Education is a continually developing activity, it shapes the way an individual develops their attitudes, thoughts and behavior. Education is not just about being literate but it is an overall development of the person in every aspect of their lives. A society's educational system can be greatly linked to its culture as the culture that one is in have an affect on the type of curriculum the institutions will develop in order to cater to every individual of that particular culture. Education moulds and shapes a society and it is influenced by the culture of the particular country or society. The educational system acts as a point of reference for the society's needs and demands. The principles that dominate this article is culture and education are interrelated and interconnected. Every educational paradigm is influenced by the culture of the society in which it operates. This essay underlines the extensive connection between culture and education. As a result, the goal of this essay is to depict these features from a PHILOSOPHICAL-Psychological Approach.

مفتاح الغیب قونوی مهم ترین اثری است که در علم عرفان نظری نگاشته شد و مصباح الانس فناری نیز چونان شرحی تفصیلی بر مفتاح الغیب در استدلالی کردن مباحث عرفانی سهم بسزایی دارد. اما فصل پایانی بخش فاتحه مصباح الانس، اختصاص به مباحث سیر و سلوک دارد که فناری در این فصل، طریقه خواجه عبداله انصاری را در منازل السائرین مطرح می کند که در واقع بازنویسی طرح فرغانی در منتهی المدارک است، زیرا فرغانی منازل سیر و سلوک خواجه عبداله انصاری را بر وفق مبانی مکتب استادش قونوی، تقریر و عرفان عملی را از منظر عرفان فلسفی مورد بررسی قرار داده است. امام خمینی (ره) نیز در تعلیقات خود بر این فصل از مصباح الانس، برخی از منازل سلوکی خواجه عبداله را با تقریر فرغانی مد نظر قرار می دهد و نکات بدیعی را، خصوصا از منظر عرفان نظری، گوشزد می کند. این تعلیقات را به واقع می توان قرائت امام از منازل سلوکی فرغانی خواند که در مجموع، همدلانه نگاشته شده است.

با توجه به اختلاف نظرهایی که در بین هنرمندان در مورد ارزشیابی آثار هنری وجود دارد و با عنایت به نوع نگاه اسلام به هنر و واژه «هنر متعهد» که چند سالی است کاربرد آن در بین اهل هنر رایج شده و گاه نابجا به کاربرده می شود، ضروری به نظر می رسد که معیارها و اصولی ارائه شود که اولا مورد قبول اهل هنر باشد و ثانیا طالبان هنر ناب اسلامی را در مسیرشان هدایت کند.اما برای رسیدن به این مهم باید ابتدا تفاوت و جایگاه موضوع و مواضع که از ارکان به وجود آمدن یک اثر هنری است مشخص شود تا بتوان با تکیه بر این شناخت، به معیارهای مورد نظر دست یافت.

با تعریف نقادی از فلسفه، دانسته می شود که با قرار گرفتن در فضای تعریف فلسفه، فهم فلسفی حاصل می آید. بنابراین باید هر کسی خود شخصا به فلسفه بپردازد؛ به عبارتی، فرد است که با «فهم» فلسفه می سازد و با فلسفه، زندگی را سامان می دهد. اما فلسفه و تفکر فلسفی برآمده از کدام ساحت انسانی است؟ عقل را قوه اصول و حکم دانسته، فهم و ادراک را مفعول عقل، حافظه را انبار دانسته ها، و ذهن را به عنوان نظام استدلالی انسان، اساسا فلسفی می دانیم. حال که ذهن اساسا فلسفی است، این سوال پیش می آید که چرا افرادی از جامعه دارای اندیشه فلسفی نمی باشند؟ پاسخ این سوال در میزان پرواز و رشد ذهن نهفته است. اکنون اگر ذهن فلسفی را ملاک فلسفی بودن انسان بدانیم، خواهیم دید که بسیاری از بی سوادان و عامی ها فلسفی می اندیشند و بسیاری از دانش آموختگان فلسفه، عامی سخن می گویند. بنابراین با توجه به دو ملاک ذهن فلسفی و علم فلسفی دست به پیکربندی در اجتماع می زنیم. با توجه به پیکربندی جدید، روش فلسفی عامه را معرفی کرده، عنوان می کنیم که روش فلسفی عامه نیز می کوشد که عوام را از عامی بودن رهایی ببخشد. لذا با توجه به روش فلسفی عامه، می توان جسورانه گفت: ««فلسفه» گفتگوی میان چند ساحت از فکر آدمی است». این گفتگو، گفتگویی است که مخاطبش آگاهی و قالبش برهانی و عقلانی است. اکنون آنچه را که در روش فلسفی عامه از گفتگوهای عقلانی حاصل می شود، با نام گزاره تعادلی عنوان می کنیم. با توجه به اینکه نسبت نیروها برآمده از تعادل می باشد، بنابراین یافتن مکان تعادل به عهده هر فردی است که در روش فلسفی عامه، تنها متدی برای این عمل داده می شود.

