در سراسر دنیا بسیاری از محققین علوم پزشکی توجه خاصی به ناهنجاری های دندانی (Malocclusion) و دفورمیتی (deformity) دارند چون یکی از معضلات جوامع بشری محسوب می شود. شیوع ناهنجاریها در نژادهای مختلف متفاوت است و همچنین درصد بالائی را نشان می دهد. اصلاح ناهنجاریها از طریق جراحی ارتوگناتیک، ارتودنسی و یا درمانهای توام جراحی و ارتودنسی امکان پذیر است.هدف این تحقیق بررسی میزان شیوع عوارض جراحی ارتوگناتیک در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان آیت اله طالقانی طی سالهای 76-1372 می باشد. روش مطالعه در این تحقیق طی سالهای 75-1372 به صورت Existing data و سال 1376 به صورت Descriptive  بوده است.نتایج بدست آمده از این تحقیق که بر روی 101 بیمار انجام شده و به ترتیب فروانی عوارض ارتوگناتیک از 16.9 درصد (عارضه عصبی) تا 4.9درصد (شکستگی قطعه استخوانی) متغییر است.

متخصصان علم پزشکی توانسته اند در دهه های اخیر به مدد پیشرفت های علمی و تکنولوژیک، با غلبه بر عوارض جراحی و کنترل شرایط، جراحی را به یک درمان رایج تبدیل کنند. مجموعه این تحولات در جراحی به کاهش درد و ناراحتی بیماران، کنترل عوارض عمل جراحی و تسهیل انجام جراحی منتهی شده است. سیر تکاملی و تحولات ایجاد شده در این حیطه، در دهه های اخیر از جراحی باز به جراحی آندوسکوپیک یا جراحی با حداقل تهاجم (Minimally Invasive Surgery) MIS رسیده است که در آن با ایجاد چند برش کوچک بر روی بدن بیمار و از طریق کنترل ویدئویی، جراح می تواند اعمال جراحی را انجام دهد که در روشهای معمول نیاز به برش های بیشتر داشته و در نتیجه با عوارض بیشتری همراه است. بدیهی است این روش علی رغم مزیت ها، مشکلاتی نیز دارد که تعدادی از آنها شامل عدم انطباق کامل چشم و دست جراح، دید غیر مستقیم و دو بعدی، درجه آزادی محدود ابزارها و خستگی جراح می باشند. مضافا آنکه اجرای این روش مستلزم تبحر و آموزش کامل استفاده کننده است. مجموعه این عوامل استفاده گسترده از MIS را محدود کرده است. برای برطرف کردن اینگونه مشکلات، روش جراحی رباتیک ابداع شده است. این روش نیز مانند MIS از طریق ایجاد چند انسزیون کوچک صورت می گیرد که در آن جراح قادر است بدون حضور بر بالین بیمار و از راه دور ضمن دارا بودن دید سه بعدی با کنترل بازوهای ربات که دارای دامنه حرکتی شبیه دست و مچ دست انسان هستند و در اطراف تخت جراحی قرار می گیرند، عمل جراحی را انجام دهد. با وجود مزایای بسیاری که برای این روش ذکر می شود، هزینه بالای استفاده آن از موانعی است که کاربرد آن را محدود کرده است. البته این امیدواری وجود دارد که با توسعه قابلیت های این روش جراحی و استفاده از آن در مواردی که اختصاصا از انجام آن سود می برند، شاهد کاهش هزینه تمام شده و استفاده وسیع از این روش باشیم.