In this paper, I address the issue of the possible applicability of the ideas of Karl R. Popper’s social AND political philosophy in the contemporary political life of postcolonial countries. Through reference to the reception of Popper’s philosophy in Central AND Eastern Europe, I argue that Popper’s writings were effective in catalysing the political wholesale transformation by undermining Marxists’ pretensions to scientific status rather than through his anti-utopian AND anti-revolutionary political recommendations. In the context of attempts to apply Popper’s ideas in postcolonial countries, especially Sub-Saharan Africa, I claim that the influence of Popper’s social thought on the politics of those countries may not be as effective as expected or desired.

Purpose: The science of INTERPRETATION, as the most important science responsible for understANDing the Qur'an, needs to be methodized AND updated so that the teachings of the Qur'an can be used easily for all classes of people. In the present study, the meaning of "future research in INTERPRETATION" is the ability to create desirable models for more efficient INTERPRETATION in the future, by using scientific tools, creativity AND relying on the foundations AND rules of INTERPRETATION AND compensating the damages of INTERPRETATION in the past.Method: This research, with descriptive analytical method, answers the question, what are the fields AND requirements of future research in INTERPRETATION? Findings: The results of the current research are based on the fact that special attention to the Qur'an, as the most important source of INTERPRETATION, rationality AND methodical consideration in INTERPRETATION, attention to the prerequisites of INTERPRETATION, INTERPRETATION based on the requirements of the time, the need to pay attention to thematic INTERPRETATION, studying on the history of INTERPRETATION AND observing the manners AND conditions of INTERPRETATION are one of the most important requirements of INTERPRETATION in the future. Results: Considering the developments that will take place in the field of knowledge, methods AND expectations from science in the future, the INTERPRETATION will also change. For this reason, in order not to cause various damages to the INTERPRETATION of the Qur'an, it is necessary to pay attention to the various contexts, principles AND requirements of the INTERPRETATION of the Qur'anic commentators AND scholars.

Considering the fact that the words in the intra-religious attitude are considered in two ways, the first is towards jurisprudential words AND the second is a rational AND conceptual view focusing on their meanings. we have tried to deal with one of the most important issues of intra-religious attitude with a rational approach by descriptive AND analytical method, which is the category of "hermeneutic INTERPRETATION" of words, especially the most influential idea of INTERPRETATION & that is the view of the "spirit of meaning" of Ghazali. After Ghazali, Ibn Arabi used this theory of Ghazali regarding the development of meaning in creating his new idea, AND by re-reading Ghazali's idea with a MYSTICAL approach, he presented his own theory regarding the expansion of meaning. While accepting the argument of the focal point of the theory of the spirit of meaning, he removes it from the exclusivity to the "linear", AND for this purpose, he brought up arguments as well as the Conditions of Hermeneutic INTERPRETATION in this regard. Ibn Arabi's arguments on transversal INTERPRETATION include new formulations in the argument, which after him, this theory was favored AND accepted by Mulla Sadra, AND then it was accepted by his students.

مقاله حاضر، در پی بررسی شاخصه های تفسیر انفسی عرفانی قرآن است. عرفان؛ یعنی شناختی که از دریافت های باطنی، بر اثر سیر و سلوک و مجاهدت با نفس بدست می آید. در این روش عرفانی در عین توجه به معانی باطنی معانی ظاهری نیز همزمان قصد می شود. سؤال اصلی پژوهش، چیستی و ویژگی های روش شناسی این نوع تفسیر است، این پژوهش به شیوة توصیفی تحلیلی و به روش کتابخانه ای، به بررسی این موضوع از دیدگاه قرآن و حدیث می پردازد. مدعای مقاله این است که این روش تفسیری، به فهم تازه ای از قرآن ما را رهنمون می کند که متفاوت از روش های دیگر است. این فهم عمیق، با تأکید بر بطن قرآن و روایات، اهداف و مقاصد قرآن، هدایت عمیق برگرفته از آیات و روایات را دنبال می کند، طبق این نظر، فهم قرآن، تنها محصول فعالیت فکری حصولی نیست و صرفاً با ابزارهای معرفتی-از قبیل صرف و نحو و ادبیات و غیره-حاصل نمی شود؛ این علوم تنها برای رسیدن به مرتبه ظاهر و پوسته ی قرآن بسنده می کنند. فهم معانی عمیق قرآن و جان علم وتوحید احدی صمدی، مستلزم درک حضوری و شهودی حضرت حق و طی مراحل سیر و سلوک انفسی روحانی به واسطه ی ریاضت های شرعی و عبادات خاص است. ایمان قلبی تنها از راه شهود و نه ادراک عقلی حاصل می شود. در صورتی که حقایق قرآنی به قلب وارد شوند، ایمان و اطمینان قلبی دست خواهد داد. بالاتر از مرتبه ی ایمان هم، شهود غیبی انبیاء می باشد.