Scientific scepticism, fundamentally, questions the veracity and epistemic value of claims not supported by scientific evidence. Motivated by the assumption that only the empirical investigation of reality leads to the truth, the scientific sceptics often maintain that only scientific method is best suited for this purpose. Claims found to be wanting in scientific evidence are considered untrue, and of little or no epistemic consequence. Using the analytical and critical methods, this paper interrogates this epistemic criterion of justification of scientific scepticism. It shows the inherent epistemic deficits in this criterion of the scientific sceptics, and how absolutizing its demands in such a manner as to undermine the veracity and epistemic significance of claims outside the mainstream discipline of science is not only to entrap themselves in many epistemic burdens, but also to sink under the unsavoury weight of criteriological egocentrism, detrimental to cognitive progress. As a credible alternative, this paper explores the epistemic fecundity of contextualistic pluralism – the pluralism of contextually underwritten cognitive POSITIONS – in truth and knowledge justification. It concludes with the relevance of this approach in epistemic justification as evident in its inclusive nature as well as its shift of the focus of PHILOSOPHICAL thinking from identity to diversity in an interculturality society.

پس از گذشت حدودا بیست سال از برقراری حکومت مشروطه در ایران و هم زمان با رئیس الوزرایی رضاخان، سردارسپه، بحث تشکیل حکومت جمهوری در ایران با جدیت مطرح شد. کاهش قدرت استبدادی شاهان قاجار پس از برقراری رژیم مشروطه، نقش موثری در این زمینه داشت. با محدودشدن قدرت شاه سلاطین قاجار دیگر از قدرت لازم برای سرکوب آرا و اندیشه های جدید سیاسی بی بهره بودند. ضعف قدرت شاهان قاجار در زمان احمدشاه به اوج خود رسید. در کنار دستگاه رو به اضمحلال سلطنت، تشکیلات نیرومند ریاست وزرایی سردارسپه سر برآورد که در آن مقطع به گونه ای کاملا ابزاری و فرصت طلبانه در پی جمهوری کردن ایران بود. شمار زیادی از روحانیان به علل مذهبی با جمهوری مخالف بودند، زیرا آن ها جمهوری را با بی دینی برابر می دانستند.چنین شبهه ای زمانی در اندیشه روحانیان ایجاد شد که در کشور همسایه (ترکیه) رژیم جمهوری با جلوه های ضد دینی برقرار شد. مقاله حاضر با روشی توصیفی و تحلیلی بر پایه منابع کتاب خانه ای درصدد پاسخ گویی به این سوالات است که واکنش علما در برابر جمهوری خواهی رضاخان چگونه بود؟ و اختلاف سیدحسن مدرس با رضاخان بر سر چه مسائلی بود؟

