مصائب و رنج در سنت مسیحی، اصطلاحی است که به رنج باطنی، الم جسمی یا مصائب مسیح در هفتۀ آخر حیاتش و همچنین به کل آیین رستاخیز وی اطلاق می شود. Passion اولین اصطلاحی است که در قرن دوم در متون مسیحی به طور دقیق برای شرح رنج ها و مصائب مسیح به کار رفته است. این واژه کاربردهای متعددی دارد و امروزه برای شرح روایت شهدای مسیحی نیز به کار می رود. رنج یکی از چالش های مهم نوع بشر است؛ و برای فرد مذهبی، رنج زبان گویای رابطۀ فرد با خداوند است. هرچه رنج عمیق تر باشد، ارتباط فرد با خدا نزدیک تر خواهد بود. این رابطه چنان قرین رنج است که بی رنجی به معنای غیرمذهبی بودن تلقی می شود. بدین ترتیب، اقتدای مؤمن مسیحی به عیسی مسیح(ع) از بنیادی ترین اصول در آموزۀ رنج مسیحی است. به نظر می رسد که یکی از عوامل نجات و رستگاری در این سنت دینی، تمرکز، تأمل و تأسی بر رنج عیسی مسیح(ع) است. در این جستار سعی شده است تا مقولۀ رنج و مصائب عیسی مسیح(ع) در مسیحیت بررسی شود.

ادیان ابراهیمی که مسیحیت یکی از آنها است، دوره های پرفراز و نشیبی را پشت سرگذاشته است. قوم بنی اسراییل، پیروان این دین، با تمام ویژگی ها، خرافات، عقاید، حوادث زیادی را برای مریم (ع) و فرزندش عیسی مسیح به وجود آورد. تشکیک در وجود هر دو، اذیت و آزار آنها از سوی بنی اسراییل که باعث ابهام و تاریکی زیادی شده است در آیات قرآن کریم به صراحت توضیح داده شده است و بعد از شش قرن به روشنی و شیوایی چهره زیبایی از مریم (ع) و فرزندش فراروی بشریت قرار داده که علی رغم این روشنی، متاسفانه دین کلیسا دچار انحراف و ضعف از بیان شخصیت مریم (ع) و عیسی مسیح (ع) است.

سیمای مسیح در مثنوی مولوی مطابق نقل قرآن مطرح شده است. مولانا ضمن بیان داستان ولادت مسیح و در گهواره سخن گفتنش، از آنچه بر مریم مادر او که بی داشتن همسری به امر الهی بر مسیح باردار شده است و مورد سرزنش مردم واقع گردیده، سخن به میان می آورد و پس به ذکر احوال زندگی مسیح و معجزات او چون زنده کردن مردگان و شفای بیماران و بینا کردن کوران و درخواست رسیدن مائده (غذای آسمانی) می پردازد و در عین حال مولانا از بیان نتیجه عرفانی از احوال عیسی در نقل داستانها غافل نیست.

تحلیل شخصیت تاریخی و اساطیری مسیح، پس از رنسانس، وارد مرحله جدیدی شده است که این نگاه تازه، به بخشهای مختلف علوم و تمدن، از جمله ادبیات، سرایت کرده است.دو اثر ادبی مهم از دو نویسنده معاصر، آخرین وسوسه مسیح، از نیکوس کازانتزاکیس، نویسنده یونانی (1957-1873 م.) و یسوع ابن الانسان، از جبران خلیل جبران، نویسنده لبنانی (1931-1883 م.) از جمله آثاری هستند که در ادامه همین دیدگاههای تازه، سعی کرده اند تصویر متفاوتی از شخصیت این پیامبر بزرگ را، به یاری ادبیات ترسیم کنند. در این جستار، ضمن مقدمه ای درباره تاریخچه تغییر نگاه بشر نسبت به حقیقت وجودی مسیح، به بررسی تطبیقی دو اثر ذکر شده و مقایسه اندیشه های دو نویسنده در این آثار پرداخته شده است.

