شبکه های حمل ونقل، یک زیرساخت اساسی و پرهزینه در جوامع امروزی است، که باید به شکل بهینه استفاده شوند. بدین منظور برای رویارویی با عدم قطعیت ها و انواع تغییرات سیستم، لازم است رویکردی با انعطاف پذیری بیشتر اتخاذ شود. در مطالعه ی حاضر، مدل طراحی شبکه بر مبنای افزایش انعطاف پذیری و با تمرکز بر افزایش قابلیت بقا(نسبتی از تقاضا که پس از شکست یک یا چند کمانگره همچنان پاسخ داده می شود)، در مقابل تغییرات روزانه توسعه یافته است. پاسخ کاربران به هرگونه تغییر در شبکه و پیش بینی الگوی ترافیکی بر اساس یک مدل رفتاری مناسب، بخش اساسی مسیله ی طراحی شبکه است. با توجه به محدودیت های تیوری مطلوبیت، تیوری حسرت به عنوان جایگزین معرفی شده و برای مدل سازی پاسخ کاربران به بهبود شبکه، یک مدل تعادل احتمالی کاربر با استفاده مفهوم حسرت توسعه یافته است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که شبکه ی بهبود یافته با مدل طراحی شبکه بر مبنای قابلیت بقا، در صورت انسداد هر یک از کمان ها، عملکرد بهتری نسبت به شبکه ی بهبود یافته با سایر مدل ها به نمایش می گذارد.

مناسب بودن تراکم و توزیع باران سنجها در شبکه های باران سنجی هر منطقه، گامی موثر در موفقیت طرحهای آبی و برنامه ریزی های منطقه ای و استفاده موثر از اطلاعات می باشد. در این پژوهش با استفاده از مفهوم آنتروپی انتقال اطلاعات، موقعیت ایستگاه های جدید باران سنجی در شبکه باران سنجی حوزه باتلاق گاوخونی با استفاده از داده های بارندگی سالانه ایستگاه ها (1385-1356) تعیین شد. برای مکان یابی باران سنج ها از دو الگوریتم ترتیبی و ژنتیک استفاده و برای هر الگوریتم دو هدف بیشینه کردن حداقل آنتروپی انتقال اطلاعات و بیشینه کردن متوسط آنتروپی انتقال اطلاعات، تعریف و سپس عملکرد مدل ها با یکدیگر مقایسه شده است. نتایج نشان دهنده عملکرد بهتر و برتری نسبی الگوریتم ژنتیک بر الگوریتم ترتیبی با هر دو هدف بیشینه کردن حداقل آنتروپی (حداکثر 1.31+، 1.34+ و 0.12+ درصد به ترتیب در نواحی یک، دو و سه) و بیشینه کردن متوسط آنتروپی (حداکثر 0.35+، 0.21+ و 0.02+ درصد به ترتیب در نواحی یک، دو و سه) بود.

توجه ژئودزین ها به طراحی شبکه ژئودتیک با معیارهایی مثل دقت ماکزیمم، هزینه حداقل و قابلیت اعتماد ماکزیمم، به دو دهه قبل برمی گردد که به علت طبیعت پیچیده مساله، قیود هندسی و مفهومی، ناپیوستگی تابع هدف و بالاخره محدودیت های ذاتی روش های مبتنی بر گرادیان، مثل همگرایی بهینه موضعی و نه سراسری، به ابزاری قوی نیازمند است. با گسترش مفاهیم هوش مصنوعی در دهه اخیر، امروزه توانایی و امکان حل مسایل پیچیده با ابزارهای هوشمند الهام گرفته از طبیعت فراهم شده است. گروهی از این ابزارها الگوریتم های تکاملی است که در اینجا برای بهینه سازی طراحی شبکه های ژئودتیک به کار رفته است. در این روش تعدادی شبکه های ژئودتیک به صورت اتفاقی طراحی شده و با گذر از نسل های مختلف تکامل می یابد تا معیارهای بهینه سازی و قیود مندرج در  آن برآورده شود. شبکه نهایی طراحی شده با این روش (با فرض تکرار کافی نسل ها)، شبکه بهینه سراسری بوده که رجحانی اساسی در مقایسه با روش های مبتنی بر گرادیان دارد و ملاحظه می شود که علاوه بر همخوانی نتایج، بهبود قابل ملاحظه ای در شبکه طراحی شده حاصل شده است.

فناوری های نوین برای خلق فرصت های ارزشمند در زنجیره تامین به رویکرد جدیدی نیاز دارند تا نه تنها جریان فیزیکی کالاها و خدمات، بلکه انبوه اطلاعات و داده های مالی را یکپارچه سازند. استفاده از فناوری روز و تحلیل داده های موجود و ارائه گزارشات مربوطه به مدیران ارشد سازمان در زمان مناسب موجب می شود تا آن ها با توجه به تغییرات بازار بتوانند تصمیمات مناسب و هوشمندانه ای را اتخاذ نمایند و در جهت اهداف استراتژیک سازمان گام های موثرتری بردارند. امروزه، انعطاف پذیری سازمان ها با توجه به تغییر در نیازهای مشتریان، بسیار حائز اهمیت است. از سوی دیگر، میزان و زمان سفارش گذاری مناسب تاثیر بسزایی در کاهش هزینه های سربار داشته و چابکی سازمان را افزایش می دهد. فناوری ابر به عنوان یک قابلیت کلیدی در دنیای امروز می تواند تاثیر شگرفی بر انتقال داده ها در مدل های مختلف عملکردی زنجیره تامین و همچنین تحلیل بخش های مختلف کسب وکار داشته باشد. به همین منظور در این تحقیق به دنبال بررسی استفاده از فناوری ابری جهت ارزشمندتر کردن فرایندهای زنجیره تامین هستیم و این موارد را به صورت مدل ریاضی ارائه نمودیم. مدل ریاضی به صورت دقیق حل شده و در ابعاد بزرگ مساله با استفاده از رویکردهای بهینه سازی هوشمند مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج نشان داد با پیاده سازی شبکه زنجیره تامین پیشنهادی، حمل ونقل و هزینه های ناشی از آن به صورت چشم گیری کاهش و درآمد شرکت افزایش می یابد که این روند شرکت ها را به سمت زنجیره تامین سبز نیز سوق می دهد. همچنین، با حذف واسطه ها، کالا با قیمت و کیفیت مناسب تری به مشتری نهایی تحویل می شود که این موضوع منجر به جلب هر چه بیشتر رضایت مشتری می گردد.

Intracytoplasmic sperm injection (ICSI) is one of the most successful techniques of Assisted Reproductive Technology (ART) and is mostly in use for the treatment of infertility with male factors. In this method, before injecting sperm into the intracytoplasmic of the oocyte, cumulus cells around the oocyte must be stripped to facilitate the injection process. To achieve this, both enzymatic and mechanical methods are used in embryological laboratories for denudation, which has major deficiencies, including the possibility of damaging the oocyte prior to the injection process. In this research, a microfluidic-based device is introduced for the separation of cumulus cells around the oocyte with minimum manual operations. The results prove high efficiency, and non-destructive denudation of the oocyte with the reduced amount of culture medium leads to the low-cost preparation process of oocytes. The process can also be integrated with ICSI chips under development and will be reported shortly.