در اصلاح قانون مدنی 1361 توسط کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس ماده 1209 قانونی مدنی حذف و ماده 1210 آن اصلاح شد و مجلس این حذف و اصلاح را در سال 1370 تایید کرد و در نتیجه 18 سالگی به عنوان اماره رشد حذف شد. تعارضی که بین صدر ماده 1210 اصلاحی و تبصره 2 آن وجود داشت و سبب تهافت آرا در رویه قضایی می شد، با صدور رای وحدت رویه شماره 30 هیات عمومی دیوان عالی کشور در سال 1364 برطرف شد، اما مشکل فقدانسن معینی به عنوان اماره رشد حل نشد. این مقاله خلا قانونی در خصوص فقدانسن معین، به عنوان اماره رشد را نقد می کند و به چند دلیل شامل اختلاف در رویه قضایی، تعارض در مقررات قانونی، زیانبار بودن نبود اماره رشد، تصریح به سن رشد در بعضی منابع اسلامی و دلایل علمی، نتیجه می گیرد که تعیین سنی و ترجیحا 18 سالگی به عنوان اماره رشد، ضروری است و علت اینکه نظام حقوقی ما و مردم از زمان حذف سن رشد یعنی سال 1361 دچار مشکل جدی در این خصوص نشده اند، این است که ادارات و محاکم بر اساس قوانین منسوخ عمل می کنند.

شاهنامه به عنوان یک شاهکار ادبی، نه­تنها عرصۀ بازتاب روح دلاوری، شرح جنگ‌ها و حماسه‌های بی‌بدیل است، بلکه آوردگاه اندیشه و خردمندی و میدان تضارب آرا و تجربه­های گران‌سنگ نیاکان ما نیز به‌شمار می‌رود که به ‌صورت خصایص مدنی و فرهنگی برای ما به یادگار مانده است. حضور درخشان بانوان در اغلب داستان‌های شاهنامه، همپا و همپایۀ مردان، ستودنی است. این درخشش و نقش‌آفرینی در عرصه‌های گوناگون از جمله بحران‌های پیچیدۀ اجتماعی- سیاسی همراه با هوشمندی و پاکدامنی، خیره‌کننده است. هرچند درباره مسئله زن در شاهنامه فردوسی، پژوهش‌های قابل تقدیری درباب مباحث داستانی، عاطفی و برخی جنبه‌های دیگر انجام شده، تاکنون تحقیقی مستقل در زمینۀ خردورزی و رایزنی زنان در حماسه ملی ایران تحریر نشده است و این ضرورت تدوین چنین پژوهشی را بایستگی می‌بخشد. این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی و با ابزار کتابخانه‌ای تدوین شده است. چشم‌انداز نتایج تحقیق نشان می‌دهد که فردوسی در خلال شاهنامه درصدد است تا هم نقش دلاوری و دلاویزی بانوان را در صحنه‌های مخاطره‌آمیز و هیجان‌انگیز رزم و بزم دوره‌های اساطیری و تاریخی شاهنامه نشان دهد و هم عیار کاردانی، چاره‌گری و هوشمندی آنان را در کمال نجابت و شایستگی به تصویر کشد.

