمایی است. ریزنگار میکروسکوپ الکترونی پویشی این آمیخته ها، شکل شناسی قطره - ماتریس در ترکیب درصد 70.30 از PC/PBT و شکل شناسی به هم پیوسته را در ترکیب درصد 50.50 از PC/PBT نشان داد، با افزایش درصد نانوخاک رس شکل شناسی ریزتر شد. اگرچه کلویزیت 30B در شرایط فرایند تخریب شده و فاصله بین صفحات آن کاهش یافته بود، اما افزایش نانوخاک رس به دلیل افزایش واکنش تبادل استری موجب ریزترشدن شکل شناسی در ترکیب درصد 30/70 از PC/PBT و تبدیل شکل شناسی به هم پیوسته به شکل شناسی میکرو- به هم پیوسته در ترکیب درصد 50/50 از PC/PBT شد. نتایج آزمون دینامیکی- مکانیکی- گرمایی که موید نزدیک شدن دو دمای انتقال شیشه ای پلیمرها بود نشان داد، واکنش تبادل استری از وجود نانوذرات اثر پذیرفته و روند بهبود آن در سازگاری بیشتر دو پلیمر مشخص است. بنابراین، رفتار نمونه های حاوی این نانوخاک رس نیز نشان دهنده ارتباط بین واکنش های بین فازی و شکل شناسی نانوذرات خاک رس بر شکل شناسی آمیخته است.

جداسازی گازهای دیواکسیدکربن و متان از جمله فرایند های بسیار مهم و پرکاربرد در زمینه ارتقای گاز طبیعی و بازیافت گاز زیرزمینی است. در این جا به منظور بررسی عملکرد فرایند جداسازی غشایی، نتایج آزمایشگاهی تراوایی گاز و ویژگی های جداسازی دیواکسیدکربن-متان برای غشاهای مختلف مورد بحث قرار گرفته است. این غشاها (از راه آمیخته سازی پلی اتیلن گلیکول با وزن های مختلف مولکولی به عنوان پلیمر افزوده شونده و آکریلونیتریل-بوتادی ان-استیرن به عنوان ساختار اسکلتی) تهیه شده اند. به منظور تعیین خواص شکل شناسی غشا از تصاویر SEM استفاده شده است. اثر محتوای پلی اتیلن گلیکول بر خواص انتقال گاز در نمونه انتخابی، مطالعه شده است. افزون بر این، اثر فشار بر تراوایی دیواکسیدکربن بررسی و مشخص شد، در بیش از4 bar  فشار بر تراوایی بی اثر بوده است. نتایج نشان می دهد که تقریبا در تمام موارد، وارد کردن ملکول های پلی اتیلن گلیکول بدون تغییر بارزی در تراوایی متان، گزینش پذیری دیواکسیدکربن-متان را افزایش می دهد. از دیدگاه کاربردهای جداسازی گاز، داده های به دست آمده در ناحیه مطلوب تجاری قرار گرفتند.

کاربرد پلیمرهای رسانای الکتریسیته به دلیل فرایند پذیری و امکان تبدیل آنها به شکل الیاف رو به گسترش است. در این پژوهش، بر اساس خصوصیات پلیمرهای رسانای الکتریسیته و قابل تبدیل به الیاف، مخلوط پلی آنیلین و پلی آکریلونیتریل برای تولید الیاف انتخاب شده اند. بدین منظور از دستگاه ریسندگی تر آزمایشگاهی استفاده و الیافی از این آمیخته با ترکیب درصدهای متفاوت تهیه و برخی از خواص فیزیکی و مقاومت الکتریکی الیاف تولید شده بدست آمده است. با افزایش درصد پلی آنیلین در آمیخته هدایت الکتریکی الیاف تولید شده افزایش اما، در مقابل خواص مکانیکی آنها کاهش یافته است. در این پژوهش، خواص الیاف تولید بررسی و آستانه شروع هدایت الکتریکی 0.16 درصد پلی آنیلین در آمیخته با پلی آکریلونیتریل معین شده و در نهایت ترکیب درصد مناسبی از آمیخته برای تولید الیاف با خواص مناسب بدست آمده است.