سابقه و هدف: رستوریشن های متال-سرامیک، به دلایل مختلفی دچار شکست می شوند که در پاره ای از موارد ترمیم آنها اجتناب ناپذیر می باشد. روش های مختلف آماده سازی به همراه استفاده ازمواد Repair برای این منظور معرفی شده اند. با توجه به اهمیت موضوع، تحقیق حاضر با هدف تعیین مقادیراستحکام باند برشی سه سیستم Repair متال-سرامیک داخل دهانی صورت پذیرفت.مواد و روشها: در تحقیق تجربی-آزمایشگاهی حاضر 30 نمونه سیلندری شکل فلزی THERMABON SUPER CAST و 30 نمونه پرسلنی CERAMCO3 PFZ ساخته شدند. پس ازمدفون کردن دررینگ وآماده سازی سطح، مواد Repair شامل Ultradent، Ivoclar Vivadent و Clearfil Repair Multi Purpose، طبق دستورکارخانجات سازنده برروی نمونه ها داده شده، پس از نگهداری در انکوباتور، تحت چرخه های حرارتی قرارگرفتند. استحکام باند برشی نمونه ها اندازه گیری و نوع شکست ها تعیین شد. برای مقایسه های آماری از آنالیز واریانس دوطرفه، یک طرفه و مقایسه های متعدد Tukey استفاده شد.یافته ها: در سوبسترای پرسلن، میانگین و انحراف معیار استحکام باند گروه های Ultradent، Clearfil و Ivoclar Vivadent برابر (±4.59) 12.16، (±4.18) 10.19 و (±4.89) 12.68 مگاپاسکال و در سوبسترای فلزی، این مقادیر برابر (±3.15)14.32 ، (±3.25) 24.66 و (±3.83) 13.32 مگاپاسکال برآورد گردید. در سوبسترای فلزی، میانگین استحکام Clearfil به صورت معنی داری بیشتر از دو گروه دیگر بود (هر دو: p<0.0001). در سایر موارد، تفاوت های آشکاری از این جهت مشاهده نشد. همچنین، در تمام نمونه های فلزی، شکست ها ازنوع ادهزیوودرنمونه های پرسلنی غالبا از نوع کوهزیوبودند.نتیجه گیری: علیرغم اینکه تعویض رستوریشن درمانی ایده آل برای شکستگی های متال-سرامیک می باشد، در سوبسترای پرسلن، در صورت بروز شکستگی در پرسلن می توان از هر یک از سیستم های Repair مورد بررسی استفاده کرد، کاربرد سیستم Clearfil درسوبسترای فلز، نتایج بهتری را درمقایسه با سایر سیستم ها داشت.

مقدمه: این مطالعه با هدف طراحی و بررسی اثربخشی برنامه ی آموزش سلامت دهان و دندان بر آگاهی، نگرش، عملکرد و شاخص DMFT (دندان های دائمی) زنان باردار انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. تعداد 120 نفر از زنان باردار شهرستان فریدونشهر (استان اصفهان) به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. نمونه ی انتخاب شده، به روش تصادفی به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شده و سپس مداخله ی آموزشی از طریق برگزاری جلسات آموزشی (4 جلسه ی 2 ساعته) در زمینه ی بهداشت دهان و دندان در 4 گروه 11 نفره و 2 گروه 8 نفره در گروه مداخله انجام شد. داده های هر دو گروه قبل از مداخله ی آموزشی، چهار هفته و سه ماه پس از مداخله، جمع آوری شدند. جهت تجزیه و تحلیل آماری، از نرم افزار SPSS نسخه ی 21 و آزمون های تی، کای اسکوئر و اندازه گیری مکرر استفاده شد. سطح معنی داری کلیه ی آزمون ها، 0/05 منظور گردید. یافته ها: از مجموع 120 نفر از مادران باردار شرکت کننده در این مطالعه، 60 نفر در گروه مداخله و 60 نفر در گروه شاهد قرار گرفتند که پس از ورود به مطالعه و انجام مداخله ی آموزشی پس از 3ماه، میانگین نمره ی آگاهی در گروه شاهد 1/70 ± 8/02 و در گروه مداخله 1/01 ± 14/15، میانگین نمره ی نگرش در گروه شاهد، 3/76 ± 30/45 و در گروه مداخله، 2/33 ± 36/00، میانگین نمره عملکرد در گروه شاهد، 3/53 ± 35/17 و در گروه مداخله، 40/2 ± 41/43 بود. همچنین متوسط پلاک دندانی مادران باردار در گروه شاهد، 0/81 ± 3/28 و در مادران باردار گروه مداخله، 0/75 ± 2/92 به دست آمد. آزمون طرح اندازه گیری مکرر جهت بررسی اثر زمان، گروه و اثر متقابل گروه و زمان بر متغیرهای آگاهی، نگرش، عملکرد و شاخص DMFT دندانی استفاده شد. نتایج، افزایش معنی دار آگاهی، نگرش و عملکرد مادران را در گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد نشان داد. بررسی شاخص DMFT نشان داد که تعامل زمان و گروه در خصوص دندان های پوسیده و دندان های پر شده معنی دار است. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که برنامه ی آموزشی، تأثیر بسزایی در افزایش سطح دانش، نگرش و شاخص های سلامت دهان و دندان مادران باردار داشته است.