اصل در فقه بر حرمت تصرف در اموال دیگران در صورت عدم علم به جواز است. سؤال اصلی این مقاله چیستی مفاد، مستند، قلمرو، کاربرد و کارکرد قاعده احتیاط در اموال دیگران است که با روش تحقیق توصیفی تحلیلی انتقادی و اسناد کتابخانه ای در چارچوب متون فقهی به آن پاسخ می دهد. دلیل اصلی برای این قاعده حکم مستقل عقل است و ادله دیگر ازجمله آیه نهی از اکل مال به باطل، اجماع، اهتمام ویژه شریعت، قاعده احترام، سیره متشرعان، اصل احتیاط، سیره شارع و تعلیق حکم جواز تصرف در اموال بر امر وجودی به عنوان مؤید حکم عقل هستند. بنابراین حکم شرع دراین باره از باب ارشاد به حکم عقل و امضای بنای عقلاء بوده و شرع جعل مستقلی ندارد. این قاعده اختصاص به اموال زیاد و خطیر دارد و در شبهه های حکمی و موضوعی و درباره مسلمانان و کافران غیرحربی جریان دارد؛ ولی درباره کافران حربی جریان ندارد، زیرا مال آنان احترامی ندارد. اصالت اباحه درباره اموال دیگران جریان ندارد، زیرا این اصل در جایی جریان دارد که موضوع برحسب طبیعتش محکوم به اباحه باشد و در حرمتش به دلیل عروض عوارض خارجی شک شود و همچنین در جایی جریان دارد که عقل استقلال به قبح تصرف در اموال دیگران نداشته باشد، درحالی که اصل در اموال دیگران بر حرمت تصرف بوده و عقل در آن حکم مستقل به قبح اقدام در صورت عدم علم می دهد. در صورت تصرف در مالی که باید در آن احتیاط شود، اگر بعد روشن شود که درواقع تصرف در آن جایز بود، آن تصرف باز حرام است؛ ولی موجب ضمان متصرف نمی شود. همچنین اگر بعد روشن شود که درواقع تصرف جایز نبوده، آن تصرف حرام بوده و موجب ضمان متصرف در صورت انتقال مال به او یا استیفایش از منافع مال می شود.

گذشت یکسال به عنوان یک اصل در فقه اسلامی بر اساس نصوص روایی در بسیاری موارد جهت یقینی شدن امور پذیرفته شده است. برخی از فقها، بهبودی عضو، بعد از گذشت یکسال را بر اساس روایات، موهبت جدیدی به جانی یا مجنی علیه به حساب آورده اند که موجب ایجاد آثاری مانند عدم بازگشت دیه ی پرداختی به جانی یا عدم اجرای دوباره ی قصاص جانی می دانند. نظر مقابل، با رد این ادله، گذشت این مدت را در مورد ثبوت دیه یا عدم آن بی تاثیر می داند. این گروه، عضو رویش شده را همان عضو از دست رفته محسوب نموده اند که موجب ترتب آثاری چون عدم ثبوت دیه و یا برگشت پذیری دیه ی پرداختی خواهد بود. قانون مجازات اسلامی در مورد بهبودی، پس از گذشت زمان و تکلیف دیه در این مورد، ساکت است و هیچگونه اختیاری در رابطه با گذشت زمانی مانند یکسال، جهت مسلم شدن امر به حاکم اسلامی یا قاضی نمی دهد. در این مقاله ثابت می شود که گذشت یکسال به عنوان اماره ی احتساب عضو رویش شده به عنوان یک هدیه ی جدید خداوند به شخص، می باشد؛ به طوری که می توان در صورت پیدا شدن یقین از راههایی مانند نظریه ی کارشناسی و یا عادی نبودن بهبودی عضو، به کمتر از این زمان نیز بسنده نمود.

سابقه و هدف وزوز گوش، درک صدا بدون وجود محرک صوتی خارجی است که تاثیر زیادی بر کیفیت زندگی مبتلایان می گذارد. این اختلال فعالیت های روزمره، خواب و عملکرد اجتماعی بیمار را مختل کرده و هزینه های زیادی برای فرد و اجتماع به دنبال دارد. علی رغم مطالعات فراوان طب نوین، پاتوفیزیولوژی دقیق وزوز گوش ناشناخته است. به همین دلیل، توجه به طب مکمل برای مدیریت و کنترل بیماری در حال افزایش است. هدف این مطالعه، مرور منابع طب ایرانی و بررسی علل وزوز گوش از دیدگاه این طب و پی ریزی الگوی مناسب برای پیشگیری و درمان این اختلال است. مواد و روش ها: این مطالعه، یک پژوهش کیفی (تحلیل محتوای سوماتیو) در مورد وزوز گوش در کتب طب ایرانی از کتابخانه دیجیتالی نور و منابع الکترونیک می باشد. یافته ها: یکی از علل مهم وزوز گوش ایجاد اخلاط غلیظ و ریاح (تجمع مواد زاید) در گوش و مغز به علت سوء مزاجات، سوء هضم و بیماری های مشارکتی و ایجاد تموج و حرکت در این ریاح و به دنبال آن تحریک عصب شنوایی به صورت احساس وزوز است. طب ایرانی، در دو جنبه پیشگیری و درمان وزوز گوش، بر رعایت اصول شش گانه حفظ سلامتی تاکید زیادی دارد. استنتاج به نظر می رسد با اصلاح سبک زندگی، می توان تا حدود زیادی از بروز بیماری جلوگیری کرده و در صورت ایجاد بیماری، با روش های آسان تر و کم عارضه تر اقدام به درمان کنیم.

