بیان مساله: موقعیت (posture) سر و ستون گردنی(Craniocervical posture)  به عنوان عاملی موثر در رشد و نمو و عملکرد ساختارهای دندانی صورتی مطرح شده است. توجه به ارتباط بین posture کرانیوسرویکال و انواع مال اکلوژن ها و فرم سر و صورت ( مورفولوژی کرانیوفاسیال) می تواند در تصمیم گیری بهتر جهت درمان مال اکلوژن های مختلف مفید باشد.هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی وجود یا عدم وجود ارتباط بین posture کرانیوسرویکال و مال اکلوژن های کلاس II و کلاس III اسکلتال انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی و مقطعی، 76 بیمار مبتلا به مال اکلوژن اسکلتال کلاس II و کلاس III در دو محدوده سنی 11-9 سال و بالای 18 سال انتخاب شدند؛ از بیماران در موقعیت طبیعی سر (Natural Head Position: NHP) رادیوگرافی لترال سفالومتری تهیه شد. بعد از Tracing علاوه بر آنالیزهای رایج سفالومتری، زوایای کرانیوسرویکال(NSL/CVT,NSL/OPT) و زوایای سرویکوهوریزونتال (,OPT/HOR (CVT/HOR نیز جهت تعیین posture کرانیوسرویکال اندازه گیری شد.یافته ها: با توجه به posture کرانیوسرویکال، بیماران کلاس II اسکلتال بیشتر سرشان را به سمت جلو و پایین متمایل کردند (Flexion) و بیماران کلاس III اسکلتال بیشتر سرشان را به سمت عقب و بالا متمایل کردند (Extension)؛ در نتیجه مال اکلوژن این بیماران شدیدتر به نظر رسید. با افزایش سن، بیماران کلاس II اسکلتال سرشان را به سمت جلو و پایین بیشتر متمایل کردند و مال اکلوژن بیماران شدیدتر به نظر رسید؛ در صورتی که بیماران کلاس III اسکلتال با افزایش سن، سرشان را به سمت عقب و بالا متمایل کردند و باز هم موجب شدیدتر به نظر رسیدن مال اکلوژن شد. در بیماران کلاس II اسکلتال،  postureکرانیوسرویکال همبستگی معنی داری با رشد عمودی داشت، ولی با رشد افقی همبستگی کمی نشان داد. در بیماران کلاس III اسکلتال posture کرانیوسرویکال با هیچ کدام از ابعاد رشدی عمودی و افقی همبستگی نشان نداد. در بیماران کلاس II و III اسکلتال، مقادیر Na.prep-point A وpog-Na.prep  با posture کرانیوسرویکال همبستگی معنی داری نشان داد.نتیجه گیری: از آنجا که اساس طرح درمان در دیدگاههای جدید ارتودنسی از نمای صورت آغاز می گردد و با استفاده از نتایج حاصل از آنالیزهای سفالومتری تعدیل می گردد، توجه به posture کرانیوسرویکال علاوه بر زوایای سفالومتری این مزیت را دارد که تشدید یا اصلاح روابط فکی با تغییر در موقعیت سر در طرح درمان در نظر گرفته می شود.