در متون تاریخی و ادبی معتبر، که بسیاری از پیامبران سامی با شهریاران و یلان تاریخ ملی پهلوان ایران معاصر یا همسان پنداشته شده اند، نام حضرت عیسی(ع) در میان پیامبران مورد مقایسه و اختلاط دیده نمی شود و این با توجه به درآمیختگی سرگذشت و شخصیت مسیح(ع) با عناصر و بنمایه ای گوناگون داستانی (اساطیری، حماسی و عامیانه)- که طبعا زمینه مناسبی را برای این معاصرت یا یکسان انگاری یاد شده فراهم می آورد- تا حدودی سزاوار تامل و پرسش است. از بررسی روایات تاریخی- داستانی حضرت عیسی(ع) و مقایسه آن با اخبار اساطیری، حماسی و عامیانه مربوط به سیاوش و کیخسرو در منابع ایرانی، شانزده همانندی جزئی و کلی میان سیاوش و مسیح(ع) و بیست مشابهت توجه برانگیز دیگر بین کیخسرو و مسیح(ع) به دست می آید که به لحاظ نوع و شمار بسیار جالب است. در این مقاله با بررسی و توضیح لازم هر یک از این موارد، این نتیجه حاصل شده است که احتمالا پراشتراکترین و قابل تطبیق ترین کسان روایات سامی و ایرانی، حضرت عیسی(ع) و سیاوش و کیخسرو است؛ چنانکه گویی زندگی و سیمای این سه تن در قالب الگویی واحد و براساس ویژگیها، مضامین و باورهای مشترکی پرداخته شده است.

به کارگیری اسطوره در شعر شاعران عرب سابقه طولانی دارد، اما شاعران معاصر با اثر پذیری از ادبیات غرب، اسطوره ها را به شیوه ای متفاوت و در قالب هایی نو به کار گرفتند و از آن در تعبیر از مقاصد و اغراض گوناگون بهره بردند.عیسی مسیح (ع)، در شعر معاصر عرب کارکردی نمادین دارد. این شخصیت در شعر خلیل حاوی، با اسطوره در می امیزد و چهره ای اسطوره ای می یابد.حاوی در پی شرایط نابهنجار سرزمین عرب، در آرزوی رستاخیز به سر می برد. رستاخیزی عظیم که حیات بهتری را برای ملت عرب به ارمغان آورد. او با زنده کردن فرهنگ ایثار و از خود گذشتگی، راه رسیدن به این تحول و دگرگونی را در نزد همگان، روشن تر جلوه داده است. مسیح (ع) در شعر او، جلوه گاهی از جانبازی و فداکاری باشکوهی است که حیات مجدد را به مردم محروم و ستمدیده هدیه می دهد. مسیح (ع) در نزد این شاعر، در کنار تموز، اسطوره رستاخیز، قرار می گیرد و با آن در می آمیزد. با معانی والایش یکی می شود و وجودی یگانه می یابد، آنچنان که گویی مسیح (ع)، خود تموز است که در قالبی متفاوت ظاهر شده است.

چکیده فارسی:«میرزا غلام احمد قادیانی»، یکی از مدعیان، در زمینه نبوت و مهدویت به شمار می آید که در ابتدای قرن بیستم میلادی، در ایالت پنجاب هندوستان ظاهر شد.از جمله ادعاهای وی آن است که حضرت عیسی علیه السلام، بعد از آن که به صلیب کشیده شد، از دنیا نرفت؛ بلکه پس از بهبود به هندوستان رفت، در 120 سالگی درگذشت و در همان جا مدفون شد.غلام احمد، با خلط معنای «توفی» که درباره حضرت عیسی در قرآن آمده؛ آیات مذکور را دال بر وفات ایشان می پندارد. همچنین وی احادیث مربوط به رجوع دوباره مسیح را تاویل کرده و گفته است منظور، خود عیسی نیست؛ بلکه فردی شبیه عیسی و تجلی اوست و اعتقاد دارد روح عیسی علیه السلام در وی تجلی یافته است.این نوشتار، به بررسی ادعای قادیانی در این زمینه و نقد ادله وی خواهد پرداخت. چکیده عربی:یعتبر شخص «المیرزا غلام أحمد القادیانی» واحد من أولئک الذین أدعی مسألة النبوة والمهدویة و حول الأنظار صوبه، حیث ظهرت دعوته فی مدینة البنجاب الهندیة و ذلک فی بدایة القرن العشرین المیلادی.و من جملة الإدعاءات والإفتراءات التی کان قد روج لها والتزم بها فکرا و عملا هی ان النبی عیسی علیه السلام لم یفارق الحیاة من بعد صلبه بل إنه جاء الی الهند بعد شفائه وعاش فیها الی أن اصبح عمره الشریف 120 عاما ومن ثم التحق بعد ذلک بالرفیق الأعلی.ولم یستطیع غلام أحمد من التفکیک بین المعانی الدالة علی «التوفی» التی وردت فی القرآن الکریم حول النبی عیسی وحصل خلط له فی ذلک الموضوع، ومن هنا أعتقد علی وفاته، و کذلک فقد قام بتاویل الأحادیث المتعلقة برجوع المسیح مرة آخری وقال ان المقصود من ذلک لیس النبی عیسی و إنما هناک شخص شبیه له، و کان المیرزا یؤمن ایضا بإن روح عیسی علیه السلام قد تجلت فیه.وقامت هذه المقالة بدراسة إدعاء القادیانیة فی هذا الجانب و نقد الأدلة والشواهد التی یؤمنون بها.

