این مقاله تأملی بر سویه کوئیر در روش شناسیِ نظریه سیاسی ژاک رانسیر است. برای رانسیر، امر سیاسی بیش از هر چیز کنشی زیبایی شناختی است که توزیع امر حسی در نظم پلیس و چگونگی مواجهه با جهان را تغییر می دهد. نظم پلیس به مثابه نظم نمادین، نظمی بدنی و فضایی است که از طریق توزیع امر حسی، برخی شیوه های اندیشیدن، گفتن و دیدن و رویت پذیری خاصی را بواسطه بدن ها ایجاد می کند. وجه زیبایی شناختیِ کنش سیاسی به دلیل نوآوری و گستراندن مرزهای حواس، به باز-توزیع این نظم می پردازد. به منظور درک از چگونگی کنش سیاسی در نفیِ نظم پلیس و هویت های نمادین به روش شناسی نظریه کوئیر و نظریات رانسیر اشاره می شود. سپس، با تأسی از رژیم های سه گانه هنری رانسیر، الگوی سه گانه ای از رژیم های بدن در مطالعات جنسیت ارائه می گردد تا نشان داده شود که بدن کوئیر به مثابه بدنی زیبایی شناختی، ذیل مفهوم بدن بدون اندام (ژیل دلوز و فلیکس گتاری)، چگونه به بدن/سوژه سیاسی مدنظر رانسیر نزدیک می شود. برای درک وجه کوئیر نظریه سیاسی رانسیر و بُعد سیاسی نظریات جودیت باتلر ذیل ایده اجراگری توجه می شود. در ادامه به منظور تحلیل سیاست های هویت/تفاوت و سیاست کوئیر به تطبیق آرای رانسیر با اکسل هونت (نظریه به رسمیت شناسی) پرداخته خواهد شد. در پایان، برای روشن ساختن بهتر پیوند نظریات رانسیر با سیاست کوئیر به نظریه تأثر و توزیع عواطف و کارکرد آن بر/میان بدن ها اشاره می گردد تا از یک سو اقتصاد سیاسی عواطف در نظم پلیس و از سوی دیگر، نحوه و امکان کنش سیاسی توسط فرودستان در برابر این توزیع بررسی گردد.

آنچه از این پس و در ادامه می آید، مجموعه درس های اخلاق استاد فرزانه علامه مصباح یزدی پیرامون «اخلاق سیاسی و سیاست اخلاقی» است. اولین قسمت این مجموعه را به عنوان«مفهوم شناسی اخلاق، سیاست و اسلام» تقدیم می گردید. در این قسمت با مفهوم اخلاق، کاربرد عرفی اخلاق، کاربرد آن در علم اخلاق، مفهوم سیاست، کاربرد عرفی و اصطلاح علم سیاست آشنا خواهیم شد. سرانجام، استاد به بررسی رابطه اسلام، با اخلاق و سیاست پرداخته اند.

مقدمه: دستگاه های نظری کلان نگر مانند ساختارگرایی و مارکسیسم ارتدوکس از سویی با فرض ساختارهای حاضر و آمادۀ مسلط بر زندگی روزمرۀ انسان ها، کنشگری افراد در قلمرو سیاست و جامعه را ناچیز می شمارند و از سوی دیگر با انحصار کنش معتبر به کنش انقلابی یک طبقۀ کلی، ناهمسازی های ناهمسان جاری در زندگی روزمره را نادیده می گیرند. در سوی دیگر، هرچند جریان پساساختارگرایی، کلی باوری و کلان نگری چیره بر ساختارگرایی و مارکسیسم ارتدوکس را نقد کرد، خود دچار یک جانبه نگری و اعتباربخشی صرف به ناهمسازی ها و چندگانگی های خرد شد. ما این یک جانبه نگری را با بررسی دو مفهوم بنیادین «ناهمسازی» و «ناهمسانی» در پساساختارگرایی مطالعه و نقد می کنیم.روش: رویکرد روشی مطالعۀ حاضر نقد درون ماندگار دستگاه نظری است. در نقد درون ماندگار برخلاف نقد بیرونی، تناقضات درونی میان اجزای دستگاه نظری، و درنتیجه ناتوانی آن در برآورده سازی خواسته هایش آشکار می شود.یافته­ ها: یافته ها نشان داد صورت بندی پساساختارگرایانه از این دو مفهوم، در تناقض عملی با خواست این جریان مبنی بر مقاومت علیه ساختارهای کلی و بازگردانی قدرت سیاسی به کنشگران واقعی قرار می گیرد.نتیجه ­گیری: نتایج مطالعه نشان می دهد نظرات فوکو و دلوز منظومه ای را شکل می دهند که با محدودیت به سیاست خرد، امکانات کنش سیاسی جمعی را نادیده می گیرد، ولی در سوی دیگر، سیاست کمینۀ مارکارت علاوه بر توجه به ناهمسازی ها و ناهمسانی های انضمامی در سطح جامعه، به تاکتیک های خرد سیاسی محصور نمی شود و امکان هم نشینی این ناهمسانی ها و گردهم آیی کنشگران سیاسی در یک جریان پادهژمون را نیز دربرمی گیرد.