امری سودمند که موجب انتفاع معنوی یا مادی گردد و نقطه مقابل آن فساد باشد، مصلحت است.در رابطه با تبعیت احکام از مصالح و مفاسد دو نظریه اصلی وجود دارد:الف: اندیشه انکار، به اشاعره نسبت داده شده است که معتقدند در ذات هیچ فعلی مصلحت یا مفسده ای نهفته نیست که احکام تابع آن ها باشد، بلکه امر یا نهی شارع مصلحت و مفسده را در افعال به وجود می آورد.ب: اندیشه اثبات، گاهی به همه عدلیه و گاهی به مشهور عدلیه نسبت داده شده است و بر این باورند که احکام الهی از مصالح و مفاسدی که از قبل در افعال وجود دارد، تبعیت می کنند هر چند قابل درک برای ما نباشند.

زبان، دین، هنر، محیط، سیاست، فرهنگ و آداب یک جامعه و افرادش، آنرا از دیگر جوامع جدا می­کند. با این دیدگاه، اثری ارزشمند خواهد بود که چون تاریخ بیهقی و شاهنامه، بتواند جنبه­های فردی، جمعی و ملی مردم را نشان دهد و آنان و دیگران را به بد و خوب وجودشان آگاه گرداند. در اواخر قرن چهارم و نیمۀ اول قرن پنجم (سدة اغتشاشات)، سنگ بنای نیاز به بازجست خرد و سنجیدگی ایرانشهری پایمال شده در پی اندیشه­های شعوبی و با شاهنامه استوار ­شد، اما ابوالفضل بیهقی با وجود هم­فکریش با فردوسی در تقویت کارکردهای ایرانی در روایت­ها و در ساخت ظاهری کلامش، از فردوسی سخنی نگفت­ و توجهی به اثرش نشان نداد. این جستار توصیفی– تحلیلی، ویژگی­های تاریخ­نگاری بیهقی را جست وجو کرده است. یافته­ها نشان می­دهد که اثر بیهقی سفارشی نیست و هنر او در خدمت بیان علّی و معلولی شکست­های مسعود غزنوی و ناتوانی او بوده ­است؛ هرچند که به ظاهر او را شهید می­نامد و ناچار می­شود که به حکومت استیلا بیش از حاکمیت خردسالار افلاطونی توجه نشان ­دهد. بیهقی، ویژگی­های اسلامی- ایرانی را در فحوای زبان و هنرِ حقیقت نگارش قرار داده و آن را در قالب شخصیت وزیر و دبیری ترسیم کرده است که بر مدار جزا، مشیت و ارادۀ الهی، با خردورزی، سنجیدگی، آینده­نگری، دلیری، نرم­خویی، مدارا و با اصلاح تباهی­ها، سیمای کاردانی ایرانی را می­نمایاند و مردم را به ویژگی­های رهاننده­شان در برابر نابخردی غزنویان آگاه می­کند. فردوسی و بیهقی در تبیین تاریخ و آگاه کردن مردم به میراث خردورزی، عملکردی همسان دارند.