سابقه و هدف: هدف این مطالعه تعیین تأثیر اکسپوژر با اشعه X در تصویربرداری CBCTبر میزان تغییرات هسته ای و Repair index سلول­های مخاط باکال در مراجعین به بخش رادیولوژی دهان و فک و صورت دانشگاه آزاد تهران در سال 1401 بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش تجربی از نوع مقایسه قبل و بعد بود که بر روی 63 نفر از بیماران واجد شرایط انجام شد. سلول های مخاط باکال، قبل و 10 روز بعد از اکسپوژر با اشعه X نمونه برداری شدند. سپس از رنگ آمیزی papanicolaou برای سنجش میکرونوکلئوس و سایر تغییرات هسته ای استفاده شده و مشاهده نمونه ها با میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی400× انجام گرفت. تصاویر CBCT توسط دستگاه Papaya 3D Plus با دو FOV کوچک و بزرگ تهیه شدند. جهت مقایسه هر کدام از شاخص­ها قبل و بعد از تابش از آزمون repeated measure ANOVA با در نظرگرفتن جنس و FOV به عنوان between subject factor در صورت تبعیت داده­ها از توزیع نرمال استفاده شد. یافته ها: در میزان Micronucleus، Karyorrhexi، Broken eggو Karyolysis قبل و بعد از اکسپوژر اشعه در CBCT در سلول های مخاط باکال افزایش معنی داری دیده شد. به ترتیب (001/0>P) و (01/0=P) اما تفاوت معنی داری در Repair Index مشاهده نشد. (054/0=P) ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮی: تصویربرداری CBCT می تواند اثرات سیتوتوکسیک و ژنوتوکسیک را بر سلول های مخاط باکال داشته باشد. بنابراین، CBCT فقط باید در صورت لزوم تجویز شود.

درمان بیماران مبتلا به فیستولهای پری آنال از نوع بالا (high) به دلیل شیوع و وخامت عوارض جراحی، همواره با مشکلاتی روبرو بوده است. از این تکنیک های جراحی متفاوت برای درمان این بیماران پیشنهاد شده است. مطالعه حاضر بر آن است تا با بررسی نتایج تکنیک ترمیم اولیه اسفنگتر (primary Repair) کارآیی این روش را در درمان بیماران مبتلا به فیستول های بالا ارزیابی نماید. مطالعه حاضر، مطالعه مداخله ای و نیمه تجربی است که بر روی 60 بیمار مبتلا به  فیستولهای ترانس و سوپرااسفنگتریک انجام شده است. نمونه ها به روش سرشماری جمع آوری شده اند بطور خلاصه در این تکنیک جراح از فضای اینترااسفنگتریک وارد می شود و مسیر تراکت فیستول را قطع می نماید. با استفاده از punch bipsy ورودی داخلی تراکت و نیز مسیر آن در اسفنگتر داخلی مقعد برداشته شده و سپس ترمیم می گردد. بیماران پس از عمل به مدت 1 ماه تا 4 سال پیگیری شدند و بروز عوارض جانبی در آنها تحت بررسی قرار گرفت . نتایج این بررسی به این صورت بود که ازکل نمونه ها، 42 نمونه مرد و 14 نمونه زن بودند. بیشترین فراوانی گروه های سنی در مردها در دهه سنی چهارم و در زن ها دردهه سنی سوم قرار داشتند. بی اختیاری نسبی گاز شایعترین عارضه عمل جراحی در نمونه های مورد بررسی بود که در 4 بیمار (6.6%) دیده شد. عود و وجود ترشحات مزاحم نیز هر کدام در 2 بیمار (3.3%) دیده شدند. هیچ موردی از بی اختیاری کامل وجود نداشت. تمام نمونه هایی که دچار عوارض ترشحات مزاحم و عود شده بودند مبتلا به فیستول ترانس اسفنگتریک بودند. در مقایسه با دیگر مطالعات انجام شده، فراوانی عوارض جانبی در مطالعه حاضر نه تنها بیشتر از روشهای دیگر نیست بلکه در بعضی موارد کمتر نیز می باشد. در نظرنگرفتن پرسش نامه مخصوص برای ارزیابی عوارض در بیماران و نیز پی گیری کوتاه مدت بیماران در این مطالعه در مقایسه با مطالعات دیگر، میتواند در اختلاف نتایج تاثیر گذار باشد.