زبان، کاربرد و محدودیت های آن در خلال مباحث عرفانی، همواره یکی از پیچیده ترین موضوعات بوده است. زبان عرفانی که ریشه در تجربة درونی عارف دارد، برای بازگویی تجربه ای عرفانی، بر بستری از واژگانِ از پیش موجود با معانیِ نویافته و نیز بر نماد ها و استعاره ها قرار گرفته است. مجموعة درهم تنیدة واژگان و نمادها که بر شالودة تجربة درونی عارف استوار شده، زبان عرفانی را قوام بخشیده است. عرفا از یک سو و فیلسوفان عرفان از سوی دیگر، از جمله کسانی بوده اند که به طور جدّی به این مسئله پرداخته اند. پیچیدگی های زبان در عرفان اسلامی، به خوبی خود را در آثار ابن عربی، به ویژه در تفاسیر او از آیات قرآن نشان می دهد. ابن عربی آیات را بر اساس دیدگاهی کاملاً متفاوت با معنای ظاهری تأویل می کند و حتّی تفاسیر کاملاً متناقضی با ظاهر آیات به دست می دهد. از سوی دیگر، در آیین ذن، با تناقض های بسیاری در گفته ها و حکایات دینی روبه رو هستیم. سوزوکی، متفکر بزرگ و معاصر آیین ذن، این تناقض ها را طبیعی و بدون ایراد می بیند. در این تحقیق، به بررسی جایگاه زبان و کارکردهای آن در عرفان ابن عربی و آیین ذن می پردازیم و به روشی توصیفی-مقایسه ای نشان می دهیم ابن عربی، به نمایندگی از عرفان اسلامی و سوزوکی، به نمایندگی آیین ذن، چه عقیده ای دربارة این موضوع زبان دارند. هدف از این پژوهش، ایجاد چشم انداز های تازه در بررسی های تطبیقی عرفان است. یافته های این پژوهش را می توان چنین بیان کرد که ابن عربی و سوزوکی، زبان را برای انتقال تجارب عرفانی ناکارآمد می دانند؛ امّا رویکرد هایی که هرکدام از این دو متفکّر برای استفاده از زبان در انتقال تجارب عرفانی به کار می گیرند، با یکدیگر متفاوت است.  

تفسیر عرفانی یکی از روش های تفسیری است که بر پیشاادراکی همچون رمزی بودن وحی و زبان دین، ضرورت انکشاف قصد آیات و توجه به مغز و حقیقت سخن استوار است، به بیان دیگر تفهیم باطنی و لب سخن، رهیافت بنیادین و پراهمیت تفسیر عرفانی است. عرفا و فیلسوفان مسلمان از رمزی بودن زبان دین، برای انکشاف معنای باطنی قصص و روایت های قرآنی یا به عبارتی کشف سویه های پنهان متون دینی از طریق «هرمنوتیک روایت» بهره برده اند. در این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی، به بررسی خصایص هرمنوتیک روایت با توجه به مبانی ریکور، در آثار عرفا و فیلسوفان مسلمان پرداخته ایم. نتایج به دست آمده حکایت دارند که هرمنوتیک روایت با رویکرد تازه ای به روایات و قصص دینی، خوانش جدیدی در این باب عرضه می کند. همچنین با خصیصه رمزی بودن، چندمعنایی و تفهیم باطنی، موجب توانمندی زبان می شود و خلق معانی تازه را به همراه دارد. فراتاریخی و بی زمان بودن، ساحت جدیدی از زمان را طرح می کند که موجب تبدیل شدن زمان طبیعی و ریاضی به زمان انسانی (که زمانی نامیراست) می شود، در این حالت روایت ها و قصص دیگر مختص قوم و فرهنگ خاصی نخواهند بود، بلکه می توانند به دنیاها و زمان های دیگر نیز سفر کنند. مطالعه این قصص و روایات در تفسیر عرفانی، حاکی از این امر است که هدف اصلی این متون، انتقال معانی ساده و سطحی واژگان نبوده، بلکه هدف روح و معانی ناآشکار و رمزی نهفته در آنها ست که به کمک دانش هرمنوتیک روایت، لایه های چندگانه معانی، تاویل و رمزگشایی می شوند.