زمینه و هدف: اطلاعات موجود نشان می دهد که بین نارسایی عملکرد سیستم پروپریوسپتیو و الگوهای حرکتی ناصحیح با کمردرد مزمن ارتباط وجود دارد. اما کم و کیف این ارتباط چندان روشن نیست. هدف از این تحقیق بررسی اثر یک دوره ورزش درمانی ویژه بر شدت ناتوانی و میزان بهبود انحرافات posture بیماران مبتلا به کمردرد مزمن بود.روش بررسی: تعداد 16 نفر زن مبتلا به کمردرد مزمن و 30 نفر زن سالم با دامنه سنی 20 تا 40 سال بطور داوطلبانه در این پژوهش شرکت نمودند. بیماران به مدت سه ماه تحت ورزش درمانی قرار گرفتند. میزان درد کمر و شدت ناتوانی به ترتیب توسط پرسشنامه های کیوبک و اوسوستری بدست آمد. از یک دستگاه تعادل سنج الکتریکی برای اندازه گیری میزان انحرافات posture )فاصله انحراف مرکز ثقل از محور عمودی مرکز سطح اتکا( در شرایط مختلف استفاد شد. پس از درمان همه متغیرها مجددا اندازه گیری شدند.یافته ها: میزان ناتوانی و شدت درد کمر بیماران پس از درمان به ترتیب 53% و 58% بهبود یافتند. میانگین کل انحرافات مرکز ثقل در گروه تجربی قبل از درمان 3±0.3 و در گروه شاهد 1.3±0.2 بود که نشان می دهد بیماران 2.3 برابر افراد سالم از انحراف posture بیشتری برخوردار بودن اما پی از درمان با 53% بهبودی، posture بیماران مشابه posture افراد سالم گردید.نتیجه گیری: بیماران مبتلا به کمردرد مزمن از انحراف posture بیشتری برخوردار بودند. ورزش درمانی منجر به بهبود درد کمر، ناتوانی و انحرافات posture بیماران کمردرد مزمن شد. تمرینات اصلاح posture باید در برنامه درمانی کمردرد گنجانده شود.

قرارگیری غیر عادی سر نسبت به محور بدن از علایم بالینی مهمی است که علل چشمی و غیر چشمی دارد. پراکندگی اطلاعات مربوط در منابع و مقالات و اهمیت برخورد بالینی متناسب ، منجر به نگارش این مقاله مروری شده است. به منظور نگارش این مقاله با استفاده از گل واژه های (AHP) abnormal head posture، مروری بر مقالات انتشاریافته از سال 1975 تا سال 2004 و مراجع مربوط صورت گرفت. علل اصلی وضعیت غیر عادی سر، گزارش های موارد بیماری خاص این علامت بالینی، درمان های انجام شده و نکته های با اهمیت، مورد توجه قرار گرفتند. برای رسیدن به تشخیص و درمان مناسب در بیمار مبتلا به AHP، به در نظر گرفتن و اطلاع از تمامی عوامل منجر به ایجاد این علامت بالینی مهم نیاز است. در تمامی موارد باید علل چشمی مربوط به AHP بررسی شوند. وضعیت غیر عادی سر ممکن است با اختلالات حرکتی چشم ها همراه باشد یا این که صرفا جهت بهبود دید و میدان بینایی ایجاد شود. به طور کلی، انحرافات هماهنگ و ناهماهنگ ، فلج های فوق هسته ای، الگوهای انحرافA  و V، نیستاگموس و اختلالات دستگاه عصبی مرکزی از عللAHP با منشا چشمی هستند. عدم تقارن صورت، از تظاهرات دیررس وضعیت غیر طبیعی سر به مدت طولانی است.