زمینه و هدف امروزه رزین کامپوزیت ها یکی از رایج ترین مواد مورد استفاده در دندانپزشکی ترمیمی است. این در حالی است که شکست در ترمیم های رزینی نیز به دلیل ماهیت شیمیایی و استعداد بالایش به وقوع پوسیدگی ثانویه نیز بسیار رایج است. با توجه به رویکردهای محافظه کارانه در دندانپزشکی، طرح درمان های اصلاحی بیش از انواعی که مبتنی بر تعویض کامل ترمیم های آسیب دیده هستند، مورد توجه قرار دارند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه متدهای آماده سازی سطحی مختلف بر روی سطوح کامپوزیتی، برای نیل به بالاترین استحکام باند بین کامپوزیت های قدیمی و جدید بعد از فرآیند پیر سازی بود. روش بررسی چهارگروه آزمایشی در این مطالعه مورد ارزیابی قرار گرفتند. در ابتدا استوانه کامپوزیتی با قطر 6 وارتفاع 5 میلی متر با استفاده از یک کامپوزیت میکرو هیبرید به روش Incremental آماده شدند. نمونه ها پس از نگهداری به مدت 6 ماه در آب مقطر، در دمای 37 درجه سانتی گراد تحت 4 نوع آماده سازی سطحی مختلف قرارگرفتند. سطح همه نمونه ها با استفاده از فرز الماسی خشن سازی شده و پس از اچینگ با اسید فسفریک، با ترکیبات زیر مورد آماده سازی سطحی قرار گرفتند. گروه 1: Composite primer شرکت GC. گروه 2: باندیگ یونیورسال حاوی سایلن شرکت Kuraray گروه 3: سیستم باندینگ Self-etching (SE bond) از شرکت Kuraray گروه 4: سایلن شرکت Ivoclar Vivadent به همراه باندینگ هیدروفوب (بطری دوم سیستم باندینگ SE bond) از شرکت Kuraray. گروه 5: گروه کترل بدون آماده سازی سطحی. سپس مجددا به روش Incremental، 5 میلی متر کامپوزیت مشابه کامپوزیت اولیه (تنها با رنگ متفاوت) بر روی سطح نمونه ها قرار داده شد و پس از برش و تحت 3000 دور ترموسایکل، ارزیابی استحکام باند ریزکششی در Universal testing machine انجام گرفت. نمونه ها پس از شکست با استفاده از استریومیکروسکوپ بررسی شدند. داده ها به روش آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون Tukey مورد ارزیابی آماری قرار گرفتند. یافته ها بیشترین مقدار عددی استحکام باند ریزکششی در گروهی که در آن از ماده باندینگ SE bond و سایلن جهت آماده سازی نمونه ها استفاده شده بود و کمترین در گروهی که در آن ماده باندینگ یونیورسال مورد استفاده قرار گرفته بود، مشاهده شد که با هم تفاوت معنی دار داشت (02/0=P). تمام نمونه ها در همه گروه ها دچار شکست کوهزیو شدند و درصد شکست در کامپوزیت های قدیمی و جدید تفاوت محسوسی با یکدیگر نداشت (0/69=P). نتیجه گیری بر اساس نتایج به دست آمده همه روش های آماده سازی سطحی مورد استفاده در این مطالعه برای تامین یک باند با کیفیت به رزین کامپوزیت های قدیمی می تواند مناسب باشد و استحکام باند ریزکششی میان کامپوزیت های قدیمی و جدید بیشتر از استحکام کوهزیو کامپوزیت ها بود. با این حال میزان عددی استحکام باند گروه باندینگ یونیورسال ازگروه سایلن به همراه باندینگ هیدروفوب به طور معنی داری پایین تر بود.