پژوهش حاضر به مقایسه تجربه دینی و شهود عرفانی می پردازد. تحلیل مفهومی تجربه دینی و نیز شهود عرفانی، مقدمه ای برای تحلیل ماهوی این دو امر است. «تجربه» به لحاظ کاربرد، تحول و به لحاظ حقیقت دو مراتب است که ژرف ترین مرتبه آن تجربه دینی است. مکاشفه، شهود و رویت نزد عرفا مفاهیم گوناگونی هستند. «مشاهده» سقوط حجاب و تجلی حق در قلب است که پس از مجاهدات و رفع رسوم و تعینات حاصل می شود. تحلیل دیدگاه های مختلف درباره ماهیت تجربه دینی و هویت شهود عرفانی نشان می دهد هر دو، امر باطنی هستند و اشتمال بر استهلاک، وحدت، هشیاری، غفلت زدایی و حضور، مولفه های مشترک آن دو است؛ یکی از اختلاف های مهم آن دو، شرایط حصول هر یک است. عرفای مسلمان در توصیف مشاهده عرفانی کموبیش یکسان سخن گفته اند؛ اما دانشمندان غربی در توصیف تجربه عرفانی اتفاق نظر ندارند.

عرفان بی شک جوهر تجربه دینی به شمار می رود و این تجربه، هم برای کسانی که دارای اعتقادات مذهبی هستند، و هم برای کسانی که چنین اعتقاداتی ندارند، نوعا باعث تغییر در زندگی می شود. صرف نظر از دشواری توصیف حالات عرفانی که از چارچوب مفهومی تجارب عادی بسیار دور به نظر می رسند، به نظر می رسد می توان شباهتهای متعددی میان این حالات در سنتهای دینی- عرفانی مختلف یافت. این شباهت ها عبارتند از: تجربه وحدت، احساس قرار داشتن در ورای زمان و مکان، احساس تقدس، احساس لذت و شادکامی، وحدتی که توام با خلاء و ملأ است، و آگاهی از یک واقعیت غایی ابدی.حالات عرفانی را در قیاس با مراقبه معنوی (meditation) می‎توانیم به دو دسته مقولات متمایز تقسیم کنیم: تنزیهی (متعالی) و تشبیهی (حلولی). عرفان های تنزیهی و تشبیهی هر چند شباهتهای قابل توجهی با یکدیگر دارند، اما به طور قطع با یکدیگر متفاوت هستند. این دو نوع گرایش عرفانی در ادیان و آیین های مذهبی شرق و غرب جهان به تفاوت دیده می شود. تفاوت های موجود بر سر تفسیر تجارب عرفانی ممکن است ناشی از تفاوت ها و تمایزات فرهنگی و زبانی باشد. تفاسیر روان شناختی، عصب- روان شناختی، و علوم شناختی از تجارب عرفانی، از مهم ترین رویکردها در پژوهش های نوین در سطح جهان محسوب می شود.

با رواج شعر عرفانی فارسی، شعرای صوفی مسلک و عارف برای بیان اندیشه و احساسات درونی خویش کلمات و واژه ها را در معنای اصطلاحی و کنایی به کار می برده اند. «می» و «شراب» از جمله الفاظی است که در شعر عرفانی جایگاه ویژه یی را دارا بوده است این اصطلاح با ویژگی ها و صفات بی شمار خود، معانی عرفانی نغزی را در ادبیات منظوم فارسی به جا گذاشته است. با ورود «باده و شراب» در شعر فارسی و به تبع آن، جریان این الفاظ در شعر عرفانی و صوفیانه، معانی و تعابیر «باده» گسترده تر شده و دیگر الفاظ مربوط به باده خواری همچون میکده، خرابات، مستی، ساقی و ... ذهن شاعران را به معشوق حقیقی و عشق و محبت ازلی پیوند زده است تا زیباترین و عاشقانه ترین صور شعری به تصویر کشیده شود.