آنچه که اکنون مطرح می شود با عنوان ذهن فلسفی شاید با این جمله که اصلا و ابدا «ذهن» فلسفی است، صورتی متناقض به خود بگیرد. این تناقض از آنجا آشکار می شود که اگر گفته می شود ذهن فلسفی، گویی گفته ایم: «ذهن به ذهن فلسفی و غیر فلسفی حصر می شود». قسم دوم ذهن که غیر فلسفی است با ذات فلسفی ذهن در تناقض است. این تناقض، تناقض شایسته ای نیست، از آن سبب که اصلا ذهن غیر فلسفی عبارت درستی نمی باشد و اگر گفته می شود ذهن فلسفی، اشاره به رشد چشم گیر ذهن دارد و اگر شخصی از عبارت ذهن فلسفی، ذهن غیر فلسفی را دست گیر شود، بایست اقرار کرد که گاه بر اثر تنبلی و شهوت، ذهن آنقدر از فعل فلسفی خود می کاهد که اصلا شایسته نیست که او را ذهن نامید. با رفع نام ذهن از ذهن، فلسفی بودنش نیز رفع می شود و این تعبیر مسامحی است که گفته می شود ذهن، غیر فلسفی شده است.

مقاله حاضر از دو بخش تشکیل گردیده است. در بخش اول که قسمت اصلی مقاله را تشکیل می دهد و طبعا هم از اهمیت بیشتری برخوردار است و هم دارای تفصیل بیشتری است، تحلیل فلسفی از منظر فیلسوفان غربی مورد بررسی قرار گرفته است. در این بخش سه قسم تحلیل فلسفی معرفی خواهد شد. تحلیل تجزیه ای، تحلیل بازگشتی و تحلیل تفسیری. تحلیل تجزیه ای عبارت است از هر نوع روشی در تحقیق که مبتنی است بر کاویدن یک کل و مرکب- همچون مرکبهای مفهومی - به گونه ای که توجه به اجزا و نشان دادن نحوه ترکیب آنها با یکدیگر، تصدیق به گزاره مشتمل بر حکم آن کل را امکان پذیر می سازد. تحلیل بازگشتی عبارت است از بررسی کلیه مقدماتی (قریب و بعید) که در یک استدلال مرکب، نهایتا منجر به اثبات یک گزاره معین می گردد. تحلیل تفسیری آن است که با تفسیر یک یا چند گزاره یا مفهوم بتوان صدق و حقانیت یک گزاره معین را نشان داد.در بخش دوم نشان داده شده است که فیلسوفان مسلمان در مباحث خویش، از هر سه قسم تحلیل بهره برده اند و بر خلاف بعضی مشربهای فلسفی غربی، روش تحلیل فلسفی خود را در هیچیک از آنها منحصر نکرده اند.

موضوع جانشینی پیامبر (ص) را می توان مهمترین رخداد پس از رحلت رسول خدا (ص) دانست. اگر به آن نحوی که پیامبر (ص) می خواست پیش می رفت سیر تغییر و تحولاتی را که در دوران رسالتش، تلاش های زیادی برای آن نموده بود تا جامعه عرب را از آن ارزش های جاهلی و قبیله ای دور بنماید، به یک تحول عمیق و بنیادین نائل می گردید. ولی پس از رحلت آن حضرت رسومات جاهلی مجددأ آشکارگردید و مانع از تحقق چنین امری شد و جانشینی را که پیامبر، تعیین نموده بود کنار گذاشتند. در جریان سقیفه عده ای از انصار و مهاجرین در محلی بنام سقیفه بنی ساعده که سایبانی متعلق به انصار بود گرد آمدند تا برای جانشینی پیامبر تصمیم بگیرند. این مجمع که به شورای سقیفه معروف شد در حالی شکل گرفت که هیچ یک از بنی هاشم در آن حضور نداشتند، چرا که مشغول کفن و دفن پیامبر بودند. پس از تشکیل سقیفه و انتخاب ابوبکر عده ای از بیعت با او پشیمان شدند و عده ای نیز با او بیعت نکردند و به مخالفت با او برخاستند که تعدادی از مخالفان حامیان علی (ع) بودند. با وجود اینکه کارهای دیگری در این زمینه صورت گرفته است ولی بررسی های جدید از منابع اهل سنت و شیعه و بویژه از خلال خطبه های نهج البلاغه می تواند بر سر مباحثی که بین مورخان اختلاف است باب تازه ای را باز نماید.