زمینه و هدف: آپاندیسیت شایع ترین وضعیت جراحی اورژانسی است. از عوارض پس از جراحی آپاندکتومی می توان به عوارض پوستی، عفونت، درد پس از عمل و فتق و انسداد اشاره کرد. بین جراحان بر سر بستن صفاق بعد از عمل های جراحی شکمی تفاوت نظر وجود دارد. لذا هدف از این مطالعه تعیین و تأثیرترمیم یا عدم ترمیم پریتوئن بر عوارض پس از آپاندکتومی باز بود. روش بررسی: این یک مطالعه کارآزمایی بالینی می باشد که در سال 1399ـ1398در بیمارستان شهید بهشتی یاسوج بر روی 126 نفر از بیماران مراجعه کننده که شرایط ورود به مطالعه جهت انجام جراحی آپاندکتومی به روش باز را داشتند، انجام گرفت. در این مطالعه تصادفی سازی به روش سیستماتیک انجام گرفت. مشاهدات بالینی و پیگیری بیماران یک هفته، سه ماه و شش ماه پس از عمل جراحی انجام شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری آنالیز واریانس، تی تست و مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: از 126 نفر کاندید برای عمل جراحی آپاندکتومی، 60 نفر مرد و 66 نفر زن بودند. در این میان 64(8/50 درصد) نفر تحت عمل جراحی همراه با ترمیم پریتوئن و 62 نفر(2/49 درصد) تحت جراحی بدون ترمیم پریتوئن قرار گرفتند. میانگین سنی این جمعیت 82/13±88/26 سال بود و در محدوده بین 5 تا 65 سال قرار داشت .نتایج نشان داد که هم در گروه با ترمیم پریتوئن و هم در گروه بدون ترمیم پریتوئن، 62 نفر(9/69 درصد) بدون عفونت و 2 نفر(1/3 درصد) همراه با تخلیه چرکی، علایم عفونت وعفونت محل جراحی(SSI) بودند. هم چنین در گروه با ترمیم پریتوئن، 42 نفر(6/65 درصد) بدون درد، 16 نفر(0/25 درصد) میزان درد خفیف و 6 نفر(4/9 درصد) میزان درد متوسط داشتند. در گروه عدم ترمیم پریتوئن 50 نفر(6/80 درصد) بدون درد، 11 نفر (7/17 درصد) درد خفیف و 1 نفر(6/1 درصد) درد متوسط داشتند. بین دو گروه عمل جراحی آپاندکتومی با ترمیم پریتوئن و بدون ترمیم پریتوئن، در وجود عفونت، فتق و انسداد و هم چنین شدت درد اختلاف معنی داری مشاهده نشد(076/0=p)، اما وجود درد در بیماران بدون ترمیم پریتوئن به طور معنی داری کمتر بود(044/0=p). نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد که استفاده از دو برش جراحی پریتوئن باز و پریتوئن بسته در عمل جراحی آپاندکتومی در مؤلفه های عفونت محل زخم تفاوت معنی داری باهم نداشتند، مؤلفه فتق اینسیژنال بعد از یک سال مشاهده نشد، هم چنین در مقایسه مؤلفه درد پس از عمل مشاهده شد که درد در گروه پریتوئن باز کمتر است، لذا در بیماران با تشخیص آپاندیسیت پیشنهاد می­شود از روش جراحی آپاندکتومی بدون ترمیم پریتوئن استفاده شود.