مقدمه و اهداف: پوسچر جلوآمدگی سر یکی از شایعترین اختلالات پوسچرال در ناحیه ستون فقرات گردنی-سینه ای می باشد که در تعریف ساده ی آن، سر نسبت به تنه و خط ثقل در وضعیت جلوتری قرار دارد و در نهایت می تواند منجر به ایمبالانس عضلانی و درد احتمالی در آینده شود. در رابطه با قدرت عضلانی این افراد در مقایسه با افراد سالم مطالعه ای در دسترس نمی باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه ی قدرت عضلات گردنی در حین حداکثر انقباض ایزومتریک ارادی بین افراد با پوسچر جلوآمدگی سر و افراد سالم می باشد. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر که از نوع تحلیلی-مقطعی به روش مورد شاهدی می باشد، 16 فرد سالم و 18 نفر با پوسچر جلوآمدگی سر بعد از پرکردن فرم رضایت نامه شرکت کردند. قدرت عضلات فلکسور و اکستانسور گردنی توسط دستگاه دینامومتر دستی در وضعیت های طاقباز و دمر ارزیابی شد. سه انقباض ایزومتریک ارادی حداکثر به مدت 5 ثانیه از حرکات فلکشن و اکستنشن با یک دقیقه استراحت میان آنها گرفته شد و میانگین این سه انقباض به منظور آنالیز بیشتر در نظر گرفته شد. از آزمون t مستقل و t زوجی به منظور مقایسه میانگین حداکثر قدرت بین دو گروه و مقایسه درون گروهی استفاده شد. یافته ها: گروه FHP به طور قابل توجهی قدرت عضلانی کمتری در دو حرکت فلکشن (001/0P=) و اکستنشن (001/0P=) گردن در مقایسه با افراد سالم نشان دادند. نتیجه گیری: ضعف عضلات فلکسور و اکستانسور گردن در افراد FHP در مقایسه با افراد سالم دیده می شود. یافته های مطالعه پیش رو ضرورت برنامه ی تقویت عضلات برای افراد مبتلا به FHP و همچنین کاربران رایانه ها و افراد بدون علائمی که به مدت طولانی رانندگی می کنند یا نشستن های طولانی مدت در برنامه روزمره زندگی دارند را نشان می دهد.

مقدمه: کنترل وضعیت (posture) یکی از اجزای اصلی اغلب فعالیت های بدنی و فاکتور مهمی برای عملکرد مهارت های ورزشی می باشد. با مروری بر مطالعات گذشته، مشاهده می شود که نتایج ضد و نقیضی در مورد تاثیر برنامه های تمرینی مختلف و بی تمرینی پس از آن بر کنترل وضعیت وجود دارد. از این رو هدف مطالعه حاضر بررسی اثر دو، چهار و شش هفته بی تمرینی پس از یک دوره تمرین پلایومتریک بر کنترل وضعیت در مردان دانشجو بود. مواد و روش ها: تعداد 20 نفر دانشجو با میانگین و انحراف استاندارد سنی 3.35±23.2 سال، قد 5.44±171.5 سانتی متر و وزن 7.75±74.48 کیلوگرم بدون سابقه آسیب در دو سال گذشته در تحقیق حاضر شرکت کردند. برای برآورد کنترل وضعیت آزمودنی ها از آزمون SEBT (Star excursion balance test) استفاده شد. پس از اجرای پیش آزمون و تشریح نحوه اجرای تمرینات، آزمودنی ها به مدت شش هفته و سه روز در هفته تمرینات پلایومتریک را اجرا کردند. پس از اتمام دوره تمرین پس آزمون اول SEBT اخذ شد. پس از آن آزمودنی ها به مدت شش هفته بدون اجرای تمرینات منظم تحت نظر بودند. در طول دوره بی تمرینی و با فاصله دو هفته ای پس آزمون های بعدی SEBT به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آمار توصیفی و آنالیز واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی Tukey استفاده شد(p≤0.05) . یافته ها: اعمال یک دوره تمرین پلایومتریک تاثیر معنی داری بر افزایش کنترل وضعیت دارد .(p≤0.001) همچنین اعمال دوره بی تمرینی تنها در پس آزمون چهارم (پس از شش هفته بی تمرینی) بر کاهش فاصله دست یابی در آزمون SEBT معنی دار بود .(p≤0.01) نتیجه گیری: افزایش کنترل وضعیت پس از دوره تمرین را می توان به افزایش سرعت هدایت عصبی، افزایش قدرت عضلانی و نیز افزایش هماهنگی بین عضلات موافق و مخالف نسبت داد. همچنین کاهش توانایی کنترل وضعیت پس از دوره بی تمرینی را می توان به کاهش قدرت عضلانی و نیز کاهش هماهنگی عضلانی نسبت داد.