دوران ما، دوران سیاست های معطوف به زندگی روزمره (میکروپلیتیک) از یک سو و سیاست متفاوت و متمایز از سوی دیگر است. دوران ما هم چنین دوران تکثیر جهان ـ زیست (life-worlds) یا جهان اجتماعی مردم است. به بیان دیگر، جهان ـ زیست آدمیان عصر ما، به طور فزاینده ای در مسیر قطعه قطعه شدن یا تکثر قرار گرفته است. این شرایط، بستری برای تولد «خود اکپسرسیونیستی» و «هویت های موزاییکی» فراهم آورده است. زیست ـ جهان این «خود»، زیست ـ جهانی است بدون «مرز»، سرشار از حقایق متکثر، متاثر از بازی های زبانی و گفتمانی متنوع، دربرگیرنده راه ها، افق ها، آغازها، فرجام های گونه گون، مملو از خرده گفتمان های محلی؛ تجربه کننده بحران هایی همچون بحران اصالت، بحران کلیت و تمامیت، بحران بازنمایی، بحران سوژه، بحران فراروایت ها / فراتئوری، فراروش ها، بحران قطعیت ها و ایقان ها و تصدیق ها. دنیای این «خود»، دنیایی است همراه با دگرگونی های گیج کننده، سیال، نفوذپذیر و غیرمشخص؛ پر از ابهام، ایهام، احتمال، تصادف، تضاد، پیچیدگی، بدعت، رندی، ارتداد. از این رو، انسان عصر ما، با متغیرهای بی بدیلی در عرصه های اجتماعی و سیاسی مواجه شده است: متغیرهایی که نظم و سامان روابط و مناسبات اجتماعی و سیاسی دیرینه و دیرآشنای او را در معرض جریانی شالوده شکن قرار داده و نگاه دیگر به سیاست، نظریه و روش را طلب می کند. در این نوشتار، تلاش می شود تصویری از این جریان های شالوده شکن و تاثیرات آنان در عرصه سیاست ارایه گردد.

روان کاوی پسافرویدی، آنچنان که در آموزه های لاکان تبلور یافته، تاثیر بسزایی بر تئوری انتقادی معاصر، فمینیسم، نظریه فیلم، پساساخت گرایی و مارکسیسم داشته است. این نحله از روان کاوی، در واقع، گسستی پسامدرن از آموزه های روان کاوانه زیگموند فروید است. این نظریه، تا حدی نیز، مبتنی بر کشفیات انسان شناسی ساختاری و زبان شناسی است. یکی از بنیادی ترین باورهای لاکان، به عنوان بارزترین چهره این مکتب، این است که ناخودآگاه، ساختاری نهان و ملفوف دارد که بسیار شبیه ساختار زبان است. شناخت جهان، دیگران و خود به وسیله زبان تعیین می شود. زبان پیش شرط کسب آگاهی فرد از خودش به مثابه یک هستی متمایز است. لاکان، همچنین از منظر روان کاوی، الگویی سه ضلعی از جهان اجتماعی-روانی، شامل امر خیالی، امر نمادین و امر واقعی عرضه می کند که در ساحت اندیشه سیاسی جدید (پسامدرنیسم، پساساخت گرایی، پسامارکسیسم و فمینیسم) تاثیر ژرف و گسترده ای به جا می گذارد.

در این پژوهش جنبه های مختلف رابطه ورزش و سیاست مورد توجه قرار گرفته و در پایان پیشنهادهایی برای بهبود ورزش کشور ارایه شده است. بر اساس این بررسی، رابطه ورزش و سیاست یک رابطه دو طرفه است؛ به گونه ای که از یک طرف سیاست از طریق تدوین و اجرای راهبرد ورزشی بر ورزش تاثیر دارد و از طرف دیگر ورزش از طریق تحکیم ارزش های انسانی و همبستگی ملی و افزایش مشارکت سیاسی بر سیاست تاثیر می نهد و البته خود نیز به ویژه در زمان برگزاری ورزش های بین المللی مورد استفاده قدرت های جهانی واقع می گردد.

ارائه تعریفی از کنش سیاسی و سوژه سیاسی آن، برای سیاستی رهایی بخش، دغدغه بسیاری از اندیشمندان سیاسی بوده است. در این میان اندیشه چپ از این دغدغه بی بهره نمانده است، و حتا شاید بیش از بقیه نحله ها بدان پرداخته است. در این مقاله کوشیده ایم تا بر اندیشه برخی از چهره های شاخص چپ نو، به ویژه آلن بدیو و ژاک رانسیر، تامل کنیم، متفکرانی که با تفاوت هایی از آرای ژاک لاکان تاثیر پذیرفته اند. در این مسیر تلاش آنها را در صورت بندی تعریفی متفاوت، و بنابر ادعا، جهانشمول از کنش و کنش گر سیاسی دنبال کنیم. در این مقاله خواهیم دید که آیا این اندیشمندان در رسیدن به تعریفی نو، و بنابر تعریف، «رهایی بخش» از کنش و سوژه آن به توفیق رسیده اند و طرحی نو در اندیشه سیاسی درانداخته اند یا صرفا با تکرار همان مضامین در هیاتی به ظاهر متفاوت، همان نسخه های کلاسیک را از نو تجویز کرده اند.

سعدی در ادب پارسی به افصح المتکلمین معروف شده است و این لقب نشانه آن است که در طول زمان، شاعر را به فصاحت و شیوایی سخن سرایی شناخته اند. حال آن که سعدی در ضمن فصاحت بیان، افکار بلند و نظریات عالی در شیوه حکومت، اخلاق شخصی و اجتماعی دارد که جا داشت همچون برخی از شاعران ادب پارسی به صفت حکیم، مصدر می شد. این نوشته سعی دارد اندیشه شاعر را در سیاست مدن بررسی کند.