آل میکال، از برجسته ترین خاندان های ایرانی هستند که نیاکان آنها پادشاهی سغد و سمرقند پیش از اسلام را عهده دار بودند و بعدها با پیوستن به خلافت عباسی، گرایش شدیدی به زبان و ادب عربی پیدا کردند. امیر ابوالفضل میکالی (436ق) ادیبی برجسته بود که آوازه اش تا دور دست ترین مناطق غرب اسلامی پیچید و دیوان شعر و رسائل وی که انباشته از صنعت تجنیس و سجع بود، مورد مطالعه، استناد و تحسین قرار گرفت. با توجه به وجود ابهاماتی درباره شخصیت و به ویژه آثار او، نگارندگان در این جستار، کوشیده اند با تحقیقی تاریخی شخصیت علمی و ادبی او را تبیین کنند و پژوهشی نوین در آثار وی، به خصوص آثار نویافته به دست دهند. معرفی چندین کتاب جدید که دست نوشته هستند و از دید پژوهشگران پنهان بوده اند و نیز بیان مختصرگونه ای از محتوای آنها و نیز تبیین ابهامات موجود در آثار میکالی، از نتایج این تحقیق به شمار می رود.