بیان مساله: روش های گوناگون پست کیورینگ (post curing) ویژگی های مکانیکی کامپوزیت های غیرمستقیم را به گونه ای چشمگیر بهبود بخشیده است. اثر این روش ها بر کامپوزیت های مستقیم، که به تازگی مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است، همچنان پرسش برانگیز است.هدف: هدف از این پژوهش، بررسی و مقایسه اثر پست کیورینگ به وسیله دستگاه های لابولایت، اوون و مایکروویو بر میزان سختی سطح دو گونه کامپوزیت مستقیم گرادیا و نیولایت F است.مواد و روش: در این بررسی تجربی هشتاد نمونه از کامپوزیت های نیولایت F (40 نمونه) و گرادیا (40 نمونه) فراهم شد. همه نمونه ها به مدت 40 ثانیه لایت کیور گردیده و سپس، هر گروه به چهار زیر گروه بخش شدند. زیر گروه نخست از هر گروه، به عنوان گروه شاهد تحت هیچگونه پست کیورینگ قرار نگرفت و سه گروه دیگر از هر نمونه کامپوزیتی، هر یک به وسیله یکی از دستگاه های لابولایت، اوون و مایکروویو به مدت پنج دقیقه پست کیور گردید. نمونه ها صیقل داده شده و پس از یک هفته نگهداری در دمای 37 درجه سانتی گراد، به وسیله دستگاه سختی سنج دیجیتالی، میزان سختی سطح ویکرز (VHN) نمونه ها در سطح اندازه گیری شد. داده ها بر پایه آزمون آماری ANOVA یک سویه و آزمون تکمیلی کروسکال والیس (Kruskal wallis) با P<0.05 مورد واکاوی قرار گرفت.یافته ها: نتیجه این پژوهش نشان داد، که در همه نمونه ها، در مقایسه با گروه شاهد در اثر پست کیورینگ سختی سطح افزایش یافته است. گروه شاهد نیولایت F نسبت به گروه شاهد گرادیا سختی سطحی بیشتر نشان داد و اثر دستگاه های پست کیورینگ در هر سه روش بر روی کامپوزیت نیولایت F از گرادیا بیشتر بوده و نیز، در این میان، اثر دستگاه لابولایت بر افزایش سختی سطحی کامپوزیت نیولایت F چشمگیر بود. در گروه نیولایت F پست کیورینگ به روش لابولایت نسبت به دیگر روش ها سختی سطح را به گونه ای چشمگیر افزایش داده است و گروه مایکروویو و اوون نتایج نزدیک به هم داشتند. در گروه گرادیا پست کیورینگ با روش اوون بیشترین اثر و دو روش مایکروویو و لابولایت تقریبا اثراتی همانند در سختی سطح داشتند.نتیجه گیری: کاربرد روش های پست کیورینگ به وسیله دستگاه های مایکروویو، اوون و لابولایت سختی سطحی ویکرز (VHN) را در دو کامپوزیت مستقیم گرادیا و نیولایت F در مقایسه با گروه کنترل به گونه ای چشمگیر افزایش داده است. اندازه این افزایش به گونه کامپوزیت و روش پست کیورینگ بستگی دارد.

بیان مساله: دهان شویه ها ممکن است سبب نرم شدن ترمیم های کامپوزیتی گردد، حتی اگر کامپوزیت به وسیله نور یا دما سخت شود. کاربرد دهان شویه خاص ممکن است اثر سو کمتری بر ترمیم های کامپوزیتی داشته باشد.هدف: ارزیابی اثر دهان شویه الکل دار و بی الکل بر سختی سطح دو گونه کامپوزیت مستقیم (Z100) و غیر مستقیم (Gradia).مواد و روش: 60 نمونه دیسکی شکل از 30 کامپوزیت گرادیا (Gradia) و 30 کامپوزیت زد 100 (Z100) فراهم و 40 ثانیه به وسیله دستگاه لایت کیور هالوژنه کیور گردید. سپس، نمونه های کامپوزیتی Gradia به وسیله دستگاه لابولایت (LABOLITE) به مدت پنج دقیقه کیور ثانویه شد. تمامی نمونه ها به مدت یک هفته در آب مقطر با دمای 37 درجه سانتی گراد نگهداری گردید. نمونه ها در سه محلول گوناگون، که شامل دهان شویه الکل دار و بی الکل و آب بوده است، به مدت 24 ساعت در دمای اتاق نگهداری شدند. سرانجام، سختی سطح نمونه ها (VHN) اندازه گیری و واکاوی با آزمون های تحلیل واریانس یک سویه (ANOVA) و شفه (Scheffe) انجام شد (a<0.05).یافته ها: واکاوی آماری نشان داد، که نمونه های کامپوزیت غیر مستقیم، که در دهان شویه الکل دار و بی الکل نگهداری شده بودند، سختی کمتری در مقایسه با گروه شاهد (آب) داشته اند (p=0.0001). نمونه های کامپوزیت مستقیم نگهداری شده در دهان شویه دارای الکل، سختی سطح کمتر در مقایسه با گروه شاهد داشته است (p=0.003). سختی سطح نمونه های کامپوزیت غیر مستقیم در محلول دهان شویه دارای الکل از کامپوزیت های مستقیم نگهداری شده در این محلول بیشتر و این اختلاف معنادار بوده است (p=0.002). سختی سطح کامپوزیت غیر مستقیم در محلول دهان شویه بی الکل از کامپوزیت مستقیم در همین محلول به طور معناداری بیشتر بوده است (p=0.008).نتیجه گیری: دهان شویه های الکل دار و بی الکل سبب کاهش سختی سطح کامپوزیت های مستقیم و غیر مستقیم می گردد و اثر دهان شویه بر سختی سطح کامپوزیت های مستقیم و غیرمستقیم وابسته به گونه ماده است. کامپوزیت غیر مستقیم در همه محلول ها سخت تر از کامپوزیت مستقیم بود.