مسیح­ شناسی پائول ساموساتا یکی از مسیح ­شناسی­ هایی است که در قرن سوم میلادی توسط سینود انطاکیه به دلیل تأکید بر انسانیت صرف عیسی و نفی الوهیت جوهری و ازلی بودن مسیح، محکوم به بدعت شد. این مسیح­ شناسی حول سه محور مسیح تاریخی، انسان خداگونه و پیامبر نجات­ بخش قرار دارد و بیانگر این مهم است که عیسی که همانند انسان ­های دیگر متشکل از روح و بدن است، لیکن متعالی­تر، و در نقطه ­ای از تاریخ از مریم متولد شد، با تکامل و پرورش اخلاقی خود، شایستگی فیض فرزندی خدا را پیدا کرد و به مقام یک پیامبر و مسیحای موعود که از پیش در نقشۀ نجات خدا طراحی شده بود، دست یافت و با مرگ خویش برای نجات انسان­ها و تسخیر گناه اولیۀ آدم با ارادۀ خدا وحدت یافت. نگارنده بر آنست که با نگاهی به مسیحیت سال­های اولیه، از یک سو می­توان این تئوری را مطرح ساخت که مسیح شناسی پائول ساموساتا که بیشترین قرابت را با مسیحیت اولیه دارد، احیاگر سنت فکری عیسی و اندیشۀ  مسیحیان اولیه که عیسی را انسانی صرف می ­دانستند، می­ باشد و از سوی دیگر در تقابل با مسیح ­شناسی لوگوسی-کیهانی کاتولیکی است که قائل به الوهیت و انسانیت توأمان عیسی است.

روی آوردن هنر قالی بافی ایران به بافتن تصویر در دوران قاجار، چه از لحاظ شکل و چه از لحاظ مفهوم تحولی اساسی در این هنر ایجاد کرد. این قالیچه های تصویری، دیگر برای مفروش کردن زمین پدید نمی آمد، بلکه هدف از بافتن آنها استفاده دیداری بود؛ درست همانند یک تصویر. این تصاویر قاموسی هستند از فرهنگ دوران، کاملا تنیده در زندگی، فرهنگ و اعتقادات مردمان جامعه، که برای فهم عمیق تر وجوه همچنان نامکشوف این فرهنگ و جهان بینی آن به کار می آیند. این مقاله با هدف شناخت و یافتن معانی یکی از این قالیچه ها، قالیچه تصویری مریم (س) و مسیح (ع) را مورد تجزیه و تحلیل و بررسی قرار داده و با استفاده از روش شمایل شناسی اروین پانوفسکی لایه های معنایی این اثر را وا می کاود. و از این رهگذر به این نتیجه می رسد که این قالیچه کارکردی شمایلی دارد و در برآوردن اهداف «تعلیمی» و «یادمانی» خود، آموزه ها و تعالیم دین اسلام، روایات قرآن کریم، ادبیات عرفانی و هنر ایران را در نظر دارد. همچنین در پایان، این نوشتار در جست و جوی کشف معانی عمیق این شمایل، نهفته در لایه های زیرین معنایی، و همچنین یافتن «خواست هنری» خلق این تصویر و دلایل فرهنگی بافته شدن این قالیچه در دوران قاجار، به اهدافی نذر گونه برای برآورده شدن حاجاتی مبنی بر داشتن فرزند و مبتنی بر عقاید عامه در مورد قدرت اعجازآمیز شمایل می رسد.

یکی از نقاط مشترک در ادیان ابراهیمی، وجود یک نجات دهنده در آخرالزمان است که بر اساس آن شاهد استیلای حکومت صالحان در جهان خواهیم بود.با بررسی ماثورات ادیان آسمانی به علایم و نشانه هایی مشترک برای فرارسیدن زمان این رویداد بزرگ، پی می بریم که یکی از آنها ظهور دجال با عنوان اسلامی و آنتی کرایست یا ضدمسیح با عنوان مسیحی آن است.اگرچه تصور هریک از دو مکتب در پیشینه و پسینه این عنوان در بعضی موارد متفاوت است اما می توان به نقاط مشترکی در حضور دجال در جامعه پی برد که مهمترین آن رویارویی با مصلح در برپایی حکومت عدالت محور است.در این مقاله، ضمن بررسی پیشینه موضوع آنتی کرایست در مسیحیت به عملکرد وی در ماثورات اسلامی اشاره خواهد شد تا به نقاط مشترک و غیر مشترک معلوم گردد.